Cudowny czas mam za sobą, wspaniałe dwa miesiące. Nie będę rozpisywać się o tym, jak bardzo chciałabym, by trwał w nieskończoność, każdy z nas zapewne tak się czuje, kiedy powrót do codziennych obowiązków zbliża się nieubłaganie. Dlatego, od razu przechodzę do mini podsumowania projektu wakacje, o którym pisałam w tym poście.

Zorganizowałam piknik, a w dodatku niespodziankę, chociaż miałam mnóstwo obaw co do pogody i innych spraw technicznych :D Ale udało się, dzięki pomocy A, zaskoczyć mojego ukochanego Pana Solenizanta.

papryka faszerowana mięsem mielonym z indyka, ryżem, pieczarkami z cebulką i mozarellą

roladki z kurczaka z gorgonzolą i żurawiną, bagietka z gorgonzolą, kasza gryczana

cukiniowe brownie z serkiem wiejskim i gorącym sosem malinowym

Przez całe wakacje robiłam zdjęcia (przynajmniej jedno dziennie), a pod koniec wakacji zrobiłam album- mniej więcej, bo nie pilnowałam się aż tak, by koniecznie, każdego dnia zrobić zdjęcie-pozwalałam sobie pod tym względem na odrobinę luzu, aczkolwiek brałam ze sobą aparat gdzie tylko się da, starałam się dokumentować wiele, a mój album nareszcie zaczyna mi się podobać! I faktycznie prowadziłam go cały czas, jestem z siebie dumna :)

Czas nadszedł.

22 sierpnia 2014, 9 dni przed rozpoczęciem roku szkolnego o godzinie 10.45 panna Natalia zechciała rozwiązać kilka problemów królowej nauk, czyli, mówiąc nieco bardziej normalnym językiem, poszłam na korki z matmy. (Zdecydowanie nie wychodzi mi na dobre to dramatyzowanie i podnoszenie matematyki do rangi czegoś okropnie strasznego i nie do przejścia.) Za tydzień o tej porze będę pisać sobie podsumowanie projektu wakacyjnego, wspominać i szlochać nad swoim nędznym losem maturzysty-królika doświadczalnego. (such a drama queen). Ale, ale! Gdzieś pomiędzy śledzioną a dwunastnicą czuję taki nieśmiały, nieco wystraszony dreszczyk podniecenia, bo coś nowego się zaczyna. Wiecie jak to jest, będę się uczyć systematycznie, koniec z bezsensownym trwonieniem czasu, matma codziennie, angielski, rozprawka w weekendy...
Dobra, a tak na serio, to bardziej chodzi mi zmierzenie się z nowymi wyzwaniami, których zapewne czeka mnie sporo. Poza tym, chyba jak większość, trochę zaczynam dzielić życie na przed i po maturze. (Co niekoniecznie jest dobrym rozwiązaniem)
Muszę wyhamować odrobinę swoje rozmyślenia i marzenia o przyszłości, bo zgubię to co teraz. (A ostatnio, niestety, zauważyłam u siebie niebezpiecznie silną tęsknotę do tego, co i jak będzie kiedyś)

Trochę z tego powodu, a trochę dlatego, że intensywnie rozmyślam nad jakością tego, co zabiera mi czas w ciągu dnia, postanowiłam sobie w ten weekend zrobić przerwę od instagrama, tumblra i fejsbuka. Zobaczymy jak mi z tym będzie, może uznam to za zbędne i oszczędzę sobie korzystania z tych czasopochłaniaczy(chociaż z tym pierwszym nie będzie łatwo...).

Zainspirowana postem na blogu Karoliny, zaczęłam poważniej zastanawiać się nad sensownym korzystaniem z czasu i faktycznie coś w tym kierunku zdziałać, nie poprzestając na rozmyśleniach, bo to mi raczej niewiele pomoże ;) Możecie spodziewać się więc relacji z tego, jak mi poszło, w najbliższym czasie. Nie pogardzę też Waszymi poradami-może znacie jakiś cudowny sposób na dobre dysponowanie czasem? :)

W zeszłym tygodniu ruszyłam w miasto-zabawiłam się nieco w turystkę, hm, a może i niekoniecznie zabawiłam, bo moja znajomość Krakowa jest na poziomie żenującym. (Chociaż obecnie coraz lepiej! Po tym jak wczoraj zaliczyłam kilka dzielnic w 5 godzin) A w dodatku to świetna wymówka dla mojego poczucia winy-przecież w ten sposób też się uczę, halo! Matematyka? W muzeum byłam!

Na pierwszy ogień relacja z Fabryki Schindlera. Historię tego niemieckiego przedsiębiorcy większość zna, przynajmniej pokrótce, czy to z filmu "Lista Schindlera"(który swoją drogą zrobił na mnie duże wrażenie, momentami aż za duże...), czy z lekcji historii. Ale znaleźć się dokładnie w tym miejscu, na ul. Lipowej, gdzie funkcjonowała olbrzymia pracownia wyrobów emaliowanych to coś zupełnie innego.




Zaczyna się niewinnie-od wizyty w salonie fotograficznym XX wieku. Widzicie tego pana na zdjęciu? Widzicie tę czerwoną łunę na fotografiach obok? Tak, tak, to właśnie zapowiedź piekła.


Przechodząc przez wąski korytarz opatrzony fotografiami z wakacji, propagandowymi plakatami i relacją z akcji Termometr Uczuć Krakowa napięcie rośnie. Przeszywa mnie dreszcz, wchodzę do kolejnego pomieszczenia, z duszą na ramieniu, przestrachem, ale i nadzieją, że może jednak to wszystko przesadzone, że zagrożenia nie ma, że będzie dobrze...




Koniec złudzeń. Rzeczywistość się sypie, świat się wali, życia się kończą. Początki są najgorsze? Ach, czyżby. W tym jednym przypadku z całą pewnością nie.





Przebudujmy Kraków! Tak, by Nam było tu dobrze, najlepiej! Od dziś to nasze, piękne miasto, czujcie się jak u siebie, obywatele! "Powinniście zaszczepić tu silne korzenie nowej niemieckiej przestrzeni życiowej!"...



W tym miejscu moja relacja się urywa. Aparat się zbuntował, a ja byłam zbyt otumaniona i przytłoczona, chociaż przede mną jeszcze ładnych parę lat do przejścia.
To Muzeum jest wyjątkowe i żadna relacja nie odda tego, co przeżyjemy wewnątrz. Twórcy wystawy stworzyli coś niesamowitego-wizyta ani odrobinę nie przypomina tradycyjnego zwiedzania. Wręcz przeciwnie-poznawana w ten sposób historia zapuszcza korzenie w sercach, wierci dziurę w żołądku i prześwietla duszę. A obejrzenie filmu tuż przed bądź po "wycieczce" przez te...(wstaw odpowiedni przymiotnik, ja głowię się już kilka minut nad odpowiednio nacechowanym negatywnie, lecz żaden nie pasuje mi do końca)czasy...hm, z pewnością pozwoli zapamiętać więcej. Przeżyć również. Jak już wspomniałam na początku-może i nawet zbyt dużo.

Melduję się z nowym, kulturalno-ankietowym postem!

Jak zdążyliście zapewne zauważyć, zmieniłam wygląd bloga, dość diametralnie, tworząc sobie taką namiastkę profesjonalizmu, wiecie jak to jest :D
I z tego miejsca kieruję do Was fundamentalne pytanie-jest ok?? Szczerze mi tu! Chciałabym jeszcze zmienić nieco kolorystykę, a co z tym idzie również i nagłówek, ale cóż, sama tego nie zrobię, a moja najlepsza pani grafik(:*) nie ma dostępu do sprzętu. Zastanawiam się też czy jest sens w umieszczaniu w menu stron "książki" i "przepisy", bo możecie je znaleźć w kategoriach, a nie wiem właściwie czy ktokolwiek z nich korzysta. Z góry dzięki za wszelkie opinie :)

A teraz kilka moich, na temat ostatnich czytadeł.


Jest to pierwsze wydanie specjalne magazynu English Matters, które wpadło w moje ręce, więc niestety nie mogę porównać go do innych, mogę za to z całym przekonaniem powiedzieć, że każdy artykuł czytałam chętnie, bez pokusy ominięcia go, tak jak to bywa w przypadku działu sportowego na przykład.
"Wash your mouth out!" jest moim faworytem tego numeru-po raz kolejny doświadczam niezwykłego bogactwa słów w języku angielskim, nawet, jeśli chodzi o przekleństwa. Z artykułu dowiemy się jak łatwo można przeinaczyć zwrot, który miał kogoś obrazić, tak by nabrał zupełnie innego znaczenia, poznamy mnóstwo określeń, których żaden nauczyciel nam nigdy nie poda(a przecież to też jest ważne, nie? Wypada zareagować, kiedy ktoś z kamienną twarzą, jak to Brytyjczycy mają w naturze, rzuca w naszą stronę jakąś obelgę) oraz poznamy sposób na przeklinanie Irlandczyków.
"What's in a language" traktuje o najpopularniejszych mieszankach językowych, a dokładniej-wpływach i, hm, potędze języka angielskiego pośród wszystkich innych. Przeczytamy tu m.in jak tenże język wyparł francuski, który długi czas utrzymywał się na salonach, co nieco o naszych zapożyczeniach i coś, co mnie zaskoczyło(choć właściwie nie powinno)-Spanglish jako najsłynniejsza odmiana językowa.
Dalej znajdujemy artykuł dotyczący slangu, jego pochodzeniu i przeróżnych odmianach, tłumaczenie piosenki idealnie wpasowującej się we wspomnianą przeze mnie tematykę, gdyż jego autorem jest hiphopowy duet Outkast.
W numerze poświęconym w całości językowi nie może zabraknąć również ważnych postaci, które przyczyniły się do zmian i kształtowania się angielskiego oraz tych, dzięki którym w krajach anglojęzycznych panuje dziś dużo większa tolerancja wobec homoseksualistów niż chociażby w Polsce. To właśnie oni, poprzez słowa i dzięki słowom wywalczyli większe zrozumienie i akceptację "miłości, której nazwy nie ośmiela się wypowiadać".
Coś o odmiennej kulturze również się znajdzie-poznajemy Nigerię,która to pod względem językowym przypomina biblijną Wieżę Babel(aż 521 języków, którymi liczni mieszkańcy Afrykańskiego państwa posługują się na co dzień, w zależności od przynależności do grupy etnicznej).
Dwa ostatnie artykuły zaś pokazują czytelnikom język od strony technicznej, czyli od pierwszego sms-a do sextingu(o którym to niewiele poczytamy, gdyby to słowo wzbudziło czyjąś ciekawość :D)i przegląd programów pomagających w nauce angielskiego.
Wydanie Specjalne nr 10 jest skarbnicą wiedzy dla chcących czegoś więcej niż stricte nauki języka. Porusza kwestie różnic na przestrzeni wieków, w przystępny sposób podsuwa istotne nazwiska i fakty historyczne, niekoniecznie ważne na lekcjach historii, ale dla formowania języka wręcz przeciwnie, traktuje o kulturze, no i jak zwykle wzbogaca nasz zasób słów i umożliwia odsłuchanie większości artykułów. Zdecydowanie jeden z najlepszych numerów czasopisma. :)
Podróżnicze książki Pawlikowskiej czyta mi się dobrze, łatwo i przyjemnie-to fakt. I chyba główna zaleta właśnie tej relacji z podróży. Autorka ma własny styl opisywania tego, czego doświadcza w odległych krajach i przedstawia nam własną, subiektywną perspektywę, co właściwie można uznać zarówno za plus, jak i minus. Podoba mi się wszystko, dopóki autorka nie zaczyna narzekać na Europę, jej mieszkańców oraz chrześcijaństwo, a na tych 320 stronach spotkać się z podobną krytyką można zdecydowanie zbyt często. Przede wszystkim-duża przesada. Dlaczego to właśnie wyznawcy chrześcijaństwa są tymi najgorszymi, dewotami, którzy posłusznie chodzą do kościoła, ale poza nim są okrutni, źli, zazdrośni i jedzą mięso? Myślę, że jednak to nie konkretna religia jest zła. Jestem bliższa stwierdzeniu, że to ludzie, konkretne osoby, jednostki, a pośród nich znaleźć się może wyznawca każdej religii świata. Nawet islamu, który Pawlikowska nazywa "najbardziej pokojową i łagodną religią".(Pomijając wyznawców ortodoksyjnych). Poza tym, pani Beata zbyt generalizuje-nie każdy europejczyk jest chrześcijaninem!
Pragnę zauważyć, że zmiany pomiędzy naszą cywilizacją, a chociażby tajlandzką są duże, zwłaszcza, jeśli chodzi o rozwój technologii, poziom życia, etc, więc siłą rzeczy, jesteśmy inni-inaczej jemy, inaczej pracujemy, inaczej funkcjonujemy. Czy to, że mamy dostęp do internetu, telewizji czyni nas gorszymi? A czy to nie dzięki wysokiemu rozwojowi medycyny na przykład, lekarze w Europie mogą ratować mnóstwo żyć ludzkich, podczas gdy śmiertelność w miejscu zwiedzanym przez autorkę jest zdecydowanie większa. Owszem, wiele złego wynika z wszechobecnych w naszym świecie mediów, ale wydaje mi się, że dobro, które możemy z nich czerpać, równoważy te negatywne skutki.
Chciałam jeszcze wspomnieć o teorii Pawlikowskiej co do podróżowania w Europie(tak, tak, tej okropnej, złej, zdemoralizowanej). Uważa ona, że nie da się prawdziwie podróżować i poznawać świata na naszym kontynencie, bo wszędzie czekają luksusowe hotele, zaplanowane wycieczki-jednym słowem komercja. Hm. W stolicach i większych miastach zapewne tak. Ale jest cała masa miejsc, które są zjawiskowe i nie koniecznie nastawione na jak największy zysk i nie udogadniające turyście wszystkiego, jak tylko się da. Tego jestem pewna.
Zauważyłam też pewną dziwną tendencję autorki do masochizmu...fascynują ją brudne prześcieradła i pluskwy żerujące pod łóżkiem w obskurnych hotelach, hmm...
Podoba mi się za to idea wyznawania wszystkich religii. Wiara w Boga, po prostu. Bez bezsensownych dogmatów stawianych przez urzędników kościelnych i przedstawicieli wiary, którymi często sami się mianują, ale bycie dobrym człowiekiem, kochającym świat i ludzi wokół. I niech ten miły akcent zakończy moją opinię o "Blondynce na Bali" :)

15 sierpnia dziś mamy, 16 dni, kto by się tam przejmował, to dużo, przecież. Prawda???
I tu się ujawnia moje wieczne rozdarcie wewnętrzne, moja pełna sprzeczności natura, bo część mnie cholernie nie chce wracać do szkoły, zaczynać trzeciej klasy, przygotowywać się do matury, a nawet myśleć o tym wszystkim. Druga zaś część cieszy się ogromnie, ekscytuje wręcz wizją ostatniego roku liceum, długich wakacji, studiów, początków samodzielnego życia. Dlatego skupiam się na czymś innym, szukam nowych pasji, usiłuję zazdrość zamieniać w inspiracje, myślę nad wskrzeszeniem swych fotograficznych działalności i robię mnóstwo innych rzeczy, byle nie patrzeć na ten stosik repetytoriów maturalnych :D
Poprosiłam dziś siostrę o parę zdjęć, no bo, no bo, dawno nie było i wiecie...a tak na serio, narcystycznie powiem Wam, że się dobrze czułam, kupiłam sobie koszulę, za którą marudziłam już dłuższy czas, no i tak jakoś, po prostu, pomyślałam, że może zechcecie znów mnie tu zobaczyć, so here I am.

Wpis o moim odkrywaniu Krakowa, tj. głównie o odwiedzonych przeze mnie w tym tygodniu muzeach się szykuje, ale muszę jeszcze przejrzeć zdjęcia, wybrać kilka ciekawszych wątków i złożyć to w całość, więc oczekujcie go początkiem przyszłego tygodnia, a dziś odpowiem na kilka Waszych pytań z komentarzy i podrzucę coś z kultury :)

Co robisz w ciągu dnia, albo co robisz gdy dopada Cię zły humor? Jakie masz sposoby by odgonić smutek czy chandrę?Hm, hm, hm, ciężkie pytanie, bo moją słabością wciąż jest zatracanie się w swym złym nastroju, kiedy już mnie takowy dopada. Kiedy jest naprawdę źle, z oczu mi cieknie i tracę ostrość widzenia, dzwonię do S. A kiedy po prostu nie wiem co ze sobą zrobić i czuję się tak niewyraźnie, nieswojo, nie na miejscu, po prostu źle, włączam muzykę(często klasyczną, chociaż niekoniecznie), zapalam świeczki i działam coś w swoim smashbooku, (czy coś na jego kształt) bądź czytam lub przeglądam blogi.

Może wrzucisz jakiś fajny przepis na coś pysznego?
Co robisz w ciągu dnia? Mogłabyś napisać szczegółowo po kolei jakikolwiek dzień.
Co lubisz w Glee ? Czy serial zainspirował Cię do czegoś?
czy byłabyś wstanie zrobić i wymyślić jakąś ciekawą sesję zdjęciową osobie, która nie potrafi pozować?

Późna godzina, wieczór, już dawno po 18...
A ja zrobię Wam dzisiaj dobrze, co mi tam! :D
No, chyba że nie lubicie jeść...(nawet sobie nie żartujcie!)

Wspólne śniadania-najlepsze na świecie!

Wygląda fajnie...smakowało gorzej.

Ładnie się prezentował...dopóki z S nie zrobiliśmy transferu bitej śmietany :D

Dorsz w migdałach z miodową polewą i grillowanymi warzywkami-niebo, niebo, niebo!

Tortilla też pyszna(kurczaczek się schował)

Wypróbowana-szynka parmeńska. Na plus :)

Najdelikatniejszy, najbardziej soczysty kurczok na świecie...do tego wypasiona sałatka, chrupiąca buła - ideolo

Chyba przekonałam się do pomidorów w sałatkach! A caprese, chociaż składa się z trzech tylko produktów(tu podana z grzankami), bardzo mi posmakowała.

Słynne ciacho daktylowe, podane na gorąco z sosem toffi i lodami-pyszności, pyszności!

Tak smutno :((((  (większość powyższych obiadów mieliśmy okazję próbować w resto-barze Lemon, w Pobierowie :))

Najlepsza jajecznica-z papryką i kukurydzą :)

Piknikowy obiad-oczywiście kurczak z ryżem :D

Mini-tarty z budyniem po przejściach. Przeżyły szaleńczy bieg na autobus z kilkoma torbami :D

Sushi vs. ja 1:0 :(

co sprawiło, że zaczęłaś blogować?
który z języków obcych lubisz najbardziej?
Co chcialabys zrobic przed smiercia? 
Biegasz jeszcze?
co myślisz o swojej chorobie już po pewnym czasie, bo trochę go minęło. Jakie masz odczucia z tym związane? Co myślisz o swoim ciele w tamtym okresie? Nie kusi Cię, aby znowu nie jeść i być tak chudą, jak wtedy?