W ramach chwili odpoczynku od podróży(choć został nam już tylko jeden dzień), tworzę dla Was coś na kształt podsumowania miesiąca, parę skrawków mojej codzienności i kilka zachwytów. Zacznijmy kulturalnie.
Od 28 czerwca obejrzałam aż 9 filmów. To zdecydowanie bardzo dużo, jak na mnie...no, do trzech byłam nieco przymuszona-autokar nie wybiera(aż mi się "Mechaniczna pomarańcza" przypomniała, creepy), spać nie dawali. Tak więc o "Weselu w Sorrento", "To skomplikowane" i "Moje wielkie greckie wesele" nie będę się rozpisywać, bo po prostu nie ma o czym. Naprawdę nie warto marnować swojego czasu na te produkcje, jeśli macie coś lepszego do roboty. Ale, znalazło się też parę perełek.

"Gnijąca panna młoda" obejrzana z siostrą spełniła swoje zadanie. Charakterystyczne, burtonowskie postaci cieszyły oczy, wartka akcja nie pozwalała się nudzić, a typowy dla reżysera groteskowy rys momentami wprowadzał w osłupienie. No i muzyka przyjemna, chociaż, nie wiedzieć czemu, podczas seansu, w głowie cały czas nuciłam piosenkę z "Anastazji".


Bezsprzecznie najlepszym filmem pośród obejrzanych jest "Piękny umysł". Cholernie ciężki, przynajmniej dla mnie, chyba jestem słabych nerwów, bo chwilami byłam autentycznie przerażona i chciałam przerwać oglądanie. Koniec końców, skupiłam się na podziwianiu fenomenalnej gry Russella Crowe'a, chcąc uniknąć kontemplowania fabuły. A raczej losu Johna Nasha, bo jakoś nie postrzegałam całości jako "fabuły", bardziej jako rzeczywistość. Przytłaczającą, okrutną, trudną i brutalną. Naznaczoną chorobą i cierpieniem. Biedna Alicia.
+Dzielę się cytatem: "It is good to have a beautiful mind, but an even greater gift is to discover a beautiful heart"


"Lilo i Stich" w towarzystwie J. był świetnym wyborem! Daaawno temu oglądałam tę bajkę, wspaniale było ją sobie przypomnieć. Przednia zabawa przy dźwiękach gitary Elvisa(you aint nothin but a....aaa, jak zacznę to śpiewać, to nie dokończę posta!). Kocham Lilo. Kocham Sticha. Dziękuję za uwagę.


Muzycznie-bez zbędnego komentarza. Parę linków do moich ostatnich zauroczeń.


Przy okazji muzyki-dzielę się z Wami prawdziwym skarbcem wspaniałych, nowych odkryć i doznań muzycznych. Blog zapętlone to mój częsty towarzysz, zwłaszcza podczas przerabiania zdjęć czy pisania bloga. Autorka, poza genialnymi Tygodniówkami, tworzy posty z nowościami ze świata muzyki, tworzy plejlisty tematyczne, oraz cykl "podobne do...(m.in Florence). Polecam bardzo wszystkim chcącym poszerzyć swe muzyczne horyzonty :)

No i kolejny post wypada podzielić na dwie części...kolejnym razem otrzymacie dawkę jedzenia i garść linków!
Wspaniałego weekendu! Wypatrujcie niedługo posta z ostatnim dniem w podróży :)

Wstajemy. Dźwięk budzika działa na mnie niezawodnie, ale za to powieki są mi wyjątkowo nieposłuszne. Nigdy jeszcze nie walczyłam z nimi tak zaciekle, ale jest sukces, zwycięstwo, człapiemy na śniadanie, znów autokar, powtórka z rozrywki, ale tym razem wizja dzisiejszego dnia...nie, mimo wszystko zasypiamy od razu. Pan S ma zdecydowanie lepsze spanie, więc budzę go, kiedy już dojeżdżamy na miejsce. I zaczynam się zachwycać. Jak głupia, bo to jeszcze nic, w porównaniu z tym, co będzie potem. Na szczęście, żadnego limitu na zachwyty mi nie dali. Więc mogę.




W porcie nie pobyliśmy zbyt długo-miałam jedynie chwilkę na złapanie paru kadrów i wszyscy  wyjątkowo sprawnie rozlokowaliśmy się na statku. No i sobie tam ładną chwilę poczekaliśmy, zanim wreszcie poczułam pod stopami nieznaczny ruch. Bałam się jak cholera, bo mam jedno nieprzyjemne doświadczenie ze statkami, kiedy to rejs spędziłam marząc o lądzie, dlatego ostrożnie badałam każdą reakcję swojego organizmu, ale szybko się zrelaksowałam i udałam się na zwiedzanie. Na górze-smażalnia. Leżymy i czekamy na tak przez niektórych upragnioną opaleniznę. Chwilę z tego skorzystałam, owszem, ale na dłuższą metę nie potrafię tak robić. Zeszłam na dół, zamówiłam kawę(bardzo przeciętną, ale zawsze), pozbawiłam się prowiantu...A tu słyszę jak Greccy chłopcy aka załoga coś do nas krzyczą. Co? Delfin? Jak to delfin? O boże, faktycznie, to nie Bałtyk! Lecę po dość stromych schodkach z aparatem obijającym się o moje biodro. Klękam gdzieś na rufie, ktoś robi mi miejsce. Boże, widzę delfiny! Prawdziwe delfiny pryskają na mnie wodą przez swoje popisywanie się, wyskakiwanie z wody i przewracanie na bok. Płynęły z nami dobre pół godziny, a ja robiłam zdjęcia, nagrywałam, śmiałam się jak głupia i cieszyłam, że je widzę. I chyba do końca podróży niczym się tak nie szczyciłam. No, jeszcze jedną rzeczą, ale o tym zaraz.









Sporo czasu poświęciłam też na podświadome naśladowanie sceny z Titanica. Stałam sobie przy barierce, nadstawiałam twarz pod wiatr i tylko czekałam aż przyjdzie do mnie mój towarzysz i odegra ze mną tę rolę, ale jakoś się nie pofatygował, niestety.
Ale, ale. Odzywa się nasza pani rezydent, zwołuje wszystkich na środkowe "piętro". Nauka zorby! Potwierdzając stereotyp zmienności kobiet, biegnę jako pierwsza, łapiąc S za rękę, chociaż wcześniej, kiedy czytałam o tym w programie wycieczki, taka chętna nie byłam. Ale poszliśmy. I całe szczęście, bo bawiłam się tak wspaniale, chociaż nigdy nie sądziłam, że będę w stanie faktycznie się bawić, po jednej stronie mając obcą osobę(jakiegoś młodego Greka, do cholery!), po drugiej faceta, którego poznałam dwa dni temu. Pana S rzuciło w inne miejsce naszego kółeczka, hehe. I tak sobie tańczyliśmy, zgodnie(lub nie)z instrukcjami naszych uroczych Greków, którzy co rusz grozili nam, iż nie otrzymamy swojej nagrody. Ta muzyka towarzyszyła mi później do końca dnia. I w nocy. Ale Metaxę dostaliśmy! Czyli wcale z nas taka "Polacy katastrofa!" nie była. Chyba. Ewentualnie, to tylko nagroda pocieszenia była. Bo w sumie mało tego dostaliśmy, poskąpili nam. A dobra była, oj dobra. Na tych szalonych tańcach(N&S kontra rura?)czas zleciał błyskawicznie, a statek powoli zaczął dopływać do celu numer jeden-wyspy Skiathos.




Ach. Takiej Grecji oczekiwałam! Jak z filmu, to prawda, więc trochę naiwnie, ale jednak...widoki były naprawdę przednie. No i faktycznie, to właśnie tutaj kręcone były niektóre sceny filmu Mamma Mia!(a ja od studniówki sukcesywnie słucham sobie Abby, byłam więc przeszczęśliwa).
Skiathos jest miejscem typowo turystycznym, więc nie miałam co liczyć na wypróbowanie sałatki greckiej, chcąc zachować parę euro na resztę wycieczki. Ale, pani przewodnik jak zwykle okazała się niezawodna. Powiedziała parę słów o historii wyspy, trochę o obyczajach kobiet, które, niestety, w związkach nie są traktowane szczególnie dobrze, chociaż pewnie nie mają o tym pojęcia, więc żyją sobie szczęśliwie.Weszliśmy na punkt widokowy krętymi schodami(zachwycam się kwiatami, białymi domkami, a nawet swoim zmęczeniem i niebezpiecznie wysoką temperaturą się zachwycam(to chyba właśnie z powodu ostatniej z wymienionych).






W chwili czasu wolnego przechadzamy się wąskimi uliczkami, i chociaż pewnie wygląda to na leniwy spacer, po cichu rozglądamy się nerwowo, bo kończą nam się zasoby wody, a bez tego ani rusz. Znajdujemy w końcu sklep, a później ruszamy ochoczo do nieco innego źródła wody-jak pięknie! Zgadnijcie co-zachywcam się.









W końcu, zgodnie(jak zawsze)stwierdziliśmy, że czas najwyższy na szamkę. I poszliśmy na najlepszego gyrosa jakiego jadłam(z sosem tzatziki)za 3 euro. Nawet zdjęcie Wam pokażę, a co.


Ruszamy dalej. Wskakujemy na statek, bo przed nami cel drugi-plaża Koukounaries, ponoć najpiękniejsza z wszystkich(licznych)plaż Skiathos. Płyniemy krótko, po drodze mijamy jachty(ha, tym razem nie ja się zachwycam), hotel, w którym dawniej przebywała księżna Diana, a obecnie część należy do rodziny  Beckhamów. Nic ciekawego, dajcie mi plażę!
Wiecie co? Tam faktycznie jest złoty piasek. Ciepła woda(która tym razem mnie nie rozczarowała). Cudowne, najpiękniejsze widoki. Idylliczne piękno.(Gdyby tylko nie jeżowce czyhające na nasze bose stopy) "Popływałam" sobie (no, tak się uczepiłam pana S, żeby przypadkiem mi woda wyżej niż do klaty nie podeszła), przespacerowałam się z kijem niczym Mojżesz, by dotrzeć do uroczego zakątka, no i wreszcie trochę się opaliłam (Mama kazała).










Piasek poparzył mi stopy. Ślizgałam się na kamieniach. Zamoczyłam całe włosy w wodzie. Oglądałam S skaczącego ze statku, przesypując w dłoniach złote drobinki. Dźgałam kijem jeżowce, mówiąc do nich brzydkie słowa. Czego chcieć więcej?
No wiadomo czego. Precla.
Jest i precel!
(na szczęście nie próbowali nazwać go krakowskim)


Pyszny, ze słonym serem(kozim?)wewnątrz. Na szczęście, w drodze powrotnej znów poszliśmy tańczyć, bo taki precelek na pół...oj.
Wytańczone, chociaż padaliśmy na twarz(przynajmniej znów nam dali się napić...), nawet kaczuszki zaliczyliśmy(i gangam stajl), było cudownie. Naprawdę.
(Aż miałam ochotę zrobić popisowe solo przez cały statek do piosenki "Time of my life" rodem z Dirty Dancing, albo jakieś pląsy do "Dancing Queen" poczynić...)
Rozmarzyłam się. A to koniec kolejnego dnia. Pięknego, wspaniałego dnia, pełnego wrażeń.
I jestem ogromnie wdzięczna, że mogłam go doświadczyć.

Wygłodniali oczekujemy z utęsknieniem na obiadokolację, która co rusz przesuwana jest na późniejszą porę. W końcu sadowimy się na (średnio)wygodnych krzesłach i raczymy greckim winem, radosna muzyka dźwięczy w tle, a ja nie myślę o niczym innym jak o tym, by wreszcie, cholera, coś zjeść. Mamy też okazję doświadczyć, hm, niewielkiej motywacji do pracy Greków-otóż, zostajemy poproszeni przez naszą panią rezydent, by odnieść po sobie talerze-szef będzie ogromnie wdzięczny. Faktycznie, każdy pracownik obdarzał nas promiennym uśmiechem, gdy ochoczo spełnialiśmy tę prośbę. Taki radosny naród!


Leptokarię tego dnia obejrzeliśmy wieczorem, dość zmęczeni, ale w niczym mi to nie przeszkadzało, by zachwycać się donośnym głosem cykad, widokiem na potężny masyw Olimpu z jednej strony i powiewem bryzy morskiej z drugiej. Po szybkich zakupach i krótkim spacerze, mając na uwadze jutrzejsze plany, wróciliśmy do hotelu, nastawiając budzik na szóstą(piątą, o zgrozo, polski czas wciąż z nami).




W drodze na Meteory przewodnik uraczyła nas bez większych oporów całą prawdą o Grekach. Pierwszy przykład z brzegu- w Leptokarii, liczącej ok 4 tys stałych mieszkańców, zaledwie 7 ma wykształcenie wyższe. Wakacje(oficjalnie)trwają pełne 3 miesiące. Nieoficjalnie-nauka z prawdziwego zaczyna się w okolicach połowy października. Bardzo nie chcę generalizować mówiąc, iż Grecy są leniwi i wygodni, ale...z tego by wynikało, że po części tak bywa.
Kończąc niewygodny temat-jadąc, podziwiałam ogromne(naprawdę olbrzymie)plantacje oliwek, zadziwiłam się informacją, że kiwi rośnie w Grecji, no i odrobinę odsypiałam.


 Jeszcze zanim przejdę do Meteorów-mieliśmy okazję zobaczyć Dolinę Tembi. Kamienne schodki w dół, następnie wąski, wiszący most prowadzący do kościółka wykutego w skale. Świątynia jest malutka, wypełniona ikonami, a jej patronką jest św Paraskevi- męczennica, przez co do dziś pozostaje opiekunką osób mających problemy ze wzrokiem. Niedaleko kościoła znajdują się również dwa źródła-Afrodyty, mające zapewnić szczęście w miłości, nadzwyczajną płodność i wymarzone pożycie seksualne, oraz nimfy Dafne. Dolina Tembi jest również miejscem akcji części "Fausta" Goethego-ciekawostki humanistyczne zawsze w cenie!




Dobra, lecimy, czas na atrakcję dnia. (Wyobraźcie sobie, że parę osób z niej zrezygnowało na rzecz opalania. Hm.) Ostrzegam na wstępie-żadne(moje)zdjęcia nie są w stanie oddać tego, co w rzeczywistości widzimy, czujemy, przeżywamy, wjeżdżając na teren tych prawosławnych klasztorów zawieszonych w chmurach, których początek szacuje się na wiek X. Zbudowano ich w sumie 24. jednak obecnie jedynie 6 jest zamieszkanych. (W jednym z nich mieszka tylko jeden, samiuteńki mnich. Nieco mnie to zadziwiło). Wiadomo, iż dawniej do tego miejsca wszelkie materiały budowlane, żywność, etc, wciągano na linach-innego sposobu nie było. Jednak mimo oczywistości tego faktu, wciąż trudno jest mi to sobie wyobrazić. Ponoć nawet odwiedzający swego czasu musieli dostawać się tam w ten sposób. Skały osiągają wysokość do ok 600 m n.p.m, i, wjeżdżając na samą górę, naprawdę trudno było oderwać nos od szyby autokaru.











Nie jestem zadowolona z tych zdjęć, przyznaję. Powinnam była zabrać ze sobą inny obiektyw, cokolwiek, ale cóż...mam w pamięci tamten widok, tę niesamowitą potęgę skał, natury oraz ludzkich dłoni, mających w sobie tyle mocy, by w jakimś stopniu ją okiełznać. Wierzę, że choć w niewielkim stopniu udało mi się oddać to wszystko.
Zwiedzaliśmy pokrótce jeden z klasztorów, w długiej spódnicy i narzutce, by zakryć ramiona, nie było to szczególną przyjemnością, zważywszy na coraz wyższą temperaturę na zewnątrz. Po wydostaniu się na zewnątrz i wypiciu sporej ilości wody, znów mogłam do woli napawać się niesamowitą panoramą.
Czas jednak goni(jeden z dużych minusów organizowanych wycieczek-objazdówek), po chwili dla siebie zbieramy się więc do autokaru, gdzie smacznie spałam, dopóki nie przypomniałam sobie o dzisiejszych wynikach rekrutacji. Adrenalina podskoczyła, do końca drogi ściskałam telefon w dłoniach, czekając na zbawienny dostęp do wifi.
(Studentka psychologii stosowanej mówi Wam cześć, od października będę ochoczo przemierzać cały Kraków, by dotrzeć na swoją uczelnię)
Wieczorem-plaża. Odrobinę mnie zawiodła, zwłaszcza morze-prawdopodobnie miałam zbyt wysokie wymagania co do jego temperatury, stąd moje delikatne rozczarowanie, aczkolwiek zachodzące słońce jak zwykle uratowało wszystko swą wyjątkową aurą.



Plażowaniem tego nazwać nie można, szybko zrobiło się zbyt chłodno(dla mnie)na wylegiwanie się w kostiumie, ale odpoczywało się bardzo przyjemnie, zwłaszcza, kiedy większość się już porozchodziła i została niewielka garstka osób.
Drugi dzień w Grecji dobiega końca, zarówno od strony fizycznej jak i psychicznej był on dla mnie męczący, ale nie traciłam swej podróżniczej werwy, bo jutro...jutro będzie najlepiej!
Sami zobaczycie :)