Jestem szczęściarą!
Powinnam być chyba najszczęśliwsza na świecie, zupełnie nie zważając na wszystkie te małe rzeczy, które w mojej głowie zyskują rangę wielkiego problemu i powodują chroniczny smutek.
A prawda zapewne jest taka, że wszystko sobie wymyślam. Bo po prostu nie jestem w stanie oswoić się z myślą, że komuś zależy. Bez względu na wszystko.
Albo po prostu coś jest ze mną nie tak, definitywnie i nieodwołalnie.
Jedno wiem na pewno-zima mnie zabije.
Tak bardzo nie chcę, by nadszedł grudzień. Tak bardzo boję się świąt i sylwestra.
Przyszłość mnie przeraża.
Och, stop it. Nie chcę zakończyć tego tygodnia kolejnym wybrykiem spowodowanym moim głupim mózgiem.

Spójrzcie, jakimi cudownościami zostałam obdarowana! Niesamowite uczucie. 

 Panna J i panna M- kolejne(!)słońca rozświetlające każdy pochmurny dzień, odpychające ponurą myśl. Nie zasłużyłam sobie na tak wyjątkowe traktowanie. Czuję, że w przyszłości będę musiała się bardzo starać, by posłać w świat tyle dobra, ile sama otrzymałam i wciąż otrzymuję od Ciebie, Ciebie, Ciebie i Ciebie. I wszystkich innych.Chyba czas najwyższy, bym zaczęła się odwdzięczać...




Taki tam outfit, zdjęcia wykonane przez mojego własnego fotografa na wyłączność. Gdyby tylko ten burgundowy sweterek był dłuższy, uznałabym go za idealny. Niestety, do legginsów się nie nadaje. Tutaj tak tego nie widać, ze względu na kurtkę i wyższe buty. (O ironio, piszę ten kawałek słuchając skinny love, z którym to utworem związanych jest tyle emocji i wspomnień.)


Pokochałam teatr. Chociaż, może to zbyt wcześnie na takie wyznania...Nie, jednak nie. Kocham go, i już. Za obydwa spektakle, na których do tej pory udało mi się być. Jednakże, Matka Guybala Wahazara to przeżycie ogromne, jedyne w swoim rodzaju, powodujące plątaninę myśli i otępienie, które wciąż trwało, nawet na długo po zakończeniu występu.

"Och - jaki on marny jest, ten mój syn! Czemu go nie karmiłam wódką od dziecka? Byłby przynajmniej taki mały jak te pieski japońskie, co od szczeniaka wódkę żłopią - nie byłby tym wstrętnym dorosłym niczym. Jako karzełka, kretyna mogłabym go po prostu kochać."

Spektakl muzyczny Matka Gyubala Wahazara to kompilacja Matki oraz Gyubala Wahazara Witkacego. To studium relacji toksycznych  w małym zamkniętym rodzinnym układzie matka-syn,  w którym twa nieustająca próba sił - walka o władzę, o dominację, o swoje JA. A to wszystko dzieje się w psychodelicznej magmie muzycznej opartej na śpiewie operowym, melorecytacji oraz innych performatywnych zabawach z głosem i elektroniką.

Gyubal Wahazar, dyktator nad dyktatory, najsamotniejszy z samotnych, weźmie na siebie wszystkie męki świata, on będzie cierpieć za ciebie, więc powinieneś oddać mu swe życie z wdzięcznością, kiedy postanowi cię rozstrzelać.

"Nowych ludzi można tylko stworzyć niszcząc, a nie kładąc wszystkim do głowy piękne myśli, ja będę niszczył, w imię najpiękniejszych skarbów, w imię tych cudownych kwiatków, które zakwitną w duszach waszych dzieci, kiedy się ockną na pustyni ducha i wyć będą o jedną kroplę tego czegoś, tego niezmiennego, wielkiego, a tak małego, że znaleźć to można w każdym robaczku, w każdej trawce, w każdym kryształku ukrytym w skale..."

Czas biegnie nieubłaganie szybko, już prawie listopad ogarnia nas swym porannym, paraliżującym chłodem. Korzystam więc z ostatnich dni pięknej, złotej polskiej jesieni, szeleszczę liśćmi pod stopami i wystawiam twarz w stronę słońca. Październik...przeglądam folder z zeszłorocznymi zdjęciami, nie mogę uwierzyć, że wszystko zmieniło się tak diametralnie. Rowerek stacjonarny od długiego czasu porasta kurzem w garażu, a wraz z nim osoba, którą byłam. Chociaż nie, przecież ja to ja...coś się zmieniło, coś pozostało, całkowicie naturalny proces zachodzący nieustannie w każdym z nas. Czas zakończyć to filozofowanie, od tego mam specjalnie wyznaczoną godzinę w środowe poranki.

Pochwalę się efektami projektu, którego bardzo było mi trzeba, organizowanego przez wspaniałą Narratorkę. Chociaż pozostało mi jeszcze jedno zadanie, niedzielne, nie będę zwlekać i póki mam chwilę czasu wolnego, piszę nowego posta, bo w tygodniu nie znajduję na to wystarczająco dużo czasu. So, here we go.

Zadanie numer 1~Zrób coś, czego nigdy/dawno nie robiłaś.
Pierwszym, co przyszło mi do głowy, było zjedzenie czegoś słodkiego. Usiłowałam oddalić od siebie tę myśl przez cały dzień i usiłowałam wyszukać jakiekolwiek inne rozwiązanie, ale koniec końców, dzięki wsparciu i towarzystwu S, odważyłam się. Po raz pierwszy od, hm, półtora roku zjadłam coś słodkiego z własnej, nieprzymuszonej woli. I chyba mi smakowało. Burżujstwo straszne, ale mniejsza o to.



2. Ubierz coś w kolorze żółtym.
Omatko, ale czy ja posiadam cokolwiek żółtego w szafie?! Kolor zdecydowanie nie mój, ale coś znalazłam! No i dowiedziałam się, że jest to ulubiony kolor panny M, która swoimi wiadomościami mailowymi wywołuje uśmiech na mej twarzy.

3. Poukładaj kolorystycznie książki, biżuterię lub ubrania.
Troszkę późno zabrałam się do tego zadania, bo samym wieczorem, najpierw poukładałam lakiery, a następnie przy okazji posprzątałam szafę i resztę pokoju, oderwałam się na chwilę od książek i nauki, co zdecydowanie dobrze wpłynęło na mój nastrój.

 4. Zrób coś dobrego dla świata.
Nad tym myślałam najdłużej. No bo co ja mogę? Jeśli idzie o dbanie o naszą planetę, ostatnimi czasy staram się oszczędzać jak się da-odłączać ładowarkę i wszystko inne od prądu, gasić światło, brać prysznic zamiast kąpieli, ale to są raczej codzienne czynności. Wieczorem napisałam do S, prosząc o pomoc w zadaniu. Odpowiedź, którą otrzymałam...nie, nie potrafię opisać uczucia, które mnie wtedy ogarnęło. Najpiękniejsze co możesz zrobić dla świata to być dalej sobą ! (Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, umieszczenia tutaj Twych słów.)I to się chyba tyczyć powinno każdego z nas.

5. Przebierz się za postać z bajki lub filmu.
Fail, poległam. Stwierdziłam, że przebiorę się za muminka, czyli w rezultacie nie potrzeba mi żadnego stroju. I na tym skończyło się wykonywanie tegoż zadania, wybaczcie.

6. Celebruj śniadanie.
Staram się robić to codziennie, bo śniadanie jest moim ukochanym, najlepszym posiłkiem! Chciałabym móc ciągnąć je w nieskończoność...

A na zadanie numer 7 czas przyjdzie jutro. Wtedy też edytuję ten wpis i zamieszczę rezultat.

Oto i numer siedem: Narysuj swoje dzisiejsze emocje.

Bardzo ambitny i twórczy rysunek, to fakt. Łatwe do zinterpretowania, i guess.

Pouczyć się trzeba, kurcze. I posprzątać by się przydało. Chyba nigdy nie znajdę czasu na moje ukochane Glee...

Keep your head high!

 Dość emocjonalny tydzień mam za sobą, a mimo to siedzę nad pustym arkuszem i zastanawiam się, co też mogłabym do Was napisać. Chyba mam blokadę i zastanawiam się nad tym, którym uczuciem bądź zdarzeniem mogę się z Wami podzielić, a którym nie powinnam, ze względu na to, iż zbyt wielu moich znajomych ma dostęp do mojego bloga, zbyt pochopnie rozdawałam adres.
Nie wiem, nie wiem, nie wiem nic. Nie potrafię rozszyfrować swoich uczuć, wciąż usiłuję wyjaśnić co jest przyczyną tego dziwnego stanu, w jakim obecnie trwam. Bo przecież jest nieporównywalnie lepiej niż rok temu. Chyba. Więc o co chodzi?

W przyszłości zostanę słynnym psychologiem naukowcem, który skonstruuje czytnik uczuć, który będzie w stanie je definiować i określać, co jest konkretną przyczyną danego stanu. Tylko w takim wypadku zostanę chyba bezrobotna, bo po co komu będzie potrzebna pomoc w odgadnięciu siebie? Zresztą, przecież nie mam możliwości pójścia na psychologię, ponieważ biologia nie jest wliczona w przedmioty możliwe do wyboru dla klas humanistycznych. Wspaniale, po prostu wspaniale. I skończy się na tym, że zostanę nauczycielką i mój koszmar senny się ziści..

A do tego z Londynu nici. Smutno troszkę. Chociaż jakaś część mnie cieszy się z tego powodu niezmiernie. Wybaczcie, że nie uraczę Was niczym nowym i ciekawszym niż zazwyczaj, czyli fotorelacją z tej wspaniałej wycieczki, jaką miałam odbyć...
Stop.
Spójrzcie, co dwa dni temu weszło w moje posiadanie!

Chcę już styczeń, bym mogła zacząć nowy rok, rok dobrych myśli wraz z moim wzorem do naśladowania numero uno. Albo nie, jednak nie chcę stycznia. Automatycznie staje mi przed oczyma obraz z zeszłorocznego Sylwestra, którego spędziłam zaryczana, a który był jednym z najgorszych dni w moim życiu.

Oj, dawno tu recenzji nie było, więc dzisiaj jesteście na nią skazani. (Może wreszcie uda mi się w ten weekend skończyć "Dżumę", bo jakoś nie mogę przez nią przebrnąć...)


Zabierając się do lektury "Pachnidła" byłam już zaznajomiona z ekranizacją tej historii i pomimo tego, iż nie zachwyciła mnie ona, postanowiłam sięgnąć po wersję pisaną.

Cóż mogę powiedzieć na temat powieści Patricka Suskinda...fabuła jest niespotykana i nadzwyczajna-chłopiec, który już w okresie niemowlęcym, zostaje uznany przez swoją opiekunkę przez pomiot szatana i jest przekazywany z rąk do rąk, gdyż nikt nie chce mieć z nim do czynienia, nawet jeśli nie do końca wiadomo dlaczego i co też sprawia, że Jan Babtysta Grenouille jest tak dobierany przez innych. On sam jednak odkrywa pewnego dnia rzecz niezwykłą-jest pozbawiony jakiegokolwiek zapachu. Jednakże, zostało mu to wynagrodzone idealnym węchem, jakiego nie posiadł nikt inny na całym świecie. Od tamtej pory, postanawia poświęcić swój żywot na chłonięciu tego, co najwspanialsze -niezliczonej masy zapachów. I nikomu nie stałaby się krzywda, gdyby nie tamto pamiętne wydarzenie. Młodziutka dziewczyna, przebierająca mirabelki, wcielenie niewinności o zapachu niepojętym, któremu główny bohater nie potrafił się oprzeć. To właśnie wtedy z zimną krwią dokonał pierwszego morderstwa. Wszystko ucichło do czasu, gdy seria masowych zabójstw młodych i pięknych dziewic zaczęła się dokonywać w pewnym Francuskim miasteczku. A Grenouille nie spoczął, dopóki nie dokonał swego planu...

Przedziwna historia. Styl pisania autora niezbyt do mnie przemawia, przez większą część książki nie dzieje się nic konkretnego, nie mogłam przez nią przebrnąć. Dopiero końcowe rozdziały nabierają rozpędu i ukazują okrucieństwo bez większych skrupułów. Zbiorowa orgia z powodu zapachu stworzonego z najcudowniejszych okazów płci pięknej? Mocne. Powinnam była poczekać z oglądaniem "Pachnidła", z pewnością zrozumiałabym go bardziej niż wtedy. Autora podziwiam za wyobraźnię i wprowadzenie tak innowacyjnego powodu dla popełniania morderstwa jakim kierował się bohater. Ponadto, dane jest nam ujrzeć skrawek XVIII Francji, Paryża w czasach chyba dla niego najgorszych,a wstrząsające opisy niektórych ze zdarzeń są zdecydowanie zbyt dosadne.

A 15.X minie rok od założenia bloga! Jestem zaskoczona swoją wytrwałością i uporem w jego prowadzeniu, naprawdę.

Chyba zaczęłam lubować się w poezji. Rozkoszuję się i smakuję połączenie ze sobą tak pięknie brzmiących słów, smakuję je, recytując po cichu wersety wiersza.  Zeszyt, który jeszcze miesiąc temu służył mi za pamiętnik, zaczął zmieniać się w zbiór ukochanych utworów, najbardziej żałuję jednak, że sama nie potrafię wyrazić skumulowanych we mnie emocji splatając ze sobą pojedyncze wyrazy, nadając im wyjątkowe brzmienie. Może to pomogłoby mi w rozszyfrowaniu swych uczuć, gdyż obecnie nie mam pojęcia o co mi chodzi i czego chcę. Jakby się nad tym głębiej zastanowić...mogłabym znaleźć setki zachcianek, wszystkie jednak, podejrzewam, zadziałałyby na chwilę. Bo ja wciąż pragnę więcej, mocniej, bardziej. A przecież powinno wystarczyć mi to, co mam, bo mam naprawdę wiele. Wstyd mi za siebie,  wstyd za moje bezpodstawne narzekania, wstyd za lenistwo, wstyd za niewdzięczność. Przecież dobrze wiem, że szczęścia nie może dać mi nic, ponieważ jest ono zależne tylko i wyłącznie od mojego sposobu postrzegania życia. Coś robię nie tak jak trzeba. Może ja również potrzebuję wyemigrować do puszczy amazońskiej na jakiś czas, by docenić urok życia w cywilizowanym świecie i  by nauczyć się czegoś od tamtejszych dzikich plemion, bo moje rozmyślania nad sensem własnej egzystencji zaczynają mnie odrobinę męczyć. A nie chcę żyć z myślą przewodnią: "skoro już tu jestem, to muszę robić swoje".





 Zdjęcia z udziałem prześlicznej Martini, wykonane przeze mnie ponad miesiąc temu. 

Chciałabym Was prosić, byście podzielili się ze mną Waszymi ulubionymi autorami, bądź wierszami, jako że dopiero zaczynam poznawać świat liryki i poruszam się trochę po omacku. 

Tymczasem dzisiejszy dzień będzie dla mnie pracowity-chcę przygotować się do szkoły tak, by faktycznie umieć. Nie chcę kolejnego dostatecznego z geografii, jestem zła na siebie, że nie poświęciłam większej ilości czasu na opracowanie podziału politycznego świata. Jestem pewna, że nawet do tak tępej głowy jak moja da się wbić nazwy i położenie poszczególnych państw, zamiast twierdzić, że nie jestem w stanie tego zapamiętać. Zostałam poproszona o posta opisującego moje sposoby nauki, postaram się napisać coś w tym stylu w najbliższym czasie. 

Życzę miłego tygodnia! 

N.

Taki mnie smuteczek dopadł.
I think I am scared of becoming not important. Unnoticed. Omitted.
That I'll lose all my powers and good attributes.
Shame on me, this thinking is so bad and has no sense. I know it tall.
So why I still care too much? Why I can't just live and stop expect of something more?
I'm starting to think that I overthinking it all and my problems are artifical and stupid. Maybe, in fact, i don't have any. I've got all I wanted to have.
I hope new day will bring me hope and good mood. Because I dont want to feel like this anymore.




Jeszcze wrzucam szybkie What I ate on Wednesday, jadłospis sprzed tygodnia :)
 bułka słonecznikowa z twarogiem i dżemem porzeczkowy/masłem i miodem, herbata Dilmah jaśminowa