Kwiecień miał przynieść wiosnę. Liczyłam, że będzie kwitnąco, słonecznie, a wieczorne spacery staną się na nowo moim nawykiem - w zeszłym roku ten miesiąc poprzedzający maj był właśnie takim czasem. Chciałam nosić sukienki i trampki, a na nosie okulary. Chciałam, chciałam...co z tego. Mogłabym sobie narzekać na okrucieństwo tej pogody (i momentami naprawdę bywam temu bliska, bo z desperacją pragnę schować ciepły płaszcz głęboko do szafy), ale co to zmieni? Jedyna możliwość - poczuję się gorzej, bo całą swoją uwagę skieruję na tę szarość za oknem. Zamiast tego mogę chociażby uczyć się tego, by nie dawać pogodzie kierować swoim nastrojem, bo to po prostu jedna z heurystyk, jakie stosujemy w ramach oszczędności poznawczej - wystarczy zacząć uświadamiać sobie, że to tylko pogoda i zablokować jej wpływ na ogólne samopoczucie. (Brzmi fajnie. Szkoda tylko, że cierpliwość większości z nas jest na skraju wyczerpania)

Ale wiosna i tak przyjdzie. Może tylko daje nam czas na ponowną rewizję swoich wiosennych planów? Może pragnie, by tym razem zadbać bardziej o ducha i zdrowie, niż o pseudo-piękno, pod którym kryją się niechciane wyrzeczenia i rozpaczliwe wołanie, by w końcu być wystarczającą.

Stop! Nie dajcie mi tak filozofować, kiedy post ma być niezobowiązujący i przyjemny! Chodźcie więc, pokażę Wam mój kwiecień.

Intensywnie czytam sobie to "Małe życie" (w końcu!) i wraz z każdą kolejną stroną nie mogę się oderwać, chcę, muszę wiedzieć co dalej. Nie mogę Wam powiedzieć, jakie są moje ostateczne wrażenia, bo przede mną wciąż ponad 200 stron, ale z całą mocą stwierdzam, że to powieść wymagająca dla czytelnika. Testuje wytrzymałość pod wieloma względami - ogromu cierpienia, pomieszczenia w głowie faktu, że owszem, choć to fikcja, to takie życia, jakiego doświadczył Jude istnieją. Testuje nasze przekonania, naszą skłonność do oceniania i etykietowania. Nie mogłam spać, bo mój umysł dopełniał sobie luki w historii bohaterów, a jeżdżąc sobie po Krakowie w tę i z powrotem moje myśli błądzą po zakamarkach ich biografii.

Kolejny dobry tytuł, który przeleżał w otchłaniach mojej biblioteczki ze dwa lata, zanim trafił w moje ręce. I miałam szczęście, bo dawno już nie pochłonęłam żadnej książki w tak krótkim czasie. Historia Leonadra wciąga. Jeśli dodatkowo czyta ją ktoś, kto również często czuje się inny, a w przeszłości doświadczył tego wyjątkowo mocno, opowieść zmienia się w emocjonalną drogę przez kolejne linijki odkrywające smutek, złość, żal, ale i piękno, dobro oraz ukojenie. I choć zakończenie nie bucha optymizmem, to jest realne i dające nadzieję. Warto czekać, warto szukać, iść swoją drogą, by przyciągnąć to, co znalazło(by) się w napisanych przez nas listach z przyszłości.

Kwiecień przyniósł mi też możliwość na podszkolenie swoich umiejętności językowych w jeden z najprzyjemniejszych sposobów - poprzez czytanie. Mowa oczywiście o wydawnictwu [ze słownikiem], które prężnie rozwija swoją działalność, szerząc ideę poznawania lubianych tytułów w oryginale.

Dzięki temu w końcu zyskałam motywację, by czytać po angielsku! Na pierwszy ogień poszła Alicja (Dickensa zostawiam sobie na któryś z jesiennych wieczorów, zamiast ekranizacji). I mimo podręcznej listy słówek na marginesie oraz informacji na okładce, iż jest to książka dla dzieci - lektura wcale nie była najłatwiejsza (Kapelusznik i jego gry słowne to momentami niezłe wyzwanie!). Wspaniały sposób na naukę języka obcego, a dodatkowo jakże wygodny - nie musiałam sięgać co rusz po telefon, by sprawdzić znaczenie nieznanego wyrażenia. 

Mocno książkowy czas! A to wszystko dzięki świątecznej przerwie - inaczej byłoby kiepsko, a ja tak tęskniłam za zanurzeniem się w słowa. Niestety, sielanka się kończy, bo maj zapowiada się intensywnie, a potem...byle do sesji.

Muzycznych odkryć nie miałam wiele - trochę soundtracku z 13 reasons why (jestem kiepskim oglądaczem seriali, zajmuje mi to wieki!), trochę sentymentalnych powrotów do Florence + The Machine. Wiem! Ralph Kaminski totalnie mnie oczarował kilkoma swoimi utworami, a i teledysk bardzo do mnie przemawia. Łapcie.

Blogowo przeszłam samą siebie - tylu wpisów w ciągu jednego miesiąca dawno już nie było! Pisałam o uważności w praktyce, w ramach alfabetu zdrowia psychicznego pisałam o efekcie aureoli, wróciłam do swojej podróży, podsumowałam marzec i...zapowiedziałam swój projekt #drugieoko (o którym pewnie będę jeszcze pisać, bo mnóstwo myśli kłębi się w mej głowie i sporo jest aspektów, które chciałabym jeszcze poruszyć w tym zakresie).

Który z postów jest Waszym ulubionym? 

Mam też dla Was linki, które w tym miesiącu były dla mnie szczególnie ważne:

Tekstem Agnieszki dzieliłam się już z Wami na fanpejdżu, ale muszę i tutaj, bo tak bardzo, bardzo, bardzo trzeba nam podobnego głosu rozsądku i przypominania o tym, że w jedzeniu chodzi o to, by dawało energię i że najważniejszy jest umiar, a inne aspekty naszego życia, takie jak stres chociażby, mogą wpływać na nasze zdrowie znacznie gorzej niż to, co niektórzy zwą cheat day'em, wzbudzając  w sobie już na wstępie poczucie winy.

Post Kaliny jest związany z tematem i daje nam nieco inną perspektywę, która świetnie dopełnia całości - o trudnej sztuce słuchania siebie.

W kwietniu wzięłam też udział w genialnej konferencji, jaka odbywa się co roku na moim wydziale - Przegląd Filmów Psychologicznych WGLĄD. Niestety, nie mogłam być również w niedzielę, ominęły mnie więc warsztaty, ale, zdecydowanie zrekompensował to seans filmu Xaviera Dolana. "Mama" to produkcja, która zostawiła mnie bez słów. Trochę też z brakiem nadziei, trochę z dużym smutkiem, który trudno mi było pomieścić. I o ile na filmach totalnie się nie znam, nie oglądałam ich na tyle, a oceniam je swoją mocno subiektywną i często bezkryteriową skalą, o tyle z całą mocą przyznaję, że ten jest prawdziwym dziełem chyba pod każdym względem.


Inny, niesamowicie ważny pod względem treści obejrzany w kwietniu tytuł to "Zwariować ze szczęścia" - nie spodziewałam się lekkiej komedii, więc ominął mnie największy szok, jaki spotkał pewnie wielu widzów, lecz wciąż odcisnął w moich myślach piętno. Dla mnie jest to film głównie o tym, że stygmatyzacja i etykietowanie potrafią wyrządzić wiele zła, nawet jeśli robimy to w dobrej wierze, chociażby w ramach praktyki psychologa czy lekarza. To temat rzeka, który chciałabym kiedyś podjąć, więc nie będę się nad nim rozwodzić teraz, ale gorąco polecam Wam obejrzenie - poza fabułą i przesłaniem, z pewnością nie zawiodą Was przepiękne zdjęcia i ciepłe światło - wymarzona Italia (na szczycie mej listy "tam koniecznie chcę być").

Podzielcie się ze mną swoimi ulubieńcami minionego miesiąca! Filmy, muzyka, książka, czy jakiekolwiek inne odkrycie - chętnie przygarnę nowe inspiracje!

Pięknego początku maja dla Was! Wiosny <3

Większość z nas tam była. I pewnie taka sama liczba wciąż tam jest. 

Strona lustra niby właściwa, a jednak, coś tutaj nie gra. Zakłamany obraz, w najlepszym wypadku wzbudzający niechęć, w najgorszym - nienawiść, łzy i bezsilność. Emocje powiązane z całym szeregiem innych atrybutów, choć związki te nie mają absolutnie żadnego logicznego uzasadnienia. Wszystko inne zaczyna znikać, wizerunek z krzywego zwierciadła zaczyna dyktować warunki, uśmiech staje się blady, błysk w oku jakiś nieswój. I w całym tym myślowo-emocjonalnym procesie brak już miejsca na to, kim jesteśmy. Rozstajemy się z sobą na rzecz zaborczego głosu, który zabrania żywić ciepłe uczucia do tego odbicia w lustrze, tak nieperfekcyjnego, tak...nie takiego, jak trzeba.

A jak trzeba?

Bo poza lustrem jest coś jeszcze. I może to wcale nie ono jest winne. 

Kiedyś mówiło się o gazetach, telewizji, modelkach. A dziś mamy misterny światek w social mediach. 

I choć powodów dla których poranne spojrzenie lustro staje się wyrocznią może być mnóstwo i dla każdej z nas będą one sprawą indywidualną - to, czym karmimy się każdego dnia sięgając po tableta czy smartfona jest jednym z winnych, co do tego nie mam wątpliwości. (I może nawet kiedyś uda nam się z panią K stworzyć jakiś misterny eksperyment wykazujący korelację lęku z byciem w social mediach, choć na razie jesteśmy na etapie raczkującym i z trudem tworzymy naszą pierwszą eksplikację problemu badawczego).

Stąd mój pomysł.

Zaczął kiełkować w mej głowie w okolicach Dnia Kobiet, przy okazji swoich zdjęć bez makijażu. Było to dla mnie wyzwanie, wahałam się dobrą chwilę przed kliknięciem magicznego "udostępnij", irracjonalne myśli typu "a jak nikt nie polubi" zaczęły gromadzić się jak szalone. 

Jak nie polubi to co?

Jak mogę pozwalać, by serduszko na Instagramie było wyznacznikiem mojej wartości, szacunku do siebie, czy nawet akceptacji, nad którymi tak ciężko pracowałam, by w końcu je odzyskać i odbudować?

Z całą mocą i przekonaniem mówię, że każda kobieta jest piękna. I boli mnie, gdy muszę obserwować, jak na pewnym etapie zaczynamy się gubić i miotać - czy to za sprawą social mediów, czy z jakiegokolwiek innego powodu. Chciałabym więc w swoim foto (słowo również) projekcie odkrywać Wasze piękno. Czasem tak usilnie przykrywane warstwą makijażu, który powinien przecież służyć, a staje się przykrym obowiązkiem. Czasem zaprzeczane, czasem zdobywające nieśmiałe przyzwolenie na akceptację. 

Chcę poznać jak najwięcej Was, uwiecznić Wasze piękno - to zewnętrzne, na fotografiach, ale i to w środku - poprzez słowa, rozmowę. 

Potrzebuję więc Waszej pomocy. A raczej chęci - bez Was nic nie powstanie. Na projekt daję sobie sporo czasu, bo chciałabym podziałać również w wakacje, więc jeśli tylko któraś z Was chciałaby się włączyć, podzielić sobą z szerszym gronem, pomóc mi w odczarowywaniu presji perfekcji zionącej z social mediów i rozprzestrzeniającej się na inne dziedziny życia - dajcie mi znać. Najlepiej na mejla (w zakładce kontakt), przez wiadomość na Fejsbuku lub Instagramie. Porozmawiamy o szczegółach i może dane mi będzie poznać wspaniałe kobiety, chcące inspirować. Swym pięknem, które po prostu tam jest - nic nie musimy udowadniać.

I nie chodzi wcale o to, by całkowicie się obnażać. Sedno sprawy to uświadomienie sobie i innym, że każda z nas ma coś, co nie do końca lubi. Sztuką jest, by nawet w tych niedoskonałościach odnajdywać miłość i bezwarunkową akceptację siebie.

Oswójmy naturalność, oswójmy bezmakijaż, oswójmy to, co wywołuje lęk. 

Niech skończy się era wstydu przed lustrem. 

Koniec z patrzeniem jednym okiem.

Kolejne miesiące mijają, a czas odmierza kolejna litera alfabetu, którą chcemy wraz z Kaliną dla Was rozszyfrować w naszym cyklu wpisów. I choć zdecydowanie nie jest to rzecz łatwa - pod względem merytorycznym wymaga przygotowania, ale i jeśli chodzi o odbiór, bo jednak przyjemniej czyta się teksty mniej zobowiązujące - to taka trochę nasza mała misja. Osobiście dla nas istotna. Dlatego chodźcie, zapraszamy Was na kolejną odsłonę.

Przed rozpoczęciem studiów nie zastanawiałam się nigdy tak na serio, do czego, poza myśleniem, służy mózg i jak wpływa na nasze codzienne decyzje, ale i często nieświadome funkcjonowanie. Gdzieś tam niby się wie, że to on utrzymuje nas przy życiu, ale zwykle postrzegałam to jako czystą fizjologię - coś na zasadzie serca - dopóki pompuje krew, żyjemy, analogicznie, dopóki nie nastąpi poważne uszkodzenie układu nerwowego - mózg daje nam życie. Poprzez taki sposób patrzenia, pomijałam masę szczegółów, z pozoru prozaicznych, a jednak mających znaczenie ewolucyjne, bez których nasi przodkowie mieliby, cóż, mały problem. Bo wiecie co liczy się dla naszych umysłów najbardziej? Oszczędność i szybkość. Wciąż, bo teraz w zamian za niebezpieczeństwa w postaci dzikiej zwierzyny mamy przeładowanie informacjami, które bombardują nas z każdej strony, a także ogromną ilość stymulacji. I dlatego właśnie powstały liczne mechanizmy, mające zapewnić nam natychmiastową reakcję przy minimalnym wysiłku. Halo effect, o którym dzisiaj chcę Wam opowiedzieć, jest jednym z nich.

Efekt halo, inaczej efekt aureoli jest jednym z najlepiej udokumentowanych zjawisk w psychologii społecznej i ma duży związek z tym, co potocznie zwiemy wpływem pierwszego wrażenia. Widząc dobrze wyglądającą i schludną osobę, automatycznie zakładamy, że jest ona inteligentna czy godna zaufania. Niczym aureolę, rozciągamy swoje uczucie dotyczące jednej cechy, często zewnętrznej, widocznej od razu, na inne, logicznie zupełnie niepowiązane. I o ile dla ludzi pierwotnych faktycznie mogło mieć to coś wspólnego z prawdą - ktoś, kto wygląda dobrze, musi sobie dobrze radzić, bo inaczej jego ciało znaczyłyby ślady przegranych bitew, nie miałby co jeść i generalnie marność - o tyle dziś ten odziedziczony mechanizm natychmiastowej oceny w wielu przypadkach jedynie nas zwodzi.

O szeroko pojętej uważności mogliście już u mnie czytać nie raz. W zeszłym roku był kurs (który wciąż możecie otrzymać w wersji PDF, a ja do tej pory jestem z siebie dumna, że udało mi się go przeprowadzić i wytrwać sumiennie 14 dni z pisaniem dla Was mailów), był wpis adepta uważności i przemyślenia o poszukiwaniu wewnętrznej ciszy. Wszystko to były jednak luźne przemyślenia, a ja wciąż uważam się za początkującą w tym zakresie - wciąż poznaję, czytam, próbuję i doświadczam, przede wszystkim. I o ile porządny, z naukowym podparciem, wpis o medytacji i mindfulnessie pojawi się na pewno w ramach alfabetu zdrowia psychicznego, u mnie lub u Kaliny (która ostatnio popełniła świetny tekst o słuchaniu siebie, zajrzyjcie!), o tyle już dziś chciałabym podzielić się z Wami krótkimi sposobami, jak wpleść ćwiczenia bycia w momencie do swojej codzienności. Takie do wypróbowania już dziś, a później...do powtórzenia jutro, pojutrze i każdego kolejnego dnia. 

1. Oddech. Podstawa podstaw, ale mnie właśnie to dało najwięcej. Wystarczy nawet minuta, choć fajnie byłoby poświęcić temu dłuższą chwilę. Chodzi o to, by zwyczajnie uświadomić sobie to, jak oddycha nasze ciało - gdzie czujesz wdech, jak Twoja klatka piersiowa, brzuch, delikatnie się unoszą, jakie uczucie towarzyszy Ci przy wydechu. Skupić całą swą uwagę na tym procesie - i nie, zupełnie nie chodzi o to, by nie myśleć! Ważne, by nie dać się pochłonąć pojawiającym się myślom i za każdym razem wracać do obserwowania kolejnych oddechów. Ja zwykle wykonuję to ćwiczenie leżąc na plecach, tuż przed snem, z dłońmi na brzuchu, co dodatkowo pomaga mi w odczuwaniu przebiegu procesu przepływu powietrza. Fajną opcją jest też powtarzanie sobie w głowie czegoś w stylu "wdycham spokój", "pozbywam się napięcia/strachu/stresu" przy wdechu i wydechu. 

2. Jedną z technik medytacji jest skan ciała, gdzie powoli, krok za krokiem, skupiamy uwagę na poszczególnych częściach ciała - od stóp, przez łydki, uda, biodra, brzuch, plecy, ramiona, kark, usta, oczy, czoło i tył głowy. Bo na co dzień czasem w ogóle nie zauważamy, że to ciało mamy, a tutaj zyskujemy możliwość, by tę łączność przywrócić. Ja jednak preferuję inną wersję tego ćwiczenia, nieco mniej statyczną - nazywam ją pobudką dla ciała. Najlepszą porą będzie poranek, choć ja lubię je wykonywać za każdym razem, gdy dłuższy czas przebywałam w pozycji siedzącej. Najpierw - dłuuuugie przeciągnięcie się. Tak, by poczuć wszystkie zaangażowane w to mięśnie. Później - coś co szczerze uwielbiam - powolne skinięcie głową w dół, w górę, w lewo i prawo, lub połączenie wszystkich tych ruchów tak, by zatoczyć niewielkie koło. Wprawiam też w ruch nadgarstki, stopy (ostatnim odkryciem, dzięki panu S, jest masaż stopy piłeczką tenisową - cudo!) i robię skłon w przód i na boki. Trwa to raptem dwie, trzy minuty, a regeneruje niesamowicie. I, co równie istotne - pozwala zidentyfikować napięcia ulokowane w ciele, których często jesteśmy nieświadomi. Obowiązuje tutaj zasada podobna, jak w pierwszym ćwiczeniu - nie usiłujemy odgonić pojawiających się myśli, ale zwyczajnie wrócić uwagą do tego, jakie wrażenia płyną z Waszego ciała wraz z rozciąganiem. 

3. Wiecie, jak zupełnie różnym od zwyczajnego słuchania muzyki "w tle", będąc zatopionym w tym, co dzieje się w naszym umyśle, lub jakąkolwiek inną czynnością, od słuchania uważnego? Wypróbowałam to niedawno po raz pierwszy, jadąc na uczelnię w dość dużym napięciu, bo przed prezentacją z angielskiego (swoją drogą, o medytacji!). Śledziłam każde kolejne słowo, zatapiałam się w dźwiękach - uwierzcie (a raczej spróbujcie, by nie musieć jedynie wierzyć), cały zgiełk tramwaju zniknął. A ja, po takim trzy-cztero minutowym seansie poszłam na zajęcia z zupełnie innym nastawieniem, dzięki pętli zwrotnej: wyciszony umysł -> spokojne ciało. Uważne słuchanie możecie praktykować nie tylko poprzez muzykę - równie dobrze działa skupienie się przez kilka chwil na wszystkich dźwiękach, jakie nas otaczają w danym momencie - szum aut, rozmowa gdzieś w oddali. 

4. Było słuchanie, niech będzie i patrzenie. Przyznaję się bez bicia jakim jestem świrem (kto jeszcze uwielbia słowo "weirdo"? <3) - u mnie najczęściej przyjmuje to formę obserwowania ludzi. I mogę tak sobie spędzić pół godziny, patrząc na twarze moich współtowarzyszy w autobusie, ćwicząc równocześnie postawę całkowicie nieoceniającą. To ćwiczenie jest też kluczowe dla moich codziennych zachwytów nad pięknem świata - nauczyłam się patrzeć nawet na swój widok z okna oczami kogoś, kto widzi to zachodzące słońce, wiatr w koronach drzew, dachy kolorowych domków po raz pierwszy. W ten sam sposób staram się oglądać swoje miasto, nawet jeśli przechodzę ulicą Floriańską. Świetny sposób na uwolnienie swojego umysłu od nieustająco biegnących myśli, a połączony ze spacerem będzie zbawienny również dla ciała. 

5. Jest takie super słynne, w niemal każdym podręczniku mindfullness-u można je znaleźć, mające nauczyć uważnego jedzenia - opisuje ono, jak zjeść rodzynkę, by doświadczyć tego w pełni. Cóż, z rodzynką nie miałam okazji tego wypróbować, ale staram się tę technikę zastosować do przynajmniej jednego posiłku każdego dnia. Choć to chyba jeden z najtrudniejszych, uważnościowych nawyków dla mnie, bo mam tendencję do sięgania po tableta za każdym razem, gdy siadam do stołu, a jak wiemy - social media to wróg numer jeden bycia tu i teraz. I, wiecie, jedzenie zyskuje zupełnie inną jakość, gdy każdy kęs jest świadomy, a nie gdzieś w biegu lub patrząc w ekran. Ba, czasem możemy w ten sposób odkryć zupełnie inny smak!

6. Ważnym doświadczeniem jest poznawanie swoich emocji. Tym razem jednak inaczej, niż zwykle - najczęściej skupiamy się na tym, co w głowie, bo przecież trudno oderwać się od lękowych myśli, gniewu, złości, poczucia winy, czy smutku. Wraz z emocją pojawia się wyuczona narracja, utarty schemat, który znacznie ogranicza naszą perspektywę. Najgorzej sprawy się mają, jeśli w ogóle nie chcemy sobie pozwolić na odczuwanie i przeżycie trudnych emocji. Bo uważamy, że to złość bezpodstawna, bo wstydzimy się swego wstydu, bo nie wypada być smutnym z "byle powodu". Ogromnie dużo mi dało zrozumienie, że każde uczucie jest ważne i większość z nich ma swój początek w ciele, a już na pewno każde znajduje tam swe odzwierciedlenie. Skupiając się na tym, jak nasz organizm reaguje, odciągamy uwagę od myślowego błędnego koła, poznajemy siebie, ale przede wszystkim nie zabraniamy sobie czuć. Dawniej złościłam się bardzo za każdym razem, gdy dopadał mnie smutek bez większego powodu. To paradoks, bo nie dość, że już wcześniej miałam w sobie trudną emocję, to do tego sama dołożyłam sobie kolejną. Dziś w smutku staram się być dla siebie przyjacielem - czyli, przede wszystkim, daję sobie na te uczucia przestrzeń.

Chciałabym bardzo, byście i Wy dali szansę uważności, chociażby poprzez któreś z tych krótkich ćwiczeń, które często poza benefitami dla ciała i głowy, dają zwyczajnie wiele satysfakcji i przyjemności. Zasada numer jeden odnosząca się do wszystkich, o której nie wolno Wam zapomnieć: przyjmowanie wszystkiego bez nadawania ocen i etykiet. A raczej próby, bo to coś, co totalnie nie przychodzi od razu. Tak jak i cała reszta związana z medytacją i jej skutkami. 

Będąc w temacie, na koniec chciałam się Wam jeszcze króciutko pochwalić - we wrześniu, będąc w Poznaniu, nagrałyśmy z Sabiną film. Przeszedł wiele, nie jest idealny, ale ja i tak jestem dumna i cieszę się, że w ogóle nam się to udało. TUTAJ możecie znaleźć nasz youtube'owy debiut. (Mam nadzieję, że i w tym roku coś dla Was stworzymy!)

Miejcie dobre popołudnie pełne uważnych chwil! :)

Marzec był dla mnie miesiącem odradzania się. Zimą zwykle jest trudniej, trochę tak, jakby ten atakujący zewsząd chłód wdzierał się głębiej, usiłując zaatakować również od wewnątrz. A że jestem okropnym zmarzluchem, ze mną miał łatwiej, choć broniłam się z całych sił. Całe szczęście, jak co roku, przyszła wiosna - wyczekiwana, upragniona, moja. I choć miniony miesiąc pogodą nie rozpieszczał, przygotowywałam się na przybycie słońca i ciepła, zaczynając od tego, by poczuć je sobą. Oddycham z ulgą, bo końcówka marca przyniosła dużo dobrego - w relacjach (przypomniałam sobie po raz kolejny na własnej skórze aktualność mojego tekstu o miłości sprzed roku), w oswajaniu lęków i dochodzeniu do porozumienia ze swymi rozbieganymi myślami, ale i pod kątem kulturowym. 

Zdecydowanie, przedsięwzięciem, które daje mi najwięcej satysfakcji jest realizacja swojego celu i marzenia, by wreszcie pójść na zajęcia jogi i zająć się tym tematem bardziej na serio, niż jedynie sporadyczna praktyka we własnym pokoju. Ba, gdyby chociaż to było możliwe - po tym, jak zachciało mi się adoptować fotel z odzysku, nie mam już totalnie miejsca na rozłożenie maty, co dopiero gdyby przyszło mi robić asanowe wygibasy. A tak, dwa razy w tygodniu, w uroczym zakątku Nowej Huty (Bo wiecie, Huta jest naprawdę fajna!), ćwiczę swojego psa z głową w dół i daję umysłowi odpocząć poprzez pełne skupienie na ciele i doznaniach z niego płynących. 

Marzec nie był miesiącem książkowym, wolny czas spędzałam  zgłębiając teorie osobowości i niedługo się przekonam, na ile mi się to udało, ale wiem jedno - lubię wiedzieć. Nawet jeśli nauka do pytań otwartych to katorga, nic mi nie daje takiej satysfakcji jak poczucie, że wiem więcej niż pół roku temu. I że wciąż tyle niesamowitości do poznania przede mną.

Co jeszcze? Spójrzcie w niebo. Rozpoczynają się najpiękniejsze, wieczorne seanse. Każdy inny, każdy wyjątkowy. Każdy wart zatracenia się. “Once you have tasted the taste of sky, you will forever look up.”

Long time no see - pisząc ostatni tekst, za oknem było zdecydowanie mniej słońca grającego na nieśmiało budzącej się do życia zieleni. Wreszcie upragnione ciepło, wreszcie wiosna już nie tylko w sercu. I wreszcie trochę czasu, więcej bycia w momencie, bo ostatni czas był zabiegany, a do tego mocno z nosem w książkach. Łapię oddech, chwytam promienie, rozpoczynam poszukiwania czterolistnych koniczyn i nadrabiam zaległości - od bloga począwszy.

Pamiętacie co Wam obiecałam? It's time! Druga część relacji z podróży, z dużym opóźnieniem, lecz wspomnienia wciąż jak najbardziej aktualne. Przenoszę Was w nieco inny klimat, zdecydowanie mniej wiosenny, a wciąż niezwykle urokliwy.

Dużo przeciwności na mnie (jako totalnie niewprawionego podróżnika) czyhało - pierwszą z nich, główną, tak myślę, były bariery fizyczne. Całodniowe chodzenie już pierwszego dnia odcisnęło na mnie swój ślad z całych sił, już wtedy zaczęły się moje zmagania, których apogeum nastąpiło dnia ostatniego - tak sobie siedziałam na muzealnej ławeczce, pani K otaczała się sztuką, a ja miałam w myślach tylko jedno zdanie "nie ruszam się stąd, ok?". Nie wyobrażałam sobie w żaden sposób tego, jak mogłabym dojść na tych swoich (czy one wciąż były moje, skoro ich nie czułam?) nóżkach z powrotem do centrum Belfastu - bo o ile w poprzednie dni nieziemskie widoki dookoła jakimś magicznym sposobem ciągnęły mnie dalej i dalej, mimo bólu - o tyle wtedy zabrakło mi już jakiejkolwiek motywacji. Nie pamiętam, jak mi się ostatecznie udało dotrzeć na nasz przystanek. Wiem tylko, że po drodze byłyśmy w księgarni, gdzie zachwytów nad pięknie wydanymi tytułami nie było końca. Ale! Wracając do dnia wycieczki - właśnie wygóglowałam nazwę tego miejsca ze zdjęcia poniżej. Jedną z najczęściej wyszukiwanych fraz jest "Carrick-a-Rede Rope bridge deaths" - jak dobrze, że nie wpadłam na to, by zajrzeć do wyszukiwarki przed wyjazdem! Bo nawet jeśli to tylko chwyt reklamowy, mający na celu przyciągnięcie poszukujących adrenaliny, strach by mnie dopadł bez dwóch zdań. A tak - niczego nieświadoma - przeszłam przez most ze śmiechem (nieco spanikowanym, trzeba przyznać) i oszołomieniem w sercu.

Wybaczcie jakość zdjęć, w sumie żadne z nich nawet nie przedstawia niesamowitości tego miejsca, lecz nie byłam w stanie na dłuższą metę utrzymać nawet telefonu w dłoni, gdy już znalazłam się na moście - a jednak strach obleciał :D

W drodze do Giant's Causeway (zdjęcie numer 1 we wpisie) zaczęło wysiadać mi kolano. Ale, spójrzcie tylko, co za widoki miałam wokół. Po prostu musiałam iść dalej. Skupiałam się na każdym detalu, chłonęłam morską bryzę, usiłowałam w każdy możliwy sposób odciągnąć swe myśli od tego, że muszę postawić kolejny krok.





W drodze powrotnej zahaczyliśmy jeszcze o miejsce, gdzie rozgrywała się akcja Gry o tron - dumna ja, widziałam aż dwa odcinki, więc miałam się czym poszczycić - niestety, po dniu pełnym wrażeń i zachwytów poprzeczka była podniesiona tak wysoko (a i zmęczenie robiło swoje. O, i jeszcze zaczął padać deszcz - nie pierwszy raz tego dnia, oczywiście), że zrobiłam trzy zdjęcia i uciekłam do autokaru, gdzie usiadłam w fotelu chyba najwygodniejszym na świecie, czując nieopisaną wdzięczność za to, że wreszcie czeka mnie błogi czas powrotu do Belfastu.


Dzień trzeci - kierunek Dublin. Bus obiecywał wifi, nic z tego. Za to miałyśmy dodatkową atrakcję w postaci przesiadki na lotnisku (wieeelkim lotnisku) - o, i w tym nowym busie było już wifi! Przedmieścia stolicy Irlandii oglądałyśmy zza szyby z rosnącą ekscytacją, bo to przecież te domki, te drzwi, ten klimat! Zostawiłyśmy walizki i przyjęłyśmy taktykę zwiedzania bez konkretnego planu, podążając za swoim wzrokiem i intuicją. I, cóż...albo nas nie poniosło tam gdzie powinno, albo Dublin zwyczajnie nie jest naszym miejscem. Zbyt dużo. Te dwa słowa mogą opisać moje ogólne wrażenie. Chaos, tłok, brak jakiegoś sensownego rozmieszczenia ulic, budynków, na domiar złego sporo remontów i...nogi odmawiające posłuszeństwa, co zapewne też przyczyniło się do mojej niepochlebnej oceny. Zdecydowanie najlepszym momentem dnia był zachód w St Stephen's Garden. Och, i jeszcze pyszna quesadilla z Mama's revenge! Sporo czasu poświęciłyśmy też na fotografowanie krokusów, co mówi chyba samo za siebie - wybacz, Dublinie.





Koniec dnia oznaczał kolejne wyzwanie. Jedno z największych, zaraz po locie samolotem, a przy okazji również i kolejny pierwszy raz - korzystałyśmy z couchsurfingu. Dla K to żadna nowość, sama gości u siebie hostów, a angielskim śmiga, za to ja byłam mocno zestresowana. Bardzo mocno. I, okej, może i moje obawy się potwierdziły i faktycznie nie potrafię mówić po angielsku (smutno jest wszystko rozumieć i bardzo chcieć się włączyć do rozmowy, a brak ci słowa, konstrukcji i...czasu?), ale ostatecznie - dałam radę, próbowałam odzywać się choć trochę, ale przede wszystkim, a raczej mimo wszystko - byłam z siebie dumna. Bo pokonałam kolejny strach. Kolejną rzecz, która kiedyś była wręcz nie do wyobrażenia. I zdałam sobie sprawę, jak można się zmienić, jeśli tylko się tego chce i włoży w to odpowiednio dużo wysiłku. Kiedyś każde spotkanie z nową osobą sprawiało mi trudność, i tak sobie myślę, że było to mocno związane z poczuciem własnej wartości na minimalnym poziomie (choć, zapewne, nie tylko tym spowodowane) - wraz ze zmianą tego podstawowego przekonania dotyczącego mnie samej, mnóstwo innych, "pobocznych" kwestii zmieniło się na lepsze. Piękna sprawa.
Dzień kolejny oznaczał wycieczkę - Andrea zabrała nas w cudowne miejsca. Wicklow Mountains, do złudzenia przypominały mi dziki step (który oglądałam jedynie na zdjęciach, więc mogłam się mylić) swymi kolorami, a pusta, ciągnąca się między pagórkami droga wbudzała niepokój, a nawet i ciarki na plecach. Znów, zdjęcia w żadnym razie nie oddają nawet w połowie mistycyzmu tego miejsca, nad czym ubolewam, choć z drugiej strony - to tylko świadczy o tym, jak ważne jest, by doświadczać, a nie jedyne oglądać świat zza ekranu czy obiektywu.







So, this is it. Dotarłam niemal do końca - niemal, bo ostatni dzień w Belfaście spędziłam bez aparatu. Byłyśmy na tamtejszym targu, który odbywa się zawsze w weekendy, przeszłyśmy się dzielnicą uniwersytecką - i właśnie tam znalazłyśmy ten klimat mocno wyspiarski, piękne domki z ogródkami. To był również ten dzień, kiedy przezwyciężałam swoje zmęczenie niemal na każdym kroku, a mimo to wspominam ten spacer z uśmiechem i nie mogę się doczekać powrotu w inny zakątek Wielkiej Brytanii (lub Irlandii, by być poprawną politycznie). Bo, wiecie, tu chodzi o to z kim się podróżuje. Czasem sobie nawet myślę, że nie jest istotne gdzie. Byle tylko współtowarzysz podróży dawał Ci tę swobodę bycia sobą w pełni, byś czuł się bezwarunkowo akceptowany.
O, i poczucie humoru przyda się jak najbardziej - wtedy nawet krokusy w Dublinie staną się atrakcją nie do pobicia.