#1
Tramwaj numer 52, na wpół pełny, miejsca siedzące zajęte. Pech chciał, że niefortunnie wybrałam sobie swoje miejsce podróży - pół godziny intensywnego wkurzenia, wstydu i poczucia zwątpienia w ludzi.
Siedzą sobie tuż przede mną dwie panienki. Nosy w smartfonach, co jakiś czas wymienią ze sobą słowo lub dwa; niby razem, lecz tylko obok siebie. Tramwaj zaczyna się zapełniać. Wsiada kilka starszych osób, tuż za mną dostrzegam pomarszczoną, naznaczoną czasem twarz. Ta Pani nie rozgląda się ostentacyjnie, nie naciska wzrokiem na siedzących. Łapie się uchwytu (który, swoją drogą, jest okrutnie niewygodny nawet dla mnie - niskim być) i zaczyna podróż. Jedna z dziewczyn siedzących obok zerka w stronę staruszki, po chwili łapię spojrzenie drugiej, ale natychmiast wracają do swoich świecących ekranów. A mnie robi się obrzydliwie wstyd.
Czasem czuję się gorzej, czasem sama zajmuję miejsce. Ale musiałabym czuć się naprawdę słabo, by nie ustąpić osobie starszej. Bo wystarczy, że uzmysłowię sobie, ile lat różnicy jest między nami. A wiem, co czas robi z organizmem człowieka. Mnie też bolą plecy, mnie też bolą nogi - mnożę sobie to po prostu razy kilka, dodaję zwykłe zmęczenie, jakąś inną przypadłość charakterystyczną dla tego wieku i już mi się nie chce siedzieć, ani trochę.
Drodzy moi, apeluję do Was o więcej wyrozumiałości dla starszych, trochę ludzkiego współczucia. I empatycznej refleksji, zamiast ciągłego patrzenia tylko na czubek własnego nosa.


#2

Nie mam dziecka, sama dopiero wkraczam w dorosłość, faktycznie więc, nie mogę się poszczycić doświadczeniem w tej "dziedzinie" życia, ale scena, jakiej byłam świadkiem zmroziła mi krew w żyłach.
Mama odbiera swoje córki z przedszkola/szkoły, jedna z nich płacze. Co słyszę zaraz, gdy dociera do mnie płaczliwy głos dziecka? Krzyk matki. "Czego ryczysz, co ci się znowu dzieje!" - sam ton jej głosu był wredny i nieprzyjemny. Stoję nadal w tym samym miejscu, czekając na siostrę, a do mojego serca zaczyna wdzierać się nieprzyjemny chłód, w związku z tym, co słyszę dalej. "Chcesz gumę?" No, nareszcie schodzi z tonu i próbuje załagodzić sytuację, myślę sobie. "To się mówi przepraszam! Najpierw masz ukochać i przeprosić mamusię, dopiero potem dostaniesz!" Szok. Gapię się przed siebie nie dowierzając własnym uszom. Czy ta kobieta właśnie w perfidny sposób manipuluje swoim dzieckiem? Z alejki zaczyna wyłaniać się pani z dziewczynkami, dostrzega mnie, na moment przestaje krzyczeć i powtarzać do swojego dziecka prośby o przeprosiny, ale gdy tylko znika za rogiem słyszę wściekły głos "Nie rycz, bo dostaniesz jeszcze bardziej po dupie! No, słucham jak mnie przepraszasz!"
Przerażają mnie takie sytuacje. Ostatnio sporo przyglądam się temu, jak rodzice radzą sobie ze swoimi dzieciakami, staram się nie oceniać, widząc tylko wycinek ich codzienności, ale taka sytuacja jak powyższa wzbudziła we mnie ogromny smutek i rozżalenie. Nie wiem, czym zawiniła sobie ta dziewczynka, ale to, jak została potraktowana, to chyba zbyt surowa "kara" nawet w przypadku ciężkich przewinień.

Nawyk. Jakie znaczenie ma dla Ciebie to słowo?

Nawyk to dla mnie czynność, którą wykonujemy automatycznie, bez zastanowienia, czy wcześniejszego planowania. Nabywamy go poprzez naukę, ćwiczenia, czyli systematyczne powtarzanie danej czynności.

A mnie nawyk do pewnego czasu kojarzył się źle, miał negatywny wydźwięk. Wiązałam to z przymusem - konieczność robienia czegoś, mimo niechęci. Wiesz, chociażby ten nieszczęsny nawyk sprzątania w swoim pokoju, tak wymagany za dzieciaka (a którego do dziś mi brak...) Dopiero niedawno zmieniło się moje podejście. Choć nie do końca, bo zaczęłam rozróżniać dwa pojęcia - nawyk i rytuał. To drugie ma dla mnie zdecydowanie bardziej pozytywne znaczenie.

Tak, to prawda. Sama łapię się na tym, że "złe" zachowania nazywam nawykami, np. "strzelanie" kostkami, a te dobre rytuałami, np. planowanie, czytanie książki przed snem. Bo nawyk to dla mnie coś, co przejmuję od innych, obserwując ich zachowania coś mi się udzieli i ciężko się tego pozbyć. Z kolei rytuał jest już mój, robię coś, co sprawia mi przyjemność i wprowadzam to na stałe do swojego dnia.

I tym oto sposobem trafiasz dokładnie w sedno, w które chciałam uderzyć - tworzenie dobrych rytuałów. Odkąd zaczęłam "poszukiwać swojego spokoju", ale i wcześniej, choć nieco mniej intensywnie, zwróciłam uwagę na to, jak wyglada mój dzień, krok po kroku. Co jest nie tak, co ciągnie mnie w dół - a co zwykle nie jest dostępne świadomości przez swoją nawykowość właśnie - a co mogłabym zmienić, dodać, wypracować, by drobnym akcentem znacznie polepszyć jakość swojego życia. Powiedz, jaki jest Twój najważniejszy rytuał, co Ci daje i jak udało Ci się go wprowadzić w życie? Bo, niestety, mimo iż rytuał jest obietnicą przyjemności, wciąż niełatwo jest nad nim zapanować tak, by stał się częścią codzienności.


Nigdy nie skupiałam się na tym, na co poświęcam swój czas w ciągu dnia. Dopiero od niedawna staram się wprowadzać zmiany, dzięki którym będę czuć się bardziej spokojna, odprężona i mniej zestresowana. Pytasz o mój najważniejszy rytuał, hm, tak naprawdę mam tylko jeden, bo małymi krokami staram się ulepszać swój plan dnia, żeby zbyt szybko się nie zniechęcić. Jest to wieczorna rutyna, którą wprowadziłam kilka tygodni temu. Kiedy już szykuję się do spania, siadam przy stoliku, planuję kolejny dzień, zapisuję dobre chwile minionego dnia, a później, zależnie od nastroju - słucham muzyki, czytam książkę lub oglądam serial/film. Staram się jeszcze nie korzystać z telefonu przed snem. Daje mi to dużo pozytywnej energii i spokojniej śpię, dlatego zdecydowałam się wprowadzić to na stałe. Jednak wciąż towarzyszą mi te złe nawyki, których nie mogę ominąć, bo działam automatycznie i nawet o tym nie myślę. Chciałabym to zmienić, by już w pełni kontrolować to, co robię. Czy masz na to jakieś dobre rady?

Najważniejsze - nic nowego - jest to, by dostrzec i zidentyfikować te zle nawyki. Stać się takim cichym detektywem własnych słabości, prześledzić w jakich momentach pojawiają się myśli automatyczne, co dokładnie wywołuje nawyk strzelania kostkami - jedynie u źrodła będziemy w stanie powalczyć z nimi tak na serio. Wszyscy dookoła wmawiają nam, że tworzenie nawyku to taka prosta rzecz, wystarczy 21 dni i upragniony rytuał zostanie z nami na zawsze. Niestety, to mit. W zależności od utrwalonych schematów, tworzenie nawyku lub pozbywanie się złego trwać może o wiele dłużej. Nie brzmi to pocieszająco, ale uczulam na to, by nie zrażać się przy pierwszej porażce czy gorszym dniu, wyklinając te słynne "21 dni do nawyku". Mnie na przykład, bardzo opornie idzie zmienianie swojego jadłospisu. Utarte, znane smaki są dla mnie bezpieczne i trudno przestawić mi się na coś nowego. Ze śniadaniem już się uporałam, ale z przekonaniem się do większej ilości warzyw idzie mi bardzo opornie... Zdradzisz mi kilka swoich rytuałów, nad którymi obecnie pracujesz, które chciałabyś dodać do swej codzienności? Ja też, w ramach inspiracji, wymienię swoje, zarówno te już funkcjonujące, jak i upragnione.

Chciałabym wprowadzić na stałe swój poranny rytuał - wstawać każdego dnia o podobnej porze, a przynajmniej w ciągu tygodnia, i wykonywać czynności, które pozwolą mi zacząć dzień ze spokojem. W czasie szkoły nie zwracałam uwagi na to, ile śpię. Często wstawałam za późno, przez co wszystko robiłam w biegu i najczęściej kończyło się tym, że nie jadłam śniadania. Teraz sobie tego nie wyobrażam. A drugi, to raczej będzie dobry nawyk, nad którym pracuję, to spędzanie mniej czasu online i z telefonem w ręce. Wszyscy doskonale wiedzą, jak bardzo rozpraszający jest internetowy świat - jedno powiadomienie powoduje, że patrzymy w telefon przez kolejne kilkadziesiąt minut. Staram się to zmieniać, by w pełni wykorzystywać swój wolny czas na naukę lub coś pożytecznego, co pomoże mi się rozwijać.

Drugi przykład to chyba jeden z tych wrednych, kurczowo się trzymających przyzwyczajeń, z którymi walka potrwa zdecydowanie dłużej. Ja wciąż próbuję, ale nadal często towarzyszy mi niepokój i rozdrażnienie, gdy próbuję na jakiś czas wyłączyć się z internetowego światka. Poza byciem offline przed snem, zaczynam też odstawiać (znaczy jest gorzej niż myślałam?) tableta podczas posiłków.
Udało mi się już niemal całkowicie wykorzenić skłonność do automatycznego oceniania innych. Czasem jeszcze się na tym łapię, ale tylko po to, by skorygować tę pojawiającą się myśl. To chyba jeden z tych "cichych towarzyszów" większości z nas - nie wiadomo skąd się wziął, nie pamiętamy przecież, kiedy to się zaczęło, skąd się wzięło. I choć to kwestia bardzo indywidualna, wiele zawdzięczamy mediom, stereotypom bezmyślnie powielanym, otoczeniu w jakim przebywamy. A niestety, na pewnych etapach rozwoju nie sposób świadomie kontemplować wszystkie treści dookoła.

Moje dobre rytuały? Chcę bardzo, by takim stała się joga. Z niej też jest niezły przeciwnik - rok temu, mniej więcej w tym samym czasie, mocno o ten element codzienności walczyłam, ale, cóż, zanikło. nie udało się. Zaczęłam znów. Trzymajcie kciuki, za nas obie, bo tym razem mam wspaniałą towarzyszkę w tym wyzwaniu!
Dobrym rytuałem jest też bez wątpienia picie herbaty - uświadomiłam sobie przy okazji lektury "Calm", że w moim przypadku również jest to swego rodzaju moment, kiedy zwalniam, siadam wygodnie, patrzę za okno, czytam książkę, lub po prostu nie robię nic, wsłuchując się w ciszę dookoła. No, ewentualnie próbuję ignorować dźwięki dobiegające z pokoju obok.
I jest też rytuał dziękowania. Za każdy miniony dzień, za szansę przeżycia następnego, za dobre samopoczucie, za słońce za oknem, ale i za deszcz. Za dobrą książkę, za rozmowę podnoszącą na duchu, za bliskich, którzy są przy mnie. Kultywowanie wdzięczności to jedno z tych przyzwyczajeń, do którego gorąco zachęcam każdego. Bo to taki rytuał szczęścia, którego skutkiem będzie lekkość ducha i uśmiech każdego dnia.

Kochani - zapraszam Was do rozmowy z Nami! Podzielcie się Waszymi dobrymi rytuałami, a także złymi nawykami, nad którymi pracujecie.


Powyższy wpis stworzony wraz z Olą (dziękuję Ci! :*) jest pierwszym (mam nadzieję...) z cyklu "Porozmawiajmy o...". 

Dobrych i spokojnych Świąt dla Was!

Wspominałam trochę w poprzednim poście o technice mindfulness, pewnie nie raz słyszeliście to słowo już wcześniej, biorąc pod uwagę rozgłos, jaki zyskało w ostatnim czasie. Ja jednak jestem zwolenniczką przyjmowania tego pojęcia na własnych zasadach - nie szukając sztywnych reguł, które usilnie będziemy próbować wdrażać w swoje życie, lecz dopasować je do naszej codzienności tak, by nam służyło. Zresztą, tutaj mamy sprawę nieco ułatwioną -  ta uważna obecność termin dość elastyczny. Cytując definicję, mindfulness to szczególny rodzaj uwagi: świadomej, nieosądzającej i skierowanej na bieżącą chwilę, odnosi się tym samym do doświadczenia świata, które znajduje się poza naszymi oczekiwaniami i jest rodzajem doświadczania rzeczy „takimi, jakimi są”. 
Są wskazówki, ale konkretnego planu działania brak.
I bardzo dobrze.
Jako totalnie początkująca w tym temacie, ale i aktywnie poszukująca swojego spokoju i uważności, chciałam przedstawić Wam kilka propozycji, które obecnie rozwijam i nad jakimi pracuję - a nuż któryś z nich będzie Wam odpowiadać? :)


Punkt pierwszy, bez którego w ogóle nie będziemy mogli się obejść. Ważny bez względu na to, czy jakiś tam mindfulness Cię kręci, czy zupełnie nie. Hierarchia wartości. Brzmi banalnie, każdy z nas niby gdzieś tam wie, czym się w życiu kieruje, co bierze pod uwagę dokonując różnych decyzji, jakie są jego cele. Ale to, co wiemy, nie zawsze pokrywa się z tym, jak się zachowujemy. Wiele nieuświadomionych reakcji mogę mieć wdrukowanych od dawna, które, nigdy nie poddane refleksji, powielam w każdej kolejnej, podobnej sytuacji. Są to, chociażby, myśli automatyczne - nie zdajemy sobie z nich sprawy, mamy skłonność do przyjmowania ich bez zastanowienia, a jednak dają konkretne efekty. Przykład? Klasyka - starsza pani w autobusie, urągająca na "dzisiejszą młodzież". W Tobie od razu pojawia się złość i odpowiednio negatywnie nacechowana odpowiedź. Zaraz, zaraz, a podobno ważną wartością dla Ciebie jest bycie dobrym, ponoć inni ludzie są dla Ciebie ważni...Inny przykład? Ktoś zachował się wobec Ciebie niezbyt fajnie. Twoja reakcja? Obwinianie i biczowanie siebie samego.

Tak utarte schematy okropnie trudno jest ujarzmić. Lecz raz dostrzeżone, będą miały o wiele cięższą robotę. Stąd kolejny ważny punkt - autorefleksja, ściśle związana z działaniem w zgodzie z własnymi wartościami. To taka wewnętrzna kontrolka, zapalająca czerwone światełko, kiedy zauważa jakąś powielającą się myśl - dopiero teraz na spokojnie możesz przeanalizować jej słuszność. Może tamta Pani ma kiepski dzień, wraca od lekarza, jest zmęczona swoją chorobą? Może to zupełnie nie Twoja wina, może ten ktoś zawalił, a Ty jesteś całkowicie w porządku? Autorefleksja powinna obejmować wszystkie obszary życia, by służyć Ci jako najlepszy drogowskaz - dzięki niej, zamiast podążając za tłumem, robić coś na co nie masz ochoty, będziesz postępował w zgodzie z sobą. Jest to jednak "narzędzie" nieco trudne - nierzadko można przedobrzyć i to myślenie może stać się wręcz chorobliwe - nie tą kwestią jednak chciałam zająć się w tym poście, więc pominę tutaj wszelkie nieprawidłowości w funkcjonowaniu psychicznym. Autorefleksja jest też umiejętnością zatrzymania się na moment w chwili obecnej, by przyjrzeć się swojemu zachowaniu i skonfrontować je z własnymi przekonaniami.


Coś, co nazwałam kontrolą kontrolowania - nawykiem, do ujarzmiania swoich nerwowych i pośpiesznych reakcji. Pisałam już o tym instagramie, ale ten przykład dość dobrze obrazuje, co mam na myśli. Włączam sobie jogę z Adriene, z zamiarem wyciszenia się i odpoczynku po stresującym dniu. Co chwilę łapię się jednak na wybieganiu myślami w przód - "Halo, no dalej, co tak wolno? Kiedy jakiś konkretny, męczący ruch? Przecież ćwicząc powinnam się zmęczyć, a nie bez sensu sobie poleżeć!" Chwila moment. Na tym polega joga, koleżanko, a swoim zachowaniem powodujesz, że tracisz z niej to, co najcenniejsze, czyli możliwość oderwania się myślami od wszystkiego, skupienia na swoim ciele, na tym, jak pracują Twoje mięśnie, na oddechu, na "tu i teraz". Zastosowałam kontrolę wobec kontrolujących mnie myśli, które chciały pchać mnie szybko do przodu, byle zakończyć te ćwiczenia i ruszyć dalej. W wielu przypadkach taka kontrola zdaje egzamin - kiedy zaczynam się denerwować na nieprzyjeżdżający autobus, kiedy chcę na szybko doczytać jakiś rozdział książki - błahostki, ale mogą wytrącić z równowagi na resztę dnia.

What's next? Uważność w relacjach. A przede wszystkim pamiętanie o nich. To dość brutalne, ale by się tego nauczyć, po prostu wpisuję w swój kalendarz "napisać do X", by poza spotkaniami, dość oddalonymi w czasie, nie robić sobie "przerwy" od danej znajomości, która przecież jest dla mnie ważna. W relacjach również istotne jest stosowanie autorefleksji, ale i patrzenie szerzej niż jedynie ze swojej własnej perspektywy. To akurat tyczy się nie tylko bliskich, ale i ludzi mijanych zupełnie przypadkowo lub znanych z widzenia. Z całych sił staram się stronić od oceniania - piszę "staram się", bo jeszcze tego do końca nie opanowałam, ale sztukę "łapania się" na oceniających myślach już tak. Tego rodzaju uważność nie tylko jest korzystna ze względu na odpychanie negatywnych i często bezpodstawnych ocen, ale i pozwala mi czerpać z każdego nowo nawiązanego kontaktu, czy nawet z bezstronnego przyglądania się czyjemuś zachowaniu. Przykładowo - ktoś często zadaje pytania wykładowcy, mnie to zaczyna irytować, bo przerywa wykład, rozprasza mnie i w ogóle mógłby sobie darować. Ale patrząc na to z innej strony, doceniam odwagę pytania o pewne brakujące informacje - mnie byłoby głupio i wolałabym je sprawdzić samodzielnie. A czasem przecież warto zapytać - nie ma głupich pytań, they say.

W nawiązaniu do poprzedniego wpisu, ale i podążając za moim tokiem rozmyślań i kwestią, nad którą mocno pracuję, chciałam pociągnąć tę tematykę, powszechnie zwaną uważnością, dość popularnym obecnie trendem. Widzimy dumnie brzmiące hasła zachęcające do praktykowania uważności, słyszymy hasło mindfulness (które swoją drogą znacznie bardziej mi pasuje niż jego polski odpowiednik), lecz nie do końca wiemy o co tak właściwie chodzi. Bo jesteśmy zagubieni w pędzącym świecie.



Świecie, w którym nadmiar informacji nie daje nam odpoczynku. A raczej sami sobie na niego nie pozwalamy, wciąż poszukując nowych bodźców i doznań. Świecie, gdzie na piedestał została wyniesiona samorealizacja, często opacznie rozumiana, bo zamiast pracy nad sobą uprawiamy dzikie wyścigi po pierwsze miejsce w każdej dziedzinie życia. Bez możliwości pomyłki, bez dawania sobie szansy na popełnianie błędów, bo przecież te mogą sporo kosztować. W świecie, który opanowany został przez elektroniczne gadżety, towarzyszące nam w każdej minucie naszego życia, którym poświęcamy więcej czasu i uwagi niż ludziom, których nazywamy najbliższymi. Coś jest nie tak.

Rodzi się niepokój. Oby tylko - bo często, zanim się spojrzymy, naszą codziennością zaczyna rządzić lęk. Silny, choć teoretycznie bezpodstawny, bo przecież żadnego bezpośredniego zagrożenia nie widać w pobliżu. Czyżby?
Nie da się żyć pod ciągłą presją, w stresie, kiedy każdy dzień masz zaplanowany od A do Z, wszystko w Twoim pokoju musi być ułożone od linijki, Twój wygląd nienaganny i cała reszta bliska perfekcji. Bliska, bo przecież wciąż Ci mało. To jeszcze nie to.
Powodów może być mnóstwo, to kwestia bardzo indywidualna, lecz wszystkie mają jedno podłoże - nacisk. Twój własny, społeczeństwa, rodziny, czy jakikolwiek inny. Zakodowany w Twej głowie na amen. Kiedy zdasz sobie z tego sprawę? Niestety dopiero, kiedy ciało i umysł zacznie dawać Ci sugestywne znaki.


Psyche i soma działają w silnej komitywie. Nie sposób pozbawić ich wzajemnego wpływu.
Nagle zaczynasz płakać wieczorami. Totalnie nie wiesz co jest nie tak, bo przecież dzień minął Ci całkiem spoko, nawet piątkę Ci się udało zgarnąć na uczelni, a tu bum, sam w swoim pokoju nie potrafisz już odnaleźć tej pewności, którą miałeś, słuchając pochwał wykładowcy. Stajesz się nerwowy i rozdrażniony, przez co relacje zaczynają Ci się kiepsko układać. Złościsz się, bo zupełnie nie rozumiesz o co chodzi, nie wiesz, czemu masz ochotę wygarnąć swojemu ukochanemu, czemu się na niego wkurzasz, czemu na siłę prowokujesz kłótnię. Do tego dochodzą bóle głowy. Brzuch też przestaje z Tobą współpracować - 90% ze wszystkich impulsów nerwowych przebiegających najdłuższym nerwem czaszkowym biegnie od jelit do mózgu - ten fakt chyba wiele tłumaczy. Czujesz się źle. Chcesz spać w ciągu dnia, choć wcześniej nigdy byś o tym nie pomyślał. Zaczyna Cię męczyć wiele drobnych aktywności fizycznych czy też umysłowych. Co za tym wszystkim idzie - tracisz ochotę na to, co wcześniej sprawiało Ci radość - Twoje pasje, sport, spotkania towarzyskie. Cóż. Zaczyna brzmieć jak nieuchronna droga do depresji.

Ale wystarczy, byś zdał sobie z tego sprawę. Wystarczy na początek, by rozpocząć proces poszukiwania swojego spokoju. By nauczyć się być ze sobą - w samotności, lecz bez smutku, bez rozpaczy, która ogarnia Cię w swoich czterech ścianach. Bez lęku przed tym, co nieznane, przed przyszłością, przed konfrontacją z trudnym zadaniem.

Czas zwolnić. Skup się na moment, pobądź tutaj, teraz, nie odbiegaj myślami. Zastanów się nad tym, czy Twoja codzienność przebiega tak, jakbyś tego pragnął. Nie, nie mów mi, że kiedyś będzie inaczej - jak spełnisz swoje marzenie o wyjeździe do Nowej Zelandii, jak schudniesz 5 kilo, jak w końcu znajdziesz sobie faceta. Nie będzie. Bo wciąż będziesz Ty, ze wszystkimi swoimi emocjami, które każdego wieczoru usiłujesz odepchnąć gdzieś w kąt. Osiągając cel, zdobywasz moment wielkiego szczęścia i radości. Prowadząc dobre życie, przeżywasz takie chwile każdego dnia - chociażby ogrzewając zziębnięte dłonie na kubku ulubionej herbaty.

To jak - ruszasz ze mną na poszukiwanie własnego spokoju?

W kolejnym poście planuję spisać swoje sposoby i próby poszukiwania spokoju/praktykowania uważności :)

Bądź lepszy!

Jestem pewna, że "Twoja miska może być czystsza" a Twój trening efektywniejszy. Dałeś z siebie wszystko, czyżby? Popatrz, inni jedzą pięć (świetnie wyglądających) posiłków dziennie, super regularnie, bez podjadania, królowie lunch box'ów. Siłka cztery razy w tygodniu obowiązkowo, odpoczywasz przecież wystarczająco w ciągu swoich "rest days", to nic, że Ci się nie chce, bo jesteś przeziębiony i po nudnym wykładzie masz już serdecznie dość wszystkiego. Trzydzieści minut na bieżni, szejk potreningowy, a wieczorem pozowanie przed lustrem - i jak, widać zmiany? Węższa talia? Jędrniejszy tyłek? Halo, a co to za wredna fałdka na brzuchu? Wszystko na nic?

Bądź lepszy!

Hej, a czemu już się nie uczysz?  Mówisz, że wszystko na dziś już zrobiłeś? Powtórz jeszcze tamten temat, nie pamiętasz przecież tego nazwiska i daty. Nie możesz sobie pozwolić na jakąś czwórkę.
Idź do pracy, zarabiaj miliony, wszystko jest możliwe, jeśli będziesz się mocno starać i wystarczająco dużo czasu poświęcać temu, co robisz! Przecież chcesz odnieść sukces, prawda? Więc nie marudź, siadaj do komputera, jak Cię boli głowa to łykaj tabletkę i działaj dalej. Nie możesz pozwolić sobie na przerwę - zresztą, jest ona wpisana w Twój plan dnia o innej godzinie. Wytrzymasz.

Bądź...lepszy?