Zapach marchewkowo-jabłkowych muffinek unosi się w całym domu, rozkoszuję się nim przeglądając blogi kulinarne i ściągając kolejne odcinki seriali. Folder na poczcie mailowej zatytułowany "angielski" się zapełnia, muszę uporać się z tymi idiomami i słówkami, jeśli nie teraz, to na pewno w ferie. Dzisiaj muszę jeszcze przygotować się na jutrzejszą lekcję właśnie tego języka. No i niemieckiego również. Cóż, może i nie lubię wstawać przed ósmą w soboty, ale właściwie...i tak nie spałabym dłużej. W życiu nie spałam dłużej niż do 10, co stało się tylko w Sylwestra. Czuję się źle z myślą, że tracę dzień na bezsensowne wylegiwanie się w łóżku.

Dawno, dawno temu, w TEJ notce, ktoś z Was poprosił mnie o przepis na ciasto kokosowo-karmelowe. Odrobinę spóźniona, ale przecież lepiej późno, niż wcale, prezentuję Wam pyszne słodkości. Jako kuchenna amatorka, nie sprostałabym sama temu przepisowi, dlatego też wykonywałam go razem z mamą-taka forma wspólnego spędzania czasu naprawdę mi odpowiada.

Składniki na ciasto:
2x4 jajka
2x3/4 szklanki mąki
2x1/2 łyżeczki sody
2x1 łyżeczka proszku do pieczenia
2 łyżki kakao

Z podanych składników upiec dwa biszkopty: żółtka utrzeć z cukrem, dodać przesianą mąkę wraz z proszkiem do pieczenia i sodą, następnie połączyć z białkami ubitymi wcześniej na sztywną pianę. Do jednego z ciast dodać dwie łyżki kakao. Biszkopty piec 30 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni w foremkach takiej samej wielkości.

Składniki na masę kokosową:
3 szklanki mleka
szklanka cukru
masło roślinne 25 dag
30 dag wiórków kokosowych
2 łyżki mąki ziemniaczanej

Wlać do garnka 2 i pół szklanki mleka, dodać wiórki kokosowe, gotować na małym ogniu przez 10 minut mieszając. Pod koniec dosypać cukier, dodać masło oraz mąkę wymieszaną z resztką mleka. Gotować jeszcze kilka minut. Gorącą masę wyłożyć na ciemny biszkopt(ten z dodatkiem kakao), przykryć jasnym.

Składniki na polewę toffi:
puszka mleka słodzonego
masło roślinne 25 dag
orzechy włoskie do posypania

Ugotować mleko w puszce, ochłodzić, zmiksować z masłem. Wylać masę na biszkopt, gotowe ciasto przykryć folią i po wystudzeniu wstawić do lodówki. Kroić najlepiej dopiero następnego dnia.

Ciasto wbrew pozorom nie jest trudne do przygotowania, do zdrowszych i dietetycznych przekąsek również nie należy, aczkolwiek jego smak rekompensuje wszystko-wręcz rozpływa się w ustach.
A teraz zastanawiam się intensywnie nad tematem kolejnego wpisu. Mam wrażenie, że Was zanudzam, a chciałabym trafić naprawdę do wszystkich, nie tylko do nielicznej grupy osób, dlatego też staram się poruszać różne kwestie; filmy, książki, jedzonko, itd. Nie obraziłabym się, gdybyście wyrazili swoją opinię na temat sposobu prowadzenia przeze mnie tego bloga-wręcz przeciwnie, byłabym Wam bardzo wdzięczna c:

Byle do ferii!

365 project

Troszkę długo mnie tutaj nie było, wybaczcie. Aczkolwiek codziennie staram się napisać coś krótkiego na moim drugim blogu - projekt 365 dni. Sama nie wiem, dlaczego zdecydowałam się go prowadzić, to była nagła decyzja pod wpływem chwili, ale skoro już zaczęłam, mam zamiar to ciągnąć tak długo, jak dam radę. :)
Obecnie nachodzą mnie ponure myśli dotyczące żywota tego bloga, spowodowane jest to zapewne moim niezmiennie złym nastrojem i brakiem jakichkolwiek chęci do życia. Odrobinę trudny okres nastał w mym życiu i cały czas się z tym zmagam. Dlatego wybaczcie, gdy zacznę pisać od rzeczy bądź moje notki będą mało interesujące.

Cześć, cześć!
Prezentacja już za mną. Teraz tylko czekam do marca, by wreszcie mieć już to za sobą. Będę wtedy najszczęśliwszą osobą na kuli ziemskiej! No, dobra, nie do końca, bo przede mną wciąż będą egzaminy gimnazjalne. Whatever. W każdym razie "słit sikstin" też już pozostawiam za sobą. Nie wiem jak to jest z wszelkimi przesądami i tradycjami, ale dzień moich szesnastych urodzin był jakimś nieporozumieniem, jednym z tych gorszych dni, które ostatnio miewam wyjątkowo często. Cóż, trudno się dziwić..Ona nigdy nie śpi. Nie daje mi spokoju. Nie pozwala o sobie zapomnieć.

Chciałam Wam wszystkim baaardzo podziękować za życzenia urodzinowe-jesteście kochani :*

Co w dzisiejszej notce? Tym razem kilka moich aktualnych bazgrołków. Strasznie żałuję, że w tygodniu brak mi czasu, bym mogła spokojnie sobie porysować, wyciszyć się i zrelaksować. Ale cóż mogę poradzić. Nawet moje postanowienie noworoczne, by stworzyć przynajmniej jeden rysunek tygodniowo nie bardzo mi wychodzi.

1.Hm. Pierwszy z tych bardziej "realnych", coś podchodzącego pod portret. Czy wyszło-nie mnie to oceniać. Ale jakoś szczególnie zadowolona z siebie nie jestem.
2.  Taki tam halloween'owy bazgrołek, nic konkretnego.

Chyba wystarczy tego jak na jedną notkę, huh? Resztę zostawiam na raz następny. :)  A Was ładnie proszę o szczerą opinię i konstruktywną krytykę. :3

xoxo,
N

Sara i Brian cieszą się dwójką zdrowych i wspaniałych dzieciaków. Do czasu. Kiedy u Kate wykryto ostrą białaczkę promielocytową, wszystko zaczyna się sypać. Każdy kolejny dzień, może okazać się przecież tym ostatnim. Rodzice decydują się więc na kolejne dziecko, specjalnie "zaprojektowane", by wykazywało idealną zgodność z organizmem Kate. Anna od urodzenia jest skazana na ratowanie życia swojej starszej siostry. Gdy kończy 13 lat, mówi sobie dość, i postanawia pozwać rodziców, by odzyskać prawa do samodzielnego decydowania o swoim ciele. To jest jedynie początek skomplikowanej historii rodziny Fitzgeraldów. Liczne retrospekcje, uczucia opisywane zarówno przez matkę chorej Kate, jak i prawnika prowadzącego sprawę zbuntowanej dziewczynki dodają świetności tej powieści. Jest to moja pierwsza, ale z całą pewnością nie ostatnia książka pani Picoult, gdyż pokochałam jej sposób opisywania uczuć. "Bez mojej zgody" ukazuje miłość matki, której serce łamie się raz po raz, ogromną nadzieję ojca śmiertelnie chorej Kate, siostrzaną przyjaźń i namiętność pomiędzy dwojgiem kochanków. Jodi wszystko cudownie powiązała i wyszło jej po mistrzowsku. Żałuję, że książka nie jest moją własnością, bo chętnie powróciłabym do niej za jakiś czas. Powieść pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi, tysiące niepoukładanych myśli i niedokończonych spraw. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Wciąż jestem w szoku, mimo iż książkę skończyłam kilka godzin temu. Najbardziej utożsamiałam się z Anną, która przeżywać katusze, ze względu na to o co poprosiła ją Kate. Kurcze, nie chcę spoilerować, więc nic więcej na ten temat nie powiem. Dodam jeszcze, że polecam ją naprawdę KAŻDEMU, tak samo zwolennikowi sf, jak i fance romansów.

Niebo znów zasnuło się szarością, lada moment zacznie sypać śnieg. A ja "rozkoszuję się" dodatkowym dniem "wolności", gdyż szwankuje mi gardło, a podobno mam teraz osłabioną odporność, więc rodzice zadecydowali iż zostaję w domu. Wspaniale. Chociaż tyle, że odpuścili sobie z tą pełną kontrolą i przyjazdem taty z pracy, by pilnował czy przypadkiem nie ćwiczę. Ale nie dziwię im się, naprawdę. Jak mogłabym wymagać od nich zaufania, skoro sama sobie nie jestem w stanie zaufać? 
Musiałam się czymś zająć, by nie zwariować. W efekcie mam kolejną dziurkę w uchu. I dlatego też piszę notkę-usiłuję skupić swe myśli na czymś innym.

Dzisiaj kulinarnie czy książkowo? Hmm... Jako że dzisiaj miałam swój "pierwszy raz" z omletem i był on niesamowicie udany :> Pochwalę się rezultatem, bo oczywiście pierwsze co zrobiłam, to śniadanko sfotografowałam.

~ jajko

~ 1/4 szklanki mąki typ 1850

~ 1/4 szklanki mleka

~ małe, kwaśne jabłko

~ cynamon, słodzik/cukier

~ łyżeczka masła

Białko oddzielamy od żółtka, białko ubijamy ze szczyptą soli na sztywną pianę, a żółtko miksujemy z mąką i mlekiem. Łączymy delikatnie, lecz dokładnie obydwie masy, dorzucamy jabłko, słodzimy według uznania. (W oryginalnym przepisie dodajemy też rodzynki, ja jednak za nimi nie przepadam). Pół łyżeczki masła rozpuszczamy na patelni ceramicznej, wlewamy masę, gdy spód się zetnie przewracamy na drugą stronę pod spód podkładając pozostałe pół łyżeczki masła. Gdy omlet nabierze złocistego koloru kroimy go na części i przekładamy na talerz. Swój posypałam cynamonem, ale może to być również cukier puder. Enjoy your breakfast!

Chyba zmienię odrobinę ukierunkowanie bloga. Chciałabym pisać tutaj również coś od siebie, czasem muszę przelać gdzieś swe uczucia i skotłowane myśli, bez obaw, iż będę oceniana czy krytykowana. A przecież jeśli komuś się to nie spodoba, zawsze może przestać mnie obserwować, co za problem.

Nigdy mi nawet przez myśl nie przeszło, że na 5 dni przed swoimi szesnastymi urodzinami znajdę się w takiej sytuacji jak obecna. A to dopiero początek. Dopiero teraz zacznie się wydawanie pieniędzy na psychologów i leczenie. I to wszystko przez moją bezkresną głupotę. Powinnam się teraz skupiać na zupełnie innych sprawach, wybór szkoły, egzaminy. A moją głowę wciąż i wciąż zaprząta zupełnie co innego. I w żaden sposób nie potrafię tego zmienić. Damn.

To, że będę czasami narzekała na wszystko co dzieje się wokół mnie nie oznacza, że moje notki przestaną zawierać w sobie coś, hm, bardziej pożytecznego! :) Chociaż wczoraj naszła mnie ochota, by założyć osobnego bloga dotyczącego fotografii lub coś kulinarnego, to zdecydowałam, że prowadzić będę obecnego, z taką mieszanką tematów jaka była dotychczas, co mi tam.

Trochę się rozpisałam, więc dzisiaj już jedynie wrzucę kilka zdjęć, nie są najnowszej daty, gdyż ostatnio mam "zastój twórczy", nie mam głowy do fotografowania, chociaż swego czasu dawało mi to mnóstwo radości. Czas, byście dowiedzieli się, jak wygląda autorka bloga. :)

Wreszcie, ten dość uciążliwy tydzień ma się ku końcowi. Ale co z tego, skoro czeka mnie kolejny, a potem następny, i tak w nieskończoność? Och, dobra, nie będę się dołować niepotrzebnie. Pragnę już ferii, trochę wolnego, odpoczynku. Ale jeszcze muszę sobie trochę na nie poczekać. Niestety.

Co dzisiaj? A pochwalę się swoją książką, którą dostałam od cioci-mistrzyni second-handowych perełek, którą to zakupiła za mniej niż 5 złotych. Muszę przyznać, że jest to jeden z najprzyjemniejszych sposobów nauki języków obcych, a z pewnością nie mniej skuteczny niż zwykłe wkuwanie słówek.



Gdybym tylko miała więcej czasu wolnego, już dawno przeczytałabym ją w całości, skupiając się na słówkach, których wcześniej nie znałam, zapisując je na kartkę, by następnie się ich nauczyć. Niestety, jak do tej pory jedynie przejrzałam kilkakrotnie tę książkę, zachwycając się obrazkami i gładząc jej stronice. Zachowanie godne szaleńca, wiem, ale cóż mogę na to poradzić.

Taki tam mini zbiorek anglojęzycznych książek, kupowanych w second-handzie, Hannah Montana zawsze spoko! Kosztowała jedynie złotówkę, tak samo jak książka pod nią, więc się nie wahałam. A jak to jest u Was z nauką języków? Przeczytaliście kiedyś książkę, która nie była napisana w ojczystej mowie? Jak Wam poszło? :>

Mam nadzieję, że uda mi się napisać tutaj coś w najbliższym czasie, by nadrobić braki powstałe w tym tygodniu. Trzymajcie za mnie kciuki w sobotę, mocno, mocno. Bardzo mi się to przyda w zaistniałej sytuacji. Przyjemnie nie będzie, tego mogę być pewna. Powiem więcej, to będzie istnym koszmarem...

Dzisiejsza noc była dla mnie koszmarem...Przewracałam się z boku na bok do późna, na całe szczęście ostatnimi czasy rzadko mam problemy z zasypianiem, kiedyś zdarzało mi się to o wiele częściej. Nie znoszę tego uczucia, gdy natłok niechcianych myśli kłębi się w mej głowie i w żaden sposób nie potrafię się ich pozbyć. Chociaż próbowałam z całych sił. No, koniec o mnie, bo znów zaczynam się użalać. Blog jest moją jedyną odskocznią, więc przynajmniej tutaj staram się utrzymywać pozory "normalności" i nie mówić zbyt wiele o negatywnych aspektach mego życia.

Soł, przejdźmy do tematu dzisiejszej notki. Na sam początek - zaległe zdjęcia z wigilijnego stołu. Ciasta wyglądały niesamowicie kusząco, zwłaszcza to z połączeniem kokosu i karmelu. Zresztą, sero-makowcem również bym nie pogardziła, bo jestem fanką obydwu tych składników. Oczywiście, obowiązkowo pojawiły się również mandarynki i trufelki, na które przepis znaleźć mogliście parę wpisów wstecz. Na fotografii widnieje również pyszny, niemiecki sok, przywieziony z wakacji, który był zdecydowanym faworytem podczas upalnych dni.

Jedno z moich typowych śniadanek, nic specjalnego, w porównaniu z wytwornymi, porannymi posiłkami z Waszych blogów, na widok których ślinka mi cieknie, a w brzuchu zaczyna burczeć. Niestety, moja mama nie jest fanką wszelkich rewolucji i nowości, gdy oznajmiłam, iż chcę przygotować sobie kaszkę mannę pewnego ranka, zaczęła kręcić nosem na moje "kręcenie się po kuchni i brudzenie garnków". Tost z dżemem porzeczkowym-wspaniały w swej prostocie, jest to zdecydowanie mój ulubiony smak dżemu.


Jaki jest Wasz śniadaniowy faworyt? Podzielcie się ze mną Waszymi pomysłami, a nóż skorzystam. :3

Hm, tak sobie myślę, że podzielę tę notkę na dwie części, by nie wykorzystać wszystkich zdjęć na raz, tym sposobem zyskam przecież pomysł na kolejny wpis, ha.
Co do dokładniejszych zdjęć poszczególnych ciast - oczywiście, zrobiłam takowe, więc jeśli tylko ktoś wyrazi zainteresowanie przepisem, na któreś z nich - będę szczęśliwa, mogąc się nim z Wami podzielić. :)
Tymczasem życzę wszystkim przyjemnej niedzieli, regenerujcie siły na kolejny, pracowity tydzień!

Cześć, cześć!
Wreszcie znalazłam chwilę, by napisać coś nowego. Cóż, szkoła wyjątkowo daje się we znaki, w ten, nieco dłuższy weekend nie mogę pozwolić sobie na odpoczynek, już dziś odrabiałam zadania, by mieć więcej czasu wolnego w sobotę. Przed sobą mam właśnie rozłożony zeszyt do historii, przeszukuję internet, by przygotować notatkę (a raczej esej, lub coś w tym stylu, z racji jej obszerności) powtórzeniową z prehistorii i starożytności, jutro zabiorę się za Jagiellonów. A to jeszcze nic, bo przecież później trzeba będzie się tego nauczyć. Cudownie.

Dzisiaj, teoretycznie powinny znaleźć się tutaj zdjęcia i opisy kilku przykładowych posiłków, ale jako że ostatnio było kulinarnie, dziś odrobinę książkowych i filmowych aktualności. Obecnie czytam lekkie odmóżdżacze, bo serię "Dziewczyna Super" Cecily von Ziegesar, ale jest to książka w sam raz na taką ilość nauki, jaką mi narzucono ostatnimi czasy. Ale to nie o niej chciałam wspomnieć, a o Wiedźminie. Mam za sobą lekturę dwóch, najwcześniejszych części, a właściwie opowiadań "przed". W "Ostatnim życzeniu" dopiero zaczęłam wdrażać się w fantastyczny świat Andrzeja Sapkowskiego, lecz to właśnie "Miecz przeznaczenia" mnie pochłonął i oczarował. Ach, ten Geralt...uwielbiam tę postać całym serduchem. Jaskier, Ciri...jestem w stanie znieść nawet irytujące zachowania Yennefer, w większości przymykam na nie oko. Może i jest kilka detali, które sprawiły, iż nie oceniłam tej książki na 10 gwiazdek, ale całkiem możliwe, że to właśnie one czynią ją wyjątkową. :)

 Jednym z moich postanowień, co mieliście okazję przeczytać, było oglądanie przynajmniej jednego filmu tygodniowo, w miarę możliwości, oczywiście. I tak oto w zeszły wtorek zaczęłam seans filmowy z "Bright Star". Dopiero wczoraj skończyłam, zawsze dzielę oglądanie na kilka części, nie potrafię w spokoju siedzieć przed laptopem, musiałabym odłączyć internet, by obejrzeć coś w całości. Ale do rzeczy - produkcja jest filmem biograficznym, opowiada o wielkiej miłości panny z dobrego domu uwielbiającej przyjęcia do ubogiego poety romantyka. Czy taki związek miał jakąkolwiek przyszłość w XIX wiecznej prowincji angielskiej? Uczucie pomiędzy John'ym Keats'em i Fanny Brawn rozkwita, jednakże nie wszyscy są temu przychylni, złośliwy los również ma w tym wszystkim swój udział.
Film jest przede wszystkim niesamowicie przyjemny do oglądania - genialne uchwycenie chwil, czyste piękno. Chwilami może zdawać się odrobinę nużący, momentami nudny, ale całość wyszła bardzo przyzwoicie. Polecam każdemu, kto gustuje w filmach kostiumowych. :)


Jaki jest Wasz ulubiony gatunek filmowy? Czy może nie stronicie od żadnego? Istnieje taki film, który moglibyście oglądać bez końca?

Zdecydowanie nie lubię powrotów do szkoły. Do ferii jeszcze ponad miesiąc. A czas płynie nieubłaganie. Zapewne, zanim się obejrzę, nastanie marzec. A końcem marca czeka mnie egzamin DSD, którego "odrobinkę" się obawiam. Wszystko byłoby w porządku, gdybym nie musiała rozmawiać po niemiecku, ugh. Z NIEMCEM. No przecież on mnie nie zrozumie, pomimo wszelakich chęci, zarówno moich, jak i z jego strony. Cóż, trudno, sama chciałam. Próbować zawsze warto, a nóż mi się uda. A konsekwencji za nie zdanie nie ma żadnych, więc nic nie tracę. (Urażona duma i wstyd na wieki? Co tam, przeżyjemy!)

A dzisiaj-przepis na trufelki kawowe! Jest to przysmak dla każdego, kto nie lubi przesadnie słodkich przekąsek. Tak przypadły do gustu świątecznym gościom, że na drugi dzień ich zabrakło-tata był niepocieszony. Zasmakowały nawet mojej babci, która jest wyjątkowo wybredna jeśli chodzi o słodycze. Pierwotna wersja przepisu stąd.


~ 150g gorzkiej czekolady
~ 250g serka mascarpone
~ 1,5 łyżki kawy rozpuszczalnej, rozpuszczonej w łyżce gorącej wody, następnie ostudzonej
~ szklanka zmielonych migdałów

Czekoladę topimy nad gotującą się wodą, następnie lekko studzimy. Serek mascarpone miksujemy krótko, do lekkiego napuszenia. Dodajemy łyżeczkę ostudzonej kawy, mieszamy. Do powstałej masy dodajemy roztopioną, ostudzoną czekoladę, krótko miksujemy.(Jeśli zrobimy to zbyt długo, masa się zwarzy.) Wsypujemy zmielone migdały, dokładnie mieszamy. Całość umieszczamy w miseczce, przykrywamy folią i odstawiamy do lodówki, do czasu, aż będzie można z niej formować kulki. (ok 20 minut powinno wystarczyć)