Ach, ta matematyka. Nie ma nic cudowniejszego niż geometria, nieprawdaż?
Staram się na wszystkie możliwe sposoby, ale chyba po prostu brak mi jakiegoś połączenia neuronów, które odpowiadałoby za logiczne ogarnianie wszystkiego, co do tej pory się nauczyłam i zastosowanie tego w praktyce. No, ale mniejsza o to, bo przecież mimo tak haniebnego braku umiejętności, która jak nic powinna być drogowskazem w moim życiu codziennym, żyję sobie dalej, oddycham, wstaję rano, a nawet czasem udaje mi się pomyśleć...hurra ja!

(Im also wondering if my blog has any sense at all.)

Marzec w obiektywie:


























Do nauki.
Cudownie.
Położyć się na podłodze i jeść
Do nauki.

Jakie to typowe-przede mną sprawdzian maturalny z historii z całego średniowiecza(próbowałam-niestety, google poratowało mnie "średniowieczem w pigułce" w postaci 30 stron w Wordzie), a w mojej głowie powstaje pomysł na nowy post. Ale nie dbam o to, przynajmniej nie dziś, nie teraz. Miałam zbyt dobry weekend, by go zaprzepaścić, a już trochę czasu minęło odkąd czułam się naprawdę dobrze, jak przez te trzy dni.

Trzeba wykorzystać fakt, że udało mi się odzyskać moje pozytywne nastawienie do otoczenia i w takim właśnie klimacie postanowiłam stworzyć dla Was post :) Ta daaam, przedstawiam Wam 12 rzeczy, dzięki którym życie jest piękniejsze(w moim odczuciu).

1. Zacznę od powodu, dla którego poniekąd ten post powstaje, czyli mojej inspiracji. Weronika, którą od bardzo dawna obserwuję na blogu, a która jakiś czas temu(ku mojej uciesze)zaczęła nagrywać też filmiki na yt. Właśnie tego dziś potrzebowałam, by przeboleć brak komentarzy pod ostatnim wpisem i nabrać chęci do napisania kolejnego. A sama Weronika inspirowała mnie od kiedy tylko trafiłam na raspberryandred. Chociaż nie, dawniej Jej strasznie zazdrościłam. Wyglądu, podróżowania, umiejętności, wszystkiego co tylko się da. Niekoniecznie wyzbyłam się tego całkowicie, ale już mnie to nie niszczy, wręcz przeciwnie :) W tym punkcie chciałabym wspomnieć również o wszystkich blogach, które bardzo lubię czytać(a jest ich sporo), nowy wpis na każdym z nich poprawia mi nastrój, lecz Weronikę musiałam wyróżnić akurat dziś z przyczyn wyżej wymienionych :)

2.



Magia nieba, które za każdym razem potrafi zachwycić mnie na nowo. Uwielbiam zachody, o czym zresztą już nie jeden raz pisałam, uwielbiam chmury, uwielbiam całą paletę barw, jaka tworzy się za sprawą słońca. A gdyby do tego dodać jeszcze specyficzny zapach lata lub wczesnej jesieni, wieczorową porę i pagórek niedaleko osiedla, gdzie mogę spojrzeć na miasto w oddali...

3.

I haven't been well lately.
It wasn't that bad since...long time ago.
But today I made myself (another) promise.
I nie mam najmniejszego pojęcia dlaczego piszę po angielsku, dlatego, żeby jeszcze większego weirdo z siebie nie robić, zamykam się. Muszę powstrzymywać swoje chęci wywoływania zainteresowania u innych przez publikowanie na wszelkich portalach społecznościowych tego, co ma być sygnałem złego samopoczucia. To nie ma sensu.


Dawno już nie było tu nic z kręgu kultury, dlatego dziś krótko o ostatnio obejrzanych filmach :)

"Jack Strong", głośna, intensywnie reklamowana produkcja. Te wszystkie wielkie hasła rzucane przez media do mnie nie przemawiały, dlatego z wielką chęcią przekonałam się sama o ich prawdziwości. I wiecie co? Mieli rację, cholera! Tak, też byłam zdziwiona i sprawdzałam po seansie, czy faktycznie jest on polskiej produkcji :)
Jest stronniczy, owszem, i zdecydowanie kreuje postać Kuklińskiego jako bohatera narodowego, ale nie wydaje mi się, by rzeczywistość została w nim bardzo przekłamana(poza troskliwym podejściem Dejvida, który był taaaaki uroczy). Film niesamowicie trzyma w napięciu mniej więcej od połowy, mimo iż wiedziałam, że Kuklińskiemu ostatecznie się udało, co zdradzał początek, w trakcie oglądania zapominałam o tym kilkakrotnie, obejmując z całych sił kolana ramionami w obawie o głównych bohaterów. Słowem, polecam, zarówno jako film akcji, jak i źródło wiedzy.

Hobbit: Niezwykła podróż & Hobbit: Pustkowie Smauga 
śmieszna sprawa, bo zaczęłam od drugiej części, co mogło nieco zaburzyć moje postrzeganie filmu, ale mniejsza o to. "Pustkowie" podobało mi się zdecydowanie bardziej. Może to kwestia tego, że oglądałam ją w kinie, w dobrym towarzystwie, a pierwszą część z przerwami, w domu, niekoniecznie w dobrym humorze....Ale na pewno nie do końca dlatego, bo podczas domowego seansu "Niezwykłej podróży" łapałam się kilkakrotnie na tym, iż patrzę z pobłażaniem i podśmiewam się pod nosem, jak chociażby w trakcie walki kamiennych stworów. Chociaż możliwe, że to również z mojej winy, bo przecież do tego typu produkcji trzeba podchodzić z dużym dystansem. No ale w końcu to tylko moje subiektywne odczucia. Bardzo podobała mi się scena z Gollumem, który skradł moje serce. Chociaż sam Bilbo również jest kochany :) No, to mam kolejną książkę do wpisania na listę "mustMUST read"...

"Dziewczynkę w trampkach" dostałam na urodziny od cioci, więc o dziwo naprawdę niedługo musiała przeleżeć, zanim się za ten film zabrałam. Co najważniejsze-jest to pierwsza produkcja wyreżyserowana w Arabii Saudyjskiej przez kobietę. Cóż więc innego mogłoby być jego tematem jak nie życie i codzienność tejże płci właśnie. Realia są przykre, wszyscy to wiemy, jednak co innego jest słyszeć, a co innego ujrzeć w historii konkretnej rodziny. Wadjda wykazała się wielką siłą woli, sprytem i odwagą. To niesamowite, że wciąż potrafiła dążyć do tego, co dla niej najistotniejsze i nie dała się złamać. Jej matka również cierpi z powodu panującego w kraju patriarchatu. Z całych sił wierzy w miłość swego męża, wierzy, chociaż doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak mężczyźni traktują małżeństwo. I ostatecznie musi stawić czoło porażce. "Dziewczynka(...)" jest filmem mało dynamicznym, spokojnym, aczkolwiek autentycznym, o słodko-gorzkim zakończeniu.


Książek nie będzie, niestety. Ubolewam nad tym bardzo, możecie mi wierzyć, ale obecnie ciągle jestem w trakcie czytania jakiejś lektury. +Codziennie jedna strona z książki Demi.

Życzcie mi siły na ten tydzień. I żebym nie zapominała, co jest moim wrogiem, a kto przyjacielem.
Miłego wieczoru!

 Natura.
Dlaczego w naszej codzienności tak niewiele uwagi poświęcamy temu cudowi, jakim zostaliśmy obdarzeni, może nawet i wcale? Przecież to integralna część każdego z nas, przecież to dar, który możemy, a nawet powinniśmy wykorzystywać dla własnego dobra!
Jeszcze całkiem niedawno sama byłam ślepa na korzyści, jakie możemy czerpać z otoczenia. Rewolucja rozpoczęła się od napomknięć A o jej małych wyprawach w okolice swej jeziorowej krainy. Mówiła o tym z takim zapałem, że aż zapragnęłam wynieść się z tych blokowisk, zamieszkać dalej, nie w blokowiskach wśród spalin. Potem pojawiła się Emilka, która swoją relacją z naturą mnie zaintrygowała. Ale była zima, marzłam bezustannie, czynniki pogodowe mało sprzyjające, więc siedziałam w domu.

Wyszło słonko. Wiosenne, marcowe, nieśmiałe. A ja poczułam do niego niewyobrażalny, ogromny pociąg :)
W szkole po szóstej godzinie nie mogę wytrzymać, usycham, brak mi energii, mam wszystkiego dosyć. Wystarczy, że wyjdę na zewnątrz-diametralna zmiana dotychczasowego samopoczucia. I wracałabym do domu jak najdłużej, gdyby nie mój wredny żołądek domagający się swego :>

Dziś po raz pierwszy wyszłam na spacer sama. Początkowo czułam się nieco dziwnie, obawiałam się niepokojących spojrzeń innych, ale miałam alibi-wzięłam ze sobą torebkę, wewnątrz której spoczywał aparat oraz słuchawki. I szłam, szłam przed siebie, obserwowałam, oddychałam. Usiłowałam oczyścić umysł ze złości, zdenerwowania, stresu i całej gamy innych negatywnych uczuć, których doświadczam (poniekąd, niestety, z własnej woli) na co dzień.
I było mi lepiej.


Koniecznie muszę kupić sobie rolki! Ćwiczenia, które wykonuję w domu wciąż nie wywodzą się z czystej chęci aktywności czy polepszenia nastroju, chociaż bardzo chciałabym aby tak było(i czasem nawet wierzę w to, że tak naprawdę jest). Czuję jednak, że rolki lub rower to zupełnie co innego-sport na powietrzu nabiera jeszcze większego znaczenia.

Wcale nie muszę się wyprowadzać. To tylko wymówka, by już teraz, tu, zacząć doceniać przyrodę. Przecież wcale nie jestem w tragicznej sytuacji-naprawdę mam gdzie wyjść, choć może nie jest to las ani łąka(choć ta może by się znalazła).
"Obcowanie z naturą wzmacnia odporność, wyostrza zmysły i inteligencję, a także poprawia zdrowie fizyczne i psychiczne"-nie wiem co z tego stwierdzenia, de facto sformułowanego przez naukowców, jest prawdą, ale jednego jestem pewna-najlepszą przerwą w nauce jest spacer z psem w popołudniowym słońcu, najlepszym lekiem na splątane myśli-wiatr zarzucający włosy na moją twarz, a sposobem na poprawę negatywnego obrazu siebie samej-szybki spacer z słuchawkami na uszach i pozytywną muzyką.

Kobiecość jest dla mnie tematem "w trakcie tworzenia", wciąż kształtującym się. Szukam, tworzę własną opinię, układam fragmenty definicji, z którymi mogłabym w stu procentach się identyfikować.
Przemiana dziewczynki w kobietę jest procesem stopniowym, ale niestety, to niewiele ułatwia, zwłaszcza w realiach dzisiejszego świata, kiedy stereotypy idealnej kobiety przenikają się ze sobą- co jeden to gorszy. Szczupła, ale w żadnym wypadku płaska, nogi długie, pupa lekko zaokrąglona, ale bez przesady, wcięcie w talii. Rozmawia o ciuchach i kosmetykach-pusta. Ubiór i makijaż nie jest dla niej ważny-nie dba o siebie. Pali-fuj, okropność, kobieta z papierosem! Odmawia alkoholu-coś Ty, nie pijesz?! To tylko część zasłyszanych(niejednokrotnie) przeze mnie sądów wydawanych na przedstawicielki naszej płci.

Najważniejszą, podstawową zasadą jest to, by się od tego wszystkiego uwolnić. Nigdy nie spełnimy oczekiwań innych, ciągle będziemy znajdować nowe, taką listę można ciągnąć bez końca. Dlaczego więc nie skupić się na sobie, na tym kiedy JA czuję się dobrze?

Jestem szczęśliwa, że jestem kobietą, kiedy w moim pokoju stoi kwiat. Kiedy mogę założyć czarną spódnicę, bordowe pseudo-martensy i z słuchawkami na uszach wyjść na spacer z psem. Kiedy tuszuję rzęsy, wkładam zwiewną sukienkę oraz baleriny i wychodzę na spacer. Kiedy twardo robię squaty, kiedy jeżdżę na rowerze, kiedy czuję na sobie Jego wzrok.

Bądź swoją definicją kobiecości. Nie uciekaj od tego, to Twoje przeznaczenie, zostałaś stworzona z całą swoją mocą i siłą, wspaniałym i wytrwałym ciałem oraz całym pakietem zdolności by żyć jak najpiękniej, jak najlepiej, jak tylko TY tego chcesz.

Zaś te cechy, które niekoniecznie ułatwiają nam życie...starajmy się tłumić, zwłaszcza w tych momentach, kiedy zupełnie nie jest to nam potrzebne. Niemal niemożliwe jest, by wyłączyć te ciągle w stanie gotowości setki trybików w naszych mózgach, które łączą wszystko z wszystkim, każą nam interpretować, tworzyć domysły, zamartwiać się na zapas, ale w momencie, kiedy taka dręcząca myśl się pojawia-pozwól jej przepłynąć, a następnie odpowiedz po prostu "nie. nie zgadzam się". I już.

Rise & shine, all of You!



Nie wiem czy zwróciliście uwagę, ale założyłam fanpejdża-klikając w zakładkę o tej nazwie w menu bloga, zostaniecie przeniesieni na jego stronę :)

Dziękuję Wam bardzo za komentarze pod poprzednim postem-16 osób zagląda tu regularnie, dziękuję Wam dziewczyny raz jeszcze, za to, że nie szkoda Wam było poświęcić kilka chwil na komentarz ze swoją opinią. Nie dość, że mnie to troszkę dowartościowało i wzmocniło potrzebę pisania tutaj, to przy okazji mam możliwość ulepszenia tego miejsca zgodnie z Waszymi sugestiami, i tak postaram się zrobić.


Przetrwałam luty i jestem za to niezwykle wdzięczna. Ciężki miesiąc, a raczej druga połowa miesiąca wypełniona stresem, nerwami, mnóstwem obaw i zmaganiami z samą sobą.

Kiedyś już robiłam coś podobnego-przez miesiąc, każdego dnia przynajmniej jedno zdjęcie. Wtedy było to jednak jednorazowe wyzwanie, a teraz chciałabym wyrobić w sobie takie przyzwyczajenie, by moje foldery zdjęciowe nie świeciły pustkami, a już zaczęło się tak dziać. Zainspirowała mnie do tego przyjaciółka, która stworzyła mini film podsumowujący cały rok ze zdjęciami dokumentującymi różne chwile i momenty. W zeszłym miesiącu nie stosowałam się do tej zasady od początku, dlatego dziś pokazuję Wam niepełną migawkę lutego :)

 Kiedy jest mi smutno(bardzo), lubię bawić się ogniem. Nie mam pojęcia skąd taka prawidłowość. Może dlatego, że ogień ma moc, a ja ją czuję, wiem, że mógłby sprawić ból, obrócić wszystko w pył.



Najlepszy na świecie tort z białą czekoladą i frużeliną z przepysznych malin i truskawek. Raj dla podniebienia.
Danio biała brzoskwinia z kawałkami białej czekolady-kolejne mniam :) W tle historia, że niby się uczę, ale niestety nie mam na tyle podzielnej uwagi by wycinać zdjęcia i faktycznie się uczyć, a do tego jeszcze zajadać. Do czego mi były potrzebne zdjęcia? Przekonacie się wkrótce :>


 Krokusy z pierwszego zdjęcia mnie zawiodły, bo nawet nie zdążyły się dobrze rozwinąć, a już zwiędły. A ja ich za to karzę i tak sobie stoją oklapniętę, całe zwinięte na mojej toaletce. Hm, no dobra, brzmi to odrobinę masochistycznie, chyba muszę je dzisiaj wreszcie wyrzucić. Hiacynt pachniał pięknie choć trochę się przewracał, dziękuję Tato za piękny prezent! A róża walentynkowa od S mnie nieco niepokoi, bo wciąż się nieźle trzyma. Zastanawiające.

Najlepszy na świecie jogurt, który tak pokochałam w gimnazjum i nie jadłam całe trzy lata! Wspaniale jest powrócić do zapomnianych smaków. Do tego cynamonowe ślimaczki, które piekłam już rok temu(TU).

 Szukałam cholernego pilota do aparatu całą niedzielę, ale byłam wkurzona na siebie, kiedy okazało się, że był tuż pod łóżkiem, milimetr dosłownie, a ja wyjmowałam szuflady, materac, sprzątałam w szafach, wszędzie, byle go znaleźć.

Nerwy, nerwy, fekusz się zbliża, po co ja się za to zabierałam, no po co, spieprzę, zawalę, będę pośmiewiskiem. Tyle myśli, koszmarów...
Dzień przed. Trochę mi już przeszło, humor miałam nieco lepszy, o dziwo, więc strzeliłam sobie zdjęcie z mega głupią miną mającą na celu ukazanie mojego przejęcia festiwalem.

Boże! Jaką ja ulgę odczułam po zejściu ze sceny! Normalnie zdjęłam z siebie sukienkę na środku garderoby, zaczęłam coś śpiewać, ach, już po, niczego nie spieprzyłam, dzięki Ci amulecie Rachel Berry! A co ja tam do siebie w myślach krzyczałam w trakcie przedstawienia, ale jeszcze przed moją partią. Głównie to jakieś niecenzurowane słowa, coś w stylu "JESTEŚ ZAJEBISTA, SŁYSZYSZ, TAK, TAK, TAK", byle tylko zagłuszyć negatywne głosy i to widoczne drżenie całego ciała.

I na koniec wczorajsze zdjęcie z moim Człowiekiem Bez Twarzy. Ach, ta moja niezawodna umiejętność robienia zdjęć. Ale było fajnie. Idealne zwieńczenie miesiąca, do tego słońce, wiosna w powietrzu, wreszcie będzie mi cieplej!

Miłego weekendu, a przede wszystkim udanego pierwszego dnia marca! Uczcijmy to jakoś ♥