Taki bonusik. Dobrze czyta się Pratchetta w towarzystwie Carlo Rossi!

(& ---> "Matematyka nie jest tak ważna, za jaką się ją uważa" <---- DZIĘKUJĘ, AMEN!)

Maszerując sobie ostatnio w słoneczku(Wiosennie! I tu następuje swego rodzaju dysonans poznawczy, a mój mózg głupieje-cieszyć się, czy też nie...(maj, i te sprawy, ciicho sza!)) przez osiedle zaczęłam się zastanawiać. Dlaczego. Co tak właściwie jest fajnego w spacerach? Czemu nie nudzi mnie łażenie, które samo w sobie większego celu nie posiada? Doszłam do tylko jednego wniosku-muszę o tym napisać. Może wtedy uda mi się odkryć przyczyny mojego dziwnego upodobania.


No1. Mimo swej bezcelowości, właściwie to każdy mój spacer jakiś tam cel ma. Wiecie, taki punkt docelowy, destynacja, miejsce, do którego zmierzam...no, ale żeby nie zacząć filozofować-po prostu, wiem którędy chcę pójść, gdzie się przejść, co zobaczyć. I chociaż mam całkiem spore pole manewru w swojej okolicy, często wybieram podobną trasę. Bo lubię.

No2. No właśnie, co tak właściwie lubię? Chyba to, że mogę się trochę pogapić. Na mijanych ludzi, na domy, w których chciałabym mieszkać. W niebo;oślepnąć na chwilę od wiosennego słońca, dzięki czemu może bardziej docenię piękno swojej okolicy, a przestanę myśleć o jakichś Londynach czy innych zagranicach. Bo wiecie, taką mam chyba naturę podglądacza, więc idealnie odnajduję się w warunkach, kiedy mogę sobie coś poobserwować. Nawet jeśli są to gołębie. Dobra, wróć, to chyba nie zabrzmiało najlepiej. Trudno, w każdym razie-pilnuję się, żeby nie wyglądać przy tym na obłąkaną. A przynajmniej się staram.

No3. Bo mogę komuś ukraść kwiatki z ogródka. (Znaczy staram się bardzo, żeby rosły poza wydzielonym terenem, ale jeśli są w zasięgu ręki...)

No4. Muzyka. Świetnie mi się słucha idąc, zwłaszcza, jeśli mogę dopasować tempo kroku do rytmu muzyki, a czasem wykonać jakiś niekontrolowany ruch w stylu podskoku lub obrotu.

No5. Sami przecież dobrze wiecie, jakie korzyści płyną z przebywania na świeżym smogu! Senność mija jak ręką odjął, na jej miejsce przychodzi pobudzenie zmysłów, radość z życia, chęć działania, i w ogóle...słowem, krakowskie powietrze najlepszą formą terapii farmakologicznej!

No 6, last but not least...bo tak. I już. Jest sens, nie ma sensu, lubię, więc sobie chodzę.

____________
Mini ogłoszenie na koniec-chciałabym wprowadzić drobną zmianę w swoich kolejnych postach. Będę je rozdzielać, tzn osobno publikować recenzje książek, filmów, etc, a nie tak jak do tej pory-łączyć je we wpisy ogólnokulturowe. Może dzięki temu uda mi się częściej coś dodawać...(pobożne życzenie).
No to cześć, do zobaczenia!
+przypominam, że jestem też tutaj, a Was tam malutko :)

Trochę kultury-czas najwyższy. I jak na kulturę przystało-zacznijmy od jedzenia!

Ja cudownie jest uwalniać się od przymusu perfekcyjności. Sztywnej formy, od której boli kręgosłup, głowa i serce.

Wiecie, gimnazjum to zły czas. Albo inaczej-sama sobie go takim uczyniłam. Szkoda, gdybym mogła winić kogoś innego, byłoby łatwiej. A tak, zaczęłam stopniowo i małymi kroczkami mścić się na domniemanej winowajczyni-sobie samej. Opisywanie tutaj tego procesu mija się z celem, więc to pominę. Chciałabym jednak o samej zmianie słów parę-zmianie bardzo rozłożonej w czasie, wciąż trwającej, bo mimo wielu chwil wolności, którą tak mocno odczuwam za każdym razem, są obszary, gdzie zmiana dotarła w mniejszym stopniu.

To głupie, ale dopiero teraz, będąc w cholernej ostatniej klasie liceum, zrzuciłam z siebie sznur krępujący ciasno moją "moralność szkolną". Odkąd pamiętam, nie potrafiłam tak po prostu się nie przygotować na lekcje-musiałam umieć cokolwiek. Nie wszystko, aż taką perfekcjonistką na szczęście nie byłam, ale jednak, strasznie męczące bywało poczucie obowiązku nawet wobec przedmiotów, których wiedziałam, że nie będę zdawać. Troszkę późno się zdobyłam na to dolce far niente, matura nie bardzo temu sprzyja, ale...jakoś tak cichy głos mi mówi, że dam sobie radę. To samo tyczy się opuszczania lekcji-boże, jak mnie to zawsze przerażało. No przecież ja nie mogę nikogo zawieść, a jeszcze zaległości będę mieć, i w ogóle, same problemy, lepiej już pójść, nawet jeśli czułam się źle lub wyjątkowo potrzebowałam odpoczynku(od takiej lekcji francuskiego na przykład, o). I to też jest niesamowicie uwalniające-móc zrobić to, na co się ma ochotę, po prostu.

Ze swojego stosunku do ludzi-nowo poznanych, lub tych, których dopiero mam poznać-również jestem niesamowicie zadowolona;już nawet powoli przestaję się tak strasznie dziwić, kiedy rozmawiam kimś bez tego, tak doskonale mi znanego spięcia i obaw;jak wyglądam, czy może powiem coś głupiego, co oni sobie o mnie myślą, czy nie wychodzę przypadkiem na idiotkę. W tej kwestii, wciąż sama sobie nakładam wiele trudności, parę sznurów zostało i nie chce puścić, chociaż szarpię się jak mogę.
Wewnętrzna dyktatura jest mechanizmem najskuteczniej powstrzymującym od radości życia codziennego, odnoszenia sukcesów, czy też szeroko pojętego szczęścia w życiu. A na to jest tylko jedna słuszna rada.
Spróbować. Zacząć. Kontynuować. 

Ej, ja się tak nie bawię.