Zdecydowanie nie lubię chemii. Bardzo, bardzo, bardzo nie lubię. Geografii również. Zaraz muszę powracać do książek, później trzeba ogarnąć bałagan, który zdążył pojawić się w moim pokoju od weekendu(skutek porannego pośpiechu, albo i lenistwa, po prostu), następnie zażyję długiej, odprężającej kąpieli z książką i położę się spać. Mniej więcej tak wygląda mój typowy dzień tygodnia. Z tym, że nie zawsze mam czas na długie wylegiwanie się w wannie, niestety.

Dzisiaj króciutka, mini recenzja. Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tego, iż ta notka nie będzie zbyt, hm, obszerna? Zwięźle i na temat, o.





"Śniadanie.." to klasyka literatury XX wieku. Przyznaję, iż najpierw obejrzałam ekranizację, z udziałem przecudownej Audrey Hepburn, która swoją drogą spełnia moje wyobrażenie Holly Golightly. Dopiero całkiem niedawno udało mi się pożyczyć książkę od koleżanki. Byłam jej bardzo ciekawa i liczyłam na to, że mnie nie zawiedzie. Holly prowadzi życie "na walizkach" i poszukuje swego miejsca na Ziemi, gdzie będzie czuła się równie wspaniale co u Tiffany'ego. Jest kobietą niezależną, łamie wiele serc, nigdy nie robi niczego wbrew sobie. Powieść jest pisana z perspektywy przyjaciela panny Golightly, Paul'a, do którego bohaterka zwracała się imieniem swojego brata. Książka ukazuje iż przyjaźń między kobietą a mężczyzną rzadko się sprawdza. "Fred" zrobiłby dla Holly bardzo wiele, czego o naszej kochanej "szczerej blagierce" powiedzieć nie można.
Moja ocena: 7/10 Książka jest lekka i przyjemna, a jako że film pokochałam, utwór Trumana Capote nie był w stanie mi się nie spodobać.Nie zgadzam się z każdym, kto uważa, że panna Golightly jest głupiutka i pusta. Wręcz przeciwnie, Holly to sprytna i zaradna kobieta.Kończąc opowiadanie, byłam zawiedziona i czułam niedosyt. Halo, ja chcę jeszcze! Fakt, że miłość "Freda" nie została odwzajemniona w sposób taki jak w filmie porusza wyobraźnię i wzbudza więcej emocji. Chociaż przyznaję, że brakowało mi słynnej sceny pocałunku w deszczu. :)


Koniecznie muszę obejrzeć więcej filmów z Audrey w roli głównej, do tej pory widziałam jedynie "My fair lady" i "Śniadanie", właśnie. Panna Hepburn była wybitną, niepowtarzalną aktorką. A do tego niesamowicie śliczną kobietą. Nie uważacie?

Już prawie dziewiąta, jak ten czas szybko biegnie, zwłaszcza w weekend, nieprawdaż? Lubię wstawać wcześnie w niedzielę. Gdy śpię dłużej niż do ósmej, mam niemiłe uczucie, że coś tracę, coś mnie omija. W życiu nie spałam dłużej niż do 10, chyba nawet w Sylwestra obudziłam się wcześniej. Nigdy nie miałam problemów z poranną pobudką w ciągu tygodnia, gdy trzeba wstać o 6.20, często otwieram oczy zanim zadzwoni budzik. I chociaż czasami mam ogromną ochotę poleżeć jeszcze chwilkę w cieplutkim łóżku-nie ma zmiłuj się, wstaję od razu.

Oprócz tego, że byłam wczoraj w kinie na "Przed Świtem", skończyłam oglądać pewien bardzo specyficzny, ale i genialny film. Już od samego początku lekko zadziwia, śmieszy i rozczula, a swego niepowtarzalnego klimatu nie traci do samego końca. Niektórzy twierdzą, że produkcja nudzi i nie porusza żadnego konkretnego problemu, ja uważam natomiast, że "Amelię" trzeba "poczuć", nie zrozumieć. Jest to chyba jeden z tych filmów, które albo całkowicie nie przypadają do gustu, albo oczarowują i pochłaniają w całości. Wspaniała muzyka, świetna gra aktorska Audrey Tautou, co tu dużo mówić, piękne, francuskie kino, które uczy, jak czerpać radość z drobnych przyjemności w życiu codziennym.

Amelia (Audrey Tautou) jest nieśmiałą marzycielką pracującą w kawiarni. Jej życie zmienia się w noc 30 sierpnia 1997 roku, kiedy dowiaduje się o śmierci księżnej Diany. Wtedy to Amelia w swojej łazience przypadkowo znajduje tajemnicze pudełko. Postanawia zwrócić je właścicielowi. Ponieważ jest on bardzo ucieszony ze zwrotu, dziewczyna chce od tej pory uszczęśliwiać innych. W czasie swojej "misji" poznaje równie nieśmiałego jak ona Nino (Mathieu Kassovitz). Amelia uświadamia sobie, że myśląc ciągle o innych, zapomniała o własnym szczęściu. ~ filmweb

Miał być przepis, ale przecież nie ucieknie, będzie następnym razem. Lub recenzja. A może wymyślę jeszcze coś innego :>
Udanej niedzieli!

Na co czekamy w życiu? Weekend, zakończenie roku, wakacje? A może niektórzy z Was mierzą dalej i pragną już zdobyć dobrą pracę, wreszcie stać się niezależnym? Osiągnąć szczęście? Prawda jest taka, że nasze życie to pasmo oczekiwań. Codziennie czegoś wyczekujemy, patrzymy w przyszłość zamiast zająć się tym, co trwa tu i teraz. Przez co być może nie dostrzegamy wielu istotnych spraw, które mogłyby coś w naszym życiu zmienić. Muszę przyznać, że czasami lekcje religii skłaniają mnie do rozmyślań. Niekoniecznie pod względem teologicznym, ale o problemach dzisiejszych czasów, własnym zachowaniu, przekonaniach czy otoczeniu. Chciałam się nimi z Wami podzielić, zachęcić Was, by zadać sobie pytanie, czy czasem nie jest warto rozkoszować się samym oczekiwaniem i co sprawia, że uśmiechamy się na co dzień. Koniec moich pseudo-filozoficznych wywodów, które z pewnością nie mają najmniejszego sensu.

Przejdźmy do dzisiejszego tematu notki. Tym razem co nieco na temat pielęgnacji spierzchniętych dłoni, które to często dokuczają nam zimową porą. Chyba nikt z nas nie lubi nieprzyjemnego uczucia suchych rąk, mam dla Was kilka wypróbowanych, domowych kuracji, by to zmienić.
~ miód, substancje w nim zawarte przyspieszają gojenie i odnawiają naskórek. Łyżeczkę miodu wymieszaj z kremem, następnie wsmaruj w dłonie i pozostaw do wchłonięcia. Po godzinie wypłucz je i delikatnie osusz ręcznikiem.
~ mleko, lub śmietana, czyli genialne nawilżenie dla skóry. Dodatkowo, zmieszane z sokiem z cytryny działa zbawiennie na nasze popękane dłonie, poprawiając jej ukrwienie.
~ żółtko, ujędrnia, natłuszcza i nawilża skórę. Surowe żółtko utrzyj z kilkoma kroplami oliwy, dodaj 2 łyżeczki naturalnego twarożku homogenizowanego. Nałóż na ręce, spłucz po kwadransie. Dłonie osusz i posmaruj kremem.
~ kremy, czyli coś, o czym musimy pamiętać ZAWSZE przed wyjściem na dwór w mroźny dzień, jeśli chcemy chronić naszą skórę. Mogę polecić Wam wszelkie kremy Ziai, masło kakaowe lub kokosowy balsam, które dodatkowo są ucztą dla zmysłu węchu.

I to by było chyba wszystko na dziś :) Przy pisaniu dzisiejszej notki inspirowałam się artykułem ze starszego numeru Poradnika Domowego, dzięki któremu moje dłonie pozostają odżywione, wygładzone i nie doznaję niekomfortowego uczucia suchości. A Wy, macie jakiś sprawdzony sposób na pierzchnięcie rąk? Krem, domowa metoda? Podzielcie się ze mną :3

Do kolejnego, mam nadzieję jeszcze w ten weekend, napisania!

Już praktycznie połowa tygodnia, jak ten czas szybko biegnie. Oj, przydałoby się trochę wolnego, bym wreszcie mogła coś obejrzeć w całości. Jeden odcinek Gossip Girl muszę dzielić na kilka części, by wyrobić się z całą listą czynności do wykonania w ciągu dnia powszedniego. A jutro czeka mnie kartkówka z historii, z dość nieprzyjemnych tematów, mianowicie klęski i podboje Napoleona i trzeci rozbiór RP. Powinnam się teraz uczyć, shame on me. Ale zdecydowanie bardziej lubię tematykę drugiej wojny światowej, holokaust, zagłada. Nie pojmuję, dlaczego program nauczania na poziomie gimnazjum nie zawiera tego właśnie okresu. Ale przejdźmy do tematu dzisiejszej notki-pomysł na zdrową, dietetyczną, ale i pyszną kolację. :3
4. Następnie gotową kanapkę przekroić na cztery równe części, wierzch udekorować twarożkiem, plasterkami rzodkiewek lub szczypiorkiem. Smacznego! :3

Na zdjęciu widnieją dwie porcje, jedna to połowa z takiej kanapeczki. Ma ona ok 145 kcal. Wbrew pozorom naprawdę można sobie takim jednym, piętrowym torcikiem pojeść :)



Trzymajcie się cieplutko!

Wczorajszy dzień nie był stracony, wysprzątałam prawie cały dom, odrobiłam zadania, udałam się na wyprawę do Lidla i Kauflanda i odwiedziłam dziadków-lubię to! Dzisiaj czeka mnie nauka i ostateczne regenerowanie sił przed nadchodzącym tygodniem. Damy radę! Do świąt zostało już tylko 34 dni!
A dzisiaj recenzja "Trzynastu małych, błękitnych kopert" :)



Zdziwiłam się, znajdując tę książkę w szkolnej bibliotece. Została przecież wydana stosunkowo niedawno, a pewnie wielu z Was doświadczyło, co znaczy słabe zaopatrzenie biblioteczki szkolnej. Słyszałam wcześniej o tym tytule, okładka przyciągnęła mój wzrok, a opis z tyłu książki zaintrygował. Byłam przekonana, że czeka mnie coś wyjątkowego, miałam więc dość duże wymagania wobec tejże powieści. Ze smutkiem przyznaję, że nie spełniła ona moich oczekiwań w stu procentach.
Wszystko zaczyna się od tajemniczego listu, nadanego przez zmarłą trzy miesiące wcześniej ciotkę Peg, który zrobił spore zamieszanie w życiu siedemnastoletniej Ginny. Gra z dzieciństwa "Dziś mieszkam w..." wkrótce przestanie być zabawą i zmieni się w prawdziwe podróżowanie. Jak nieśmiała, niedoświadczona i odrobinę płochliwa dziewczyna ma poradzić sobie w wielkim świecie bez pomocy językowych, przewodników, elektroniki kontaktu z przyjaciółmi i gotówki? Polegać ma jedynie na wskazówkach zapisanych przez Peg. Londyn, Paryż, Amsterdam, Kopenhaga...to tylko kilka z wielu wspaniałych miejsc, które odwiedziła Ginger podczas swej przedziwnej, samotnej podróży. Jak wiele może się zmienić w życiu nastolatki podczas kilku tygodni? W tym przypadku-naprawdę dużo, o ile nie wszystko.
Akcja toczy się bardzo szybko, z każdym działem odkrywamy nową tajemnicę, przeżywamy inną przygodę. Razem z Ginny podążamy śladem Ciotki Uciekinierki, by dowiedzieć się, jaki jest ostateczny cel tej wyjątkowej wyprawy. Fabuła mogłaby być naprawdę dobra, nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobnym pomysłem. Jednakże czułam niedosyt, czegoś mi brakowało. Zaczytywałam się w kolejnych stronach, oczekując następnej błękitnej koperty, nowej wskazówki i porady, ale mimo wszystko po zakończeniu powieści, odłożyłam ją odrobinę niezadowolona z poczuciem, że można było rozegrać to lepiej. Postać, dla której Ginger straciła głowę irytowała mnie swoją postawą wobec głównej bohaterki, jak i nastawieniem do życia. Zafascynowana byłam natomiast Peg i żałuję, że poznać ją mogłam jedynie przez wspomnienia i listy. Stylowi Maureen Johnson nie mam nic do zarzucenia, książkę czyta się szybko i momentami trudno się od niej oderwać. Żałuję, że nie mogę szczerze i z czystym sercem ocenić jej maksymalną ilością punktów, aczkolwiek szczerze polecam przeczytanie "Trzynastu małych, błękitnych kopert" jako odskocznię od codziennej monotonii.
Moja ocena: 7/10

Chciałabym też polecić Wam pewien serial, za który mam zamiar się zabrać w ferie świąteczne/jak tylko znajdę odrobinę wolnego czasu.

Emma dowiaduje się, że ma siostrę - bliźniaczkę, która w przeciwieństwie do niej została adoptowana przez zamożne małżeństwo i najwyraźniej wiedzie idealne życie. Po pierwszym spotkaniu Sutton namawia Emmę, żeby przez kilka dni ją udawała, gdy tymczasem ona będzie szukać ich biologicznej matki. Początkowe podescytowanie przygodą zmienia się w przerażenie, gdy Emma zdaje sobie sprawę, że Sutton zaginęła i może mieć kłopoty. Emma musi zdecydować, czy wyjaśni przybranym rodzicom siostry sytuację i zaryzykuje własne bezpieczeństwo, żeby ją odnaleźć i żeby poznać prawdziwy powód, dla którego zostały w dzieciństwie rozdzielone.

 Czytałam wiele pochlebnych opinii na jego temat, dodatkowo przekonuje mnie fakt, iż wyreżyserowała(?) go Sara Shepard, autorka Pretty Little Liars. Może ktoś z Was już oglądał kilka odcinków tego serialu i podzieli się swoją opinią? Byłabym bardzo wdzięczna :3

Na następny raz postaram się przygotować post bardziej kulinarny c:
Miłej i spokojnej niedzieli!

Wreszcie piątek i odrobina czasu, by na spokojnie przejrzeć wszystko co trzeba, obejrzeć dobry film, a nawet ponudzić się odrobinę. Mój zeszycik z angielskimi & niemieckimi słówkami powoli się zapełnia, a podczas tygodnia nie mam chwili, by chociażby na niego zerknąć. Muszę dzisiaj dokończyć również pisanie recenzji "Trzynastu małych, błękitnych kopert", by się nią z Wami podzielić.

W ubiegły weekend oglądałam Harrego i Czarę Ognia. Każdy, kto jest fanem ponadczasowej serii J.K Rowling, z pewnością ma już za sobą tenże film, ale ja muszę się trochę pozachwycać, a co. 
Oczywiście wersję książkową uważam za lepszą, aczkolwiek ekranizację również oglądałam z zapartym tchem. Brakowało mi wątku skrzatów domowych i "W.E.S.Z" oraz zdemaskowania Rity Skeeter przez Hermionę, ale przecież czas był ograniczony i zdaję sobie z tego sprawę. No i Robercik, szczerze mówiąc nie było najgorzej. Jestem nawet w stanie powiedzieć, że oglądało się go całkiem przyjemnie.
Teraz czekam z niecierpliwością na "Zakon Feniksa", który powinien był przyjść w tym tygodniu, wraz ze "Stowarzyszeniem Wędrujących Dżinsów 3", ale jestem zmuszona jeszcze ten weekend wytrzymać. A gdy tylko ją przeczytam, zabieram się za ekranizację, by jak najszybciej nadrobić swe rażące braki.


Dziś mam dla Was jeszcze kilka zdjęć, jako że nic lepszego wymyślić nie potrafię, wybaczcie.


A teraz poproszę Was o pomoc - co też chcielibyście ujrzeć w notce następnej? Recenzja filmu, książki? Przepis wraz z mini fotorelacją? Coś z kosmetyków? Inspiracje, czy też może opis jakiegoś serialu? Nie wiem, nie wiem, kompletnie brak mi pomysłów, przepraszam. :c Nie chcę, by był to typowy blog z recenzjami, chociaż tak byłoby mi łatwiej.
Udanego weekendu! :*

I już po weekendzie, który swoją drogą przesiedziałam w domu i niczego produktywnego nie stworzyłam. Cóż, może po prostu potrzebowałam odpoczynku. Mam nadzieję, że zregenerowałam siły i nadchodzący tydzień nie będzie porażką. Pewnie nie będę mieć zbyt wiele czasu, więc dzisiaj przygotowałam dla Was porządną notkę-recenzję ostatnio przeczytanej książki oraz mini przepis na przepyszne ciasteczka. Enjoy!


   Po "Trzy wierzby" sięgnęłam wyłącznie ze względu na ich autorkę, Ann Brashares, której to Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów jest jedną z mych ulubionych powieści. Czy ta książka spełniła moje oczekiwania i spisała się równie dobrze?
   Akcja rozpoczyna się w ostatni dzień szkoły, nic nadzwyczajnego. Ama, Polly i Jo spotykają się zupełnie przypadkowo,ale przecież w tym też nie można doszukać się niczego nienormalnego. A jednak, coś jest nie tak. Kiedyś-najlepsze przyjaciółki, dzisiaj-kto tak właściwie? Jakim stosownym słowem nazwać osobę która swego czasu wiedziała o Tobie wszystko i dzieliła Twe najskrytsze sekrety? I dlaczego los chciał, by ich drogi się rozeszły, skoro dziewczyny obiecywały sobie przyjaźń na zawsze? Na te pytania mało kto zna odpowiedź. Ciąg przykrych wydarzeń i nieznanych do tej pory sytuacji sprawił, że Jo znalazła sobie nowe towarzystwo, Ama spędza całe dnie w bibliotece, a Polly szuka co raz to nowszych fascynacji i zainteresowań. Kolejne lato-to właśnie w wakacje wbrew pozorom uczymy się najwięcej, stajemy się innymi ludźmi. I tylko od nas zależy, czy będą to zmiany na lepsze. Jak poradzi sobie Ama, wśród dziczy, na obozie namiotowym? Czy wczasy Jo będą tak wspaniałe, jak sobie je wymarzyła? A Polly, rozpocznie karierę i zapomni o dotychczasowym życiu i przyjaźniach?
   "Trzy wierzby" to opowieść o trzech różniących się pod każdym względem osobach. Jednak wciąż łączy je wspólnie spędzone dzieciństwo i trzy drzewka-wierzby zasadzone za wzgórzem Pony Hill, na znak ich wiecznej przyjaźni.

Książka nie wywarła na mnie szczególnie dużego wrażenia, aczkolwiek jest to przyjemna i wciągająca lektura, napisana charakterystycznym dla autorki, łatwym w odbiorze, ale nie prostym językiem. Miałam wrażenie, że kilka spraw było nieco przekłamanych, obóz dla modelek, którego uczestniczki miały lat 12? Mimo wszystko mam pozytywne odczucia po przeczytaniu tejże książki i polecam ją każdemu, jako lekką i przyjemną powieść na zimowy wieczór. Powinnam wspomnieć jeszcze o ślicznej oprawie graficznej, na początku każdego działu widnieje wzór splątanych gałęzi, czcionka ułatwia szybkie czytanie, a kolor kartek jest lekko kremowy, co uwielbiam.
Moja ocena: 6,5/10
Jest to przepis Ewy Wachowicz, składniki podam w zmniejszonych o połowę proporcjach, gdyż sama tak robiłam. Ciasteczek wyszło około 15.

Składniki:
125g mąki
125g białego sera
125g masła
1 dość duże jabłko/2 mniejsze
cukier puder do posypania

Ser zmielić, jabłka obrać, umyć, wydrążyć i pokroić w ósemki. Mąkę wyrobić z serem i ogrzanym do temperatury pokojowej masłem. Ciasto rozwałkować i wykroić szklanką krążki. (Jeśli ciasto nie chce się dobrze wałkować, dodać trochę więcej mąki.) Na każdy krążek położyć kawałek jabłka, "grubszą" stroną do wierzchu, ciasto złożyć na pół, zakleić rogi. Piec w piekarniku rozgrzanym do 180 stopni przez ok 30 minut.
Oczywiście, możecie spróbować ciasteczek nie tylko z jabłkami, użyć można jakichkolwiek owoców. Borówek, brzoskwiń, truskawek, a nawet bananów. Jak kto lubi. Robi się je szybko i nie ma szans, by nie wyszły. Podsumowując, przepis dla osób tak niedoświadczonych jak ja. :3

Oto, co mi wyszło:

A co do tematu następnego wpisu - jak na razie nie mam zielonego pojęcia, mam nadzieję, że coś wkrótce wymyślę i znajdę czas, by napisać :3
Trzymajcie się, udanego tygodnia wszystkim życzę!

Jak mija Wam ten stanowczo zbyt krótki, "długi" weekend? Zrobiłam dzisiaj porządki i nazbierałam dość duży stosik makulatury-kserówki ćwiczeń z niemieckiego, do których z pewnością już nie zajrzę, a które uparcie trzymałam twierdząc, że się przydadzą. Zdążyłam obejrzeć jedynie kolejny odcinek 90210, nic więcej. Mam zamiar jeszcze troszkę ruszyć dziś niemiecki, by jutro nie być zawaloną nauką.
Ale, przechodząc do tematu notki, postanowiłam pogodzić dwie sprawy-stosik książek, które grzecznie czekają w mojej biblioteczce na swoją kolej oraz moją mini kolekcję lakierów. A skoro już zaczęłam o tym mówić, proszę bardzo, oto i ona:

Cześć, cześć!
Szkoła wyjątkowo daje mi się we znaki, właściwie powinnam teraz uczyć się biologii, ale liczę, że mi się poszczęści. Dzisiaj przedstawię Wam tylko kilka kolejnych zdjęć mojego autorstwa, a co do kolejnej notki-sami wybierzcie jej treść :3 Recenzja książki/filmu, prezentacja mojej ukochanej kolekcji lakierów, stosik książek czekających na półeczce czy może jakiś przepis kulinarny? Przy okazji, chciałam poprosić Was o linki do Waszych kont-na FilmWebie, deviantartcie, lubimyczytac - wszędzie, gdzie się da. Chętnie zapoznam się z Waszymi gustami i preferencjami. Okej, koniec gadania, oto i zdjęcia! Tym razem natura i przyroda, aczkolwiek do portretów jeszcze wrócę, oczywiście :>



// zdjęcia się brzydko rozjeżdżają, kliknij, by ujrzeć je w całej okazałości.

Oj, po tym ostatnim zdjęciu aż mi się zimy zachciało. Uwielbiam ją, kocham święta, ale to oczekiwanie jest chyba najprzyjemniejsze. Zapach cynamonu, płatki śniegu za oknem, cieplusi grzejnik.. Zdecydowanie, jesień i zima to moje faworytki.
Miłego wieczoru!
xoxo,
N.

Zabiegany piątek, leniwa sobota. Jutro niestety muszę ruszyć książki, wykonać pracę na plastykę, posprzątać.. I przygotować się na dość ciężki tydzień. Mam wrażenie, że teraz każdy jest właśnie taki. Byle do maja! A dzisiaj mam dla Was recenzję genialnej książki, którą czytałam już jakiś czas temu, ale moja opinia się nie zmieniła ani odrobinę.




Chciałam przeczytać tę książkę od dłuższego czasu, ale za nie spodziewałam się, że będzie ona tak wspaniała. Podczas zwykłej, szkolnej rozmowy, koleżanka, która uwielbia fantastykę zaczęła opowiadać o wzruszającym utworze z zaskakującym finałem. Gdy dowiedziałam się, że ma na myśli "Bez mojej zgody", zaczęłam błagać o pożyczenie tejże książki. Czytałam ją dość długo, bo aż 5 dni. Od samego początku obmyślałam przeróżne zakończenia, ale nigdy nie wpadłabym na to właściwe, które Judi zapisała.

Sara i Brian cieszą się dwójką zdrowych i wspaniałych dzieciaków. Do czasu. Kiedy u Kate wykryto ostrą białaczkę promielocytową, wszystko zaczyna się sypać. Każdy kolejny dzień, może okazać się przecież tym ostatnim. Rodzice decydują się więc na kolejne dziecko, specjalnie "zaprojektowane", by wykazywało idealną zgodność z organizmem Kate. Anna od urodzenia jest skazana na ratowanie życia swojej starszej siostry. Gdy kończy 13 lat, mówi sobie dość, i postanawia pozwać rodziców, by odzyskać prawa do samodzielnego decydowania o swoim ciele. To jest jedynie początek skomplikowanej historii rodziny Fitzgeraldów. Liczne retrospekcje, uczucia opisywane zarówno przez matkę chorej Kate, jak i prawnika prowadzącego sprawę zbuntowanej dziewczynki dodają świetności tej powieści. Jest to moja pierwsza, ale z całą pewnością nie ostatnia książka pani Picoult, gdyż pokochałam jej sposób opisywania uczuć. "Bez mojej zgody" ukazuje miłość matki, której serce łamie się raz po raz, ogromną nadzieję ojca śmiertelnie chorej Kate, siostrzaną przyjaźń i namiętność pomiędzy dwojgiem kochanków. Jodi wszystko cudownie powiązała i wyszło jej po mistrzowsku. Żałuję, że książka nie jest moją własnością, bo chętnie powróciłabym do niej za jakiś czas. Powieść pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi, tysiące niepoukładanych myśli i niedokończonych spraw. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Wciąż jestem w szoku, mimo iż książkę skończyłam kilka godzin temu. Najbardziej utożsamiałam się z Anną, która przeżywać katusze, ze względu na to o co poprosiła ją Kate. Kurcze, nie chcę spoilerować, więc nic więcej na ten temat nie powiem. Dodam jeszcze, że polecam ją naprawdę KAŻDEMU, tak samo zwolennikowi sf, paranormali jak i romansów.

Moja ocena: 5,5/6 Chwilami, gdy wprowadzane były przeróżne określenia medyczne, trudno mi było się odnaleźć. Tylko i wyłącznie dlatego odjęłam pół punktu od oceny.