Właśnie się pakuję.
Za godzinę będę już w szpitalu.
Nie mam pojęcia kiedy znów napiszę.
Trzymajcie się cieplutko.
xoxo,
N.
Za godzinę będę już w szpitalu.
Nie mam pojęcia kiedy znów napiszę.
Trzymajcie się cieplutko.
xoxo,
N.
No i koniec.
Pamiętam, jak jeszcze w święta Bożego Narodzenia myślałam o początku marca, pełna przerażenia. Cóż, niewiele się od tamtego czasu zmieniło. Wciąż napawa mnie to strachem, ale w międzyczasie przejmuję się innymi, istotniejszymi sprawami. W poniedziałek "sądny dzień". Zobaczymy, jak to będzie i co psychiatra postanowi. Boję się. Troszkę. Odrobinkę. Co ma być to będzie, right? Tymczasem powinnam uczyć się na poprawę z chemii, powtórkowy sprawdzian z historii i niemiecki, bo egzamin zbliża się nieubłaganie. A ja? Wczorajszy wieczór spędziłam na rozwiązywaniu krzyżówek, damn, to naprawdę wciąga!
Nie jest tragicznie. Podczas ferii zdążyłam nadrobić zaległe odcinki 90210, przeczytałam 5 książek i obejrzałam dwa filmy. Trochę się leniłam i teoretycznie powinnam była wypocząć, ale wcale się tak nie czuję. Może po prostu nie jestem gotowa, by wracać do szkoły.
Uczyłam się rosyjskiego! Troszkę, niewiele, ale zawsze coś. Jednak wciąż jestem na etapie zapamiętywania alfabetu, bo strasznie trudno jest mi to ogarnąć.
Nie mam dziś głowy do tego, by napisać recenzję, ale obiecuję, że pojawi się w przyszłym tygodniu. O ile mnie nie zamkną. Czy coś. Dziś zaprezentuję Wam jeszcze jedno z moich częstych, ale ukochanych śniadanek, które mnie nigdy nie zawiedzie swym smakiem.
Chrupiąca, pełnoziarnista bułka z twarożkiem i dżemem leśne owoce, inka korzenna z mlekiem - ♥♥
xoxo,
N
Połowa drugiego tygodnia ferii praktycznie za mną. Nie chcę, tak bardzo nie chcę wracać do tego piekła szkołą zwanego. Nie zniosę przerw, podczas których jestem skazana na siedzenie pomiędzy kimś, kogo kiedyś nazywałam najlepszymi przyjaciółkami, kimś, kto tyle o mnie wiedział, a mimo wszystko nie potrafił, ba, nawet nie próbował zrozumieć. Wiem, ja również się zmieniłam, nie mam więc prawa oskarżać o to innych. A puste słowa...cóż, one mnie nie satysfakcjonują, niestety. Puste obietnice i zapewnienia...życie mnie nauczyło, że to nic nie znaczy. Liczą się czyny. Trochę przykro, w końcu znałyśmy się długi czas. Naprawdę nie sądziłam, że nasza przyjaźń zakończy się w taki sposób i tak wcześnie..
Okej, standardowo ponarzekałam, pomarudziłam, a teraz przechodzę do konkretów. Dziś prezentuję Wam walentynkowy prezent od kochającej wnuczki - lekkie, delikatne muffinki, z którymi obchodzić się trzeba bardzo ostrożnie. :>
Cytuję za Ewą Wachowicz, z drobnymi modyfikacjami:
~ łyżka roztopionego masła~ 2 żółtka~ 2 białka~ szczypta soli~ opakowanie cukru waniliowego~ 6 łyżek cukru trzcinowego~ 80g gorzkiej czekolady~ wiórki kokosowe
Do łyżki roztopionego masła dodać czekoladę i podgrzewać w kąpieli wodnej, cały czas mieszając, aż się rozpuści. Pilnować, by nie stężała i nie przywarła do dna!Do białek dodać szczyptę soli, 3 łyżki cukru i ubić na sztywną pianę. Żółtko utrzeć z pozostałym cukrem, połączyć z roztopioną czekoladą i dodać cukier waniliowy. Stopniowo wymieszać pianę, stale trzymając masę w cieple, by czekolada nie stężała. Łyżką napełniać foremki do 3/4 wysokości. Piec 25 minut w 180 stopniach.Smacznego! Muffiny nie są przesłodzone, idealne, dla dbających o figurę-bez odrobiny mąki.
A dzisiaj-początek postu, co się z tym wiąże, większość z Was podejmuje się postanowień dotyczących słodyczy. Cóż, ja również zazwyczaj tak robiłam, a teraz chcę jedynie przez te 40 dni utrzymywać porządek w pokoju i jak najmniej się lenić. Nie siedzieć bezczynnie, patrząc przed siebie, lecz wykorzystywać każdą chwilę. Życzę wiele powodzenia i wytrwałości zarówno sobie jak i Wam. :)
xoxo,
N
Uch. Już tydzień ferii za mną. Dlaczego ten czas tak szybko umyka? Przeraża mnie to odrobinkę, ale staram się o tym nie myśleć i po prostu...żyć?
Do napisania nowego postu zabierałam się bodajże od piątku i wyszło jak zwykle-dopiero w niedzielę wieczorem udało mi się trochę zmobilizować.
Jak spędzam ferie? Cóż, nie robię niczego ekscytującego. Włóczę się po kuchni, sprzątam, czytam, oglądam, troszkę się uczę. Ale te wszystkie wredne myśli i tak nie dają mi spokoju, co to to nie. Na to nie ma rady. A jutro badania. Zobaczymy.
Ostatnio obejrzany przeze mnie film?
Moulin Rouge!
2001
czas trwania: 2h 6min
gatunek: melodramat, musical
produkcja: Australia, USA
reżyseria: Baz Luhrmann
O co chodzi?
Christian(Ewan McGregor)przybywa do Paryża w poszukiwaniu inspiracji - liczy na to, że francuskie miasto, stolica miłości pozwoli mu napisać coś wyjątkowego. Zupełnie przypadkowo napotyka na swej drodze grupę aktorów, którzy usiłują stworzyć przedstawienie, "Spektakularny Spektakl", niestety, idzie im to nieco opornie. Christian jednak okazuje się być nieocenioną pomocą przy pisaniu scenariusza. Wszystko zaczyna się komplikować, gdy poeta zostaje umówiony z prześliczną kurtyzaną Moulin Rouge, Satine(Nicole Kidman). Jak powszechnie wiadomo, pisarze mają to do siebie, że wystarczy sekunda, by zakochać się bez opamiętania. Tak też staje się i tym razem. Satine, początkowo nie była do tego przekonana, z biegiem czasu jednak ulega narastającemu uczuciu. Żeby jednak nie było zbyt różowo, na drodze zakochanych staje zazdrosny książę, pragnący uroczej kurtyzany na własność, a co gorsza, choroba dziewczyny.
W mojej opinii:
Moulin Rouge mnie...oczarowało. Swymi intensywnymi barwami, muzyką, niepowtarzalną atmosferą. Magią. Film porusza sprawy dość trudne, między innymi miłość wymagającą poświęceń i wyrzeczeń, miłość, która nie ma prawa istnienia, a wreszcie miłość, która ostatecznie zostaje przezwyciężona przez siłę wyższą-chorobę i śmierć. Piosenki są doskonale dobrane, odzwierciedlają uczucia postaci, a ich wykonanie jest naprawdę świetne-"The show must go on", lub "Like a virgin" naprawdę przypadło mi do gustu. Ponadto, Nicole Kidman wygląda świetnie w swej roli, a Ewan McGregor idealnie pasuje do roli wrażliwego poety-plus, jego głos jest wspaniały, posłuchajcie sami.
A w następnym poście spodziewajcie się jakiegoś przepisu <:
xoxo,
N
Kurcze, już czwartek. Zdecydowanie zbyt szybko te ferie mijają, nie sądzicie? No i dwa tygodnie to jednak dość krótki okres czasu, by móc porządnie wypocząć...
Po nieudanej próbie usmażenia serniczków z patelni na śniadanie miałam ochotę dać sobie spokój i zjadać to co zwykle, ale jednak zdecydowałam się dzisiaj na coś innego, a co mi tam. Tym razem wszystko wyszło pięknie! Chociaż były odrobinę za miękkie...Ale to nie umniejsza ich smaku :) No i to jest mój sposób na celebrowanie Tłustego Czwartku-a Wy, obchodzicie jakoś specjalnie ten dzień? Zajadacie się pączkami i faworkami?
pełnoziarniste gofry z musem jabłkowym i cynamonem (odrobinka z dżemem wiśniowym)
Kilka osób chciało, bym napisała post z jakimś outfitem, z racji tego, że mam ferie, etc. Niestety, nie będę w stanie tego zrobić, gdyż obecnie ubieram się jak ofiara-wkładam na siebie po pięć warstw i mało mnie obchodzi jak wyglądam, byle było mi ciepło. Mogę za to pochwalić się kilkoma perełkami wyszperanymi w second-handzie. A nuż przekonam kogoś z Was do odwiedzenia tych pozornie nieciekawych, ale jednak mimo wszystko naprawdę warto się do nich wybrać-najlepiej samemu.
Na początek tyle wystarczy, hm? W swej szafie mam więcej ciuchów z sh, ale nie będę Was już tym zanudzać :3 Dzisiaj chciałabym pokazać Wam jeszcze kilka ostatnich rysunków, jako że mam więcej czasu, by coś, hmm, tworzyć(?). Coś w klimacie walentynkowym, coś z odrobiną abstrakcji i coś...czego nie potrafię zdefiniować? What'ya think?
No i wyszła notka 3w1, a miała być dziś recenzja filmu :D Poza tym,mój blog staje się co raz bardziej śniadankowy, hmm...
Tymczasem pójdę ogarnąć słówka i idiomy z angielskiego do mojego uroczego zeszyciku. Trzymajcie się cieplusio! :)
xoxo,
N
Wiosna. Ach, i znów jestem rozdarta wewnętrznie-ale już przyzwyczaiłam się do tego uczucia... Nadejście wiosny będzie dla mnie zarówno miłą odmianą(wreszcie zacznę ubierać się bardziej "normalnie", nie będę zmuszona wkładać na siebie pięciu warstw), jak i ciężkim okresem(egzamin z niemieckiego, egzaminy gimnazjalne). Mimo wszystko, chyba nie mogę doczekać się jej nadejścia..
Cóż, no i po wizycie. Jak było? Hmm...Przede wszystkim, pani psychiatra "spodobała mi się" bardziej, niż psycholog. Aczkolwiek i tak zostałam "przyjęta" jedynie na okres próbny, już dziś chciano mnie odesłać na leczenie w klinice, ale jako że obiecałam iż będę zdeterminowanie dążyć do utrzymywania->zwiększania masy, za dwa tygodnie mam kolejne spotkanie, i wtedy lekarz zadecyduje co dalej "ze mną zrobić". Naprawdę nie wiem, jak to będzie, skoro mnie już teraz wydaje się, że codziennie przybieram na wadze-lecz ta wskazuje inaczej. Zepsuta? Hmm... Ach, no i oczywiście dostałam jakiś lek, antydepresant, whatever...Och, boże, do czego to doszło...
Dziś śniadankowo:
Budyniowa owsianko-orkiszanka z cynamonem - była to moja druga z kolei owsianka jaką kiedykolwiek jadłam. Wyszła lepsza niż pierwsza, ale wciąż czegoś mi brak. Hmm...
Wczoraj wieczorem skończyłam czytać moją pierwszą powieść Stephena Kinga - "Serca Atlantydów". Pierwsze i ostatnie opowiadanie zdecydowanie najbardziej mnie zaintrygowało i zyskało sobie moją sympatię. Reszta, cóż, muszę przyznać, że byłam lekko znudzona podczas "Ślepego Willy'ego" i "Dlaczego jesteśmy w Wietnamie", chociaż motyw ze starą mamasan bardzo mi się spodobał.
Jak już wspomniałam, było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Kinga, i mimo wszystko, nie mam zamiaru się zniechęcać. Z pewnością sięgnę po kolejną powieść tego autora.I tu nasuwa się moje pytanie skierowane do Was - mieliście już może jakąś styczność z powieściami Kinga? Jeśli tak, jaki tytuł mi polecacie?
Pozdrawiam cieplutko wszystkich, jesteście niezastąpieni w poprawianiu humoru i motywowaniu do walki, wielki buziak od właścicielki bloga dla każdego czytelnika. :*
xoxo,
N
Na samym wstępie-dziękuję.
Nie macie pojęcia jak wiele znaczy dla mnie każde słowo wsparcia i otuchy, zwłaszcza, że na pomoc i zrozumienie ze strony bliskich nie mam co liczyć-cóż, już od dłuższego czasu kontakty z przyjaciółkami się sypią, a rodzice nie bardzo potrafią zrozumieć mój punkt widzenia. Trudno się dziwić, sama przecież nie pojmuję swojego rozumowania. Jesteście niesamowici. Wasze wspaniałe komentarze spowodowały, że miałam łzy w oczach i utwierdziły mnie w przekonaniu, że jednak dobrze zrobiłam pisząc na blogu o swoim problemie. A powiem szczerze, że naprawdę obawiałam się reakcji czytelników. Teraz, gdy tylko mam chwilę słabości, do pionu przywołuje mnie myśl, iż nie mogę Was zawieść. Was, rodziców, dziadków. Nie mogę dać się zniszczyć całkowicie. I chociaż nie jest łatwo, oj nie, a waga, mimo wszystkich mych starań, zamiast rosnąć spada(boże, gdyby mama wiedziała...)-wiem, że nie mogę się poddać. A w poniedziałek wyrok. Boję się. Cholernie się boję.
Okej, za dużo tego gadania, czas przywrócić w miarę normalny cykl notek na blogu. Dzisiaj podzielę się z Wami kilkoma pomysłami na pyszny i zdrowy obiad. Zalega mi kilka zdjęć, które robiłam już jakiś czas temu, więc czemu miałabym ich nie dodać? :)
1.
Drobno krojona pierś z kurczaka z ryżem,brokułami i kukurydzą.
To było coś wspaniałego! Idealne połączenie smaków, przepyszne, delikatne. Muszę poprosić mamę o powtórkę, bo zdjęcie pochodzi z grudnia.
2.
Mix warzyw na patelnię z brązowym ryżem.
Doprawdy nie mam pojęcia, jak kiedyś mogłam nie lubić warzyw-teraz kocham je nad życie. A jeszcze stosunkowo niedawno moja zupa jarzynowa składała się wyłącznie z ziemniaczków i "wody", babcia poświęcała swój czas na przebieranie jej dla mnie-głupia ja!
3.
filet z indyka w jogurcie,risotto z natką pietruszki, surówka.
Ten ryż to prawdziwe niebo w gębie-bardzo wyrafinowany, delikatny smak. Mięsko również pyszne, miękkie i soczyste-moje ulubione.
4.
Dorsz z koperkiem, ryż biały, ćwikła.
A to? Nic specjalnego-ale nie ma nic lepszego od dobrze przyprawionej rybki z piekarnika w towarzystwie ryżu i buraczków. Dorsza mogłabym jeść codziennie, zarówno pod taką postacią, jak i wędzonego.
Hm. Mam wrażenie, że za bardzo przejmuję się opinią odwiedzających bloga-przez cały czas zastanawiam się, czy przypadkiem Was nie zanudzam i czy odpowiada Wam moja pisanina. To chyba z obawy przed utratą czytelników-jedynych osób, których przynajmniej w jakimś stopniu obchodzi moje życie. I czasem doprowadza mnie to do szaleństwa, bo jestem pełna sprzecznych myśli:
-Czy może lepiej przekształcić bloga w kulinarny?
-Nie, co to za głupi pomysł, przecież to nie będzie mieć najmniejszego sensu.
-Ale ich nudzą Twoje recenzje filmów i książek, dobrze o tym wiesz.
-Pisz w takim razie więcej o sobie!
-Pf. Jeszcze gorzej.
Bla, bla, bla, i tak w kółko. Cóż, taka już jestem, chciałabym dogodzić wszystkim. I właściwie nie wiem po cóż o tym piszę, ale skoro już to zrobiłam...Whatever.
Trzymajcie się cieplutko, a ja zaczynam feriowanie-koniecznie muszę rozpisać sobie plan działania na te dwa tygodnie, by ich nie zmarnować siedzeniem przed komputerem. I jeszcze raz DZIĘ-KU-JĘ za odzew pod poprzednią notką. Jestem pełna wdzięczności. Gdybym tylko mogła kiedyś w jakiś sposób się Wam przydać-informujcie mnie o tym koniecznie, nie odmówię na pewno.
xoxo,
N
i'm starting a war.
and i guess it's the hardest of all.
the war with myself.
Długo myślałam nad tym, czy warto podzielić się z Wami moimi przeżyciami i jaki to będzie mieć sens. Ale jednak dzisiaj zdecydowałam się to uczynić. Bo zaczynam prawdziwą walkę. Walkę trudną i ciężką. Prawdziwy tor przeszkód. Wojna. Z przeciwnikiem, który zna mnie najlepiej. Który jest bezwzględny i bezlitosny. Któremu często nie sposób się nie oprzeć. Kłamie i uwodzi, nęci i atakuje. Udaje wiernego przyjaciela tylko po to, by następnie pozbawić mnie ostatnich chęci do życia, jakie mi pozostały. Anoreksja. To wciąż nie może mi przejść przez gardło. Ale padło ono z ust pani psycholog. Więc pozwolę sobie posługiwać się nim. Gdyż sama wciąż nie jestem w pełni świadoma tego, co wywołało tyle zmian w moim życiu, zmieniając je diametralnie. I tak ocknęłam się zbyt późno. O wiele. Zaraz, zaraz, czy ja się w ogóle ocknęłam? Hm, zacznijmy od początku.
Któż z nas nigdy nie postanawiał sobie po grzesznym obżarstwie "Koniec tego dobrego! Od jutra dieta!"? I ja nie byłam wyjątkiem. Aczkolwiek na początku zupełnie mi nie wychodziło-za bardzo kochałam jedzenie, zbyt szybko się poddawałam. Jak to się stało, że doszłam do wagi obecnej? Jak? Sama chciałabym to wiedzieć. Nigdy, przenigdy nie sądziłam, że wskaźnik tego przeklętego urządzenia wskaże 36 kilo. Ale czy chodziło tylko o szczupłą sylwetkę? Nie sądzę. Inaczej byłabym w stanie przestać, zachować rozsądek. Nie udało się. Zatracałam się w odchudzaniu, dzień po dniu co raz bardziej wpadałam w to bagno. A dziś siedzę po uszy w gównie. W poniedziałek mam wizytę u psychiatry, co zadecyduje o mym dalszym losie. Każdy normalny człowiek robiłby wszystko, by przytyć, jeśli wisiałaby nad nim możliwość pobytu w szpitalu. Dlaczego więc ja nie potrafię? Co nie pozwala mi zadbać o samą siebie? Co, do choler, chce mnie zniszczyć i jakim prawem?
To ja. Ja sama pragnę autodestrukcji. Chociaż tego nie pojmuję. Ale tak właśnie jest.
Dlatego chciałam ogłosić oficjalnie, by nie mieć możliwości zmiany zdania-chcę z tym walczyć. Chcę to pokonać. Chcę znów żyć, nie tylko egzystować, utrzymywać stan hibernacji. Moje życie straciło jakikolwiek sens. Stare przyjaźnie się sypią, rodzina jest przerażona, tyle kłótni, zła i bólu im wyrządziłam. Przecież nigdy tego nie chciałam. Ale jednak, zrobiłam to i zapewne wciąż robię.
To musi się skończyć. Bo moja mama dłużej tego nie wytrzyma. Jeśli nie dla siebie-chociażby dla niej. Dla babci i dziadka. I dla taty, bo chociaż nie potrafi tego w żaden sposób okazać, kocha mnie. (Prawda?)
Wciąż nie wiem, czy ten post ma jakikolwiek sens. Ale od teraz nie będę mieć przed Wami żadnych tajemnic. Potrzebuję tego, to może mi naprawdę pomóc. W odróżnieniu od "motylkowych fotoblogów", co było jedną z największych idiotyzmów w moim szesnastoletnim istnieniu. Liczę na Wasze zrozumienie. I wsparcie, gdy będzie trzeba. Wreszcie będę mogła się wyżalić, odrobinę ponarzekać i przelać swój ból i żal gdzieś, gdzie nie będę przekonywana do dalszego trwania w chorobie. Może to mi pomoże. Błagam, niech to okaże się choć odrobinę pomocne.
Gratuluję wytrwałym, którzy dotarli do końca notki. Jeśli tego nie przeczytałaś/eś w całości-proszę, powstrzymaj się od komentarza. A Was proszę o zrozumienie. Duuużo, dużo zrozumienia. Bo bardzo mi go brak. Tak samo jak sił. Chęci. I motywacji. Właśnie to miałam zamiar osiągnąć poprzez ten wpis. Czy uda mi się odzyskać zdrowy pogląd na otaczający mnie świat i życie?
Zobaczymy...
xoxo,
N
Czas wypędzić lenia i napisać nowy post, jako że jutro mam PRAWIE(fizyka _._)wolny dzień, gdyż zapowiada się klasowe wyjście do kina. Cóż, szkoda tylko, że nie wiemy nawet na jaki film i o której godzinie.Założę się, że w efekcie nie pozostanie nam nic innego jak Alvin i wiewiórki lub Mupety. Bywa. Najchętniej zaczęłabym ferie już od dnia jutrzejszego.
Zastanawiacie się pewnie w jakim celu wstawiam to zwykłe, przedstawiające kilka gazet zdjęcie? Cóż, chciałam podzielić się z Wami moim odkryciem-wcześniej sama nie miałam pojęcia o istnieniu gazetki takiej jak Świat Wiedzy, ale szczęśliwym trafem koleżanka przeglądała ją na przerwie i zachęcona jednym numerem, poprosiłam o pożyczenie reszty. Jeśli kogoś zupełnie nie obchodzą nowinki i ciekawostki ze świata, niech sobie odpuści. Aczkolwiek ja lubię dowiadywać się nowych rzeczy, zwłaszcza, że znalazłam w tym miesięczniku odpowiedzi, na wiele nurtujących mnie pytań. No i ta genialna oprawa graficzna, coś niesamowitego! Poniżej przedstawiam Wam kilka tematów, których podejmuje się Świat Wiedzy:
- Jak przekonać każdego w 30 sekundPrzedstawiamy techniki manipulacji stosowane przez agentów CIA
- Pytania i odpowiedziCiekawostki z dziedziny nauki, techniki i życia codziennego
- Czy hałas może zabić?Naukowcy pracują nad nowymi rodzajami broni akustycznej
- Najgroźniejsze miejsca w internecieWystarczy kilka kliknięć myszką, by wejść na ciemne strony internetu
Mam nadzieję, że przynajmniej kilka osób zachęciłam :)
-
-
-
Czas na mini-recenzję ostatnio obejrzanego filmu. Tym razem będzie to...
"Just Married"
"Nowożeńcy" 2003
czas trwania:1 godz. 35 min.
gatunek: komedia romantyczna
produkcja: Niemcy, USA
reżyseria: Shawn Levy
O co chodzi?
Tom Leezak (Ashton Kutcher) na zawsze odmienia swoje dotychczasowe życie jednym, nieudanym rzutem piłki, która to trafia w przechodzącą nieopodal Sarę (Brittany Murph)-pragnąc się zrekompensować, zaprasza dziewczynę do baru i jeszcze tego samego wieczoru przekonuje się, że miłość od pierwszego wejrzenia faktycznie istnieje. Mimo licznych przeciwieństw dzielących ich obojga, spędzany wspólnie czas jest dla nich wspaniałym przeżyciem, a ich znajomość rozwija się w ekstremalnie szybkim tempie-decyzja o ślubie następuje nagle i nieprzewidzianie, spotyka się zatem z oporami ze strony rodziny Sary, a i najlepszy przyjaciel Toma jest sceptycznie nastawiony do tego dość szalonego pomysłu. Para stawia jednak na swoim i po uroczystej ceremonii rozpoczyna swoją podróż poślubną-otóż to. Dziwnym trafem, jak za dotknięciem magicznej różdżki, wszystko zaczyna się sypać. Miesiąc miodowy zamienia się w istny koszmar. Czy młodej parze uda się ocalić uczucie, które zdawało się być tak silne i trwałe? Jakim kosztem?
W mojej opinii...
Cóż mogę powiedzieć na temat tego filmu...Zwykła komedia romantyczna, jakich wiele. Niestety, fabuła nie grzeszy nieprzewidywalnością, chyba nikt nie będzie zaskoczony, gdy uchylę rąbka tajemnicy i zdradzę, że wszystko kończy się happy-endem. Owszem, ma kilka dobrych momentów, kiedy uśmiech zagościł na mojej twarzy i czasu poświęconego na obejrzenie "Just married" nie uważam za kompletnie zmarnowanego, aczkolwiek nie jest to produkcja wysokich lotów. A szkoda, bo gra aktorska zarówno Ashtona jak i Brittany jest całkiem niezła. Podsumowując, film oceniłam na pięć gwiazdeczek.
A Wy, oglądaliście tę produkcję? Podzielacie moją opinię, czy może Wasza jest zupełnie inna? A jaka jest najlepsza komedia romantyczna, jaką kiedykolwiek mieliście okazję zobaczyć?
xoxo,
N
Ucząc się niemieckiego na jutrzejszy sprawdzian, oparta o rozgrzewający się z wolna kaloryfer, wpadłam na pewien pomysł. Jako że mam trochę czasu, a i liczba obserwatorów bloga dobiła do okrągłej seteczki, (Jej, nigdy nie pomyślałabym, że aż tyle osób będzie chętnych do podglądania tej strony!) postanowiłam przygotować coś specjalnego, a mianowicie mini fotorelację z mojego pobytu w Niemczech. Enjoy!
To miała być moja pierwsza podróż za granicę. Wreszcie! Niby nic takiego, bo Heidelberg leży stosunkowo niedaleko Polski, aczkolwiek byłam niesamowicie podekscytowania wizją płacenia inną walutą i przebywania "wśród obcych" :D Nie znałam wtedy języka ani trochę, było to w wakacje przed rozpoczęciem nauki w gimnazjum. Zatrzymać mieliśmy się u cioci, która to wyszła za mąż za obywatela Niemiec właśnie.
Wtedy to głównie zwiedzałam, ale nie byłam jeszcze szczęśliwą posiadaczką lustrzanki, więc zdjęcia jakością nie grzeszą. Na powyższych fotografiach ujrzeć możecie widok ze starego, gotycko-renesansowego zamku, gdzie znajduje się Muzeum Aptekarstwa oraz największa na świecie beczką na wino.
Wiesenmarkt w Erbach(miasteczko tuż obok Heidelbergu)-byłam pod ogromnym wrażeniem! Setki najprzeróżniejszych stoisk, tysiące spacerujących ludzi, odgłosy, zapachy, kolory. No i wypada wspomnieć o fantastycznym pokazie petard i sztucznych ogni, co wyglądało naprawdę magicznie.
Bardzo chciałam pojechać tam jeszcze raz, tym razem już znając język chociaż odrobinę i udało mi się wyprosić o to rodziców. Tym sposobem w minione wakacje po raz drugi zatrzymałam się u cioci na kilka(zdecydowanie zbyt krótkich)dni.
Akurat w tym czasie znów odbywał się Wiesenmarkt - tym razem jednak nie załapaliśmy się na fajerwerki. Obowiązkowo odbyłam przejazd na widokowym kole, jak dwa lata temu. Prócz tego kupiłam uroczy łapacz snów, który to od dłuższego czasu mi się podobał.
Ach, te niemieckie sklepy i sklepiki z różnościami za kilka Euro. Mogłabym spędzać w nich długie godziny. Prócz tego lubiłam również odwiedzać sklepy z żywnością :D typu Lidl, Netto, etc. Są one o wiele lepiej zaopatrzone niż polskie supermarkety, ogromny wybór artykułów spożywczych, niedrogo, wszystko pięknie poukładane, czyściutko. Nie, żebym narzekała na Polskę, skądże znowu! :>
A ta fotografia przedstawia automaty z papierosami, których to widziałam kilka, zarówno na stacjach benzynowych, jak i w miasteczku. Przyznaję, że nigdy wcześniej o czymś takim nawet nie słyszałam. Podobno, by je zakupić, trzeba ukazać tej maszynie jakiś dowód świadczący o pełnoletniości - bodajże jakąś kartę lub dowód osobisty, nie pamiętam dokładnie.
A to jest miejsce uwielbiane przez moją młodszą siostrę- Wild Park. Cóż, do mnie nie bardzo przemawiały mokre języki sarenek, zlizujące ziarna z mej dłoni, aczkolwiek zwierzaki same w sobie były przeurocze i starałam się uchwycić je na fotografiach jak najlepiej.
Kilkakrotnie przechadzaliśmy się po starym miasteczku- to właśnie tutaj spróbowaliśmy przepysznych lodów(na zdjęciu już nie wyglądają tak ładnie, bu)waniliowych z gorącym sosem malinowym. Coś wspaniałego! Ponadto byłam też w muzeum lalek, ale było tam dość ciemno, więc zdjęcia wyszły średniej jakości. Flohmarkt, czyli targ staroci również był ciekawym doświadczeniem-ludzie rozkładają się na wyznaczonym uprzednio polu i handlują...czymkolwiek. Kolekcje filmów, płyt CD, magazynów, ubrania, meble. Tam znalazłam dla siebie tylko mulinę, ale mój tata kupił lampkę, a ciocia śliczną szafkę nocną.
To właśnie w Niemczech kupiłam sobie Vogue'a, którego zawsze chciałam mieć. Chętnie pojechałabym tam raz jeszcze, chociaż może tym razem do innej miejscowości, bo w końcu ileż można zwiedzać jedno i to samo?
Cóż, to by było chyba na tyle. Niestety, innego zagranicznego państwa nie udało mi się zwiedzić-JESZCZE. Jednakże, naprawdę spory kawałek Polski widziałam - głównie ten północny. Chcecie więcej wpisów w tym stylu? :)
A Wy, w jakich miejscach za granicą byliście? Jak wypadł odwiedzony przez Was kraj w porównaniu z Polską? Chętnie poczytam o Waszych podróżach. :)
xoxo,
N
Jeszcze tylko tydzień! Nareszcie będę mogła wstać odrobinę później(Ale nie za późno! Koniecznie przed dziewiątą!), przygotować sobie wykwintne śniadanko, by zaprzestać rutynie, zajmę się sprawami, dla których brakuje mi czasu w dni powszednie, wybiorę się do Lidla, by uzupełnić zapasy, skorzystam z przepisów, które wciąż, namiętnie przepisuję do swego zeszyciku, nadrobię zaległości serialowe, filmowe i zanurzę się w słowach, spisanych na kartach czekających na swoją kolej książek. Ach, ferie!
\Wczoraj miał miejsce mój własny, muffinkowy debiut-całkiem sama, bez jakiegokolwiek przepisu stworzyłam pełnoziarniste muffiny z musem jabłkowym. Nie są zbyt słodkie, aczkolwiek owocowe wypełnienie powinno w zupełności zaspokoić spragnione słodyczy podniebienia. Muszę przyznać, że moim głównym celem było skorzystanie z resztek z obiadu-i w pełni mi się to udało. To znaczy, taką mam nadzieję. Tata pokusił się na spróbowanie jeszcze wczoraj i stwierdził, że chociaż faktycznie są mało słodkie, jemu smakują. Dziś podaruję kilka babci i dziadkowi, bo weekendowy podarek dla nich z wolna staje się rutyną. A oto i one,
Autorskie muffiny "my first time"
Składniki:~ większe pół szklanki mąki pełnoziarnistej (ja użyłam Lubelli)~ odrobina mąki pszennej (dosypać do 3/4 szklanki tej wcześniejszej mąki)~ 3/4 szklanki mleka~ łyżka oleju~ łyżeczka sody, proszku do pieczenia, cynamonu~ 50g cukru trzcinowego nierafinowanego~ jajko~ mus jabłkowy (ugotowane jabłuszka lekko osłodzone)~ resztka ryżu na mleku (dodałam, bo został z obiadu, myślę jednak, że można go spokojnie pominąć)
W jednej misce łączymy składniki suche, w drugiej mokre. Następnie łączymy je ze sobą(mokre do suchych), dodajemy ryż, mieszamy. Napełniamy formy do połowy, do środka dodajemy mus jabłkowy. Na wierzch wylewamy jeszcze trochę ciasta, by zakryć owocowe nadzienie. Pieczemy w piekarniku nagrzanym do 180 stopni przez 20-25 minut. Po wyłączeniu piekarnika, po upływie pięciu minut uchylamy drzwiczki na jakiś czas(ok. 10 minut). Muffiny podawać można dodatkowo posypane cukrem pudrem, by osłodzić ich smak.
W komentarzach pod ostatnią notką, ktoś rzucił pomysłem na notkę-kilka moich outfit'ów. Cóż, kiedyś chciałam prowadzić bloga szafiarskiego,ale mój zapał szybko zgasł, gdyż brak mi predyspozycji. Nie mam tylu ubrań, wyglądu, ani własnego, prywatnego fotografa, o. Aczkolwiek mogę się z Wami podzielić kilkoma swoimi zdjęciami, może uda mi się jakieś "ubraniowe" wyszperać. Prócz tego mogłabym pochwalić się swymi secondhandowymi zdobyczami, jeśli tylko chcecie.
Udanego weekendu!
xoxo,
N
Wreszcie chwila czasu, odrobina wytchnienia. Mogę na spokojnie poodwiedzać Wasze blogi, bo zaległości mam spore, oj spore.
Zamarzam. Chyba nikt nie miał na sobie tyle warstw co ja, dodatkowo na przerwach popijam herbatkę z termosu, a i tak wciąż mi zimno. Nie byłabym w stanie wyjść gdzieś na dłużej, sam powrót ze szkoły jest dla mnie katorgą. No dobra, może i nie podobała mi się deszczowa chlapa, ale nie życzyłam sobie istnej Syberii!
Dylematy. Nie mam pojęcia jakie liceum wybrać! Z pewnością nie to, do którego wybiera się połowa mojej obecnej szkoły.
Dawno nie było książkowo, więc dzisiaj post właśnie taki.
Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam śmiertelnie :3 Trzymajcie się cieplusio w te lodowato-zimne dni! Wełniany szalik, jednopalczaste rękawiczki, i dajemy radę!
xoxo,
N
Zamarzam. Chyba nikt nie miał na sobie tyle warstw co ja, dodatkowo na przerwach popijam herbatkę z termosu, a i tak wciąż mi zimno. Nie byłabym w stanie wyjść gdzieś na dłużej, sam powrót ze szkoły jest dla mnie katorgą. No dobra, może i nie podobała mi się deszczowa chlapa, ale nie życzyłam sobie istnej Syberii!
Dylematy. Nie mam pojęcia jakie liceum wybrać! Z pewnością nie to, do którego wybiera się połowa mojej obecnej szkoły.
Dawno nie było książkowo, więc dzisiaj post właśnie taki.
„Fragmenty. Czy nie z nich składa się tak naprawdę całe życie? Okruchy. Ułamki. Chwile. Czy istnieję mniej, bo mam ich tylko kilka, czy też tych kilka, które posiadam, nabiera tym większego znaczenia?”
Otwierasz oczy. Przez krótką chwilę zdaje Ci się, że jesteś kimś zupełnie innym, lecz zaraz oddychasz z ulgą. To tylko sen.
Cóż, siedemnastoletnia Jenna Fox nie ma tyle szczęścia, co Ty. Budzi się ze śpiączki, nie mając pojęcia kim była wcześniej, zdana na ludzi, którzy usiłują przekonać dziewczynę, iż są jej najbliższą rodziną. Jednakże, Jenna przeżyła wypadek. Cudem. Przecież tylko to się liczy, nieprawdaż?
A właśnie, że nie. Ile warte jest życie, gdy nie jesteś w stanie przypomnieć sobie swych szesnastych urodzin, a wpatrując się w oczy roześmianego dziecka na starym nagraniu, na próżno usiłujesz doszukać się podobieństwa? Ale gdyby to były jedyne utrapienia Jenny, prawdopodobnie wszyscy żyliby długo i (niekoniecznie)szczęśliwie. Stopniowo, dziewczyna zaczyna odzyskiwać pamięć, ale...kto normalny pamięta wydarzenia z wczesnego dzieciństwa z drobnymi szczegółami? To tylko jedno z wielu niepokojących procesów, jakie w ostatnim czasie zwykły nawiedzać Jennę. I w chwili, gdy wszystko zdaje się zmierzać ku lepszemu, nastolatka przeżywa zauroczenie, a jej (względnego)szczęścia nie mąci nawet drobna kłótnia z matką, jeden, pozornie zwyczajny wypadek, niewinne rozcięcie dłoni wywraca dotychczasowe, wystarczająco już trudne i pogmatwane życie Jenny. Ile warte jest istnienie ludzkie, gdy mamy świadomość, że jedynie dziesięć procent mózgu tak naprawdę należy do nas? Jak uporać się z faktem, że nie powinniśmy chodzić po tym świecie? I czy człowiek może być...nielegalny?
Wszystkie te pytania brzmią odrobinę przerażająco, ale podobne do nich, i setki, tysiące innych, stokroć trudniejszych, każdego dnia zadaje sobie Jenna. Czy tak będzie już do końca? I jaki tak naprawdę jest w tym wszystkim sens?
"Przebudzenie Jenny Fox" to powieść dość nietypowa-z pewnością nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną fabułą, o autorce również nie słyszałam. A szkoda, bo byłam oczarowana magiczną grą słów zapisaną na kartach tej książki. Wielokrotnie czytałam kilka wyjątkowo przemawiających do mnie linijek tekstu, by delektować się ich połączeniem, wymawiałam je na głos. Ale przede wszystkim, powieść ta skłoniła mnie do wielu rozmyślań-czy bohaterka postępuje właściwie? co ja zrobiłabym na jej miejscu? Nawet po odłożeniu książki, myślami wciąż błądziłam wokół nietypowej sytuacji Jenny. Podsumowując: "Osadzone w bliskiej przyszłości(o zgrozo?)"Przebudzenie Jenny Fox" to fascynująca mieszanka thrillera medycznego, powieści science-fiction i obyczajowej. Zadaje niepokojące pytania o etykę medycyny i istotę społeczeństwa". Czy jest to thriller? Nie mnie to oceniać. Ale książka z pewnością fascynuje.
Cóż, siedemnastoletnia Jenna Fox nie ma tyle szczęścia, co Ty. Budzi się ze śpiączki, nie mając pojęcia kim była wcześniej, zdana na ludzi, którzy usiłują przekonać dziewczynę, iż są jej najbliższą rodziną. Jednakże, Jenna przeżyła wypadek. Cudem. Przecież tylko to się liczy, nieprawdaż?
A właśnie, że nie. Ile warte jest życie, gdy nie jesteś w stanie przypomnieć sobie swych szesnastych urodzin, a wpatrując się w oczy roześmianego dziecka na starym nagraniu, na próżno usiłujesz doszukać się podobieństwa? Ale gdyby to były jedyne utrapienia Jenny, prawdopodobnie wszyscy żyliby długo i (niekoniecznie)szczęśliwie. Stopniowo, dziewczyna zaczyna odzyskiwać pamięć, ale...kto normalny pamięta wydarzenia z wczesnego dzieciństwa z drobnymi szczegółami? To tylko jedno z wielu niepokojących procesów, jakie w ostatnim czasie zwykły nawiedzać Jennę. I w chwili, gdy wszystko zdaje się zmierzać ku lepszemu, nastolatka przeżywa zauroczenie, a jej (względnego)szczęścia nie mąci nawet drobna kłótnia z matką, jeden, pozornie zwyczajny wypadek, niewinne rozcięcie dłoni wywraca dotychczasowe, wystarczająco już trudne i pogmatwane życie Jenny. Ile warte jest istnienie ludzkie, gdy mamy świadomość, że jedynie dziesięć procent mózgu tak naprawdę należy do nas? Jak uporać się z faktem, że nie powinniśmy chodzić po tym świecie? I czy człowiek może być...nielegalny?
Wszystkie te pytania brzmią odrobinę przerażająco, ale podobne do nich, i setki, tysiące innych, stokroć trudniejszych, każdego dnia zadaje sobie Jenna. Czy tak będzie już do końca? I jaki tak naprawdę jest w tym wszystkim sens?
"Przebudzenie Jenny Fox" to powieść dość nietypowa-z pewnością nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną fabułą, o autorce również nie słyszałam. A szkoda, bo byłam oczarowana magiczną grą słów zapisaną na kartach tej książki. Wielokrotnie czytałam kilka wyjątkowo przemawiających do mnie linijek tekstu, by delektować się ich połączeniem, wymawiałam je na głos. Ale przede wszystkim, powieść ta skłoniła mnie do wielu rozmyślań-czy bohaterka postępuje właściwie? co ja zrobiłabym na jej miejscu? Nawet po odłożeniu książki, myślami wciąż błądziłam wokół nietypowej sytuacji Jenny. Podsumowując: "Osadzone w bliskiej przyszłości(o zgrozo?)"Przebudzenie Jenny Fox" to fascynująca mieszanka thrillera medycznego, powieści science-fiction i obyczajowej. Zadaje niepokojące pytania o etykę medycyny i istotę społeczeństwa". Czy jest to thriller? Nie mnie to oceniać. Ale książka z pewnością fascynuje.
Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam śmiertelnie :3 Trzymajcie się cieplusio w te lodowato-zimne dni! Wełniany szalik, jednopalczaste rękawiczki, i dajemy radę!
xoxo,
N
