O matko.
Moje gardło umiera z powodu wczorajszej próby chóru, nie jestem w stanie nauczyć się podziału politycznego świata, z zerowego testu z chemii dostałam dwa, ale wciąż zdecydowanie podoba mi się w nowej szkole. To nic, że z każdym dniem utwierdzam się w przekonaniu, iż moje świadectwo po gimnazjum miało czerwony pasek zupełnie bezpodstawnie. Staram się nie myśleć o przyszłości, bo wiem, że skończyłoby się to kolejnym dołkiem. Zdecydowanie wystarczy mi to, że przynajmniej dwa razy dziennie muszę skupiać większą uwagę na swoim ciele.

Dobra, dobra, dzisiaj outfit, bo S, podczas jednego z najlepszych dni tego roku, zgodził się zrobić mi zdjęcia. So, here we go.




What I ate on Wednesday nie będzie w tym tygodniu, za to chciałam podzielić się z Wami przepisem na jesienne, cynamonowe ciasto, jak dla mnie idealne(chyba przyczynił się do tego fakt, wraz z kim zostało przygotowane :>)


Składniki
- 2 szklanki mąki pszennej razowej
- 2 łyżki cynamonu
- 1 i 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
- 1/2 łyżeczki sody oczyszczonej
- 3 łyżki cukru trzcinowego
- 2 łyżeczki cukru waniliowego
- 2 łyżki syropu klonowego
- 2 łyżki oleju
- 2 jaja
- 370 g jogurtu naturalnego
- kilkanaście śliwek
                                                                   Wykonanie
Piekarnik nastawiamy na 175 stopni. Przesianą mąkę mieszamy z 1 i 1/2 łyżki cynamonu, proszkiem do pieczenia i sodą oczyszczoną. W oddzielnym naczyniu dokładnie mieszamy ze sobą (a nie miksujemy) jaja, cukier trzcinowy, 1 łyżeczkę cukru waniliowego, jogurt, syrop klonowy i olej. Następnie łączymy ze sobą składniki suche z mokrymi i dokładnie je mieszamy przy pomocy łyżki. Masę przekładamy do wyłożonej papierem formy (średnica 21 cm) i ją wyrównujemy. Umyte śliwki osuszamy, przekrawamy na pół, usuwamy pestki i układamy okręgami na cieście. Całość posypujemy cynamonem. Pieczemy przez 40 minut. Po upływie tego czasu lekko uchylamy drzwiczki piekarnika i pozostawiamy w nim ciasto do ostygnięcia.




A teraz już się z Wami żegnam i przepraszam, za tygodniową nieobecność na blogu, niestety, nie mogę obiecać poprawy ze względu na sprawy szkolne :C
Trzymajcie się! :*

Cześć wszystkim!
Aaa, jak ja uwielbiam śniadania! To zdecydowanie mój ukochany posiłek, którego nie potrafiłabym i nigdy nie potrafiłam pominąć. Zupki mleczne, masło orzechowe, bieluch, pomidor, mleko, jestem w raju! A oto i moje coniedzielne śniadanko, którym jakiś czas temu skończyłam się rozkoszować.

No, ale dzisiaj nie o jedzeniu-zaplanowałam post bardziej kulturowy, jako że dawno takowego nie było.
Ubolewam bardzo, że w czasie szkoły mam tak mało czasu na czytanie. Niestety, zaczęło się mordercze tempo, do tego dochodzi terapia, chór, a w soboty uczyć się będę prywatnie angielskiego/niemieckiego/rosyjskiego(?). Ale nigdy nie potrafiłabym zrezygnować z książek całkowicie. Co to to nie. ZAWSZE znajdę chociaż kilkanaście minut przed snem, by przeczytać kilka stron. I chociaż idzie mi to niezwykle wolno, wciąż posuwam się naprzód.


Wczoraj miałam okazję obejrzeć "Jesteś bogiem". Sama pewnie nie obejrzałabym tego filmu, lub minąłby długi czas, zanim bym się na niego zdecydowała. Napisałabym, że nie żałuję wydanych na bilet pieniędzy, ale niedobry S postanowił za mnie zapłacić(:*), więc pozostaje mi jedynie wyrazić swoją opinię o tej oczekiwanej przez wielu ekranizacji historii zespołu Paktofonika. Trudno jest mi oddzielić ocenę filmu od oceny postawy Magika, bo przecież są ze sobą ściśle związane. Cóż mogę powiedzieć, były momenty naprawdę zabawne, ale i ostatnie kilkanaście minut cała sala oglądała w całkowitej ciszy. Muszę też wspomnieć o obsadzie, która wybrana została z niezwykłą precyzją-Marcin Kowalczyk zadebiutował na dużym ekranie z dużym rozmachem - należą mu się ogromne brawa za emocje i uczucia włożone w odegranie postaci lidera zespołu. "Jesteś Bogiem" to film, który ma szanse porwać nie tylko zagorzałych fanów hip-hopu.-jak podaje FilmWeb.


A teraz niestety muszę spędzić dłuugi czas z atlasem do geografii, rozpracowując dokładnie położenie wszystkich państw i wysp na całym świecie. Trzymajcie się cieplutko, w końcu dziś zawitała kalendarzowa jesień!

Boję się.
I nie dowierzam.
To pierwsze tyczy się jutrzejszego pójścia na chór. Bo już nie mam innego wyjścia, pułapka, którą na siebie zastawiłam zdała egzamin. A uwierzyć nie mogę w to, że za niecały miesiąc odbędę wycieczkę do Londynu. To niemożliwe, że ja miałam odwagę zgłosić się na coś takiego! Mieszkanie u Anglików? Szkolny wyjazd z tylko jedną znajomą mi osobą? Mój Boże, na co ja się zdecydowałam! Ale czuję też ekscytację i nie mogę się doczekać, by tego doświadczyć. Mam nadzieję, że nie będę niczego żałować. A raczej wręcz przeciwnie.

A dzisiaj pokażę Wam efekty mini sesji z Sylwią sprzed około miesiąca. Niestety, wiatr nam nie sprzyjał więc nie było łatwo.




Polub moje zdjęcia na fejsie- TU.
A jako że jest środa i pamiętałam, by sfotografować swoje posiłki:


A wiecie co? Mogłam dzisiaj zginąć. Nie no, dobra, chyba przesadziłam. W każdym razie mogłam ulec wypadkowi, o. Otóż, trwa sobie lekcja biologii, napisaliśmy drugą tego dnia kartkówkę, kiedy nagle z lampy spadł na podłogę szklany klosz roztrzaskując się na drobne kawałki. Tuż obok mojej ławki. A gdyby nauczycielka akurat nie siedziała przy stole, byłabym świadkiem tragedii. I to był kolejny przypadek, który pokazuje, że życie może skończyć się w każdej chwili, z nawet najbardziej nieprzewidzianego powodu. Głupia ja, podczas ogólnego zamieszania i zamętu po tym zdarzeniu i słowach pani "I dlatego trzeba żyć tak, jakby każdy dzień był ostatnim" krzyknęłam "właśnie! i trzeba jeść!". Brak mi ostatnio hamulca, zdecydowanie. Sama nie wiem, czy to dobrze, czy nie bardzo...

I coś jeszcze, przygotowane dziś, na szybko, pochwalę się poniedziałkowymi zakupami z sh.




Ok, macie wypasionego posta, a teraz się żegnam i idę schować pod biurko ze stresu przed dniem jutrzejszym.
Albo i nie. Dziękuję Ci Julio za przypomnienie mi, że przecież mam reprezentować postawę wojownika. Odwaga to podstawa. Nie mogę wiecznie uciekać.
Any questions?

Aaa, nowy odcinek Glee jest już dostępny! Ja jednak wolę podejść do niego ze sceptycznym nastawieniem, poczaić się trochę, a dopiero potem zabrać się za oglądanie. Boję się, że te 40 minut nie będą dla mnie wystarczające! Boję się rozczarowania. Ostatni odcinek był...przejmujący. I niezwykle piękny. Jednakże muszę to zobaczyć jak najszybciej, bo tumblr jest pełen spoilerów, a ja jestem zdecydowanie zbyt głodna widoku i niesamowitego głosu Rachel, uroczego Kurta i pozytywnej energii, jaką przekazują członkowie Glee. ♥

 

No dobra, a teraz, skoro Wam obiecałam, dwa marne zdjęcia "outfit'u" sprzed dwóch tygodni, bodajże & kilka zdjęć z dnia dzisiejszego. Zdecydowanie nie powinnam stawać po tej stronie obiektywu, I know.

Och God. Chyba potrzebuję profesjonalisty, by mógł sprawić, że będę wyglądać choć odrobinę lepiej na zdjęciach.





&piękna piosenka na koniec.

/Och God, zgrało mi się Glee. Wish me luck, a może się odważę obejrzeć go jeszcze dziś.//

Z góry przepraszam wszystkich, którzy liczyli na outfit, ale niestety, akurat teraz, kiedy postanowiłam pisać notkę, naszedł mnie nieprzyjazny nastrój, więc wolę sobie oszczędzić oglądania swoich zdjęć po raz kolejny, by następnie stwierdzić, że żadne z nich nie nadaje się do publikacji. Czyżby zaszło mnie zwątpienie..? Och, fuck it, przecież nie jest istotne to, że mam oczy jak kret, wyglądam jak krasnal, a nogi...nie, nie, nie. Może zdjęcia kłamią. Może to one mnie zniekształcają. Może w oczach innych nie wyglądam tak koszmarnie.


Postanowiłam za to wziąć udział w akcji What I Ate On Wednesday, jako że pojawiły się kiedyś prośby o wstawienie mojego fotomenu z jakiegoś dnia. A więc, proszę bardzo, oto moje wszystkie posiłki z dnia dzisiejszego. (Jogurt czeka na swój czas-19.30). Co myślicie o takim cotygodniowym(?) cyklu postów?






Wpadłam na pomysł, by podzielić się z Wami kilkoma zasadami, które bardzo pomagają w dążeniu do szczęścia i przeżywania każdego dnia jak najlepiej. Sama zamierzam zacząć stosować się do tych instrukcji i ciągle pracować nad sobą-samorozwój jest dla mnie bardzo ważny. Dlatego też rozpoczynam wraz z dniem dzisiejszym ćwiczenie numer jeden.

Och Gooood, moje nogi umarły. Ale wartowartowarto było! To już chyba ostatnie ciepłe dni tego roku, a później jesień minie w mgnieniu oka i nastanie zima, której chyba nie zniosę. Zbyt wiele wspomnień przyniesie. Do tego jeszcze Video Games Lany, przeraźliwe zimno, prószący śnieg i voila, retrospekcja murowana. No, ale koniec tych bezsensownych rozmyślań.

Ależ mam ochotę zapisać się na ten chór! Ale będę się okropnie bała. I stresowała. Mam czas do 20 września, by podjąć ostateczną decyzję. Jest go zdecydowanie zbyt dużo-będę rozmyślać i wytwarzać setki historii i powodów, dla których nie powinnam tam iść.

Chyba zacznę oglądać Glee od samego początku. To nic, że w tygodniu zapewne nie znajdę na to czasu. Dobra, dobra, przechodzę do właściwej części postu, czyli poznajcie małą, (jeszcze)słodką i uroczą Natalkę. (Czemu czuję się jak idiotka, podczas gdy to piszę?)

Postaram się zrobić to w miarę chronologicznie.

Poznajecie miejsce? Tak, to właśnie mój ukochany ryneczek ♥ Miałam dokładnie siedem miesięcy i pięć dni, kiedy poznałam Lajkonika :D

Miałam rude włosy, kurcze! A teraz jestem blondynką! Oddawać mi moje włosy z 1997 roku! I moją ukochaną huśtawkę, gdzie lubiłam zasypiać-nigdy w łóżeczku.

Ale modnisia, no nie mogę. Swoją drogą, bardzo ciekawe, za którym razem zdam prawo jazdy...Już zaczynam się tego obawiać, brr.


A to już 1999. Ej, czemu teraz nie potrafię się tak słodko uśmiechać? I mieć takiego koloru włosów? Btw, chcę sukienkę z ostatniego zdjęcia! ♥

A to moje główne zajęcia z dzieciństwa. Układanie puzzli-moja miłość. Nie obeszło się bez kupna nowego pudełeczka, gdy przechodziłam obok sklepu z zabawkami. Zdjęcie numer dwa przedstawia wyjście "na wiewiórki", jak zwykłam nazywać spacery do pobliskiego parku. Najczęściej z dziadkiem, który też bardzo często mnie uczył-sama się o to domagałam każdego dnia.

Moje pierwsze wakacje nad morzem. Chyba nie pamiętam nic z tamtego czasu, wszystko wiem jedynie z opowiadań. Koza chodząca po mieście, każdego dnia zupa pomidorowa i kopytka na obiad, bo nic innego mi nie smakowało i krztuszenie się ogromnym lizakiem. A jak się zwała ta miejscowość? Hm. Chłapowo, o!
 Wygląda, jakbym trzymała lalkę, nieprawdaż? Ale byłam szczęśliwa. Mam siostrę!
A to zdjęcie mi się niesamowicie podoba. Co za włooooosy! Pięć latek wtedy miałam, rok 2001.

Co mi tam, ośmieszamy się :D Nawet Julka patrzy na mnie z przerażeniem.

Dumny pierwszak z najdłuższym warkoczem. Strasznie chciałam pójść wreszcie do szkoły. A fotografia numer dwa przedstawia Natalkę grającą główną rolę w szkolnym przedstawieniu-zdobyliśmy pierwsze miejsce!
Patrzcie, co znalazłam!

A teraz macham Wam na pożegnanie i idę uczynić to co dziewczynka na zdjęciu powyżej-wziąć odprężającą kąpiel z książką w ręku, a następnie zdołować się troszkę przy moich smętach. Jakieś życzenia co do następnego posta?