Ponad to, ruszę na pewno z mini akcją jak najlepszego organizowania czasu-sporządziłam ostatnio specjalny planner, z którego zacznę korzystać od 1 września. Kiedy już go wydrukuję i złożę w całość, pokażę oczywiście na blogu! :)

Tak, tak, jeszcze tylko tydzień, tylko kilka dni... A ja nie czuję żalu. Prawdopodobnie dlatego, że te wakacje były najlepsze i więcej mi nie potrzeba-jestem gotowa na kolejny rok, chwilami czuję nawet ekscytację z tego powodu. I gdyby tylko nie matematyka...ach, dobra, do niej też spróbuję się przekonać, a przynajmniej taki mam plan. Jak zaczęłam sobie tak rozmyślać o powrocie do szkoły i wszystkim co z tym związane...poczułam motylki w brzuchu! Kurcze, serio? Aż tak bardzo mi się spieszy? Cóż, pewnie zmienię zdanie już w połowie września, wtedy dopiero wspomnę swoje słowa :D A na razie sobie żyję każdym dniem, co Wam również gorąco polecam! :)


Już jakiś czas temu obiecałam wpis dotyczący jogi, lecz dopiero dzisiaj się mobilizuję i rozpoczynam nowy cykl postów na moim blogu :) (Z czego bardzo się cieszę, bo będzie to dla mnie dodatkową motywacją, by nie zapominać o ćwiczeniach i praktyce!)

Ready, Set, Om.

1. Dobra dla Twojego umysłu

Joga łagodzi stres. Zapewnia nam bezpieczne miejsce, skąd codziennie możemy udać się w podróż w głąb siebie. Mata do jogi jest naszą małą wyspą, gdzie możemy zapomnieć choć na chwilę o wszelkich obowiązkach, zmaganiach i trudach i skupić się na oddychaniu, znalezieniu świadomego połączenia ze swym ciałem. Prawidłowy oddech i praktykowanie medytacji spowalnia puls, łagodzi splątane myśli i oczyszcza umysł. Codzienny rytuał przygotowuje nas do zachowywania spokoju nawet w najbardziej niespodziewanych sytuacjach.
Mamy dwa bardzo odrębne wybory w życiu-miłość i lęk Nasz strach zaczyna się, kiedy jesteśmy jeszcze dziećmi bojącymi się potworów mieszkających pod łóżkiem-powoli zaczyna on ewoluować i mieć wpływ na relacje, wybory i to, z kim się zadajemy. Wybierając lęk, wybierasz przeciwieństwo miłości-pozostajesz samotny i przerażony życiem. BioPsychoSocial Medicine w 2011 wykazało, że długoterminowa praktyka jogi może znacznie zredukować strach, złość i zmęczenie. Kiedy ćwiczymy jogę odrzucamy wszelkie smutki, a dla siebie zabieramy miłość i nadzieję. Myśl o jodze jak o zaproszeniu do bycia dokładnie tym kim jesteś i gdzie się znajdujesz-co jest idealne. Gdy stracisz strach, możesz szybować wysoko.

Wskazówka: Kiedy rozwijasz swoją matę do jogi, wyłącz wszelkie urządzenia komunikacyjne. Ćwicz w pokoju bez komputera i telefonu, lub przynajmniej je wyłącz. Zadedykuj ten czas dla siebie i nikogo innego-ciesz się odpoczynkiem i chwilą wolności od otoczenia.

2. Dobra dla Twojego ciała.

3. Dobra dla Twej duszy

Czasami życie wydaje się być niezwykle trudne i przytłaczające. Mam ochotę uciec, ukryć się tam, gdzie nikt mnie nie znajdzie, jednocześnie pragnąc całym sercem, by ktoś przyszedł do mej tajemniczej kryjówki i zatroszczył się o mnie. Jak o dziecko. Ale wiecie co? Zaczęłam się odważać. Ryzykować. Wypełniać swoją codzienność. I odkryłam, że potrafię. Jednak nie zawsze wszystko psuję! Mogę sprostać pewnym zadaniom, mogę być odpowiedzialna, mogę być świadoma tego, że jestem coś warta. Umiem zachowywać się dojrzale. Co więcej, wychodzi mi to całkiem naturalnie!

Dni jak dziś, dni jak wczoraj są warte wszystko. 

Poznałam uczucie całkowitej spontaniczności, szerokiego uśmiechu, który po kryjomu i znienacka pojawia się na mej twarzy, kiedy przypominam sobie przemiłą rozmowę. Nagły dreszcz przechodzący wzdłuż kręgosłupa, kiedy wspomnienie nasunie mi Twoją twarz i wpatrzone we mnie oczy. Smak wolności przybyły wraz z głośnymi dźwiękami piosenki, poruszający moje ciało w jej pulsujący rytm.

Rozmarzyłam się.

Prezentuję Wam kilka zdjęć z lipcowej, ukochanej, niezwykle ważnej dla mnie sesji z B.

Liczę na Wasze szczere opinie! :))

A jeśli moja twórczość przypadła Wam do gustu, będzie mi niezmiernie miło, jeśli polubicie ją na fejsbuku, klikając O TU. 

A jako że nadchodzi koniec sezonu jagodowego, proponuję Wam jeszcze przepyszny deser lub też część porannego posiłku.

Zachęcam gorąco do wypróbowania, a na lepsze zdjęcia i przepis zapraszam do Jagódki, o TUTAJ :)

A Wam życzę wspaniałych chwil ostatnich dni wakacji! 

Walczyłam, walczyłam, pół dnia nad tym spędziłam, ale się udało!
I niestety tym razem nie mówię o żadnych wyczynach w dążeniu do samorealizacji-co to to nie. Ale mimo wszystko jestem z siebie dumna-nareszcie piosenki odsłuchane na ipodzie będą scrobblowane na moje last.fm, hurra ja :D

Kurcze, sama już nie wiem, czy pisać częściej, lecz posty z mniejszą "zawartością", czy pozostać przy dotychczasowym sposobie prowadzenia bloga. Och, zresztą, samo się okaże, wolę niczego nie postanawiać i nie planować na wszelki wypadek, gdybym nie była w stanie wywiązać się z tego, co obiecałam.

Koniecznie muszę się z Wami podzielić najpyszniejszym tortem, jaki kiedykolwiek miałam okazję próbować! Mam megazdolną Mamę-cukierniczkę, szkoda, że nie chce zająć się tym profesjonalnie.




Do tej pory(tj. ostatnio jakieś trzy lata temu)w urodzinowym menu królował tzw "Czarny las", który uwielbiałam, czas jednak na zmiany-powyższe ciacho jest zdecydowanie zdrowsze i pyszniejsze! Przepis oryginalny z niezawodnej strony Moje Wypieki, polecam, jeśli tylko lubicie smak ciemnej czekolady w połączeniu z delikatną słodyczą owoców malin i serka mascarpone.

Co jeszcze dla Was mam? Kilka zdjęć-swoich, bo chyba je lubicie :) Mam ochotę dodać któreś z nich na fejsbuczka, lecz nie mogę się zdecydować, bo ostatecznie każde wydaje mi się być niewystarczająco dobre...

Miałam oglądać kolejny odcinek Glee, a co robię? Przeglądam fanpejdża Florence, oglądam nagranie z koncertu, rebloguję gify i czekam na jutro, gdyż będę mogła zamówić "Głos wszechmogący".


Ta muzyka kojarzy mi się z ogromnym szczęściem, towarzyszyła mi zawsze w najwspanialszych chwilach, ale również z rozpaczą i bezradnością, kiedy kuliłam się pod biurkiem, obejmując kolana, próbując zapomnieć o otaczającym mnie świecie wsłuchiwałam się w dźwięki "Girl with one eye"(stąd adres mojego bloga). Wiele jej utworów ma dla mnie szczególne znaczenie, gdyż były ze mną na różnych etapach mojego życia, dorastania, choroby, zdrowienia i szukania szczęścia na nowo. Florence to nadzieja. Florence to wyjątkowość. Florence to siła.
Na całe szczęście nie było mi dane przeczytać opisu ani dowiedzieć się od kogoś czegokolwiek na temat "mechanicznej pomarańczy". Film został mi jednak polecony przez A, której w tej kwestii można zaufać całkowicie. Chciałabym zacząć od tego, co najbardziej utkwi mi w pamięci-wybitna gra aktorska Malcolma McDowella,  który swym spojrzeniem i charakterystycznym, ironicznym uśmiechem jest zdolny sprawić,ze poczujesz się co najmniej nieswojo. Nie sadze, by po przeczytaniu pierwotnej wersji tego dzieła autorstwa(bo taki mam zamiar) Anthony'ego Burgessa zmieniło się moje wyobrażenie co do bohatera głównego. Ekranizacja zyskała popularność zapewne dzięki szerokiemu zakresowi interpretacji-prawdopodobnie każdy widz w zależności od wielu czynników występujących w jego życiu zwróci szczególna uwagę na inny problem ukazywany w opisywanym przeze mnie dziele. W moim przypadku była to działalność lekarzy, przedstawicieli państwowych i funkcjonowanie ogółu społeczeństwa, czyli jednym słowem antyutopia. Już na samym początku jedna z postaci wyraźnie daje nam do zrozumienia, ze dzisiejsze czasy niszczą człowieka i jego potencjał. Przyznać szczerze, ze zanim jeszcze dotarłam do fragmentu, w którym Alex trafia do więzienia, myślałam, ze działalność jego gangu ma na celu walkę z bogaczami, ludźmi z wyższych sfer i każdym, kto ma szczególne przywileje w państwie, jednak nie do końca miałam rację. Kiedy patrzyłam na liczne wulgarne sceny i przemoc ukazaną w filmie sądziłam, ze nic gorszego nie zostanie mi już przedstawione. Myliłam się-ostatecznie to chora mania władzy i bogactwa wygrywa. Poruszył mnie również wyraźny kontrast dobra i zła ukazywany co rusz w "mechanicznej pomarańczy" i zgadzam się ze stwierdzeniem, iz człowiek, który nie ma wyboru/nie dokonał go samodzielnie, nigdy nie zasłuży na miano dobrego. Nie dostajemy bynajmniej jednoznacznej odpowiedzi, która strona wygrywa, lecz dostrzec możemy wyraźnie zarysowane, wcielone w filmowa rzeczywistość pojęcie karmy-każdy pokrzywdzony przez DeLarge odpłaca mu się za wszelkie dokonane przed resocjalizacja i leczeniem" krzywdy. Całości dopełnia doskonale dobrana muzyka i pozostali aktorzy, którzy również nieźle się spisali. Jedynie zakończenie może pozostawić odrobinę goryczy i rozczarowania, nie wobec reżysera, lecz wobec brutalności i realiów rzeczywistości ukazanej w filmie, która bardzo odpowiada naszej codzienności...

//Naprawdę nie mam pojęcia kiedy wreszcie napiszę posta "normalnego", tj z jogą, przepisem, recenzją, etc, bo za każdym razem czuję ogromną potrzebę podzielenia się z Wami obecnym stanem ducha, więc to czynię. Pozdrawiam Was wszystkich z całego serducha i obiecuję, że w tym tygodniu odpiszę na wszystkie zaległe wiadomości, etc!

Jest duszno, upalnie, ukrop. Jestem śpiąca, gorąco mi, nic mi się nie chce. Ale wiecie co? Chcę napisać dla Was krótki post o "szczęściach", które w przeciągu drugiego miesiąca wakacji już zdążyły mnie spotkać. Lub inaczej-które dostrzegłam i starannie kolekcjonowałam chowając w swej podświadomości na zawsze.

Siła jest kobietą.
Tak właśnie przeczytałam wczoraj wieczorem w gazecie, wypowiedzi pań faktycznie były przekonywujące i podnoszące na duchu, czego było mi trzeba. Poczułam dumę, że dane jest mi być przedstawicielką płci żeńskiej, być "siłą". Jednakże dzisiaj, pisząc krótką opinię o ostatnio przeczytanej przeze mnie książce doszłam do wniosku, że to jednak człowiek jest siłą. Przekonajcie się sami, czytając literaturę obozową, wyciągajcie wnioski i czerpcie życiową siłę z tych wstrząsających opowieści.

Niezwykle trudno jest oceniać takie książki...Bo cóż będzie znaczyć to osiem czy dziesięć gwiazdek przy ogromie opisywanej tragedii oczami dziecka? Autor opisuje bardzo dosadnie spostrzeżenia kilkunastoletniego chłopca dotyczące codzienności obozowej. Najbardziej niewyobrażalne pośród wszystkich okrucieństw jest jednak dla mnie to, że niektórzy faktycznie doczekali wolności i z obozu wyszli. Żywi, nie ulatując przez komin pracującego bez ustanku krematorium. Czytając literaturę obozową utwierdzam się w przekonaniu, że człowiek jest w stanie znieść o wiele więcej niż mu się wydaje i jeśli tylko ma w sobie wolę życia, przetrwa najgorsze. Lecz jak później żyć, mając w głowie setki przerażających obrazów, którymi było się świadkiem? Na to pytanie jeszcze nie dostałam odpowiedzi, będę szukać dalej, sięgając po kolejne historie.

Dostałam dwie nominację do Liebster Award, tak więc tę notkę poświęcę odpowiedziom oraz krótkiemu filmikowi przedstawiającemu mój pokój :) Za to kolejna będzie już bardziej konkretna i treściwa, a postaram się stworzyć ją już jutro, bo za bardzo zaniedbuję swoich czytelników, pomimo iż są wakacje!

Od Niekonwencjonalnej

1. Co sądzisz o posiadaniu dziecka w wieku 16, 17 lat?
Sądzę, że dziecku należy się odpowiednia opieka, a dziewczyny(bo jakoś nie potrafię użyć tu słowa kobiety, spoglądając na większość płci żeńskiej w tym właśnie przedziale wiekowym)nie byłaby w stanie tego zapewnić. Później wyrośnie kolejne dziecko z nadszarpniętą psychiką i mnóstwem problemów.