Nagle ze zdwojoną siłą czujemy wszelkie niedociągnięcia naszej relacji. Bo kwiaty raz do roku, bo czasem Twój zły nastrój spotyka się z jego kiepskim humorem więc wnioskujesz, że brak Ci wsparcia. Bo brak Ci zaskoczenia, szalonych pomysłów z Jego strony, niespodzianek. W Twej głowie, lawiną myśli tworzy się podsumowanie tego czasu spędzonego wspólnie. 1:0 dla tumblra.
Wielką wdzięczność czuję wobec faktu, iż umiałam się w pewnym momencie nad tym zjawiskiem zatrzymać i oddać autorefleksji (co, jak już pewnie wiecie, mam upodobanie czynić dość często). Świadomość pułapki - pierwszy krok za mną. Gdybym tak bezmyślnie karmiła się pięknymi opisami, wzruszającymi książkami i filmami, szybciutko pozbyłabym się WŁASNEGO związku. Który czasem też wygląda jak z cytatu. Na tumblrze nikt jednak nie pisze o innych, równie istotnych dla relacji sprawach. "Miłość idealna", they say. A ja bym powiedziała, że takową cechuje przede wszystkim równowaga i balans.

fotografowała Roksana :)

Bywamy zmęczeni. Kiepsko jest się wtedy z nami dogadać, nie mamy ochoty na zawiłe tłumaczenie powodów naszego nastroju, czasem sami nie wiemy, o co nam chodzi. Jest kiepsko i już. Mamy do tego prawo. Tak samo jak i bliska nam osoba. Niewyobrażalnie trudna lekcja numer jeden - pozbycie się płaszczyka egoizmu. Może tylko ja mam z tym tak spory problem, ale do dziś się tego uczę. By myśl "Halo, jest mi źle, pociesz, przytul, zajmij się mną" zastąpić pytaniem "Jak się czujesz?", lub przynajmniej łagodnie dać znać, że trzeba mi nieco wsparcia.
Lekcja numer dwa - niestety wcale nie łatwiejsza. Wyzbycie się oczekiwań i wzajemności. Do pewnego stopnia jest to kwestią oczywistą i konieczną w związku, wszyscy tworzymy sobie pewne schematy i wyobrażenia. Lecz licząc na odwzajemnianie własnych starań i, nazwijmy to, wkładu dodatkowego w związek (pomysł na spontaniczny wspólny wypad, zorganizowanie czegoś fajnego, prezent bez okazji, czy nawet emocjonalne wsparcie i obecność) możemy się łatwo i szybko zawieść, bo zwykle brak nam obiektywnej miary. Wyolbrzymiamy wysiłek własny, nie doceniamy drugiej osoby. Nie jestem pewna, czy jest to regułą, ale wydaje mi się, iż ta kwestia dotyczy w dużej mierze osób o niskiej samoocenie, niepewnych swej wartości czy intencji partnera. Chcąc "zasłużyć" na miłość, dajemy z siebie wiele. Lecz gdy nie dostrzegamy "zwrotu", czujemy złość, ale i smutek oraz strach przed porzuceniem.

Krótka miała być ta refleksja, a mnie czas goni, dodam więc jeszcze tylko jedną rzecz. Ktoś ważny dla mnie powiedział mi kiedyś, że miłość to wybór. Mam te słowa w sercu od dwóch lat i do dziś zadziwia mnie ich prostota, w której tkwi ogromna siła. Tego wyboru dokonujemy zarówno każdego dnia - unikając wyżej wymienionych postaw, dbając o drobiazgi, będąc uważnym na drugą osobę; ale i na większą skalę, gdy nadchodzi kryzys.

fotografowała Asia :)

Konsekwentnie, każdego dnia, tygodnia, miesiąca i roku. Wybierasz miłość. Wybierasz właśnie tę osobę. To nie jest coś, co po prostu się przydarza. Masz na to wpływ większy niż Ci się wydaje. Warto skorzystać z tej tajemnej mocy :)

Ale trzy lata to mnóstwo czasu. Czas na błyskotliwą myśl dnia - people change. (Na lepsze - jeśli tylko tego chcą, na gorsze - często nieświadomie. Oczywiście, obie wartości są mocno subiektywne). W każdym razie, moje podejście zmieniło się radykalnie.

Wciąż jestem mocno początkująca. Ten post będzie więc zbiorem refleksji i wskazówek opartych na moim doświadczeniu dla chcących rozpocząć swoją przygodę z jogą. Mam poważne zamiary, by w końcu zapisać się na kurs, więc istnieje prawdopodobieństwo, że pewnego dnia rozwinę temat, przeskakując na wyższy poziom profesjonalizmu, a teraz pozwólcie, że powiem Wam nieco o tym, o czym sama już się przekonałam.

Powinnam być największą szczęściarą na Świecie - każdego roku znajduję co najmniej dziesięć czterolistnych koniczyn. Bliscy mają trochę dość tej mojej dziwnej sposobności - idę sobie spokojnie obok, aż nagle daję nura w trawę, w zwycięskiej dłoni dzierżąc roślinkę z czterema listkami. Ja też nie dowierzałam. Dopóki nie zaczęłam się nad tym zastanawiać bardziej na poważnie (typical me). I chyba odkryłam cały ten fenomen szczęścia tkwiącego w znalezieniu tego szczególnego symbolu oraz to, jak można odnieść ten mechanizm do codziennego życia.


Mój wzrok musiał stać się szczególnie wrażliwy na kształt koniczyny, z większą łatwością wychwytuje te z czterema listkami. Nauczyłam się, przyswoiłam pewien wzór, tak, że teraz reaguję na niego niemal automatycznie - spacerując, nie wpatruję się w trawę, z uporem maniaka poszukując tejże rośliny, lecz zwyczajnie rzuca mi się ona w oczy. Wymagało to jednak wyrobienia pewnego nawyku, szczególnej wrażliwości, stworzenie swego rodzaju schematu.
Dokładnie taki sam jest mechanizm "bycia szczęśliwym". Nawykowe reagowanie na otoczenie, wprowadzenie pewnej wrażliwości na istotne aspekty życia, zastąpienie starych schematów myślowych nowymi, bardziej adekwatnymi i adaptacyjnymi. Naucz się podstawowego wzoru - dla każdego będzie on pewnie nieco inny, lecz sedno pozostanie jednakowe. Aktywna eksploracja w poszukiwaniu tego, co dla Ciebie najlepsze i dobre, pozytywne nastawienie. To chyba dwa najważniejsze aspekty, które pociągną całą resztę. Teraz tylko wystarczy uwrażliwić się na wszelkie bodźce i sygnały płynące ze Świata i od innych, korzystać z tych szans, chwytać je i przechowywać w pamięci, tak jak ja wkładam znalezione koniczyny do książki, zasuszając je na pamiątkę.

Druga sprawa to uważność, której może macie już trochę dość, ze względu na kurs i w ogóle, ale przecież, gdybym nie pozwalała sobie na doświadczanie "tu i teraz", zamiast tego błądząc myślami gdzieś w przeszłości lub martwiąc się o przyszłość, gdybym miała oczy (lub jedno?) zamknięte, nie byłabym w stanie koniczyn dostrzec. Ani szczęścia, nawet jeśli niczego by mi nie brakowało w życiu. Znacie pewnie symbolikę nazwy mojego bloga. Dokładnie o to chodzi. Co dwa oczka to nie jedno - kiedyś zupełnie ignorowałam wszystko to, co dziś mnie buduje. Te moje słynne zachody słońca chociażby. Albo obserwacja innych, nieznanych mi ludzi. Dzięki uważności rozbudziłam w sobie wielką wdzięczność za całe mnóstwo rzeczy, które kiedyś traktowałam jako pewnik lub zniekształcałam swoim jednym okiem.


Zapełniłam swoimi koniczynami pierwszą stronę zeszytu wspomnień, które uczyłam się dostrzegać, doceniać, pielęgnować i celebrować. Na każdy dzień nakładam pewien wzór - w swój plan wpisuję przynajmniej krótką chwilę dla siebie, cieszę się, że studiuję wymarzony kierunek, mimo iż miewam momenty totalnego nieogarnięcia, uśmiecham się do siebie w lustrze, zjeżdżając windą. Obdarzam uważnością najbliższych, chcąc, by ta relacja trwała i wciąż dawała mi tyle radości. Uśmiecham się, gdy słońce wygląda zza chmur. Sięgam dłonią po kolejną, czterolistną koniczynę. Nie jestem szczęściarą. Jestem osobą, która szczęścia potrafi szukać.