Wspaniały, oddający "całą istotę" tekst- moją uwagę zwrócił szczególnie aspekt stygmatyzacji, bo od jakiegoś czasu coraz bardziej dostrzegam i chciałabym walczyć właśnie z etykietowaniem w społeczeństwie- wiadomo, całego świata nie zmienimy, ale na pewno warto zacząć od samego siebie no i może chociaż spróbować zdziałać coś w najbliższym otoczeniu...
A wpis tym bardziej dla mnie ważny, bo sama, za niecałe 2 miesiące, mam swoją 5-letnią rocznicę... :)

Pomagasz bardzo bardzo , dziekuje za ten tekst !

Myślę, że każdy z nas prędzej czy później trafia na coś - jakieś ciężkie zdarzenie, defekt własnego organizmu czy inną trudność. I ludzie, którzy mają odwagę przyznać, że sobie z tym nie radzą i poszukać pomocy są dla mnie właśnie najdzielniejsi i najsilniejsi. Dlatego nigdy nie rozumiałam przypinania łatki "chorej".
Chociaż jest to na tyle powszechne, że sama łapię się na tym, że nie czuję się zbyt komfortowo, przyznając, że chadzałam do psychologa. :P Także podwójnie podziwiam za odwagę :D
Gratuluję, że jesteś tu gdzie jesteś i że tak ci się udało.

N., wiesz jak bardzo ten tekst jest dla mnie ważny. Miałam swój ciemniejszy okres i jestem wdzięczna za to, że nie był aż tak ciemny - i za to, jak wiele się dzięki niemu nauczyłam.
Szanuję Cię szalenie. Przeszłaś tak długą drogę, że trudno mi sobie wyobrazić, a do tego potrafisz o tym mówić pomimo wszystkich obaw/kontrowersji/negatywnych emocji, jakie to może budzić. A co więcej, robisz tym faktem wiele dobrego. You're my favourite disruptor :*

Przypadkiem trafiłem na tego bloga, ale od tego posta nie mogę się oderwać. Uświadomiłem sobie jak ważne jest zastanawianie się nad tym co czują inni ludzie gdy nazywa się ich w konkretny sposób.
Poza tym, nigdy nie zastanawiałem się nad tym, że zupełnie niepozornie w człowieku może siedzieć taka ciemniejsza część.
Otworzyłaś mi oczy, Droga Autorko, za co bardzo dziękuję. Muszę zaglądać tu częściej. Gratuluję odwagi, podziwiam, powodzenia!

teraz, jak czytam takie wpisy, słucham podobnych historii, to wydaje mi się, że większość dziewczyn miała ten problem. niektóre tylko otarły się o zaburzenia odżywiania, inne spędziły lata w szpitalu. nie zdawałam sobie sprawy, że anoreksja była (i pewnie jest) tak rozpowszechnioną chorobą.

N., Ty wiesz, jak bardzo jestem z Ciebie dumna. I jak bardzo takie teksty są potrzebne. Ogromnie się cieszę, że tu jesteś, że dałaś radę. Jesteś niesamowita. Tulę, #teamtygryski.

To jest piękne co robisz, Nat. Życzę Ci powodzenia w stawianiu kroków w karierze i wierzę, że swoją mądrością uratujesz wiele małych, zagubionych istot.
Jesteś wielka :)

Jesteś przewspaniała.

jesteś naprawdę niesamowita kochana! bardzo poruszyłaś mnie tym wpisem, nie trzeba się nawet domyślać dlaczego. dziękuję Ci za to, że to robisz, dzielisz się swoim doświadczeniem i pomagasz innym, to znaczy tak wiele i może pomóc niejednej zagubionej duszy.
ściskam ciepło! :*

Cześć, obserwuje Cię już dłuższy czas, jesteś bardzo silną osobą. Chciałabym żeby taka sile miała moja znajoma która ma zaburzenia odżywiania. Nie chce słuchac o jakiejkolwiek pomocy, najbliżsi nie wiedza już jak do niej podejść bo na ten temat reaguje tylko agresja. Powiedz, może masz jakiś pomysł, radę jak zacząć z nią rozmawiać? Jak spróbować jej pomoc? Wiem ze jest długotrwały proces ale od czegoś musimy zacząć a nawet nie wiemy jak..

Brawo N! Prawdziwe i pełne życia słowa. Słowa, które dają do myślenia, która dają silę i nadzieję.

Kochana, gratuluję Ci odwagi do napisania tego wpisu i tego, że wygrałaś z chorobą. Podziwiam Cię jeszcze bardziej!

Napisanie tego tekstu i puszczenie w świat wymagało pewnie sporo odwagi. Dobrze, że dzielisz się z nami swoimi odczuciami, przeżyciami. Może pewnego dnia ktoś, kto natknie się na te słowa uniknie Twojego dawnego losu?

Dziękuję Ci z całego serducha za komentarz! 💗

Chciałabym tego, bardzo. Dziękuję!

Dziękuję Ci bardzo, bardzo!

Najsilniejsza była chęć podzielenia się tą historią, nadzieja, że może komuś doda otuchy lub w jakiś sposób pomoże - stąd ta odwaga mimo czającej się gdzieś z tyłu głowy myśli, że może będą mnie źle oceniać.
Dziękuję Ci, Marto! ❤️

Wiesz, jeśli jest to stan długotrwały, czasem sama rozmowa niewiele da na początek. Próbowałabym chyba dać jej wyraźnie znać i mówić często o tym, że Wam na niej zależy i nie chcecie, by się zabijała, a do tego wyposażcie się w wiedzę na temat choroby i może informacje co do dobrego psychologa i psychiatry, bo mogą być konieczne leki na sam start, by móc rozpocząć proces terapii, bo choć sama jestem przeciwna farmakologii, to bywa potrzebna i pomocna.
Ważne jest też bezwarunkowe wsparcie, zamiast wytykania błędów i oskarżania - nie chodzi o to, by zrozumieć, bo nawet nie bardzo się da, ale uświadomić tę osobę, że się z nią jest, choć czasem i dla Was to zbyt trudne i nie wiecie jak długo będziecie w stanie znieść to współżycie z jej chorobą.
Okropnie trudny temat i sama nie bardzo umiem pomóc, bo wiem też, że jest potrzebna choćby najmniejsza iskierka motywacji i chęć do zmiany, by coś podziałało, ale w moim przypadku hospitalizacja, początkowo traktowana przeze mnie jako okrutny i niewdzięczny przymus, również pomogła zmienić perspektywę i odzyskać wiarę w to, że mogę z tego wyjść.

Oj, K, przesadzasz odrobinkę 🌷💗

Co za komentarz, M, dziękuuuuję 😭❤️

❤️❤️ Dziękuuuuję i również tulę moją dzielną pannę O. 🌷

Niestety, często tak jest i czasem nawet musi być, by poznać siebie, by dojść do tego momentu zgody i harmonii ze swym ciałem, choć często mogłoby to się zatrzymać na etapie diety i złości na siebie - gdyby tylko nie nałożyły się na to przeróżne inne czynniki.

Niezwykle ważny jest dla mnie Twój komentarz, dziękuję Ci za te słowa. I mam nadzieję, że czasem jeszcze tutaj zajrzysz :)

I oby ten okres nie wracał, lub jedynie w postaci bladych szarości. Dziękuję Ci, K. ❤️

Ja Tobie również dziękuję! ❤️

Mam nadzieję, że Twoja rocznica była celebrowana jak należy 🌸
Dziękuję Ci za komentarz! ❤️

Cudownie, że o tym piszesz! Pamiętam doskonale bardzo bliską mi osobę z zaburzeniami odżywiania, której bardzo chciałam jakoś pomóc, a byłam zupełnie bezradna, nie wiedziałam, czy jest cokolwiek, co mogę dla niej zrobić. Ostatecznie po kilku latach wyszła z tego, ale kontakt nam się bardzo rozluźnił, prawie urwał i tak naprawdę nigdy ta osóbka nie powiedziała mi, jak to wszystko przeszła, co jej pomogło, i jakie konsekwencje się za nią do dziś ciągnął. Trochę mnie to nawet bolało, że nic mi nie powiedziała, choć tyle razy próbowałam z nią być, pomóc wsparciem, przyjaźnią czy wspólnym czasem.

Chciałabym poznać dogłębniej perspektywę drugiej strony - przyjaciółki, rodziny osoby chorej. Zadręczałam się dłuższy czas tym, że rozwaliłam swoje przyjaźnie przez to, co się ze mną działo, przez to, że je odtrącałam, nie chciałam, nie potrafiłam mówić, wytłumaczyć tego wszystkiego. A one nie rozumiały, co jest dla mnie jasne - dziś, wtedy zapewne czułam jeszcze większy smutek, żal i poczucie winy wywołane tym, że skoro nie da się mnie zrozumieć to faktycznie coś musi być ze mną nie tak.
To wszystko strasznie zagmatwane i najważniejsze, że Twoja znajoma z tego wyszła, niemniej rozumiem Twój ból - sama wciąż czasem tęsknię za przyjaciółkami z tamtych lat i zastanawiam się, jakby to było teraz i czy wciąż byśmy sie znały, czy może nasze relacje i tak nie wytrzymałyby takiej próby czasu.