Muszę coś z tym zrobić, bo oszaleję.
To zdanie rozbrzmiewało w mej głowie mniej więcej od początku jesieni. Dostawałam szału na myśl o swoich włosach.
Mniejsza o to, że przeszkadzały mi w tych wszystkich jesienno-zimowych czynnościach - zakładaniu płaszcza w pośpiechu przed wyjściem na autobus, czy zdejmowaniu plecaka. Najgorszą zmorą było ich wypadanie. Wszędzie mogłam znaleźć swoje długaśne, pojedyncze włosy. A przy każdym czesaniu chciało mi się płakać. I nic a nic nie dało mi ich podcięcie miesiąc temu - łudziłam się, że te kilka centymetrów coś odmieni.

I tak cudownie zbiegły się w czasie dwa fakty - co raz bardziej natarczywa myśl o radykalnej zmianie fryzury i ta przemowa Jacka Walkiewicza. Ogromnie zachęcam Was do obejrzenia całości, a sama chciałam poświęcić ten tekst jednej kwestii.

Odwadze.

Pan Walkiewicz zacytował pewne zdanie, wypowiedziane przez Churchilla, które ogromnie mnie uderzyło. Jeśli w życiu brakuje miejsca na odwagę, to inne cnoty są bez znaczenia. I owszem, mogłabym z tym znaczeniem polemizować, bo znam mnóstwo cech, które są bardzo istotne, ale w ostatecznym rozrachunku odwaga jest kluczem do wszystkiego.
A mnie tak często jej brak. Zresztą chyba nie tylko mnie. Dlaczego? Skoro wszyscy jesteśmy ludźmi i startujemy z takiej samej pozycji. Nasze dzieciństwo przebiega różnie i ma to spore wpływ na dalszy rozwój w wielu aspektach, ale nic nie jest do przeskoczenia. Bo jeśli pokonasz siebie, nikt inny nie stanie Ci na drodze.

Mówca stworzył krótką listę komponentów odwagi. Spójrzcie sami - naprawdę wszystko to jest w naszej głowie, nie dostaniemy tego w genach.

1. Zaufanie do siebie. Tutaj koniecznie muszę zacytować Walkiewicza.
-A co, jeśli się przewrócę?
-To się podniosę.
-A jeśli się nie podniosę?
-To sobie poleżę.
Geniusz, prawda? To takie proste, a jednak sprawia nam cały ogrom trudności - wewnętrzny dialog prowadzony z szacunkiem, pozytywnym, lub chociaż obiektywnym podejściem. Łagodność w stosunku do siebie samych. Jasne, że trzeba wymagać, ale nie wolno zapominać o byciu dla siebie dobrym. To podstawa udanej relacji z sobą, a co za tym idzie - z całą resztą świata. A zaufanie wynika z doświadczenia. Przecież wszyscy wciąż tutaj jesteśmy, każdego ranka rozpoczynamy nowy dzień, dostajemy kolejną okazję do zmiany. Przeszliśmy wiele. Daliśmy sobie radę. Żyjemy.

2. Ryzyko. Pojawia się zawsze tam gdzie strach i konieczność wykazania się odwagą. Ryzyko to brak stabilności, niewiadoma. Może prowadzić do strat, ale i do zysków. Warto? Opłaca się? Walkiewicz mówi o zasadniczej różnicy tych słów, z pozoru podobnych znaczeniowo. Bo istotnie, nie zawsze to co się opłaca, warto. I nie zawsze warto robić to, co się opłaca. (Kwestia studiów od razu nasuwa mi się na myśl, lub wyboru profilu, szkoły, cokolwiek. Jasne, że się opłaca iść na studia, które zapewnią mi po 3 latach dobrze płatną pracę. Ale nie jest to warte ani odrobiny moich starań, jeśli pragnę kształcić się w innym kierunku.)

3. Decyzje. Ale takie z pozycji serca, inaczej będzie to wspomniana wcześniej czysta kalkulacja zysków i strat, najczęściej materialnych. Decyzja jest krokiem najtrudniejszym, zobowiązującym. Ale bez tego ani rusz.

4. Zaangażowanie. We własne życie. Podążanie za swymi pasjami, trywialnie brzmiące "słuchanie głosu swojego serca". Slogan bardzo wyświechtany, ale chyba wszyscy wiemy o co chodzi. Nic innego nie zapewni nam życia teraz, życia każdą chwilą, zamiast czekania na kolejny piątek, wakacje, święta.


Obejrzałam. Zamyśliłam się na dłuższy moment. I zrobiłam to, czego się bałam. Bardzo się bałam. Przecież włosy to moja wartość (a co, jeśli jedyna?). Będę wyglądać głupio. Nie będę już dostawać komplementów, które wcześniej zbierały moje włosy. W ogóle, moje włosy były jakimś niewytłumaczalnym nośnikiem "starej" mnie - namiastka bycia dzieckiem, w tym negatywnym znaczeniu, przeszkadzającym w rozwinięciu skrzydeł.
Zrobiłam to, jestem przeszczęśliwa, wolna i lekka. (I niedługo idę umyć włosy - zobaczymy, czy jutro wciąż będę taka zadowolona!)
(Proszę się nie sugerować psychopatycznym wzrokiem kochanego Pana S. Tak naprawdę ta zmiana mu się podoba, on tylko udaje.)

Lubię zaczynać pisanie od tytułu posta. Kiedy znam go już na samym początku, mam dobrze określone o czym chcę pisać, choć to przecież jedynie dwa słowa, nic poza tym. Ale te kilka słów zawsze pojawia się w mej głowie w bardzo konkretnym momencie. I wtedy już wiem.

Idziesz na studia. "Zostawiam za sobą przeszłość", mówisz, "Zaczynam nowe życie". Zapominając o malutkim szczególe. Że tak się chyba nie da.
Przeszłość to część naszej tożsamości, nieodłącznej. Nie da się jej wymazać i ze swojej pamięci zrobić tabula rasa. Czy to źle? Nie, dopóki masz świadomość, że to co było wciąż jest ważne i wciąż ma wpływ na teraźniejszość.

Ja się już nauczyłam, by nie odcinać się od swej przeszłości grubą krechą - byłoby to totalnie złe posunięcie z mojej strony, bo tłumiąc wspomnienia i myśli "wyuczone" kiedyś, nie potrafiłabym przekształcić ich w coś nowego, dobrego, budującego. Ale są takie momenty, które bezwarunkowo napawają mnie przerażeniem i przenoszą na ułamek sekundy w zły czas.

W zaciszu domowym nawet lubię wracać myślami do pewnych aspektów pobytu w szpitalu (jakkolwiek nieprawdopodobne się to wydaje). Bo wbrew pozorom, spędziłam tam kilka dobrych chwil, poznałam świetnych ludzi, w tym najlepszą panią M, dzięki której wiem co chcę robić w życiu, która na zawsze pozostanie w moim sercu. Ale nie mam w sobie zgody na włażenie buciorami w to życie, które sobie obecnie ułożyłam koszmarom tamtego czasu.

Niestety, te koszmary niewiele sobie z tego robią i pojawiają się nieoczekiwane (i nieproszone). Na przykład na mojej uczelni.

Nie da się obronić przed pewnymi wspomnieniami i schematami myślowymi, utrwalonymi w naszych umysłach. Ale można zrobić coś innego, coś zdecydowanie korzystniejszego. Oswoić się z myślą. Pozwolić jej przepłynąć, przyjrzeć się jej z obecnej perspektywy i dopiero wtedy dokonać jej obiektywnej oceny.

"To ona". No i co, równie dobrze mógłby tu być ktokolwiek inny. "Wciąż chuda. Nie powinno jej tu być. Nie na drugim roku psychologii" Okej, panno N, zawiało lekką hipokryzją. Po pierwsze - to zupełnie nie Twoja sprawa. Po drugie - właściwie nawet nie zdążyłaś jej poznać, więc skąd te emocje. Po trzecie - też jesteś na psychologii. Może pod tym względem już wszystko przepracowałaś, ale wciąż czeka Cię wiele przeszkód z tego właśnie powodu. "Jakim cudem ona wciąż żyje?" No tutaj to już przesadziłaś. Skąd możesz wiedzieć JAK żyje? Nie powołuj się na niesprawiedliwość, że Ty problem pokonałaś, a wciąż ciało odpłaca Ci się brakiem pełnego zdrowia.

Bo za żadne skarby nie oddałabym tych wszystkich chwil, których mogłam doświadczyć od momentu, kiedy wybrałam zdrowie. Aż mi się nie chce ich wszystkich tutaj wymieniać, tak wiele zyskałam. I mam w sobie stuprocentowe, niezachwiane przekonanie, że już nigdy nie chcę być "tą chudą", nie widzę w tym żadnej wartości. A pojawianie się takich myśli, wywołanych pewnym bodźcem z przeszłości nie znaczy zupełnie nic.


Grunt to obserwowanie niechcianych myśli, "intruzów", z pewnej odległości, z perspektywy dnia dzisiejszego, biorąc pod uwagę to, kim jesteście obecnie. I trzeźwa ocena, czy aby na pewno dana myśl nie jest jedynie koszmarem z przeszłości, teraz bezzasadnym i bezużytecznym. Zbyt często bierzemy każdą taką myśl jako "naszą", prawdziwą, pozwalając jej kształtować siebie. Przyjrzyjcie się temu. Zachęcam z całych sił.

Dla rozluźnienia atmosfery i chwili relaksu po ostatnich chwilach napięcia, dziś mam dla Was coś totalnie niezobowiązującego i niewymagającego refleksji. Do Czytelniczego TAGu nominował mnie Mateusz, a ja z wielką chęcią je podejmuję, bo tematyka jest mi barrrdzo bliska :) Łapcie więc słów kilka na temat moich czytelniczych przyzwyczajeń.

1. Czy masz w domu konkretne miejsce do czytania?

Ostatnio niewiele czytam w domu, staram się wykorzystać czas dojazdu na uczelnię i z powrotem i każą inną wolną chwilę, kiedy nie muszę zajmować się nauką. Ale moim codziennym rytuałem jest czytanie przed zaśnięciem, przynajmniej kilku stron, więc miejscem tym jest łóżko. Czasem także czytuję w wannie, choć ostatnio ten mój zwyczaj zanika. Biorąc jednak pod uwagę wakacje, czy inny, luźny okres czasu, czytam w przeróżnych miejscach. W lecie na balkonie, zimą rozkładam się wraz z poduchami na podłodze, opierając stopy o kaloryfer.


2. Czy w trakcie czytania używasz zakładek czy przypadkowych świstków papieru? 
6. Czy czytasz jedną książkę czy kilka naraz?
Zdecydowanie jedną, nie ma innej opcji. Próbowałam dwie, nie przeszło. Wprowadza to spory chaos w moim umyśle i odechciewa mi się czytania w ogóle. A tak, mogę się całkowicie oddać poznawanej historii i czerpać z niej garściami.
7. Czy czytasz w domu czy gdziekolwiek?
8. Czy czytasz na głos czy w myślach?
9. Czy czytasz naprzód, poznając zakończenie? Pomijasz fragmenty książki?
10. Czy zginasz grzbiet książki?

Ja. I moja świadomość, że to wszystko może skończyć się w ułamku sekundy. Bez ostrzeżenia zniknąć.

Zdaję sobie sprawę, że tak realne odczuwanie kruchości własnego istnienia nie jest oznaką pełni zdrowia psychicznego, chociaż...może to tylko ostra świadomość tego, co nieuniknione, umożliwiająca mi patrzenie na świat z zupełnie innej perspektywy.
Są plusy i minusy tej mojej wątpliwej przypadłości. Niepodważalną zaletą jest zachwyt nad światem i wszystkim co mnie otacza. To pełnia szczęścia spowodowana wszechobecnym pięknem. Niezgoda na to, by robić coś wbrew sobie, na głupie tracenie czasu i tkwienie w czymś, co zupełnie mi nie odpowiada.
Okrutną wadą jest za to, uwaga, uwaga, rozbieram przed Wami kawałek swojej duszy - lęk. Dużo lęku. Nie strach, ugruntowany realnym zagrożeniem, ale irracjonalny, pochłaniający, bezlitosny lęk. To także chęć odczuwania wszystkiego mocniej i bardziej. I niecierpliwość. Bo przecież za 5 lat może mnie już na tym świecie nie być, więc czemu, do cholery, każecie mi czekać.

Wydarzenia ostatnich dni potęgują moje przemyślenia. Każą jeszcze dobitniej żyć "tu i teraz", nie dać się pochłonąć planom na przyszłość i nie zanurzać się zbyt głęboko w odmętach przeszłości. Uczą, by nieść dobro w swym otoczeniu - a przynajmniej taką lekcję ja z tego wszystkiego wyciągam. I utwierdzają w przekonaniu, że mam jakąś misję na tym świecie. Bo trzeba go zmienić, małymi kroczkami. Zaczynając od siebie.

Chcę dożyć swego ślubu. Chcę doznać starości. Chcę doświadczyć tego wszystkiego, co być może zostało brutalnie odebrane Paryżanom, ale przecież nie tylko im - setki tysięcy wydarzeń na przestrzeni ostatnich lat można by wymienić, gdzie ludzie w nagły sposób tracą to, co najcenniejsze. Chcę być tu, na Ziemi, by nie godzić się na krzywdę ludzką i zło wyrządzane dłońmi takimi, jak moje własne.

Chcę. I z całych sił wierzę, że chęci są najmocniejszym fundamentem.

Wiecie co, hipokryta ze mnie.

praca Antoine'a Geigera

Kilkakrotnie już próbowałam praktykować na blogu taki comiesięczny cykl, wiecie. Ulubieńcy miesiąca, kulturalne podsumowanie i te sprawy. W końcu mam oględną wizję tego, jak miałoby to wyglądać, no i nazwę!-przyszła mi wczoraj na myśl tuż przed zaśnięciem. Jeśli więc chcecie wiedzieć, czym zajmowałam się minionego miesiąca-zapraszam. :)


Październik to dla mnie przede wszystkim czas nowego. Bałam się trochę, owszem, ale ten miesiąc przemknął niemal niezauważony, a ja czuję się już prawie całkowicie zadomowiona na swojej uczelni(bo w końcu zrobiłam wycieczkę na 3 piętro!). Mam mnóstwo chęci do nauki-chyba że idzie o "suche" wkuwanie na pamięć. To idzie mi zdecydowanie średnio. Ale, jej, jak bardzo zafascynował mnie człowiek-tym razem w każdym aspekcie, również tym biologicznym. Najchętniej opowiadałabym Wam tutaj o mózgu, przeróżnych zadziwiających neurologicznych zaburzeniach i cudownych funkcjach, o których większość z nas nie ma pojęcia(pompa sodowo-potasowa to mój ulubieniec, chociaż za cholerę Wam nie wytłumaczę, o co chodzi. Ale to dobrze, w sumie nie jest nawet szczególnie ciekawa. Chyba że przyrównacie sód do bohatera tragedii antycznej, jak mój wykładowca. Wtedy robi się interesująco.)


Dużo spacerowałam, ale to już wiecie. Moje zachwyty jesienią i światem możecie przeczytać(i obejrzeć :)) kilka postów wcześniej.
Za to nie mówiłam Wam jeszcze tutaj o moim małym debiucie-jakiś czas temu zaryzykowałam i wysłałam zgłoszenie do redakcji magazynu elektronicznego Magnifier. No i sobie dla nich piszę :) Tu możecie przeczytać pierwszy wpis na blogu, a już niedługo pierwszy numer z moim wkładem-będzie o życiu w jednej przestrzeni czasowej.
Podjęłam się również działalności w kole naukowym-jak na razie w sekcji Psychoterapii oraz Zdrowie i Choroba, więc bardzo możliwe, iż coś z tej tematyki pojawi się na blogu :)


Kolejne nowości-tym razem jedzeniowe. Trawniczek aka zielony mech, który fascynował mnie swym wyglądem dłuższy czas wreszcie wypróbowany. (Ale i tak najbardziej rozsmakowałam się dzięki niemu w granacie!)
Ciacho po lewej to pseudo sernik z nasionami chia, upolowany na Najedzonych Fest. Smak trafiony, nie to co smoothie z pietruszki. Nie polecam. Zwłaszcza, jeżeli jest ona bazą koktajlu, a nie jedynie dodatkiem.

Czytałam niewiele-jedna książka się znajdzie. Reszta to kserówki, cały ogrom kserówek, w których mój pokój zaczyna już tonąć.
"Anioły jedzą trzy razy dziennie" autorstwa Grażyny Jagielskiej, dzięki której wychodzę w tym miesiącu obronną ręką, to tytuł, który mnie intrygował bardzo. I spodziewałam się czegoś naprawdę mocnego. Niestety, może właśnie przez te oczekiwania moje rozczarowanie było spore. Relacja ze szpitala psychiatrycznego, ale jakby we mgle. Brak emocji. Może celowo, by unaocznić czytelnikowi działanie psychotropów? W każdym razie-opornie szła mi ta lektura.

Film również jeden, ale za to znacznie lepszy. "Chemia". Emocjonalna masakra. Film okropny. Naprawdę. Okropny, ale cholernie dobry. (Mam nadzieję, że rozumiecie, co mam na myśli) Aktorsko bywało kiepsko, zwłaszcza główny bohater, ale muzyka, grafiki przeplatające się z fabułą, sama treść filmu-nie wiem, może jestem przewrażliwiona, jeśli chodzi o taką tematykę, ale ta produkcja zrobiła ze mnie miękką kupkę smutku i kłębek myśli kryjący się przed całym światem pod biurkiem.


Muzycznie-zachwycający koncert Fismolla. Zachwycałam się już nim kilkakrotnie na forum publicznym, ale tutaj też muszę wspomnieć o tym wydarzeniu. Ten gość jest niezwykły, serio! Jeśli tylko będzie w Waszym mieście-kupujcie bilety od razu. Support wykonany przez Oly. również mnie bardzo usatysfakcjonował. Mocne brzmienie i delikatny głos wokalistki genialnie ze sobą współbrzmiały. Podrzucam Wam więc kilka linków, zarówno do utworów wspomnianych artystów, jak i piosenek, które zapętlałam w październiku(tak się składa, że wszyscy są polskiego pochodzenia :))

Jest sobie pewien zwierzak morski, o naprawdę uroczym wyglądzie i jeszcze słodszej nazwie. Żachwa. Młoda żachwa pływa sobie radośnie po przestworzach mórz i oceanów, ale kiedy nadchodzi w jej życiu pewien czas, znajduje sobie jakąś fajną skałę, gdzie osiada na resztę swego życia. I wtedy właśnie "zjada" swój mózg.  Jak myślicie, dlaczego?

A Wam też byłaby potrzebna jakaś pofałdowana masa, pochłaniająca 1/4 energii dostarczanej każdego dnia, gdybyście do końca życia mieli się nie ruszać?

Ruch, moi drodzy, to podstawa. W każdym znaczeniu, bo pod żadnym pozorem nie chodzi mi jedynie o aktywność fizyczną.


Rusz się-świat stoi przed Tobą otworem!
Stop złudzeniom-wcale nie jest tak, że wykorzystujemy jednie 30% swojego mózgu. To bajka dla tych, którzy po cichu liczą na cud-ot, pewnego dnia ich mózg wygeneruje jakieś supermoce i staną się zdolni do rzeczy, o których wcześniej im się nie śniło.
Nie, moi drodzy, tak nie będzie. Ten cudowny twór chroniony przez naszą czaszkę i mnóstwo innych mechanizmów obronnych już teraz pracuje na pełnych obrotach. A my powinniśmy go wspomagać jak tylko się da. Poprzez ruch właśnie.
Ale nie ten wymuszony, bo trzeba wstać, jakoś się dowlec na uczelnię czy do pracy, przetrwać dzień, wieczór przeznaczyć na resztę obowiązków i pójść spać. Bez odrobiny refleksji nad tym zautomatyzowaną codziennością, która przepływa nam przez palce.

Rusz się po swoje marzenia-zrób jakiś drobny krok, rozpisz je na pomniejsze cele tak, by już dziś móc zacząć robić coś w kierunku ich spełnienia.
Rusz się, by docenić swoje zmysły-wyjdź na spacer z zamiarem odczuwania wszystkiego dookoła całym sobą.
Rusz się, by poznać nowe. Miejsca, ludzi, jedzenie. A może nawet pasję, przyszły zawód, który będzie Twoim spełnieniem?
Rusz się, bo doświadczenie jest tym, co buduje i wzbogaca Twoją osobowość i czyni Cię człowiekiem "pełniejszym".


Rusz się, bo Twój mózg tego potrzebuje. Odwdzięczy się, możesz mi wierzyć!
Zresztą, już to zrobił, we wczesnym dzieciństwie chociażby. Nic innego jak możliwość poruszania się zapoczątkowała proces poznawania tego ogrooomnie ciekawego i fascynującego świata.

Więc dalej, do dzieła.
Raz-dwa, ruszmy się, na zdrowie!