Jakoś nie dociera do mnie fakt, iż za tydzień przygotowywać się będę na swój pierwszy dzień w liceum. Och God, chyba jednak zaczynam się troszkę obawiać i dlatego też muszę starać się by skupiać swe myśli na czymś zupełnie innym. Ale to, co zrobiłam przed chwilą, czyli przeglądanie pewnego szafiarskiego bloga i jęczenie "Ale ja jej nie lubię..." to nie najlepsze wyjście, i guess. Więc zabrałam się za pisanie tego właśnie posta.

Zobaczcie, co odkryłam!

 Tak! To jest właśnie coś, czego mi potrzeba-codzienna dawka inspiracji. Jako że w ostatnim czasie stałam się wielbicielką Beaty Pawlikowskiej, gdy tylko ujrzałam najnowszy z jej projektów, nie wahałam się ani chwili i zamówiłam kalendarz. Szkoda tylko, że trzeba czekać aż do stycznia, by zacząć z niego korzystać...

Dziś chciałam też zaprezentować Wam przedostatni z poradników "W dżungli..."

"W dżungli niepewności" to kolejny z serii poradników życiowych pani Beaty Pawlikowskiej. I nie czuję się ani trochę zawiedziona tym, co przeczytałam.Wręcz przeciwnie, jestem ogromnie wdzięczna za to, że zdecydowano, by prywatne listy wydać w formie książki. Przez większość czasu czułam silną więź z Moniką, która odważyła się poprosić o pomoc, dzięki czemu otrzymała szansę na nowe, szczęśliwe życie bez jakichkolwiek zaburzeń emocjonalnych.

Może i powtarzane jest tu wielokrotnie to samo, więc nie dziwię się, że ktoś, kto nie ma ze sobą najmniejszego problemu, a jego samoocena jest jak najbardziej w porządku nie ocenia tego poradnika zbyt pochlebnie. Jednak dla mnie jest to olbrzymia wskazówka, jak walczyć z autodestrukcyjnym potworem i co robić, by wreszcie móc zaprzyjaźnić się z samym sobą-bo przecież tak naprawdę tylko sobie możemy ufać w stu procentach. Tylko i wyłącznie ja jestem ze sobą przez cały czas, jeśli więc nie traktuję siebie dobrze, świadomie utrudniam sobie prawidłowe funkcjonowanie a poszukiwanie szczęścia i spełnianie marzeń staje się niemożliwe. Dlatego pani Beata uczy, jak powoli, stopniowo, robiąc małę kroczki, stać się swoim najlepszym przyjacielem.

Z pewnością przeczytam tę książkę jeszcze nie raz, tak samo jak poprzednie części. Pozostała mi jeszcze "W dżungli samotności", lecz chyba zrobię sobie małą przerwę, bo przecież co za dużo, to niezdrowo. A Beata Pawlikowska staje się moim wzorem i autorytetem, chociaż jak na razie czytałam tylko jedną z jej książek podróżniczych, i to z zupełnie innym, wręcz wrogim podejściem do tejże postaci.

Jestem przekonana, że każdemu, kto boryka się z zaburzeniami jedzenia, "W dżungli niepewności" przyniesie ulgę, nadzieję, ukojenie oraz olbrzymią pomoc. Bo przecież to my zarządzamy własnym życiem. Mamy prawo podejmować decyzje, zmieniać zdanie i czerpać radość z każdej, chociażby najmniejszej chwili.

Masz wybór. Zostać biernym leniwcem i przespać całe swoje życie, wiecznie idąc na łatwiznę i zadowalać się czym popadnie, oraz być odważnym wojownikiem, który nie spocznie, dopóki nie osiągnie wyznaczonego sobie celu, sukcesywnie posuwając się w stronę swych marzeń.

I jeszcze, na koniec, mała zapowiedź kolejnej recenzji, która pojawi się...za jakiś czas :) Czyli nowy gatunek w mej biblioteczce, literatura podróżnicza.

 Kto czytał i kojarzy? :> (Oczywiście, musiałam pochwalić się genialną zakładką, którą niemalże czczę. Podarunek od wspaniałej J ♥)

Jaki macie stosunek do zbliżającego się nieubłaganie początku roku szkolnego 2012/2013? Jak ocenilibyście minione wakacje? Zrealizowaliście plany, stosowaliście się do własnych postanowień? Tym tematem być może sama zajmę się w kolejnym poście, hmm.

xoxo,

N

xoxo,

N

Książki są, zeszyty kupione. Zbliża się ten czas, którego jeszcze nie dawno panicznie się obawiałam. Dziś jestem spokojna. Oczywiście, że będę się okropnie stresować trzeciego września, ale to jednak co innego. Cieszę się, że mogę zacząć od nowa, z czystą kartą, lubię się uczyć, poznawać, odkrywać. Ale czasem czuję, jakby nie miało to najmniejszego sensu. Wczorajszy i środowy wieczór przeryczałam, z zupełnie błahych powodów. No bo, halo, niby za czym tu tęsknić? Jak można mieć ochotę na powrót do tego, co było? Mimo wszystko, ona mnie kusi i wzywa do siebie, obiecując wszystko co najlepsze. Ale przecież dobrze wiem, że to są brednie. Dlaczego, po prostu stanowczo nie odpowiem: NIE? 

Pamiętaj. Skup się na tym, by pomagać. Inspirować. Szukać szczęścia. Żyć. Nie myśl o swoim ciele.

Nie,nie,nie,nie,nie.

Takie tam moje wynurzenia, które musiałam gdzieś przelać, by sobie ulżyć. A teraz przechodzę do konkretów. Udało mi się znaleźć zdjęcia, które ewentualnie nadają się do publikacji, więc przedstawiam Wam środowy pseudo outfit.

Ostatnio udaje mi się skompletować swój sprzęt fotograficzny. Pilocik, blenda, nowe obiektywy-teraz nie pozostaje mi nic innego, jak ruszyć w plener. W przyszłym tygodniu czekają mnie dwie sesje, jeśli dobrze pójdzie. Po raz pierwszy z osobą, które nie znam, God, co za stres. Tymczasem, muszę sprzedać swoje obiektywy, więc korzystając z okazji, spytam, czy nie chciałby ktoś może zakupić Nikkora 35mm f/1.8 lub Nikkora 55-200mm? 

A wczoraj się załamałam, bo uznałam, że nie potrafię śpiewać.

I nigdy nie będę jak moja wspaniała idolka, Rejczel Berry.

Posłuchajcie tylko jej niezwykłego głosu! Dlaczego mam tak ogromną słabość do ubóstwiania postaci serialowych?

A ostatni odcinek Glee był masakryczny...

Hm, to by było chyba tyle na dzisiaj. Cześć!

xoxo,

N

xoxo,

N

Kurcze, miałam zrobić dla Was outfita, ale zwątpiłam, gdy zaczęłam przeglądać blogi szafiarek z prawdziwego zdarzenia. Więc musicie niestety zadowolić się tym, co dzisiaj przedstawię, a mianowicie moje obecne faworytki wśród półki pełnej herbat.

Clipper-odkrycie roku! Troszkę trzeba na nią wydać, to fakt, ale smakuje zupełnie inaczej niż najzwyklejsza zielona herbata. A ta, którą pokazałam na powyższym zdjęciu, green chai tea, z przeróżnymi przyprawami korzennymi to coś wspaniałego. Do czarnych herbat mam uraz, ich nie pijam praktycznie wcale. Moimi ulubionymi są zielone oraz białe, z wszelakimi dodatkami. Podobnie zresztą robię z dżemami-wypróbowuję niestandardowe smaki, by znaleźć ten jedyny, o. Ostatnio kupiłam morelowy i figowy, obydwa posmakowały mi raczej średnio. Za to uwielbiam pomarańczę z imbirem i najzwyklejszy porzeczkowy.

Jadacie dżemy? Jakie smaki wybieracie najchętniej?

Pokażę od razu przedostatnią sesję, jaką wykonywałam-pierwsza próba D90, nie licząc testów z Julią. Enjoy!

m: Ola

Część druga w kolejnym poście! :)

I jak się podobają? TUTAJ możecie polubić moje poczynania, co mnie bardzo ucieszy :)

When you try your best but you don't succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can't sleep
Stuck in reverse

When the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse?

Lights will guide you home
and ignite your bones
And I will try to fix you 

Zakochałam się w tej piosence na zabój. Coldplay to magia. Zresztą, dzięki S odkrywam na nowo The Killers. Ale oczywiście pozostanę wierna The Kooks i Florence. +Glee i niesamowicie motywujące piosenki Katy Perry & Skyscraper. Ale nie o tym miałam zamiar napisać. Po raz kolejny dziękuję Wam za niesamowite słowa wsparcia, które podtrzymują mnie w ciągłej walce. To niezwykłe, że ledwo mnie znając, obdarowujecie mnie tak wspaniałymi słowami. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.

Cóż, droga S uznała, że nie ośmieszę się, kiedy wstawię tutaj moje amatorskie próby śpiewania. Od bardzo dawna uwielbiam to robić, a gdy zaczęłam oglądać Glee, zaczął mi się marzyć cudowny głos Rachel Berry. W szpitalu również sporo śpiewałam, bo kiedy już się odważyłam by dołączyć do M, której wokal do dziś wspominam, a niestety zgubiłam nasze wspólne nagrania, nie mogę się z tym pogodzić aż do teraz. Ale koniec owijania w bawełnę, przekazuję Wam link do mego pseudo filmiku na youtube i proszę o stuprocentową szczerość. Już w tej chwili wiem, że jutro wejdę na bloga z niepokojem, obawiając się o treść komentarzy, ale jestem zdecydowana by poznać prawdę. Mnie osobiści wydaje się, że miejscami piszczę i wydaję przedziwne dźwięki, ale rzekomo mojej samoocenie nie można ufać. A więc, proszę bardzo. No secrets. 

A jako że ostatnio moje wpisy zawierają zdecydowanie zbyt dużo słów i pewnie niewielu doczytuje je do końca-pokażę moją nieudolną próbę wykonania make-up'u a'la Lana del Rey wg poniższej instrukcji. (Btw, uwielbiam urodę tej dziewczyny!)

Zdjęcia zrobiłam kamerką, ponieważ aparat wychwycił każdy, nawet najmniejszy szczegół, aż przeraziłam się swej twarzy, gdy wykonałam zdjęcie tego makijażu, he.

Och, sporo kompromitacji jak na jeden post. Do zobaczenia kolejnym razem, jeśli się nie załamię i będzie mi wstyd się tutaj pokazać po raz kolejny, ha. 

xoxo,

N

Kim byłabym dzisiaj, gdyby nie to wszystko?
Dręczę się wspomnieniami, zdjęciami sprzed szpitala, czytam tego fotobloga od samego początku.
Może chcę wysunąć jakiś wniosek? Może potrzeba mi jeszcze więcej motywacji? Ale chyba jednak po prostu użalam się nad sobą. I zamiast kopnąć tę sukę w ryj, skamlę i łaszę się do jej kościstej łydki. Przecież jej nie potrzebuję! To ona odebrała mi...mnie! Chciała posiąść osoby bliskie memu sercu, chciała, bym z każdym kolejnym dniem traciła cząstkę swej siły i rzekomego potencjału, by na końcu mnie zdradzić i bez skrupułów wydać w ręce białej damy, pani śmierci, szepczącej me imię. Nie otrzymałam nic w zamian za wierność i posłuszność. Bezpieczeństwo było tylko rzekome-zostałałabym z niczym, gdyby nie wspaniali ludzie, którzy mimo wszystkich wyrządzonych im krzywd wciąż są ze mną. Jestem im coś winna, jestem ich dłużnikiem. I zamiast rozmyślać nad sposobem, w jaki mogłabym się odwdzięczyć, badam swe ciało, milimetr po milimetrze, biorę pod lupę każdy jego skrawek. Zmieniłam się. A to chyba jeszcze nie koniec. Tak być powinno, tak jest w naturze. Na nowo staję się kobietą, chociaż ponoć wciąż mam figurę dziecka. Ale jak tu wierzyć oczom innych, podczas gdy wszyscy każą zaufać samemu sobie? Och, jak bardzo nienawidzę siebie za to, że nie potrafiłam przestać we właściwym momencie. Za to, że w ogóle zaczynałam. Za to, że ważyłam **, przez co teraz czuję się jak olbrzym. A myślałam, że coś się zmieni, gdy w moim życiu pojawi się Ktoś, komu się spodobam. Ha, suka nie odpuszcza tak łatwo. Każe mi myśleć, że podobałam się TYLKO kiedy byłam chuda. I prędzej czy później wszyscy uciekną, gdy zacznę stawać się tłuścioszkiem. Nie, nie, nie, nie wolno Ci tak myśleć. Nie zostaniesz sama, jeśli jej nie posłuchasz. Już zapomniałaś, jak było? Mam Ci przypomnieć te dni, gdy miałaś ochotę zarżnąć wszystkich w koło, a później skończyć ze sobą, w jak najbardziej bolesny sposób? Jak podle czułaś się, gdy łzy wściekłości i bezsilności pojawiały się niechciane na widok najwzyklejszego w świecie obiadu? A co z płaczem mamy? Z krwią na posadzce, wyciem Andżeliki, szamotanie się z ochroną i inne wspaniałe sytuacje, których doświadczyłaś dzięki swej wspaniałej doradczyni? WIĘC DLACZEGO TAK CI JEJ BRAK?! DLACZEGO BRONISZ SIĘ PRZED CAŁKOWITYM ZAPOMNIENIEM O TEJ CHOLERNEJ SUCE?! Wieszam na suficicie reasons to recover, następnie potrząsam głową z niedowierzaniem myśląc, że każdy kto to ujrzy, zaśmieje mi się w twarz? "Że niby masz problem? Anoreksja, powiadasz? A czy przypadkiem nie jest to choroba chudości?" Już nie potrafię wyrzucić jogurtu, bezlitośnie kłamać i oszukiwać. (Na szczęście.) Czasem(często) się buntuję i przeciwstawiam, owszem, ale jem potulnie przyjmując zarazem swój lek. I właśnie teraz, na sam koniec tego niesamowicie długiego czegoś poleciały mi łzy. Łzy przeszłości, łzy wspomnień, łzy...głupoty? Chcę wyć, krzyczeć, kopać, modlić się, błagać o...normalność. Nie, nie pozwolę jej wygrać i nie napiszę chudość. Nie chcę cię, spieprzaj z mojego życia raz na zawsze. Nie, nie! Może jednak zostań jeszcze chwilę...Jak ja sobie poradzę bez mej wiernej towarzyszki? Na pewno lepiej niż wtedy, kiedy jest razem z Tobą! Więc dlaczego nie potrafię się jej wyrzec...?

Wybaczcie. 

xoxo,

N.