Kolejny tydzień= kolejna próba przetrwania. Jakby na przekór mojemu pomysłowi 100 szczęśliwych dni, mój organizm nie chce pozwolić mi na pełną celebrację i korzystanie z letnich dni i ostatniego już w te wakacje wyjazdu. Ale szukałam cierpliwie, każdy dzień przepuszczając przez specjalny filtr szczęścia, dzięki czemu mogłam ograniczyć choć trochę negatywne myśli.

Miniony tydzień przyniósł kilka trudnych chwil i momentów zwątpienia, ale to nie wyklucza momentów szczęścia, w które obfitował. Zobaczcie sami! :)

Była sobie dziewczyna.
Zupełnie zwyczajna, chciałam napisać, ale nie, z perspektywy czasu wiem, że nikt tak naprawdę zwyczajny nie jest, więc jej również nie chcę opisywać tym sformułowaniem.
Poszła do szkoły, uczyła się świetnie, uwielbiała to, była niezwykle ciekawa świata, który dziadek pomagał jej poznawać wieczorami, które spędzali na graniu w planszówki, podróżowaniu palcem po mapach starego, rozlatującego się atlasu i długich spacerach. Te ostatnie rudowłosa dziewczynka upodobała sobie najbardziej-zwłaszcza poszukiwanie wiewiórek, które karmiła orzechami oraz wypatrywanie dzięciołów ukrytych między drzewami. Była wtedy szczęśliwa.

Lecz w pewnym momencie w jej świecie zagościł lęk. Lęk, jako niezdefiniowana żadnym konkretnym zagrożeniem emocja, nie strach, który zna każdy z nas. Niepostrzeżenie wdarł się do jej duszy, dając o sobie znać rzadko i subtelnie, acz nie próżnował-rósł w siłę czekając na odpowiedni moment.

I, wiecie, taka kolej rzeczy, że nadszedł ten czas, gdy szkoła podstawowa się kończy. W międzyczasie, dziewczyna wkraczająca w nastoletni świat, już nie tak ruda jak kiedyś(chociaż później próbowała to zmienić parę razy, upatrując w tym kolorze włosów jakiejś wyjątkowej wartości)stawała się coraz to bardziej zainfekowana jadem sączącym się z jej duszy. W pamiętnikach dziewczyny znajdziecie parę pozytywnych słów, resztę stron zajmuje jednak smutek, żal, złość i rezygnacja. A to dopiero początek.

Ten czas, kiedy dziewczyna powinna beztrosko się śmiać, interesować paroma chłopakami na raz, kłócić się z rodzicami o późny powrót do domu i kupować mnóstwo dziwnych ubrań jakoś przegapiła. Z jednej rzeczy nie zrezygnowała-z makijażu, którego obsługi nauczyła się stosunkowo wcześnie. Nie wychodziła z domu bez pomalowanych rzęs, by móc przejść spokojnie obok drugiej osoby. Swoją twarz w lustrze bez dodatkowych upiększeń oglądała z trudem, nazywając siebie świnią, ślepym kretem, lub po prostu stwierdzając, że wygląda jak facet.
Zazdrość była emocją, którą odczuwała praktycznie każdego dnia. Oj, nieznośnie piekące to były myśli. Tak, jakbyś wkładał rękę do ognia, tylko że w środku.
Zazdrościła swoim najbliższym. Zazdrościła przyjaciółkom. Zazdrościła nielubianym. Zazdrościła często zupełnie bezpodstawnie.
Tak, to chyba wtedy, lub nawet odrobinę wcześniej, została tylko z jednym okiem, drugie gubiąc gdzieś po drodze. Może zgubiła je przy okazji nieszczęśliwego zakochania, trwającego mimo młodego wieku przez długi czas, wciąż wracającego i niedającego spokoju, a może wtedy, gdy ukradkiem porównywała swoją sylwetkę do innych, ładniejszych dziewczyn.

Okres gimnazjum to trudny czas, czas dorastania, nieśmiałego(no, to już zależy od preferencji) odkrywania swojej kobiecości. Niestety, nasza bohaterka kompletnie sobie z tym nie poradziła.
Zgubiła się. Czuła brak. Wyraźnie miała wrażenie, że coś jest nie tak. Nie potrafiła jednak znaleźć odpowiedniego wyjścia. Zaczęła więc karać siebie za wszelkie "niepowodzenia". Coś, co dla wielu było błahostką, ot, zranienie przez faceta, zła ocena, zjedzenie batona, krótkie spojrzenie w lustro, trudność w utrzymaniu diety, jaką sobie wyznaczyła, dla niej stanowiło porażkę. Każdego dnia, bez wyjątku, znalazło się coś, w czym przegrywała z innymi lub ze sobą samą.
Jej historia nie jest nadzwyczajna-tak się zwykle kończy długotrwała nienawiść, cierpienie i krzywdzenie samego siebie.
W końcu się jej udało. Znalazła obszar, który nauczyła się doskonale kontrolować. O tak, doskonale. Bo przecież do tego dążyła.
Schudła. Ale coś było nie tak, bo, cholera, one wciąż wyglądają lepiej, a ona? Na nią nikt nadal nie zwraca uwagi.
Zrobiła więc tak, by zwrócili.
I, faktycznie, podziałało. Rodzice, wychowawcy, znajomi zauważyli. Bo nie sposób było tego dostrzec-nie o samej zmianie fizycznej mówię.
Odcięła się od świata. Przerwy spędzała w milczeniu wpatrując się przed siebie, w duszy mając okrutny ból i złość do siebie i świata. Nie wychodziła ze znajomymi, nie znosiła opuszczać swojego pokoju, który stał się jej jedynym azylem i ucieczką.

Nie da się długo funkcjonować w takim stanie. Straciła siły, powoli zanikała zdolność nauki, czuła się koszmarnie, były chwile, gdy chciała zniknąć i nigdy już tutaj nie wrócić.
Psycholog nie pomagał, rodzice nie dawali rady, ona była sprytniejsza, początkowo wraz ze "wsparciem" fotoblogowego społeczeństwa, później już sama radząc sobie doskonale w oszukiwaniu i kłamstwie wszystkich chcących jej zdrowia.
Interwencja była konieczna. Nie uwierzyła do samego końca w to, że faktycznie potrzeba jej pomocy-trudno się dziwić, przecież brakowało jej jednego oka. Nie widziała swojego ciała jak należy.
Spędziła w szpitalu trzy miesiące swego życia, które jej rówieśnicy spędzali na beztroskich przygotowaniach do egzaminu, pierwszych miłościach "na poważniej" i pierwszych imprezach.
Ona uczyła się jeść. Ale tylko teoretycznie. Bo to był początek jej dłuuugiej nauki szacunku, akceptacji, a później miłości do siebie samej.
Mówili jej, że wychodząc na własne żądanie robi sobie krzywdę, że nie da rady, że wciąż jest chora. Może mieli rację w tym ostatnim. Ale z resztą się mylili.

Miałam pisać o kobiecości, powiecie. Ale między innymi tym właśnie jest ta historia. Anoreksja jest chorobą, w której największym lękiem jest dorosłość/dojrzałość-bo przecież i ciało jest niczym ciało dziecka, i umysł nie poradziłby sobie z żadnym poważniejszym, bardziej odpowiedzialnym zadaniem.
Bardzo długo odpychałam od siebie wszystko, co wiązało się choć odrobinę z kobiecością. A najbardziej walczyłam ze swoim "tyłkiem"(na inną nazwę nie zasługiwał, bywały gorsze)-nienawidziłam go, bo przecież to jeden z symboli kobiecości. Oczywiście, wtedy nie do końca zdawałam sobie z tego sprawę.
Dziś jestem w pełni świadoma. I chciałam, byście znali moją przeszłość, która zaprowadziła mnie tutaj.
Dziś już nie walczę ze sobą ani ze światem. Wciąż mam sporo rzeczy do poukładania, często się boję, czuję niepewność. Ale jedno wiem-nigdy nie skrzywdzę siebie w tak okrutny, bezwzględny sposób, siejący spustoszenie zarówno w duszy, jak i ciele. Odzyskałam swoje zagubione oko.

Nie chcę, by ten wpis urósł do niebotycznych rozmiarów(bo już taki jest?), więc kiedy indziej opowiem Wam o tym, czym dla mnie jest kobiecość i jak stopniowo ją odkrywałam.

Mam nadzieję, że historia, którą się z Wami podzieliłam będzie dla Was lekcją.
Jak zwykle liczę na Wasz odzew. Trzymajcie się cieplutko!

Zapraszam serdecznie na tydzień drugi 100 szczęśliwych dni-let's go, bez zbędnych wstępów! :)

Szczęście to wykorzystanie sytuacji, w której się znaleźliśmy. Nawet, jeśli pozbawia nas ona czegoś, co daje nam radość lub sprawia przyjemność, wierzę, że zwykle da się znaleźć w niej coś pozytywnego. Przymusowa przerwa od siłowni spowodowana bólem pleców zaowocowała powrotem do jogi. Podjęłam się wyzwania z Adriene, które już jakiś czas temu próbowałam wykonać. Joga zawsze dawała mi dużo dobrego, jedyny w swoim rodzaju relaks ducha i ciała, dlatego to była naprawdę słuszna decyzja.

Jako że umysł wciąż nie ten co zanim nawiedziły nas te rekordowe temperatury, dziś mam dla Was post niewymagający ode mnie zbyt dużego wysiłku. A przynajmniej nie dziś, bo podczas tworzenia listy już tak łatwo nie było. A i samo wykonywanie poszczególnych punktów nie zawsze będzie łatwe i przyjemne. Ale, dość gadania, przed Wami moja lista marzeń i celów, tworzona przy okazji czytania "30 dni do zmian" :)

Biorąc pod uwagę Wasze sugestie, również na blogu chcę podzielić się z Wami moim projektem zainspirowanym lekturą "100 happy days, czyli jak się robi szczęście w 100 dni" Mateusza Grzesiaka. Zasada jest prosta-każdego dnia wychwytujesz to, co sprawiło Ci radość, uwieczniasz na zdjęciu i zapisujesz. Dla mnie nic nowego, biorąc pod uwagę zeszły rok, kiedy to dzień w dzień notowałam pojedynczą karteczkę, a w Sylwestra wykleiłam nimi ładnych parę stron w swym zeszycie.
Ale ten projekt ma również nieco inne zastosowanie. Mniej osobiste. Chcę pokazać Wam, jak tworzę własne szczęście. Bo dla nikogo chyba już nie jest tajemnicą, że szczęście nie przychodzi samo, od tak. Nie, nie spotkasz go przypadkiem. Trzeba zacisnąć pięści i je sobie zrobić. :) Do dzieła więc, ruszajmy przez pierwszy tydzień wyzwania!

Szczęście to nauka. Ale ta nieprzymuszona, wynikająca z niepohamowanej, dziecięcej wręcz ciekawości Świata, chęcią bezustannego poznawania jego niezliczonych tajemnic. A dzięki tak fajnie napisanym książkom staje się to znacznie przyjemniejsze. "Nauka, to lubię. Od ziarnka piasku do gwiazd" Tomasza Rożka to naprawdę świetna i obowiązkowa pozycja dla łaknących wiedzy. W sposób przystępny przekazuje prawa fizyki rządzące naszym otoczeniem. Zdecydowanie rozbudziła moje zainteresowanie i chęć zgłębiania tematu.

Szczęście to...zgubić się gdzieś w otchłaniach swej przyszłej uczelni i szukać drogi do wyjścia mając nieco śmieszne scenariusze w głowie. A tak na poważnie, szczęściem jest wiedzieć z jakiej dziedziny wiedzę pragnie się zdobywać, a następnie do jakich celów ta wiedza ma się przysłużyć. Szczęście to również świadomość, że zapracowało się na to, by móc kształcić się w wymarzonym kierunku.
Strasznie przykre musi być myślenie z niechęcią o początku roku. Ja nie mogę się już doczekać, chociaż zdaję sobie sprawę ze swej naiwności, Trudno, po prostu jestem głodna wiedzy. Zostanę za to zjedzona przez sesję prędzej czy później i będę narzekać jeszcze tysiące razy, może nawet w którymś momencie nie będzie mi się podobać, ale na chwilę obecną-chcę tego. :)

Szczęście to umiejętność radzenia sobie ze złymi myślami, smutkami i strachami. Działa raz lepiej raz gorzej, ale mając w pamięci to, jak okropnie może być bez tej umiejętności...oj tak, stwierdzam, że to zdecydowanie jest szczęście. Być dla siebie opiekunem, przyjacielem. Pozwalać sobie na przeżywanie negatywnych emocji. Być dla siebie dobrym, delikatnym i nie tworzyć sobie samodyktatury. Znać siebie na tyle, by umieć zadbać o swoje potrzeby w złych chwilach-czy to będzie dobry film i kubek kakao, czy telefon do ukochanej osoby, czy też śpiew na całe gardło i dziki taniec wyzwalający trudne emocje.





 Szczęściem jest, kiedy ukochana osoba chce spędzać w moim towarzystwie trzecie z kolei urodziny. Była to też dla mnie okazja do spojrzenia wstecz na naszą relację i to, jak w niej funkcjonowałam. Każda osoba, którą do siebie dopuszczamy nas zmienia, od nas zależy, czy w odpowiednim momencie zakończymy taką, która ciągnie nas w dół i zadbamy o tą, w której możemy rosnąć. Dziękuję S, że będąc przy mnie i dając przykład i wsparcie pozwala mi się rozwijać i stawać lepszą osobą, dziękuję też sobie za to, że trzy lata temu zaryzykowałam, mimo ogromnej niepewności(co do siebie, przede wszystkim)zżerającej mnie w niemalże każdej dziedzinie życia. Tylko dlatego, że przełamując swój strach i obawy, dałam szansę temu, co od 2012 roku jest źródłem mojego szczęścia.

Rozpoczynając cykl postów o kobiecości, o którym pisałam kilka dni temu, pragnę ukazać Wam jego niezwykłą złożoność. I już na wstępie chcę zaznaczyć-nie ma jednej, poprawnej definicji tego słowa. Po prostu. Owszem, zapewne jest parę takich cech, które są, nazwijmy to, stałe, lecz każda z Nas, każda kobieta jest wyjątkową, SWOJĄ definicją kobiecości. I jeśli tylko faktycznie czuje się dobrze i swobodnie-wszystko gra.

Bez zbędnych słów, przechodzę do tego, co dziś dla Was zaplanowałam.Wypowiedzi kobiet, które podziwiam. Każda z nich jest inna, to jasne, ale jedno łączy je z pewnością-siła, moc i niezwykłe piękno.(Nie jedno, a trzy, ups)





Sądzę, że kobiecość trzeba w sobie odkryć i do niej dorosnąć, nauczyć się ją akceptować i nią emanować w odpowiedni sposób. Kiedy myślę o kobiecości, widzę pewną swoich poglądów, zadbaną kobietę, wiedzącą co chce osiągnąć, pozostając przy tym delikatną, ciepłą i inteligentną osobą.


Myślę, że kobiecość to przede wszystkim świadomość. Świadomość tego, że nie bez powodu jesteśmy takie, a nie inne. Nie ważne, czy jesteśmy za niskie, za grube, zbyt pryszczate. Chodzi o to, że jeśli pogodzimy się ze swoim przeznaczeniem to bycie kobietą będzie dla nas nagrodą, a nie udręką. Może to troszkę nie w temat, ale tak to widzę. W końcu w jakimś stopniu jesteśmy uprzywilejowane przez naturę.





Poczucie kobiecości wiąże się jak dla mnie przede wszystkim z odczuwaniem swojego ciała, bo jakby nie patrzeć ciało przede wszystkim odróżnia kobietę od mężczyzny. Kobiecość to świadomość swojego ciała - jego zalet, a także postrzeganie "wad" jako atut. Ale też wiąże się to dla mnie z wieloma uczuciami, takimi jak poczucie szczęścia czy bycie kochaną. Tutaj niemały wpływ ma ukochana osoba, dzięki której mogę poczuć się naprawdę kobieco. I nawet nie chodzi cały czas o wygląd, ale o akceptowanie siebie i taką pewność, dorosłość.

1. Historia o marzeniach. Spełnionych. Ukazująca, że wszystko się da. Do tego garść zapierających dech fotografii. Klaudia jest niesamowitą osobą, więc serdecznie polecam Wam Jej bloga w całości, od tego wpisu zaczynając :)

2. O Instagramowym(i nie tylko) szale cała prawda. Coś, co zaczynało dotyczyć i mnie. Wyluzowałam, i, o ironio, zaczęłam zyskiwać nowych obserwujących(co cieszy mnie ogromnie! :))

3. Hania wspaniale ujęła w słowa to, co siedziało w mojej głowie od jakiegoś czasu. Co-sprawdźcie sami. I zostańcie na dłużej, bo warto! Blog Hani to prawdziwa ostoja spokoju, dobroci i piękna :)

4. Uwielbiam ten wpis całym sercem, pewnie dlatego, że tematyka jest mi tak bliska. A do tego mówi o tym, co i mnie zadręczało. Podróżnicy i odkrywcy-do czytania marsz!

5. JEŚLI jesteście za pan brat z KULTURĄ, zapraszam serdecznie do Wiktorii, która oferuje nam jej sporą dawkę, a do tego naprawdę dobrej jakości(podziwiam codzienne pisanie postów!) :)


Trochę o tym, co czytałam, a o czym warto wspomnieć:

Bo w roku szkolnym zabrakło czasu, a film oglądałam, no i kręci mnie totalitaryzm(jakkolwiek to brzmi, interpretacja dowolna). Orwell stworzył historię przerażającą, gorszą niż jakikolwiek pseudo horror ociekający krwią i wyprutymi flakami. Zdecydowanie odradzam czytanie w ramach rekreacji czy odpoczynku-nie byłam w stanie usiąść nad książką na dłużej niż 40 minut za jednym razem. Do tego momentami niemiłosiernie ją męczyłam-przebrnięcie przez fragmenty Księgi Goldsteina było niemalże torturą rodem z Ministerstwa Miłości. Ale nie żałuję żadnej przewróconej strony i oceniam wysoko. Chylę czoła panu autorowi za jego odwagę. Taka powieść w 1949 roku i to tuż po jego wizycie w Hiszpanii, gdzie zetknął się z systemem stalinowskim? Aż trudno uwierzyć, że zmarł (rok po wydaniu tego tytułu) na gruźlicę.


No to czas się powstydzić. Moje pierwsze spotkanie z Brownem. Ale jak owocne! Po pierwsze: rozbudziło moje zainteresowanie nauką. Po drugie: z niecierpliwością przewracałam kolejne kartki. Parokrotnie nawet zaglądałam dalej zanim przeczytałam wcześniejszą. I bynajmniej nie dlatego, że mnie nudził tekst na nich zawarty. Po trzecie: niesamowicie szalone zakończenie. I gdyby nie ostatnie zdanie, kończące książkę, które było odrobinę żenujące...wszystko byłoby naprawdę pięknie. Pomijam wszelkie błędy, które widnieją ładnie wypisane w Wikipedii po wpisaniu tytułu powieści. Mnie książka dostarczyła dokładnie tego, czego od dobrej lektury się oczekuje. Jestem też bardzo ciekawa ekranizacji...chociaż nie oczekuję zbyt wiele.



I jeszcze trochę o tym, czym się karmiłam, bo tych pyszności było parę :)

Kukurydziano-białkowe mocno malinowe od niezastąpionej Oli-poleca się na śniadanie!


Całkiem zwyczajny obiadek, moja ukochana cukinia, papryka, kurczok i ryż. Prosto i smacznie.


Przepyszna, jaglano-kokosowa tarta od, kolejny przesmaczny przepis od Oli. Niebo, naprawdę!


Na śniadanie razem z J zaserwowałam najlepszą na upały owsiankę na zimno, z jogurtem, sosem malinowym i migdałami.


Niefotogeniczne tosty z tofu ziołowym, pieczarkami, musztardą i ogórkiem. Tofu jadłam po raz pierwszy, próbowałam też tofucznicy, którą zobaczyć możecie TU-obydwa dania pyszne!