240 post, taka w miarę okrągła liczba, zrobię sobie podsumowanie 2014, co mi tam. Inni mają, też chcę. A tak bardziej serio, sama jestem ciekawa jak wypadam w różnych kategoriach, a jakiś większy sens widzę w zapisaniu tego właśnie tu.

Zacznijmy od strony kulturalnej więc(na końcu zdania może być?).
Filmy: 26 - łał, sama siebie zaskakuję! (A, możesz być ze mnie dumna!) Na blogu wspominałam o paru, m.in Jack'u Strong, Dziewczynce w trampkach, Baczyńskim i Mieście 44. Najwyżej ocenione spośród tych 26 to Hobbit: Pustkowie Smauga, Generał Nil, Jack Strong i Upiór w operze.

Książki: 27 - cóż za równowaga! Lektur w tym sporo, stety, niestety, bo kilka mi się podobało("Lalka", "Zbrodnia i kara", "Ludzie bezdomni"), a kilka niekoniecznie(wymieniać nie będę, bo nie wypada). Poza obowiązkowymi, najwyższą ocenę dostało Pożądanie mieszka w szafie, Gwiazd naszych wina i Przewrotność dobra. Poza książkami parę numerów English Matters, Zwierciadło, Magazyn o książkach razy 2, Sens i Twój Styl-szałowy wynik! Z tego wnioskując, swój stos gazet przeczytam za 3-4 lata ;)

Blogowo-nieźle, nieźle, bo wciąż tu jestem. Od jesieni 2011, więc ponad trzy lata, a to chyba całkiem sporo. 60 postów napisanych w minionym roku, najczęściej wyświetlany jest numer 229 i 225 (czemu??), we wrześniu miałam najwięcej wyświetleń, w lipcu najmniej.

Według last.fm najczęściej słuchałam Glee, Arctic Monkeys i Kings of Leon, a piosenką odtwarzaną najliczniej było Recovery Jamesa Arthura oraz Snap out of it AM.

Nie będę liczyć wszystkich zrobionych zdjęć, nie jestem aż tak szalona, ale było ich całkiem sporo, chociaż praktycznie w ogóle nie fotografowałam ludzi, poza najbliższymi. Skupiłam się całkowicie na zamykaniu w kadrach tego, co dla mnie ważne, tak jak planowałam. Ostatnio jednak odezwała się we mnie iskierka ochoty, by troszkę powrócić do portretów. :) Parę klisz również zużyłam, z czego zadowolona jestem najbardziej. Co prawda jedną, z Lomo, prześwietliłam, tracąc sporo zdjęć, ale następnym razem będę(?)mądrzejsza(??).

Od rozwojowo-psycholo(gicznej) strony, troszkę się podziało ;) Skreśliłam parę punktów ze swojej listy marzeń i celów. Głównie ważnych, zabierających sporo nerwów, wymagających i trudnych. Ale satysfakcjonujących jak cholera. Może i nie było ich zbyt wiele, ale w tym przypadku jakość przewyższa ilość. Koniec terapii, wakacje z S i dziaranie to takie najważniejsze z nich.
Dużo nowego żarcia(wege-burger z kaszy quinoa i szpinaku i cukinia z piekarnika rządzi!!), parę nowych miejsc.

No, powiedzmy, że to zrobiłam. Zanudziłam Was pewnie, moje gratulacje, dotrwaliście do końca :> Teraz przydałoby się jeszcze wspomnieć o planach na 2015, ale chyba zostawię sobie to na raz kolejny, bo taki ogrom tekstu bez zdjęć nieco straszy. Dorzucam więc jedno gdzieś na początek. Cześć, cześć! xx

Przed momentem trafiłam na pewien cytat. Że niby mam tyle samo czasu co Einstein, da Vinci, i tak dalej. Wszystko super, gdyby nie malutka niedogodność z mojej strony. Za dużo rzeczy chcę robić.

I jak sobie tak o tym myślę to, wiecie co, w sumie szkolnictwu muszę oddać cześć, bo skutecznie te moje dzikie popędy hamuje. Przy okazji, nie mam też czasu myśleć za wiele nad swoją egzystencją(pomijając momenty, kiedy muszę jakiś wstęp rozprawki na podobny temat sklecić, czy też argument zbudować), a kiedy sobie tak siedzę w domku, całe dwa boże tygodnie, do główki przychodzą mi przeróżne pomysełki i myśliczki. I zwykle jest ich tyle, że jest w czym wybierać. Poczytałabym sobie;ale co? "Cudoziemki" wciąż nie skończyłam przecież. Coś ze swojej półki chętnie bym w końcu zdjęła( tym razem nie po to, by ułożyć od nowa), a jeszcze gazet się piętrzy cały stos. To może obejrzę coś...e, nie, za dużo czasu mi to zajmie. A ja go nie mam przecież na tyle. Matmę trza robić. Hm, chyba muszę uzupełnić workbooka na 2015, bo zaraz rok przestanie być nowy i dupa będzie. Zeszytu wspomnień dawno już nie uzupełniałam, cholera. Poćwiczyć!! Pan S zaraz przyjdzie, uhm. Kurcze, ciekawe kiedy mojej super elfce uda się dotrzeć do Wysokiego Hrothgaru, znów będę krążyć dookoła tych głupich gór przez godzinę. Angielski, fiszki, zadanie, wyjść na spacer, zdjęcia, posprzątać wreszcie porządnie, aaaghghr. Nie. O pisaniu "książki" nie myślę wcale. Znów nie zrobię nic. Nie zdążę.

Tak to w skrócie sobie wygląda. Uroczo.
Dlatego, tak cudownie powitam szkołę w poniedziałkowy poranek. Drogi systemie, porządkuj moje życie dalej. Dziękuję Ci, że skutecznie odpychasz te wszystkie okropne zachcianki. Ave.
//zabierzcie mnie stąd, przywiązałabym się do kaloryfera, gdybym miała taki fajny, wiecie jaki. do mojego się nie da. nie pójdę!!!/

Zenitowych ciąg dalszy. Głównie Warszawa, prócz poniższego i dwóch ostatnich.

Bo czasem się boję. Często. Codziennie?
Boję się wielu rzeczy, boję się tego, co dla niektórych nie znaczy nic, przychodzi z łatwością, jest czymś naturalnym. Boję się tego co niezależne ode mnie, ale i tego, na co mam wpływ. Przyszłości. Przeszłości. Tego co teraz.
I tak sobie myślę czasem, że może właśnie mój strach czyni mnie silną. W procesie długim, żmudnym i wymagającym, ale obfitującym w zmiany.

Robiąc swego rodzaju przegląd minionego roku, słowem, które często powtarzałam jest właśnie "odważyć się".  Począwszy od drobnych, codziennych potyczek, które przynajmniej w połowie zlikwidowałam całkowicie, aż do tych zmagań, które spędzały mi sen z powiek i zadręczały dłuższy czas.

Tu leży właśnie moja nauka, bo mimo wszystko, mimo to co mi się udało, z czego przecież doskonale zdaję sobie sprawę, zdarza mi się nazywać siebie tchórzem. A sam strach mnie nim nie czyni. Nawet wycofanie się niekoniecznie, a przynajmniej w niektórych przypadkach. Dopóki stawiasz opór swym lękom-możesz nazywać siebie odważnym.


Parę migawek Zenitowych, obiecanych.
(złoszczę się trochę, bo kolory na zdjęciach wywołanych są bardziej nasycone niż na tych przeskanowanych,
zwłaszcza jeśli chodzi o czerń, ale chyba nic na to nie poradzę)