Wszyscy doskonale znamy to uczucie. I wszyscy pragniemy jak najszybciej się go pozbyć. Byle już. Byle dalej nie musieć tego znosić. Byle pozbyć się go. Chcemy uciec od strachu.

Pisałam już o nim, był gościem w jednej z odsłon alfabetu, ale cóż poradzić, skoro jest też stałym bywalcem w moim życiu. Zdążyłam go już całkiem nieźle poznać. Choć, wiecie jak jest - mimo, że szybko swych strachów się uczymy, to i tak zwykle są one bardziej podstępne i potrafią zaskoczyć lepiej niż pierwszy śnieg. Nasz umysł, oczywiście, zna całe mnóstwo wspaniałych (i czasami niezwykle fascynujących i pomysłowych) sposobów na to, by się przed nimi bronić. Nie mogłoby być inaczej, bo przecież z jego perspektywy każdy lęk to sprawa życia i śmierci. Tworzy iluzje, i zniekształca rzeczywistość, nie pozwalając nam dostrzec tego, co potencjalnie mogłoby przyprawić nas o szybsze bicie serca i uruchomienie reakcji walki i ucieczki. Bywa i tak, że lęk podświadomie zamieniamy na strach - ryzykujemy, stawiamy wszystko na jedną kartę, robimy rzeczy szalone, a wszystko po to, by pozbyć się tego uczucia, jednego z najbardziej dyskomfortowych i sprawiających ból. Świadomie również walczymy z nim na różne sposoby. Ja na przykład wróciłam do medytacji, ale miewam również i bardziej destrukcyjne sposoby radzenia sobie. 

Wszystkie te działania najczęściej jednak sprowadzają się ostatecznie do pewnej natarczywej idei, która nie daje spokoju. Nie chcę się bać. Nie chcę tego czuć. Dlaczego znów te drżące dłonie, dlaczego rozbiegane myśli? Czemu nie mogę po prostu żyć? Bez niego. Robić wszystkie te wspaniałe rzeczy, które oglądam zza ekranu smartfona, a które dla innych są pewnie największą radością, bez krzty strachu. Dlaczego nie mogłoby być łatwo? Jak nauczyć się żyć bez lęku?

Łapałam się na tej gonitwie umysłu nie raz, i pewnie jeszcze wielokrotnie w ten schemat popadnę, ale wczoraj nieśmiało zakiełkowała we mnie nowa myśl. Ożywcza, dająca wolność. I rosnąca w siłę.  Bo o ile już jakiś czas temu zdałam sobie sprawę z iluzji, jaką jest pogląd, że to wszystko złe spotyka tylko mnie, że tylko ja się tak czuję i że ci anonimowi inni na pewno tak nie mają, o tyle nigdy wcześniej nie zadałam sobie następującego pytania. Dlaczego miałabym chcieć iść przez życie całkowicie bez lęku? Czy wtedy też wszystkie te rzeczy i działania, które poprzedza strach, dawałyby mi tyle satysfakcji i radości? Gdzie wtedy byłoby główne źródło mojego poczucia skuteczności, wiary w siebie, dumy, skoro do tej pory największe "zasilanie" daje mi pokonywanie wszelkich obaw - począwszy od tych malutkich, jak załatwianie czegoś poprzez rozmowę telefoniczną (no błagam, kto robi to bez nieprzyjemnego uczucia niepokoju, no!), aż po te sporego kalibru, jak pierwsza podróż samolotem.

Nie można uchronić się przed strachem, nie chroniąc się równocześnie przed doświadczaniem uskrzydlającej wolności, niewypowiedzianej radości i piękna. Tak samo jak nie można wykluczyć "negatywnych" emocji, nie tracąc równocześnie zdolności doświadczania tych przyjemnych. 

Nasza codzienność jest mozaiką chwil, a my składamy się ze sprzeczności. Z bieli, z czerni, z niezliczonych szarości, ale i całej palety najpiękniejszych barw. 

Skąd możemy wiedzieć, czy bez tak istotnego elementu jakim jest lęk, cała ta chaotyczna, lecz jakże wspaniała układanka życia nie stałaby się jałowa? Skąd wiemy, że bez strachu, którego pragniemy się pozbywać i którego nie chcemy czuć, nie byłoby w nas pustki? 

Może to właśnie dzięki niemu, na przekór wszystkiemu, bywa najpiękniej?


PS. Mam oczywiście na myśli taki poziom lęku, na którego doświadczanie jesteśmy narażeni wszyscy w toku życia, a który nie utrudnia codziennego funkcjonowania przez dłuższy czas i w dużym stopniu. W żadnym razie nie namawiam do biernego poddania się lękowi, który powoduje chroniczne cierpienie - w takim wypadku namawiam do skorzystania z profesjonalnej pomocy! 

Ta odsłona alfabetu będzie bardzo na czasie. 

Nic mi ostatnio nie zaprząta umysłu bardziej, niż hasła wszelakie na literę "o". Odpoczynek (o którym poczytacie u Kaliny!), bo uczelnia zmusza mnie do zrewidowania sposobu, w jaki powinnam odpoczywać, by ten czas, który mam dla siebie (=niedługi) faktycznie odczuć jako odpoczynek. O odporności mogłabym Wam napisać poemat, tyle się w ostatnim czasie naczytałam o limfocytach, przeziębieniach i innych przyjemnościach. Odpuszczę więc sobie ten temat i...właśnie tym się zajmę. Odpuszczaniem.

W spisie postów, pod datą 30.09, widnieje tytuł "O utraconym". Jedna z moich pierwszych frustracji, wersja robocza, nigdy niedokończona - miała nie ujrzeć światła dziennego, bo myśli nie chciały współgrać ze słowami, zdania urywały się w połowie, wątek umykał. Jednak teraz, próbując przygotować się do nowego wpisu z tej serii, przyjrzałam mu się z innej perspektywy. Być może wcale nie chciałam wtedy pisać o tym, co utraciłam. Może chciałam napisać o tym, jak długo zajęło mi, by tamten czas utraty odpuścić - sobie i innym.

Te kilka lat temu, prócz wagi, straciłam przede wszystkim czas. Niezły kawałek życia, w którym powinnam doświadczać i szukać siebie. Ale przecież wcale nie musiałam chorować, by go utracić. Ba, każdego dnia, miesiąca i roku tracimy. Czasem jesteśmy za tę utratę współodpowiedzialni, czasem nie. Ja jednak czułam się mocno winna za swoje straty i za nic nie umiałam sobie tych chwil wybaczyć, które w mej wyobraźni jawiły się jako szanse, których nie odzyskam i piękne chwile, których nie doświadczę.

I tak jakoś, od jednych rozmyślań do drugich, między złością a smutkiem, że przepadł mi tamten okres beztroski i że już do niego nie powrócę, przyszła myśl inna, początkowo niezdecydowana i mało wyraźna. Rosła, nabierała sił, aż w końcu zdałam sobie sprawę, że bez tego ani rusz. Jeśli nie odpuszczę, nie dam temu odejść, nie pogodzę się z szesnastoletnią sobą - będę stać w miejscu. A to może boleć bardziej niż proces odpuszczania i wybaczania sobie swej przeszłości.

Niemniej, to proces niełatwy. Bo co jeśli kurczowe trzymanie się tego, co było, tkwienie w krzywdzących relacjach, podtrzymywanie złości do siebie to jedyne co znamy? Co jeśli zdaje nam się, że to przecież my - że nie wiemy kim jesteśmy bez codzienności przepełnionej zmaganiami? Jak często słyszysz słowa pokroju "Daj spokój, odpuść sobie! To nie jest tego warte!" A gdy pytasz jak, dostajesz wspaniałomyślną odpowiedź "Po prostu przestań o tym myśleć". Nie tędy droga.
Odpuszczanie nie oznacza pozbywania się. Odpuszczanie to raczej akceptacja, wybaczanie i godzenie się. Nie zakłada jednak bierności - to godzenie się daje wolność i przestrzeń, która aż prosi się o spożytkowanie na coś nowego. Pięknego.


Czasem, by za kilka lat nie rozgrzebywać swej przeszłości i nie trudzić się nad puszczaniem jej wolno, trzeba odpuścić sobie tu i teraz. Myśli, które krzyczą, że musisz więcej i lepiej, by cokolwiek znaczyć. Bezustanną presję, która śle komunikat, że świat się rozpadnie, gdy Ty nie wykonasz swej pracy jak należy. Złość na siebie za to, że czasem boisz się irracjonalnych rzeczy, że nie umiesz odważyć się na coś, co dla innych jest chlebem powszednim.
Przestrzeń na błędy. Pozwolenie sobie na to, by po prostu być. Z całą swą nieporadnością, niedoskonałością i upadkami. Odpuszczenie tego, co utracone. Dla odzyskania siebie.