Jesień mi służy. (A przynajmniej ostatnio.)
Uczę się, bynajmniej nic wspólnego z maturą ta nauka nie ma. Uczę się ludzi, uczę się miłości. Uczę się szczęścia. I chociaż właściwie to ten proces nauki trwa już w moim przypadku ponad dwa lata, co jakiś czas odnoszę wrażenie wskakiwania na kolejny level, chociaż wydawało mi się, że jest ok i lepiej być nie musi. Co najlepsze, każdy taki progres poprzedzony jest jakąś trudnością, cierpieniem lub zmaganiem. "Najważniejsze kłamstwo to iluzja, że istnieje w życiu łatwe szczęście. Tymczasem istnieje trudne szczęście i łatwe nieszczęście."




Chciałabym podzielić się z Wami już dziś tą swoją "nauką", ale to jeszcze nie to, nie czas, wciąż jestem tylko zwykłą adeptką, popełniam masę błędów, bywam hipokrytką i egoistką, ale mam świadomość. Większą niż kiedyś, wciąż zbyt małą, ale najważniejsze, że jest :)

Żegnamy październik, niestety. Dlatego dziś ode mnie podsumowanie miesiąca, a raczej ostatnich kilku, bo dawno takiego posta nie było. Ulubione blogi, nowe odkrycia, muzyczni faworyci i kulinarne próby, przed Wami :)

(A zdjęcie z prawej to moja fascynacja przednią kamerką w telefonie. Mam i ja! :D)

Sernik dyniowy, który ponoć LEPIEJ WYGLĄDA NIŻ SMAKUJE, pff. Mnie smakuje! Moja pierwsza próba z dynią, łatwo nie było, pomarańczowy stwór stawiał opór, ale się nie dałam i takie kolorowe ciacho stworzyłam. Przepis stąd, z nieco innym spodem :) http://oopssidedown.blogspot.com - mój ulubiony blog podróżniczy przeszedł metamorfozę i stał się jeszcze większą inspiracją :) Każdy nowy post jest powodem moich zachwytów na fotografiami, pod którymi kryją się liczne doświadczenia, znajomości, odkrycia. Karolina i Piotr zwiedzają świat w pełni i najbardziej jak się da. Ich strona jest dla mnie genialną odskocznią w jesienne popołudnie, kiedy na nic nie mam ochoty, dopada mnie weltschmertz(czy też dekadentyzm, bardziej na czasie), chcę się schować pod kołdrę i plakać nad swoim losem. Włączam sobie wtedy internety i zabieram się za czytanie, a raczej pochłanianie :) Na szczęście wciąż jest kilka postów, których nie przeczytałam, a które mam w zapasie. W razie czego, Karolina prowadzi również innego bloga, gdzie mam jeszcze większe zaległości, więc lekturę mam zapewnioną :> http://markmanson.net/life-purpose - nie wiem, jak trafiłam na ten artykuł, ale miałam wielkie szczęście, że tak się stało. Przeczytajcie. Nie zrażajcie się ilością tekstu, naprawdę. Warto postawić sobie te kluczowe pytania, by wiedzieć, czego chcemy od życia, a raczej jaka jest recepta na to rozgłaszane wszem i wobec "szczęście w życiu". Sama mam zamiar wydrukować sobie ten artykuł, by nie umknął mi w czeluściach internetu, bo po pierwszym przeczytaniu miałam pewne przemyślenia, ale wolałabym je spisać/uporządkować/jeszcze raz rozważyć. Polecam zresztą również inne artykuły autora, dla chcących podszkolić język oraz poczytać coś wartościowego :) http://www.hellozdrowie.pl/ - portal, który stosunkowo niedawno odkryłam, przeczytałam kilka artykułów, których treść oraz szata graficzna zwabiła mnie na dłużej :)  Tak bardzo siedzi mi w głowie ta piosenka...chyba z powodu tekstu najbardziej. Chcę... Nie wiem, jak będzie teraz z częstotliwością publikowania postów, w tygodniu kompletnie nie mam czasu, proszę więc o cierpliwość i wyrozumiałość, będę się co jakiś czas odzywać na fanpejdżu.  Miłego wieczora(no i weekendu, bo przecież jutrzejszy dzień można do niego zaliczyć, prawda? :))

Choruję sobie troszkę, znaczy bardziej chyba roztrząsam swój obecny stan niż faktycznie choruję. No, ale fakt faktem, że głupi katar potrafi mnie nieźle rozwalić i to właśnie dzięki niemu czuję się, jakby mnie czołg przejechał. A mógł! W końcu Niemcy się wściekli, mogli mnie spokojnie zniszczyć, takie bezbronne dziewczę w kraciastej koszuli metr sześćdziesiąt w siedemdziesięciotysięcznym tłumie. Tak, tak, tak! Byłam w Warszawie! Trochę śmierdziało, ale wciąż mogę się pochwalić, że byłam w Warszawie!


Mieliśmy naprawdę niewiele czasu na samo miasto, więc bardziej można nazwać to spacerem niż zwiedzaniem. Mimo wszystko, cały czas wypominałam sobie brak jakiegoś zakupionego wcześniej przewodnika, bo niewiele wiedziałam o oglądanych miejscach(poza tym, że Wokulski tu był, mhm).
























Chyba nie mogę odhaczyć sobie Warszawy jako pierwszej stolicy europejskiej, którą udało mi się zobaczyć, zbyt mało widziałam. No i, na dodatek, nie były to widoki zachęcające. Starałam się bardzo nie porównywać stolicy do Krakowa, ale momentami było ciężko, chociażby w przypadku Zamku Królewskiego czy też widoku miasta nocą.























Tu mi się podobało najbardziej! Idea warty przy grobie nieznanego żołnierza jest super! No i fontanna wyglądała uroczo w świetle zachodzącego słońca. Niestety, godzina 20 zbliżała się nieubłaganie, wyżerka też zajęła nam trochę czasu(ale tego akurat nie żałuję, bo było przepysznie! Uwierzcie, w drodze powrotnej przysypiając na ramieniu S miałam na języku smak sufletu z kaszy manny i pieczonych jabłek pod kruszonką... (super zdjęcie, wiem. ale chciałam już jeeeść!)

 Chyba każdy już natknął się na to porównanie gdzieś w czeluściach internetów. To nic-i ja podejmę się tematu, bo chcę, bo muszę, bo czuję potrzebę walki o zmiany.
Fotomontaż dość drastyczny. Dla niektórych nawet rażący. Ale w tym przypadku jednak skłaniam się ku stwierdzeniu "cel uświęca środki". Owszem, rodziny tych ludzi mają pełne prawo do oburzenia, ja również jestem pełna szacunku i współczucia dla ofiar historii. Lecz swoje zadanie spełnia doskonale-jest bodźcem do dyskusji. I chociaż po dłuższym zastanowieniu chwilę wahałam się, czy faktycznie wypada porównać tak błahą sprawę jaką jest sesja zdjęciowa do wyniszczonych jeńców obozu, swoje zdanie utrzymuję-być może tylko w ten sposób uda się dotrzeć do pewnej grupy osób.

Widząc tę fotografię po raz pierwszy, nie dostrzegłam żadnej nieprawidłowości. Ot, grupa więźniów, ale czemu tylko jedna kobieta?-pomyślałam, kiedy mój wzrok nie dosięgnął jeszcze tekstu wyjaśniającego. A tu psikus, bo ja tą panią znam. Oniemiałam.
Nie mam, broń boże, zamiaru "obwiniać" Rubik za anoreksję, jak wnosi pełen oburzenia artykuł K-MAG-nigdy! Prawdziwym podłożem choroby nigdy nie stanie się chuda modelka na okładce, a, swoją drogą, słowo "wina" nie jest adekwatnym słowem w przypadku tej choroby. Chcę po prostu zwrócić uwagę na paradoks modelingu i wszystkiego, co z tym związane. Gotowi?
To nie ubrania są dla ludzi.
To ludzie są dla ubrań.
Nigdy, przenigdy nie pojmę tego, jak głupia sukienka może być ważniejsza od istoty żywej(niekoniecznie myślącej, ale jednak). Jak?! Masz mieć x w biodrach, -x w talii, xxx wzrostu=brawo, możesz dostąpić zaszczytu i chwały założenia na parę minut na swe nędzne ciało obiektu pożądania fotoreporterów, projektantów, rysowników, i chyba nikogo więcej...(nie zapominaj, że to nie Ty jesteś fotografowana, haha).

Chude jest łatwiej ubrać. Na szczupłej dziewczynie wszystko(no, większość)będzie wyglądać dobrze. Media skutecznie zakodowały w naszych umysłach wzorzec "szczupły=ładny"(i na odwrót), więc nawet jeśli bardzo chcemy się z tym nie zgodzić, i tak zazdrościć będziemy szczupłej znajomej.

Nie wiem. Nie wiem po co, dlaczego, w jakim celu. Niech mi ktoś wyjaśni, proszę, dlaczego wszyscy wielcy i wspaniali projektanci(sryliarderzy, swoją drogą) nie zaczną wymyślać czegoś, w czym kobieta będzie wyglądać i czuć się pięknie. (poza tymi, którzy wolą chłopców, oczywiście-im wybaczamy, prawda?) Cała masa frustracji kobiet minęłaby bezpowrotnie, gdyby krągłości(nawet te niewielkie)nie sprawiały trudności w doborze stroju.




Mówcie co chcecie, ale ja się z tym nie zgadzam, cały ten światek "high fashion" uważam za chory(albo, jak kto woli, zdrowo popieprzony) i będę walczyć. Modelką nie jestem, więc się nie zbuntuję, nie rzucę agencji, nie zrobię publicznego protestu i nagonki na ich specyfikę, ale w najbliższym otoczeniu zawsze będę chciała zaprowadzać zmiany w tej kwestii. I w sobie, i w innych. Dlatego też właśnie nasz projekt taką właśnie tematykę będzie obejmował-na razie więcej nie zdradzę, ale już niedługo :)
Na do widzenia zostawiam Was więc z przeuroczym przesłaniem i, mam nadzieję, krótkim chociażby rozmyśleniem nad mechanizmem świata mody oraz mediów.

Ach, to już październik.
Lubię jesień(no, pod warunkiem, że deszcz i wiatr nie zakłócają mi wyjścia z domu), nigdy nie ma tak pięknych zachodów słońca jak jesienią. Wieczorne spacery, choć przyprawiają mnie o skostniałe dłonie, w nieodgadniony sposób nastrajają mnie czymś, hm, niezwykłym, przepełniają melancholią.
C'est la vie, czas biegnie, jest źle, chcesz zasnąć na bliżej nieokreślony czas, obudzić się jak będzie dobrze, ale szczęście niespodziewanie zaskakuje Cię w pół kroku do łóżka i jest lepiej, najlepiej.


Słucham:



Dawno już tak szybko nie przeczytałam żadnej książki. A świadczy to tym, że albo była bardzo krótka, albo wybitnie dobra. W tym przypadku zdecydowanie przeważyła opcja numer dwa, chociaż, swoją drogą, nie narzekałabym gdyby autorowi przypadkiem wyszło pare(dziesiąt) stron więcej.
Ale zanim przejdę do rozwodzenia się nad atutami powieści, chciałabym podzielić się z Wami pewnym spostrzeżeniem. Green trzykrotnie podkreśla, iż wszystko, co zawarte zostało na tych 310 stronach jest fikcją literacką, niczym więcej, a ja uparcie nie chcę wierzyć w to, by tak było. Mam chyba jakiś problem z tą fikcją, bo to się rozumie samo przez się, ale, ale, nie wydaje mi się, by ktoś, kto wcześniej podobnych emocji nie doświadczył, był w stanie tak autentycznie i przejmująco je opisać. Cóż, może to jest właśnie talent literacki. A może mam rację. Poza tym, mam nieodparte przeczucie, że van Houten jest alter ego autora. (Hmm, panu Greenowi chyba nie spodobałyby się te moje domysły i interpretacje, więc może przejdę już do znacznie milszej i pewniejszej części recenzji...)
"Gwiazd naszych wina", hmm... chyba wszystko już zostało o niej napisane. Naprawdę, bardzo chciałabym być oryginalna, chciałabym być buntowniczką i wyłamać się spośród całego mnóstwa zachwytów nad tymże tytułem, ale nie mogę, noo, po prostu nie mogę! Bo to powieść ge-nia-lna.
Fabuła-niby nic nadzwyczajnego. Przecież wszyscy piszą o raku, bo to łatwy sposób na emocje-lubimy czytać o cudzych cierpieniach, wzruszamy się i cieszymy, że nas ta rzeczywistość nie dotyczy. Cóż. Nie tutaj. John Green tworzy świat tak nadzwyczajnie...zwyczajny?bliski każdemu?, a równocześnie jedyny w swoim rodzaju. I chociaż historia Hazel i Augustusa jest pasmem bólu, nieszczęścia i smutku, w żadnym razie nie przywołała myśli typu "och, jak to dobrze, że jestem zdrowa". Bo Hazel Grace jest niezwykła. Bo miłość jej życia, Waters, mistrz metafor i przemyśleń egzystencjalnych jest niezwykły. A że wokół tych dwojga kręci się cała powieść-i ona jest niezwykła. Również przez humor- słodko-gorzki, często przez łzy, a jednak wykrzywiający moje usta na kształt półksiężyca podczas lektury. I przez swą mądrość-stokroć razy bardziej skłaniającą do rozmyślań nad swoją codziennością niż wielce filozoficzna twórczość Coelho.
Oszczędzę sobie bliższe przybliżanie Wam fabuły książki, która zyskała już przecież całkiem sporą sławę. Moje powyższe słowa powinny być wystarczającą zachętą, by po ten tytuł sięgnąć, jeśli wciąż coś Was przed tym powstrzymywało.