Wiecie, mam taką dziwną przypadłość, że wyrażanie najsilniejszych emocji najłatwiej przychodzi mi w języku angielskim. I dziś, wracając z niesamowitego spotkania z panią Zofią Posmysz nie potrafiłam odnaleźć żadnych słów, poza pojedynczymi zwrotami w tymże języku. Jedno wiedziałam na pewno-muszę o tym napisać.
Na pierwsze spotkanie z cyklu "Przeżyliśmy Auschwitz" nie udało mi się dostać, niestety. Zależało mi, ale dość szybko o tym zapomniałam, pochłonięta szkołą i własnymi sprawami. Ale, na szczęście, fejsbuk się przysłużył. Sumiennie przysyłał powiadomienia o kolejnych spotkaniach. I tym sposobem wysłałam formularz zgłoszeniowy, rezerwując miejsce na dzisiejsze wydarzenie.
Nie chcę opisywać całej historii pani Zofii, nie taki jest mój cel. Chcę, muszę przekazać Wam nieco swoich uczuć i skłębionych myśli spowodowanych wysłuchaniem opowieści tej uroczej kobiety.
Spójrzcie. Mam 19 lat, matura za mną. Bałam się jej cholernie. Już 2 lata temu zaczęłam o tym myśleć, dość intensywnie. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie tego, napawało mnie to ogromnym strachem. Nie sądziłam, że podołam-w swych myślach stawałam sparaliżowana przed komisją nie mówiąc nic, wychodząc, mdlejąc, cokolwiek. Weszłam, zdałam. Ale, co najważniejsze, miałam szansę. Miałam możliwość edukacji od kiedy skończyłam siedem lat. I myślę, że w miarę możliwości tę szansę wykorzystałam.
A teraz malutki kontrast. Pani Zofia maturę zdawała w wieku 22 lat. Po wyzwoleniu. Po powrocie z obozu.
Gestapo aresztowało młodą dziewczynę, dziewczynę w moim wieku. Dziewczynę, która mimo okoliczności wciąż chciała się uczyć, chciała działać, za co została ukarana, oczywiście. Takich historii jest wiele. Ta skończyła się szczęśliwie.
Oglądaj śmierć każdego dnia. W najobrzydliwszych postaciach. Bądź świadkiem zezwierzęcenia i ostatecznego upadku ludzkich, humanitarnych zachowań. Parokrotnie spójrz w oczy śmierci, poczuj jej chłodny oddech na karku, usłysz, jak szepcze Twoje imię. I wstań, wstawaj każdego kolejnego dnia, pracuj, zgodnie ze słynnym oświęcimskim hasłem, z nadzieją na wolność. A po wyjściu z obozu zdaj maturę.
Speechless.
Jaka szkoda, że mózg ludzki jest tak ograniczony, że nie pamięta w niektórych chwilach o takich historiach, takich Osobach i takich spotkaniach.
Ogromnie, z całych sił chcę móc przypominać sobie to wszystko w momentach, kiedy wydaje mi się, że nie podołam. A już zwłaszcza wtedy, gdy całkowicie bezsensowne myśli hamujące pewne działania, wywołujące irracjonalny strach, niechęć, złość, nienawiść pojawiają się w mej głowie. Pragnę wtedy przywołać obraz Pani Zofii, Jej uśmiech, drżące dłonie. Tyle wystarczy.
Chcę być dobrem, którego szuka w każdym człowieku.
Dziękuję za tą opowieść. Dziękuję.
.JPG)
