teoria przyczynowości - przemyślenia na temat własnych uczuć, emocji i zachowań, często zaczerpnięte i przyswojone z przekazów kultury

Niedziela wieczór, spędzasz miło czas, odpoczywasz, pełen relaks. Do momentu, w którym uświadamiasz sobie, że, cholera, jutro jest TEN dzień. Poniedziałek. Dreszcz odrazy wstrząsa Twym ciałem, mina Ci rzednie, przestajesz mieć ochotę na obejrzenie filmu czy zrobienie czegoś, co wcześniej, pełen energii, sobie postanowiłeś. Dlaczego?

Dlaczego mit okropnego poniedziałku jest tak powszechny?
Powrót do obowiązków, wczesne wstawanie, szkoła, praca, brak czasu. Standardowe odpowiedzi. Ale zastanówmy się przez moment - czy robisz to tylko w poniedziałki?

Jeśli każdy "roboczy" dzień tygodnia napawa Cię przerażeniem - coś jest nie tak z Twoim życiem - tutaj kwestia wymagałaby znacznie dłuższego zastanowienia.

Ale jeśli jest to jedynie syndrom poniedziałkowy - halo, halo, proszę to natychmiast zmienić! Zerknij raz jeszcze na początek wpisu. Widzisz? To nie jest prawdziwie Twoje odczucie, a jedynie zaczerpnięte w powszechnego przekonania o tym, jak ciężko wstaje się w ten nieszczęsny dzień tygodnia. Teoria przyczynowości dotyczy również takich przekonań jak np to, że rozłąka sprzyja rozkwitowi uczuć. Kultura, w której żyjemy, narzuca nam wiele poglądów, które ślepo zaczynamy traktować jako swoje własne, jeśli nie poddamy ich głębszej refleksji.


No dalej, powiedz, co takiego jest w każdym Twoim poniedziałku, że go nie znosisz?

Bo wiesz, ja myślę, że z tym poniedziałkiem jest trochę tak jak z porankiem. Nowy początek, który może ukierunkować na całą resztę dnia/tygodnia. Dający nowe możliwości i szanse, na przeżycie wspaniałych chwil.
Nastawiając się z góry negatywnie, przyjmując pozycję obronną, nie dajesz sobie szansy na coś dobrego.

Stąd mój pomysł. W każdy poniedziałek rano, na moim instagramie i fanpejdżu znajdziecie pewne zadanie/cytat do przemyślenia/motywację, by z dobrym humorem wkroczyć w kolejny tydzień i mieć siłę na stawianie czoła nowym wyzwaniom. Postaram się pokazać Wam, że ten dzień może być piękny, mimo powrotu do ""szarej"" rzeczywistości. Potrzebuję tylko, byś podszedł do tego z otwartym umysłem i bez nastawienia, że to się absolutnie nie uda, a poniedziałek jest zły, bo odbiera Ci słodkie chwile lenistwa.

To co, działamy razem? Ku lepszym poniedziałkom!

Dziś jednak chciałabym to zrobić nieco bardziej wprost. Wiecie, 20 lat to taka poważna liczba. (No dobra, co roku każda liczba wydaje mi się być niezwykle doniosła. ALE to 20 to takie okrąglutkie. Musicie mi przyznać.) Zainspirowana pięknym wpisem Hani, postanowiłam stworzyć coś podobnego. By za rok, za dwa, za lat pięć skonfrontować swoje obecne Ja z tym, czego pragnęłam i jaka byłam kiedyś.

Depresji nie przedstawiłabym jako czarnego, przerażającego stwora. Raczej przyczajone w kącie stworzenie, które stopniowo zmienia swój kolor na szary. Kompletnie bez wyrazu.
Chociaż najpierw, faktycznie, nieźle daje popalić. Zmusza do nieadekwatnie dużego gniewu, w sytuacji kiedy malutki drobiazg nie idzie po Twojej myśli. Spóźniony autobus, krzywe spojrzenie nieznajomego, budzik nastawiony na szóstą rano. Serwuje beznadziejne wieczory, podsuwając Ci do kontemplacji obrazy z Twojego życia - takie, które niekoniecznie masz ochotę wspominać.

A potem, powoli się uspokaja. Wycofuje do swojego kącika. Ale wciąż ma nad Tobą dowodzenie.
Witaj apatio, witajcie dnie, spędzone ze wzrokiem wbitym w ścianę, bo jaki jest sens w oglądaniu filmu, w czytaniu, w wyjściu ze znajomymi? Nie wyjdę, za nic w świecie. Oni będą pytać. Będą mnie zmuszać do uśmiechów. A ja nie potrafię. Poza tym, nie chce mi się. Godzinę później lekka zmiana repertuaru. Ty to debil jesteś, znów zaprzepaszczasz jakiekolwiek szanse socjalizacji, A oni się tam bawią. Bez Ciebie. Znów. W sumie, tak im na pewno lepiej. Gdybym tam była, wszystko bym spieprzyła, jak zwykle.

Tak mijają dni. A ludzie mówią do Ciebie. Ogarnij się! O co Tobie właściwie chodzi? Ludzie cierpią, chorują na raka, jeżdżą na wózku inwalidzkim. A Ty się tak bezsensownie nad sobą rozczulasz. Tracisz tyle cennego czasu. Zrób coś, nie wydziwiaj.

No. To teraz to Twoje stworzonko ma niezłe pole do popisu. Mózg nie nadąża. Bo, cholera, nie zgadzam się, ja bym chciała, ale nie umiem, nie wiem jak. Czuję się źle. Ale...macie rację. Boże, przecież Ci wszyscy ludzie, chorujący, w bólu i cierpieniu, napluliby na mnie, gdyby zobaczyli co ja najlepszego wyprawiam. Jestem zerem.



Chciałam nakreślić Wam krótki urywek z życia osoby cierpiącej na depresję. Żaden kliniczny i naukowy opis, bo wiecie, jeszcze do tego nie dotarłam, mogę Wam powiedzieć wiele o prawidłowym rozwoju, ale powyższą sytuację znam tylko z doświadczenia, własnego jak i innych.

I pragnę zwrócić Waszą uwagę na pewien niezwykle istotny aspekt tej choroby. Na wpływ, jaki mają ludzie otaczający osobę chorą. Jest taki slogan z tym związany, pewnie Wam już doskonale znany, mnie jednak niezwykle utkwił w pamięci. W skrócie, chodzi o to, że przecież nikt nie mówi osobie cierpiącej na alergię, by nie kichała. Nikt też jej za tę chorobę nie wini. Dlaczego więc, w przypadku depresji, tak często padają oskarżające słowa? Dlaczego tak często ostatecznie odsuwamy się od tych, którzy tak bardzo potrzebują naszego wsparcia, choć totalnie nie potrafią i nie są w stanie tego pokazać tak, jak robi to zdrowy człowiek.

Bardzo dobijają porównania do osób śmiertelnie chorych. Wywołują ogromne poczucie winy. Ale to nie jest dobra taktyka, nigdy nie sprawi, że osoba w głębokim smutku/poczuciu bezsensu się uśmiechnie.
Nawet, jeśli pozornie nie wiadomo skąd ta depresja się wzięła - żadnych traum, żadnych okropnych sytuacji. Wiecie, to może wynikać nawet z niewykrytej choroby ciała - zaburzeń jelitowych, niedoczynności tarczycy, cukrzycy. Jakieś nieświadome i niewykryte pragnienie, niezaspokojona potrzeba. Brak poczucia miłości i bezpieczeństwa.

Możliwości jest mnóstwo. Ale zamiast oceniać, po prostu bądźmy.

Nie lubimy być smutni. Taki Wam banał zaserwuję na początek, a co.
Kiepski nastrój jest postrzegany jako stan alarmowy, coś jest nie tak, halo, halo, szybko, trzeba coś z tym zrobić! A jeszcze gorzej, gdy ktoś nam bliski zachowuje się troszeczkę niemrawo, a na jego twarzy jakoś tak brakuje uśmiechu. Wpadamy w lekką panikę. Zagadujemy, błagamy, by nasz nieszczęśnik opowiedział nam ze szczegółami co też się stało, że taki smuteczek nastał.
Coś Wam opowiem. Posłuchajcie mnie uważnie.

Jakkolwiek Sylwester nie jest dla mnie ważnym świętem, ciężko mi przejść obojętnie obok perspektywy zamknięcia za sobą jakiegoś rozdziału i zaplanowania czegoś nowego.

W zeszłym roku, pierwszego stycznia pieczołowicie wyklejałam swój zeszyt karteczkami szczęścia z całego roku. Robota żmudna, ale, wow, spójrzcie, +/- 360 dni, w których zdarzyło się coś dobrego! Wystarczy jedynie odrobinę się postarać, by te momenty uchwycić - właśnie tego nauczyło mnie zeszłoroczne wyzwanie.

Teraz podjęłam się czegoś, za co zabierałam się już kilkakrotnie, lecz nie potrafiłam wytrwać zbyt długo. Tym razem będzie inaczej, bo znalazłam świetną inspirację i sposób, jak fajnie zaaranżować Dziennik Pięcioletni. Od Kreatywy  podkradłam pomysł na pudełeczko, wcześniej odpowiadałam w zeszycie, dlatego często o tym projekcie zapominałam, lub zwyczajnie mi się nie chciało. W wycięcie karteczek i zapisanie na nich pytań włożyłam trochę pracy, więc zakładam, że będzie to dla mnie istotnym czynnikiem motywującym do bycia konsekwentną w podjętym projekcie.

Związek i relacje

Studia i rozwój "naukowy"

Blog, zdjęcia

Mindfulness

Praca nad sobą