cause honey your soul

could never grow old,

it's evergreen

and baby your smile's forever in my mind and memory

Chcę czerwień zerwać z kwiatów polnych,

Czerwienią nocy spalić krew,

Jak piersi nieba chcę być wolny,

W chmury się wbić w koronach drzew

Nie chcę dziś nazywać nic

boję się że zniknie

Jesteś lekiem na całe zło 

i nadzieją na przyszły rok

Jest taki wiersz Herberta, "Fotografia", w którym poeta mówi, że nie ma nic wspólnego z chłopcem widniejącym na zdjęciu, poza linią papilarną i datą urodzenia. Zatrzymałam się nad tymi słowami, porzuciłam pozostałą część wiersza. I to zdanie tkwi mi w pamięci do teraz.

Dziewczynka po lewej to chyba ja. Kwiecień 2011, 4 lata temu(pół roku później założyłam bloga). I bardzo dziwnie reaguję na swoje zdjęcia starsze niż mniej więcej rok,dwa lata. Uśmiecham się pobłażliwie, trochę ironizuję na temat swojego wyglądu, zdaje mi się, że nie pamiętam "tamtej" siebie. Ale w tym samym momencie nachodzi mnie refleksja, że jednak bardzo łatwo mogę sobie przypomnieć. Stety, niestety.


Nie wiem, jaka byłam, jak się zachowywałam. Pamiętam głównie uczuciami. Wiem, co sprawiało mi radość, a co wpędzało w zły nastrój. Wiem to dobrze, bo do dziś towarzyszą mi tego przebłyski - choćby wzmianka o serialu "Gossip girl" wzbudza melancholię i przywołuje wspomnienia, a na piosenki Happysadu reaguję jeszcze większym zamyśleniem i milknę na dłuższą chwilę.

Nie jestem osobą ze zdjęcia wyżej, ani tą po lewej, z kwietnia 2013. Albo i jestem, ale inaczej. Na swój sposób, aktualny tylko w chwili obecnej. Zastanawiam się, czemu tak musi być. Czemu nie mogę zapanować nad swym umysłem na tyle, by nim bardziej zarządzać-które przekonania chcę zmienić, które wspomnienia wymazać, które zachowania zatrzymać. Ale, chyba wiem.

Na fotografii po lewej jestem już, hm, początkującą kobietą. Jakkolwiek to brzmi(forgive me). I był to kolejny cholernie trudny etap. Tyle do nauczenia na nowo lub zupełnie od podstaw. Przede wszystkim, w ciągu dalszym przebudowa tego, co w móżdżku się kryło. A kryjówkę miał niezłą pod tymi moimi włosami zauważanymi i chwalonymi przez wielu. I chyba ten cały bagaż przeszłości właśnie do tego mi jest potrzebny. By być dzisiaj w miejscu, w którym się znajduję.

Wciąż często niepewna, "choleryczna melancholia" towarzyszy mi od czasu do czasu, rozmyślająca nad tym, co i kogo straciłam oraz dlaczego tak się stało, szukająca innej, lepszej siebie.
Ja dzisiaj.
Niecierpliwa wobec przyszłości, wciąż trochę zbyt przywiązana do przeszłości, ale najmocniej próbuję znaleźć swoje, patetycznie brzmiące "tu i teraz".
Ukształtowana przez każdego, kogo poznałam-dzięki wielkie, jeśli czytacie- jestem Wam ogromnie wdzięczna! I przez te wszystkie głupie kroczki, które niepewnie stawiałam w świecie "dorastania", a potem dorosłości, czasem nieco tragiczne i średnio korzystne, ale, wtórując Edith Piaf, je ne regrette rien. 
..na chwilę obecną. :D

5 powodów, dla których warto obejrzeć "Kabaret"

1# Muzyka. Fred Ebb, John Kander i Ralph Burns. Ten ostatni nagrodzony Oscarem za "All that Jazz", jego koledzy zaś mniej docenieni, chociaż pracowali wspólnie również przy tworzeniu "Chicago", który to w 2003 roku zgarnął parę statuetek. Przede wszystkim- niezwykle chwytliwa. "Mein Herr"-moja perełka. (I nie, wcale nie inscenizuję tego występu będąc sama w domu. Nie próbuję również wyglądać seksownie podczas śpiewania tejże. Skądże, to nie ja.) Groteskowe spektakle muzyczne zapadają w pamięć, tak samo zresztą jak i piosenki.

2# Element zaskoczenia. Wpleciony zarówno w dialogi, jak i konstrukcję filmu. Jednej z rozmów między głównymi bohaterami nie zapomnę długi czas. Tak samo jak nieco drastycznych scen, wplecionych zaskakująco i okrutnie kontrastujących z wesołym, pełnym przepychu występem w kabarecie.

3# Fabuła. Musical z nazistami w tle. No nieźle. A jednak, może to właśnie dzięki takiej formie jest w stanie dosadniej uświadomić widzowi tragizm wydarzeń sprzed lat. Może właśnie dzięki temu niekonwencjonalnemu pomysłowi, pochłonięci muzyką, zabawą i szaleństwem lat 30, zastanowimy się nad Berlinem tamtych lat. Tym razem inaczej niż zwykle, bo wyrwani wprost z sali pełnej śmiechu i beztroski, zmuszeni do brutalnego zderzenia z tym, co poza kulisami.

4# Kreacja aktorska. Joel Grey w roli konferansjera kabaretu jest postacią bez wątpienia najbardziej charakterystyczną, chociaż do głównej obsady raczej nie jest zaliczany. Pojawia się systematycznie, obwieszczając lub współtowarzysząc w występach. I jest w nim coś niezwykłego. Diaboliczny uśmiech, karykaturalny makijaż, głos, który brzmi w uszach nawet sporą chwilę po zakończeniu seansu. I przemiana, tak istotna. Bo przecież to właśnie on na początku wyśmiewa Hitlera, a wraz z rozprzestrzenianiem się nowej ideologii, nieco zmienia swoje przekonania, kpiąc z kobiet Żydowskich. Na pochwałę zasługuje również Liza Minelli, tworząca spektakularną Sally Bowles, która uwodzi nie tylko Briana i Maximiliana, ale i wszystkich oglądających.

5# Chwila. Ta tuż po seansie, ale i te momenty, kiedy co poniektóre kadry pojawiają się w mojej głowie. Bob Fosse stworzył dzieło niezapomniane. Gdyby każdy jego element poddać ocenie, bez wątpienia zyskałby wysoką notę, wyjątkowość całego utworu jest więc niepodważalna. Na pełen wrażeń spektakl, muzyczno-zaskakująco-oniryczno-tańczący zapraszam więc każdego!