Droga N.

Myślałam, że to będzie łatwe. Przecież siebie znam, dlaczego pisanie do siebie samej miałoby sprawiać mi trudność? Sprawia. Bo szesnastoletnia Ty - choć czuję z Tobą nierozerwalną więź - byłaś jakby zupełnie inną osobą. Obca. To jest chyba słowo klucz. Obca dla siebie, obca dla bliskich, obca dla swych emocji, pragnień i potrzeb. Dlaczego do Ciebie piszę? Bo tak sobie myślę, że w tej obcości tego właśnie Ci trzeba. Mimo głośnych zaprzeczeń, mimo niechętnego spojrzenia, mimo słów wypisywanych niemal co stronę w pamiętniku: "zostawcie mnie w spokoju". Potrzeba Ci dłoni akceptacji i próby zrozumienia.

Wiesz, trzeba Ci wiedzieć, że jesteś piękna. Od tego muszę zacząć. Może nikt Ci tego nie mówił, a może nie chciałaś słyszeć. To, kim jesteś, jest w zupełności wystarczające. Nie trzeba Ci niczego więcej. Poza ogromną dawką łagodności wobec siebie samej. Pragniesz dorównać wszystkim w koło, spoglądasz na swoje przyjaciółki z zazdrością, wyrzucasz sobie każdą najmniejszą rzecz, którą dostrzegasz u nich, a której Tobie brak. Nauczyłaś się świetnie selekcjonować docierające do Ciebie informacje. Skupiasz się na swych obserwacjach tak bardzo, że sama zaczynasz znikać. Dosłownie i w przenośni. 

Proszę, przestań walczyć. Z wszystkimi w koło, tworząc co krok mini konkursy, mające na celu udowodnić swoją wartość. Ta piątka z chemii to tylko efekt rozpaczliwej potrzeby zajęcia czymś swych rozedrganych, cierpiących myśli. Ta warstwa makijażu to tylko niemy krzyk przed lustrem. To ciało...to aż. To Ty. Ono się zmienia, byś mogła stać się silną, zdrową, byś mogła tańczyć boso w rytm swej ukochanej piosenki tuż przed północą, byś mogła wędrować uliczkami nieznanego miasteczka, spełniając swe podróżnicze marzenia, byś mogła śmiać się w głos, czując bezgraniczną wolność, byś mogła patrzeć w oczy swej miłości i snuć plany na przyszłość. 

Lecz zamiast tego masz ciężar. Spoczywa w Twoim ciele, Twoje nogi zdają się ważyć tonę, a ręka nie chce sięgnąć do czoła. Tyle ważą słowa. Niewypowiedziane, miesiącami upychane w każdy zakamarek Twojego ciała tak, by nie mogły ujrzeć światła dziennego. To te emocje, które za wszelką cenę chciałaś ukrywać, bo były słabością i wzbudzały słabość. A czułaś się nic nie warta, gdy musiałaś oglądać bezradne twarze swych rodziców. Z emocji stworzyłaś maskę, nieprzepuszczalną tak, że nawet oddech stawał się wyzwaniem. 

Jak miałaś kochać swe ciało, jeśli tyle cierpienia musiało w sobie pomieścić? 

Ja wiem, że to zaczęło się już wcześniej. Że czułaś, jakby Twoje serce zostało wyrwane nagle, jakby we śnie, brutalnie, choć przecież tego właśnie mogłaś się spodziewać. Już wtedy nie zadbałaś o siebie. Już wtedy żebrałaś o miłość. 

Lecz nikt nie mógł Ci jej dać. Dopóki Ty sama nie zaczęłaś kruszyć pancerza zbudowanego z samotnie spędzonych popołudni, okrutnego rozdarcia, bo najbardziej w świecie pragnęłaś wyjść, lecz silniejsze było poczucie wstydu wypełniające każdą komórkę Twojego ciała. 

A ja...ja chciałam jedynie wziąć Cię za rękę, uśmiechnąć się na dowód, że jeszcze kiedyś będziesz to umieć i poprosić, by to nie była walka. Czasem potrzeba czasu. On sam w sobie może i ran nie leczy, ale możesz uleczyć je Ty. Nie od razu, lecz krok za krokiem. Czasem te kroki nie będą nawet widoczne dla Ciebie, lecz ich suma będzie Twoją siłą.

Bądź uważna. Bój się, płacz, krzycz. To właśnie dzięki nim nauczysz się uśmiechu. Dzięki nim pewnego dnia zwrócisz twarz ku słońcu i czując jego ciepło, pozwolisz mu rozlać się po całym ciele, od czubka głowy aż po palce u stóp, przepełniona myślą, że to życie, ten Świat to cud. Mimo, że wczoraj płakałaś. Mimo, że jutro czeka Cię ciężki dzień. Ale masz w sobie oparcie. I już nie jesteś obca. 

Za oknem szarość we wszystkich odcieniach, z oddali nadciąga mgła, a "o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny. Melancholia, ale taka przyjemna, która nie ciągnie w dół, sadowi się gdzieś w okolicach klatki piersiowej. A ja, w związku z temperaturą poniżej 15 stopni i wyjętą z szafy cieplusią, misiowatą bluzą, mam dla Was dwie refleksje.

Jesień zawsze kieruje moje myśli w stronę szeroko pojętej nauki. I tak się w duchu uśmiecham do tych swoich myśli, bo wakacje miałam wspaniałe, ale doczekać się nie mogę stosiku kserówek w towarzystwie porannej kawy (no dobra, herbatki z imbirem). Tak było też w tamtym roku - wtedy jeszcze nie wiedziałam, czym jest koszmar sesji, nie wierzyłam, że może być gorsza niż przygotowania do matury (to do dziś bym kwestionowała, choć wynika to raczej z mojej kondycji psychicznej i poprawy odporności na stres), nie wiedziałam też co zaoferują mi te moje wymarzone studia. I chyba jestem ogromną szczęściarą, że teraz, pomimo całej tej wiedzy, moje podejście nie zmieniło się ani trochę (cóż, może odrobinkę, bo czwartkowa batalia zapisów na ćwiczenia aka "kto pierwszy ten lepszy" nie wzbudza mojego entuzjazmu).

Dlaczego, skąd u mnie ta chęć do nauki (choć narzekać na jej ogrom będę na pewno)? Sprawa jest prosta. Mam absolutne przeświadczenie, że mój mózg jest organem niesamowitym. Wszystkie jego sztuczki i starania, by chronić mnie przed tym co destrukcyjne lub zwyczajnie nieprzyjemne, czasem przechodzą ludzkie pojęcie (inna sprawa, czy to faktycznie jest dobre na dłuższą metę - ale od tego jest ciągłe budowanie samoświadomości). I cała ta wiedza zbierana przez lata edukacji - zapamiętania lepiej bądź gorzej - gdzieś tam sobie tkwi. Nieużywana umyka szybko, lecz niekoniecznie w całości. A życie czasem nas zaskakuje. Nie daje wystarczająco dużo czasu na rozważenie za i przeciw. To te sytuacje, kiedy kierujemy się instynktem. A instynkt, między innymi, to właśnie te nieświadome nam działania naszych fascynujących mózgów. Obraz, zapach, dźwięk - jedna synapsa szturcha drugą, błysk wspomnienia, i już wiemy co robić. Albo przynajmniej otrzymujemy wskazówkę. 

Żadna nauka nie idzie na marne. Bo nawet jeśli "w życiu się nie przyda" (argument słyszany okrutnie często, i o ile w liceum czy gimnazjum jakieś prawo bytu miał, o tyle z ust studentów czasem mnie zadziwia), to trenujemy te niezwykle cenne połączenia synaptyczne. Dajmy im więc trochę radochy, a sobie wytchnienia od podejścia "zakuć-zdać-zapomnieć", które przecież męczy niemiłosiernie. 

PS. Może się mylę. Ale w jednym mam przewagę - poczucie satysfakcji i wielka chęć do nauki.

Pierwsza refleksja zeżarła tyle miejsca, a tu jeszcze druga czeka na miarowy stuk klawiatury - chciałam o jesieni. Bo moje serducho pęka na pół, gdy widzę jak wielu z Was żegna lato w sposób niemalże dramatyczny, za nic nie chcąc go oddać kolejnej porze roku. Moja relacja z jesienią nie jest jednoznaczna - to nieco burzliwy i ambiwalentny związek, bo źle znoszę zimno, ale...ile rzeczy otrzymuję w zamian! Witam więc swoje cieplusie swetry w ulubionych kolorach (bo nie ma złej pogody, tylko nieodpowiednie ubranie, pamiętajcie! - sama w związku z tym muszę zaopatrzyć się w solidną chustę-koc na długie posiedzenia na uczelni), witam słońce w kolorowych liściach, ale i deszczowe kaprysy, tworzące aurę idealną dla świeczek na parapecie i wosku o zapachu cynamonu z mandarynką. To ten czas, kiedy szarlotka smakuje najlepiej, a herbata daje mnóstwo przyjemności, grzejąc dłonie oraz zmysły. Just look around. Jestem pewna, że znajdziesz coś swojego, co jesień pragnie Ci ofiarować, w zamian za pożegnanie lata - jeśli tylko zechcesz otworzyć się na to, co oferuje.

Dużo dobrego dla Was tej jesieni, Kochani. A jeśli z trudnością przychodzi Wam jej celebrowanie - stwórzcie z tego wyzwanie. Stańcie się na ten czas poszukiwaczami jesiennych radości. Poszukiwaczami, ale i inicjatorami - bądźcie dla siebie łagodniejsi, sprawcie sobie przyjemność, zadbajcie o ciało i ducha - by jesień przestała kojarzyć się ze smutkiem i szarą obojętnością.

Ten pomysł chwilę dojrzewał w mojej głowie. Urodził się nagle, zaskakując mnie gdzieś pomiędzy codziennym błądzeniem myśli i każdego dnia powracał, dokładając kolejną wiązkę refleksji. Wiedziałam, że to jest coś, czym chcę się zająć. A kwestia jest na tyle istotna, że chcę zrobić to jak najlepiej. 

Profilaktyczne badania krwi, przegląd stomatologiczny, dbanie o swą odporność - wszystko to na stałe wpisało się już w kalendarze większości z nas. Chcemy żyć zdrowo. Wciąż jednak zdecydowanie za mało mówi się o drugiej stronie medalu, o psychice, umyśle, mózgu, które to również potrzebują profilaktycznych "zabiegów", by służyły niezawodnie i grały z nami w jednej drużynie. Tym właśnie chcę się zająć w nowym cyklu wpisów - higieną zdrowia psychicznego. Lecz nie sama! Bo to zadanie zbyt obszerne i zbyt odpowiedzialne dla jednej osoby. Wraz z Kaliną podjęłyśmy się długoterminowego wyzwania stworzenia dla Was alfabetu zdrowia naszych wspaniałych, acz czasami nieokiełznanych umysłów. Raz w miesiącu podzielimy się z Wami naszymi refleksjami, wiedzą i doświadczeniami, podążając wraz z kolejnością alfabetyczną. So, here we go. 

Akceptacja. Słowo klucz, rzekłabym, przez co tak problematyczne do ugryzienia. Szerokie spektrum spraw, zagadnień, myśli i wspomnień. Akceptuję więc nieład w mej głowie i brak ładnie skrojonych zdań, pozwalając słowom - skojarzeniom płynąć wolno. Chodźcie za mną, w podróż po zakamarkach akceptacji.

To dobry start. Dobry, ale przede wszystkim konieczny, bo bez akceptacji wiele naszych starań okazać się może walką z wiatrakami. No właśnie - walką - a ta jest przecież z góry skazana na straty, większe bądź mniejsze, lecz występujące zawsze po obu stronach. Akceptacja wnosi nową jakość do naszej codzienności. Przestrzeń, którą wypełnić będziemy mogli konstruktywnym, budującym, często kojącym działaniem.

Wszyscy mamy za sobą przeróżne doświadczenia przeszłości, czasem tkwiące głęboko, z pozoru zapomniane, lecz wpływające na nasze tu i teraz, czasem zaś takie, które każdego dnia na nowo przeżywamy, jakby ta rana żyła swoim życiem, nie mogąc się zabliźnić pomimo upływu czasu. Mówią przecież, że to właśnie on leczy wszelki ból, lecz nie o sam czas chodzi, a o akceptację właśnie. 

Popełniamy swoje błędy, potykamy się i błądzimy labiryntami, choć czasem odpowiedź kryje się tuż obok. Każdy (wyprowadźcie mnie z błędu, jeśli jest inaczej) z nas jednak ma w życiu taki czas, kiedy to symboliczne już jedno oko nie funkcjonuje prawidłowo. Szukamy więc trochę po omacku, skazując się na ból, cierpienie, wstyd i porażki. Sedno tkwi jednak w znaczeniu, jakie im nadajemy. 

Akceptuję ten stan rzeczy, akceptuję fakt, że te wszystkie niepowodzenia i zaślepienia to nieodzowna część mej biografii, tworząca m n i e, Akceptacja nie oznacza jednak bezczynności - wręcz przeciwnie, trzeba nam rozumieć ją jako początek drogi. Bo w zgodzie z sobą i swoją przeszłością możemy zacząć pracować nad zmianą trwałą, nad zmianą, jakiej autentycznie pragniemy dla siebie, kierując się swoim dobrem i szeroko rozumianym szczęściem. A wraz z akceptacją tego co było, pojawi się akceptacja miejsca, w którym obecnie się znajdujemy, pozwalająca nam rozwinąć swe skrzydła bez pogoni za niedosięgalnym, bez zmory perfekcjonizmu. 

Zupełnie innym aspektem hasła, które dziś podjęłam, jest potrzeba akceptacji, towarzysząca nam od wczesnego dzieciństwa, kiedy to jest podstawą prawidłowego rozwoju i dalszego funkcjonowania w społeczeństwie. Brak tej bezwarunkowej akceptacji otrzymywanej od rodziców, najbliższych opiekunów czy innej osoby ważnej w życiu dziecka rzuca cień na kolejne lata, poprzez stworzenie nieadekwatnego obrazu siebie i świata. Codzienność staje się pogonią za uznaniem innych, nawet tych niewiele znaczących - zaharowujemy się na śmierć, walcząc o dobre słowo od nauczyciela czy szefa, próbując zaspokoić potrzebę, której nikt nie ukoił dawno temu. Niewypełniony zbiornik akceptacji nie jest jednak wyrokiem, nie trzeba nam nawet znać przyczyn. Akceptacja braku akceptacji brzmi dość groteskowo, lecz tylko takie rozwiązanie przychodzi mi na myśl. Akceptacja i świadomość tego, że nie jesteśmy w tym wszystkim sami, akceptacja tego, że może naszym rodzicom też czegoś  brakowało, akceptacja tego, że być może to nie oni "zawinili", lecz środowisko, geny, a nawet przypadek sprawił, iż dziś musimy stawać twarzą w twarz z wyzwaniem trudu akceptacji. 

To dobry czas, by zaniechać walk, zawiesić broń i stanąć przed lustrem z łagodnym spojrzeniem. Pełnym akceptacji, którą obdarzać będziemy zarówno siebie i swoją przeszłość, stan teraźniejszy, jak i wszystko, co dookoła. I niech będzie to naszą siłą, która zamiast tracić masę energii na kolejne starcia i potyczki, pozwoli nam rozkwitnąć. 

Po drugą odsłonę pierwszej litery alfabetu zapraszam Was na bloga Kaliny, która napisała dla Was o ambicji. Trzymajcie mocno kciuki za naszą współpracę i za wytrwanie w cyklu aż do ostatniej literki, a gdybyście mieli jakieś propozycje lub pomysły na hasła poruszane w tym zakresie - koniecznie dajcie znać!