Yeah we're all wonderful, wonderful people

so when did we all get so fearful?

Czasem przychodzi. Nadciąga nieuprzedzenie, przysłania wszystko inne, zamyka oczy, szepce do ucha, namawia, kusi i nęci, by ukryć się w kącie, pod biurkiem, daleko, gdzie nikt nie ma dostępu, gdzie nikt nie znajdzie, nie ujrzy. Fale smutku, który bywa uprzykrzeniem nawet najlepiej rozpoczętego dnia to tylko chwile.


Bo ostatni czas jest dla mnie pełen szczęścia. Zbieram kolorowe liście, znajduję czterolistne koniczyny, obrywam dziką różę. Rozmawiam, poznaję, czuję, potrzebuję, ufam, wierzę, kocham.


Kiedy nachodzi mnie widmo przyszłości-odsuwam je daleko, jak najdalej.


Odkrywam muzykę. Po raz pierwszy w całkowitej zgodzie z sobą. Bez presji-bo bez natrętnych myśli o fotografowaniu kogokolwiek, byle lepiej niż wszyscy.


Wątpiąca, ale z nadzieją.

A teraz z uśmiechem (pierwszym takim tutaj?) Was pozostawiam i zapraszam na moją skromną opinię :)

Ta opowieść do mnie przemówiła, chyba trafiłam idealnie, ponieważ był to mój pierwszy kontakt z twórczością Murakamiego.
Nie potrafię chyba dokładnie określić co takiego sprawiło, że nie mogłam oderwać się od lektury "Na południe od granicy, na zachód od słońca", lecz faktem jest, iż pochłonęłam ją niezwykle szybko, a w chwilach, kiedy zmuszona byłam przerwać czytanie, myślami wciąż byłam z Hajime, rozważałam jego sytuację i próbowałam zrozumieć decyzje, które podejmował.
Historia Haruki nie jest łatwa, choć z pozoru może się taka wydawać. Sama wielokrotnie wyklinałam głównego bohatera i nie mogłam pojąć, jak można tak postępować. Zdałam sobie jednak sprawę, iż żyję na tym świecie zdecydowanie zbyt krótko, by móc tak pochopnie oceniać to, co pod wpływem gonitwy uczuć czynił Hajime. Nikt nie jest w stanie przewidzieć jak potoczy się jego los, a przecież nie można wymagać, by inni poświęcali się nam, kiedy ich serce pragnie czegoś zgoła innego.
Prawdopodobnie moja ocena jest tak wysoka ze względu na to, że styl pana Murakamiego jest dla mnie nowy i wcześniej nie spotkałam się z niczym podobnym, aczkolwiek pokładam nadzieje w tym, iż kolejne pozycje z długiej listy jego dzieł mnie nie zawiodą. Jeśli każda z nich posiadać będzie tak świetnie przemyślaną koncepcję oraz postaci tak dobrze scharakteryzowane i bardzo indywidualne, że towarzyszyło mi uczucie, jakbym była naocznym świadkiem wielu zdarzeń, a bohaterów poznawała wraz z postępem powieści. Jedynym, co mnie odrobinę zraziło, był dosadny opis działań seksualnych, który (poniekąd) uważam za zbędny.

Żałuję, że "Na południe od granicy(...)" wypożyczyłam z biblioteki i muszę się z nią rozstać. Chętnie widziałabym ją na swej półce. A chociaż trudno już znaleźć tam wolne miejsce, ten tytuł umieściłabym w honorowym miejscu. By kiedyś móc zanurzyć się pomiędzy jego stronicami ponownie i przekonać się, jak wraz z upływem czasu zmieniam się ja i moje nastawienie do świata.

***

A trochę tak dziś wyglądał mój dzień:

A dziś nieco inaczej niż dotychczas, bo o przemijaniu. Motyw vanitas jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych motywów literackich, dlatego więc postanowiłam podzielić się ze swoimi czytelnikami  projektami artystów współczesnych, którzy zapragnęli choćby przez chwilę zasmakować poczucia posiadania kontroli nad czasem.
Dzisiaj-część pierwsza. Mam nadzieję, że nie uciekniecie stąd, a  poruszana przeze mnie kwestia nie pozostawi w Was niezadowolenia.



Zaryzykuję twierdząc, że każdy z nas rozmyślał kiedyś o przeróżnych aspektach własnego odejścia. Mnie samej niejednokrotnie zdarzało się fantazjować na ten temat;jak wyglądałby mój pogrzeb, kto by na tę ceremonię zechciał przyjść? jakie emocje rysowałyby się na twarzy innych? w jaki sposób najbliżsi radziliby sobie z moją śmiercią? jak bardzo by ich to dotknęło? Odpowiedzi na te pytania są jednak doświadczeniem, którego nikomu z nas nie będzie dane(a przynajmniej w sferze życia ziemskiego). A jednak. Zuzanna Janin, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, podjęła się tego niebezpiecznego eksperymentu. Cóż tu dużo mówić-artystka zorganizowała własny pogrzeb, w którym następnie wzięła udział w przebraniu starszej kobiety.
Nie posiadałam się ze zdziwienia, kiedy usłyszałam o tym projekcie nazwanym "I've seen my death". Zuzannie udało się "przeżyć własną śmierć", a także i swoje "odrodzenie", bo przecież ostatecznie ujawniła prawdę, zmieniając również w tym czasie swój pseudonim artystyczny, czyli wręcz podwójnie zaczęła na nowo.


Artystka stworzyła również wiele innych intrygujących inicjacji, m.in ART-GRA MEMORY, Siedem śmierci i inne, o których możecie poczytać tutaj.

Zuzanna mówi, że jej prace nie są do oglądania. Chodzi jej o co innego. Jest świadoma, że samo oglądanie nie jest istotne; to nieważny proces, który muzea i galerie rozciągają do nieskończoności, a który jest przecież zaledwie pretekstem do czegoś głębszego. Zuzannie chodzi o doznanie, doświadczenie i coś, co ja nazwałabym intelektualnym wzruszeniem.

Projekty Zuzanny należy interpretować indywidualnie. Z pewnością u każdego wzbudzą inne emocje, co zresztą zapewne było w zamyśle autorki. Więc teraz pytam Was, drodzy czytelnicy-jakie są Wasze refleksje wobec projektu? Oraz czy wykazujecie zainteresowanie odsłoną kolejnego przedsięwzięcia innego artysty?

Bycie inną(?) bywa uciążliwe. Nawet bardzo.
Ale jak ogromną ulgą jest poczucie, że nie jestem w tym osamotniona...w każdym razie nie całkowicie.
(A może tylko mi się zdaje?)
Bo czasem mimo wszystko czuję ogromną, przytłaczającą samotność w byciu taką osobą, chociaż właściwie sama nie do końca wiem, co przez to rozumiem. Nie wiem jaka chcę być, nie wiem kim jestem, nie wiem nic.
A szkolne wycieczki brutalnie udowadniają mi, jak wielki niepokój, obawy i sprzeczne emocje w sobie kryję.

Skończył się już mój melancholijny nastrój, kiedy tysiące myśli galopuje przez mój umysł, a ja próbuję ukoić go nieco(czyżby? a może jednak jeszcze bardziej rozjuszyć?)piosenką towarzyszącą mi przez cały dzisiejszy dzień-creep w wykonaniu Glee, oczywiście.


Hipokryta, egoista oraz tchórz, czy może podążająca za swymi uczuciami?

Uwolniłam się od presji, przestając zabiegać o ""prestiż"" w całej fotoblogowej społeczności i dając sobie spokój z fotografią(przynajmniej na ten moment), czy też uciekam w strefę komfortu i unikam podejmowania wyzwań?
Momentami mam też ochotę zawiesić działanie bloga, bo wydaje mi się, że nic nie wnoszę.
Ale co mi wtedy zostanie?
Czytania chyba nie można nazwać pasją...?
Właściwie...to czuję się przecież dobrze. Nie ma tej pustki co kiedyś. Rzadziej zdarzają się chwile, kiedy chcę zniknąć, równocześnie zwracając na siebie uwagę wszystkich, na których mi zależy i zdobyć ich zainteresowanie.

but...still.

We wtorek, 15 października, upłyną dwa lata od kiedy opublikowałam pierwszego posta na swoim blogu. W takie dni lubię sobie nieco powspominać. A że moja pamięć jest zawodna-sięgam do szuflady po pamiętnik, przeglądam archiwum blogapiekła i na krótką chwilę myślami uciekam wstecz. Na chwilę, bo zaraz spoglądam przez okno, widzę słońce, złote liście kołysane przez wiatr, odgłos pociągu mknącego w dal.

Docenić.
Nigdy więcej nie oceniać ludzi zbyt pochopnie.
Wyzbyć się tego głęboko ukrytego narcyzmu.

Moje priorytety na czas nieokreślony.
Stawiam na to, czego nie widać, bo nic innego mi nie pozostaje.




A dzisiaj przedstawiam Wam najnowszy numer magazynu English Matters  :)

Na wstępie zostajemy poczęstowani kilkoma krótkimi artykulikami na przeróżne tematy, czyli rubryka "This and That", na której rozgrzewamy swój mózg przed nieco trudniejszymi tekstami. W numerze 42 poznajemy historię Audrey Marie Munson, Amerykańskiej Venus, coś o przedziwnym odpowiedniku Spider-Mana i dowiadujemy się czym jest morganatyczny związek. Na kolejnych stronach znajduje się reportaż o projektancie brytyjskim, Jasperze Conran, gdzie możemy zagłębić się w historię jego kariery-przyznam szczerze, że nigdy wcześniej tego nazwiska nie słyszałam, więc artykuł ten nie specjalnie mnie zainteresował, za to kolejny zdecydowanie tak, a mianowicie wywiad z członkami społeczności Warmshowers. Pomysł polega na zwiedzaniu zagranicznych miast na rowerze, zatrzymując się u innych członków organizacji, którzy chętnie przygarną zmęczonych rowerzystów po to, by ktoś inny wkrótce im się za to odwdzięczył w taki sam sposób. Genialny pomysł na tanie podróżowanie!


Kolejny tekst w ramach działu "People and Lifestyle" jest historia operacji plastycznych-od starożytności począwszy, na czasach I Wojny Światowej kończąc. Musiałam się bardzo skupić, by móc zrozumieć niektóre zdania, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że powinnam jak najczęściej i jak najwięcej otaczać się angielskim, bo poziom moich umiejętności nie do końca mnie zadowala...





W kolejnym dziale zapoznajemy się z kilkoma kulturalnymi artykułami, a mianowicie-pułapki, tajemnice i
fakty przemysłu muzycznego, czyli nie ważne co mówią-ważne, by mówili, co nieco o charakterze brytyjskiego humoru, relacja zawierająca opis Teatru Cieni oraz gratka dla fanów Igrzysk Śmierci, na co wskazywała już sama okładka magazynu. Aż cztery strony zostały poświęcone tej słynnej trylogii!

Mnóstwo nowych słówek, konstrukcji, wyrażeń, wiele motywów, które mają posłużyć nie tylko jako ciekawostka, lecz przydać się mogą również na maturze bądź w życiu codziennym. Poszerzają horyzonty, intrygują i inspirują. W sekcji "Travel" odkrywamy Kubę-komunistyczne państwo, gdzie życie zdecydowanie nie jest usłane różami. Kolejny dział to "Leisure", czyli czas wolny-artykuł o amerykańskim biznesmanie, autorze książki "Bogaty Ojciec, Biedny Ojciec", która ponoć wstrząsnęła światem finansów, a także o przeróżnych rozgrywkach między zwierzętami, według powiedzonka "Every dog has his day", czyli naszego "każdy ma swoje pięć minut". Magazyn zamyka dział "Sport", który wyjątkowo potraktował temat i stworzył coś ciekawego nie tylko dla fanów sportu samego w sobie-miłośnicy sztuki również się tu odnajdą, ponieważ mówi on o malarstwie sportu.


Podsumowując-jestem przekonana, że każdy znajdzie coś dla siebie w lekturze magazynu English Matters, a dodatkowo potrenuje swoje umiejętności językowe-każdemu kto chce się efektownie uczyć, polecam spróbować właśnie tego sposobu :)

Dzisiaj mało ambitnie-wybaczcie mi to, ale zwyczajnie brak mi czasu, by stworzyć coś sensowniejszego. A wciąż czeka mnie jeszcze 3 godzinny sens Potopu, notatka z wosu, historii i zadanie z matematyki, ale co to dla mnie, prawda? Przecież ostatnio nawet matematyka nie powoduje u mnie wstrętu-jestem żywym dowodem na to, że wszystko zależy od nastawienia. No, i nauczyciela. Ale nie będę zapeszać, zobaczymy, czy po sprawdzeniu ostatniego testu nie zmienię zdania.

Special for all of You, efekty mojego projektu(?) wrześniowego. Ja(prawie)każdego dnia w obiektywie.










Wybaczcie ten gest-oczywiście nie jest on kierowany do Was. Odzwierciedlał po prostu mój nastrój tamtego dnia. 













Tyle mnie tutaj jeszcze nigdy nie było.
Wszystkich, którzy czekali na nowy post i nie są nim usatysfakcjonowani-nie dziwię się Wam i przepraszam, postaram się to naprawić kolejnym razem! :)