To do and say                Ale wygląda na to, 

But I can't seem              że nie potrafię znaleźć swojego sposobu

To find my way                 Chociaż bardzo bym chciała

But I wanna know how

I know                                 Wiem,  

I'm meant                               że jestem przeznaczona

For something else                 do czegoś innego

But first                                   Lecz najpierw

I gotta find myself                      muszę odnaleźć siebie

But I don't know how                  choć nie wiem jak.

Oh, why do                                  Dlaczego sięgam gwiazd, 

I reach for the stars                            kiedy nie mam skrzydeł,

When I don't have wings              by poniosły mnie tak daleko?

To carry me that far?

I gotta have                            Muszę mieć 

Roots before branches                korzenie przed gałęziami

To know who I am                   by wiedzieć kim jestem

Before I know                       zanim dowiem się, kim chcę być

Who I wanna be

And faith                                   i wiarę

To take chances                            by ryzykować

To live like I see                               i żyć tak 

A place in this world                     jak widzę miejsce dla siebie w tym świecie

For me

Sometimes                      czasami

I don't wanna feel          nie chcę czuć

And forget the pain          i chcę zapomnieć,

Is real                        że ten ból jest prawdziwy.

Put my head            żyć z głową w chmurach.

In the clouds

Oh, start to run         zaczynam biec,

And then I fall              lecz się przewracam

Seein'                          widząc, 

I can't get it all              że nie mogę mieć wszystkiego

Without my feet              jeśli moje stopy

On the ground                    nie będą stąpać twardo po ziemi

There's always a seed         zawsze jest ziarno,

Before there's a rose           zanim zakwitnie róża.

The more that it rains             im więcej pada, 

The more I will grow             tym wyżej urosnę.

Whatever comes               cokolwiek nadejdzie,

I know how to take it             wiem jak to przyjąć.

Learn to be strong                nauczyłam się, jak być silną

I won't have to fake it          nie muszę tego udawać.

Oh, you're understandin'

Oh, but when you come    lecz kiedy przychodzisz

And do it best                  i robisz co tylko możesz

There ain't nothin'            nie ma nic

To stoppin' east to west     co powstrzymałoby wschód do zachodu

But I'll still                         ale ja wciąż

Be standing                          będę.

I gotta have                            Muszę mieć 

Roots before branches                korzenie przed gałęziami

To know who I am                   by wiedzieć kim jestem

Before I know                       zanim dowiem się, kim chcę być

Who I wanna be

And faith                                   i wiarę

To take chances                            by ryzykować

To live like I see                               i żyć tak 

A place in this world                     jak widzę miejsce dla siebie w tym świecie

For me

Zastanawiam się już od dobrych paru chwil jak rozpocząć tą wypowiedź o ostatnio przeczytanej przeze mnie książce i mam w głowie tylko jedno zdanie, które by się do tego nadawało: "Coś wspaniałego!"Och, Victoria. Jak bardzo chciałabym móc Cię spotkać, porozmawiać z Tobą, teraz, po wszystkich Twoich przejściach i zmianach w Twym życiu. Wszystko to, co działo się w Tobie, tysiące emocji, mnóstwo kłębiących się myśli, setki dylematów nie pozwoliło Ci przeżyć spokojnego dzieciństwa, na jakie sobie zdecydowanie zasłużyłaś. W swoim zachowaniu daleko Ci było do ideału, owszem, lecz każdy z nas popełnia błędy. A Ty, przez jeden niewłaściwy czyn, zabroniłaś sobie bycia szczęśliwą na tak długi czas. Ale...może właśnie dzięki temu wszystkiemu co przeszłaś, ostatecznie znalazłaś się właśnie w tym miejscu? I chyba nie żałujesz, prawda...?
Zaraz po skończeniu "Sekretnego języka kwiatów" przeszukałam internet czytając co nieco o autorce książki i z wielką przykrością odkryłam, że jest to jedyna pozycja wydana przez tą Panią. Co za szkoda...tak bardzo pragnęłabym przenieść się znów w ten magiczny świat, jaki Vanessa Diffenbaugh tworzy swymi opowieściami. Nie mogłam się oderwać od lektury, a gdy już zostałam do tego zmuszona, rozmyślałam o losach bohaterki i próbowałam znaleźć odpowiedź na pytanie, które postawiłam sobie już na początku, po przeczytaniu kilku rozdziałów-dlaczego czuję tak silną więź z bohaterką, skoro w rzeczywistości nic nas nie łączy? Nie mam za sobą tak traumatycznych przejść, nigdy nie było mi aż tak trudno nawiązać kontakt z drugą osobą. Ale mimo wszystko, bardzo utożsamiałam się z Victorią i odczuwałam do niej ogromną sympatię.
Język kwiatów mnie zaintrygował i mam wielką ochotę wcielić go choć odrobinę w swoje życie, nawet jeśli tylko ja miałabym pojęcia o znaczeniu poszczególnych kwiatów, którymi mam zamiar częściej się otaczać. Przecież tak je uwielbiam! A bardzo rzadko pojawiają się w moim pokoju...Jednakże całkowicie podzielam zdanie Victorii, która sama przyznaje, że same kwiaty, a raczej bukiety, które tworzyła, nie miały większego wpływu na zmiany zachodzące w życiu osób, które u bohaterki zasięgnęły porad. Tutaj działa coś innego. Cytując słowa autorki: "Jeśli wierzysz w coś bardzo mocno, nieważne czy jest to pozytywne czy negatywne, przekonanie zamienia się w rzeczywistość."
"Sekretny język kwiatów" zostawiam w swoim domowym zbiorze książek, bym mogła powrócić do niej kiedy tylko zechcę(a jestem pewna, że to zrobię!) Nie potrafię opisać tej opowieści tak, by przedstawić ją w jeszcze lepszym świetle, zrobiłam wszystko co mogłam, by zachęcić Was do sięgnięcia po tą niezwykłą historię. Zrobicie co zechcecie, ale czas przeznaczony na jej przeczytanie w żadnym wypadku nie będzie stracony.



A teraz zostałam bardzo zainspirowana pewnym blogiem, więc natychmiast go Wam polecam-http://katarzynaem.blogspot.com Uwielbiam odkrywać takie cudeńka! Miałam wielkie szczęście, że trafiłam na tą przezdolną kobietkę na fotoblogu-jednak te moje nieudolne próby zdjęciowe przyniosły coś dobrego. A skoro o motywowaniu i inspiracji mowa-od razu podrzucam drugi link-http://izuulec.blogspot.com/ również polecam bardzo, bardzo!


 Zdecydowanie NAJlepsze ciasto, jakie ostatnio jadłam! Polecam bardzobardzo, korzystałam nie ja niesety, lecz moja zdolna Mamusia z TEGO przepisu.

Tymczasem czekam dalej aż dotrze do mnie Big Book Of Yoga i się rozciągam, walczę o uznanie dla siebie samej, próbując osiągnąć to dobrymi ocenami i usiłuję stać się lepszą wersją siebie. By zakończyć pozytywnym akcentem-voila.

Całkiem niedawno poznałam nowe, dumnie brzmiące słówko-prokrastynacja. Zachwyciłam się nim, bo lubię  odkrywać nowe przymiotniki, które mnie określają w mniejszym lub większym stopniu, zaczęłam go od czasu do czasu używać, a tak naprawdę nie miałam pojęcia co dokładnie może oznaczać. Otóż, prokrastynacja w psychologii jest uważana jako zjawisko patologicznego wręcz odkładania czynności na później, wynajdowaniu sobie szeregu wymówek i innych zajęć wtedy, kiedy trzeba skupić się na jakimś ważnym zadaniu.
Czytam dalej. I co widzę?
Odwlekanie, jest zazwyczaj efektem strachu.
Ale ja to przecież dobrze wiem! Najprostszy przykład z mojej codzienności-powinnam uczyć się na sprawdzian z matematyki. Poczytałam już podręcznik, zrobiłam sobie notatki, nie ma wyjścia, trzeba zabrać się za zadania. A ja się boję. Wolę ich nawet nie zaczynać, bo boję się porażki, boję się, że nie podołam i załamię się przy pierwszy zadaniu, co utwierdzi mnie w przekonaniu o własnej beznadziejności, co swoją drogą jest kolejną z wielu przyczyn prokrastynacji-brak wiary we własne siły. No i jeszcze pozostaje sprawa pułapki, jaką jest perfekcjonizm. Nie robię tego wystarczająco dobrze, więc po co w ogóle robić? Skąd ja to znam...
Z prokrastynacją jest trochę jak z nałogiem-jest to coś, co już weszło nam w nawyk no i traktowane jest trochę jak ucieczka przed rzeczywistością. Ale i podobnie jak uzależnienie, można ją zwalczyć. I taki jest mój cel(jeden z wielu), o :)

Się rozpisałam troszkę. Musiałam podzielić się z Wami nowo odkrytą "diagnozą", ha. A w kolejnym poście sposoby walki z prokrastynacją, co Wy na to? :)

A teraz krótka migawka z ostatnich dni-moje pierwsze śniadaniowe scones inspirowane przepisem Emmy.









Chyba je troszkę zepsułam...pamiętajcie, by wcześniej wyjąć masło z lodówki! Ja byłam zmuszona by użyć lekko solonego, co przyczyniło się do ich słonawego smaku. A może cukru było za mało?

Przepis wraz z moją małą modyfikacją

• 1/4 szklanki mąki pszennej pełnoziarnistej
• 1/4 szklanki mąki pszennej jasnej 
• płaska łyżeczka proszku do pieczenia
• płaska łyżka cukru
• szczypta soli
• łyżka masła
• łyżka jogurtu naturalnego 
• 1/2 łyżeczki cynamonu
• szczypta mielonych goździków
• chlust mleka

Mąkę mieszam z proszkiem do pieczenia, solą, cukrem i przyprawami. Następnie mieszam dokładnie z miękkim masłem/margaryną i dodaję jogurt, mleko oraz jabłko pokrojone w kostkę. Wyrabiam elastyczne ciasto (w razie potrzeby daję więcej jogurtu lub mąki). Formuję dwie bułeczki, układam na blasze wyłożonej papierem i wstawiam do piekarnika nagrzanego do 200°C i piekę przez 15-20 minut z włączonym termoobiegiem. 

Pochwalę się też kolejną spódnicą, którą pokochałam od pierwszego wejrzenia :)






I jeszcze moje małe must-have, śliczności, które bardzo chciałabym mieć w swej szafie:














A wszystkie te perełki pochodzą ze strony jollychic.com/. Gdybym tylko mogła, wykupiłabym chyba cały asortyment...

Życzcie mi mnóstwa wytrwałości w nadchodzącym tygodniu...

/why do i suck at everything? ._./

Ach, jak trudno czasem jest uwolnić się od złych przyzwyczajeń. Już zaczynałam pisać jak to źle mi było wczoraj i przelać tu wszystkie negatywne uczucia, żale i złości. Na całe szczęście w porę uzmysłowiłam sobie, że jest to jeden z tych nawyków, których muszę się pozbyć-chęć wystawiania swych smutków trochę jakby na pokaz w obawie przed brakiem zainteresowania. Cóż, czasem wciąż tak robię, niestety. Tego nauczyło mnie chore społeczeństwo "motylkowych" fotoblogów, tego zasmakowałam w chorobie. Ale kończę z tym, tak nie można. Teraz postaram się zapracować na Waszą chęć odwiedzania mojego bloga w inny sposób. I będę się starać jak tylko mogę, obiecuję. Ale jeśli na bieżąco chcecie śledzić mój nastrój, wszystko mówi o mnie mój tumblr, a czasem napiszę tam też coś od siebie. Ostatnio zrobił się z niego odrobinę fitblr, trochę wymarzonych, wysportowanych sylwetek i zdjęć asanów, których pragnę się nauczyć. Taaaak bym chciała zacząć już biegać...Nie wiem tylko dlaczego tak bardzo tego chcę, ale mniejsza o to.

• "Religia jest jak penis", czyli artykuł, który bardzo zadbał o moje rozleniwione szare komórki dając im prawdziwe pole do popisu. No i co ja mam sobie teraz myśleć? Z jednej strony wszystko to, co autorka napisała odzwierciedla moje uczucia, coś jednak podpowiada mi, że nie mogę, nie powinnam od tak przestać sobie wierzyć. Jestem zdania, że obchodzenie świąt takich jak Boże Narodzenie przez osoby niewierzące jest nieco nie na miejscu, więc prawdopodobnie i tego(i nie tylko tego) bym się(i nie tylko siebie) przez to pozbyła...Myślę odrobinę przyszłościowo, biorąc pod uwagę swoją przyszłą rodzinę(?), bo przecież już za pół roku osiemnastka(brr).
• Nie masz pojęcia jak sprawić komuś bliskiemu radość i podarować mu coś wyjątkowego i jedynego w swoim rodzaju na urodziny? Proszę bardzo, oto kopalnia inspiracji-blog Agi-niesamowicie utalentowanej młodej kobiety z pasją i niezwykłym humorem. 
• Coś bardzo ważnego i motywującego-czas najwyższy podjąć jakieś działania, bo jak na razie wciąż stoję w miejscu! "Dlaczego nieznajomość języka angielskiego to jak strzał w stopę?" na kolejnym genialnym blogu wartym polecenia. A jak już przy nauce obcych języków jesteśmy, polecam Wam zagłębienie się w temat TUTAJ. Sama muszę to zrobić w najbliższym czasie.
• Uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam! Blog Pozytywnie codziennie sprawia, że mam ochotę działać, robić coś ze swoim życiem, planować, ulepszać. Nie przeczytałam jeszcze całego, bo artykuły tego typu trzeba przyswajać porcjami, by odniosły jakikolwiek rezultat. Ale wszystko przede mną!

 I śniadanko-nocna owsianka jabłkowo-cynamonowa z odrobiną masełka orzechowego, które przepysznie się roztopiło i chrupiąca pełnoziarnista buła z dżemem kiwi&agrest/brzoskwinia&wanilia.


Chin up, beautiful! All of You! :*