Nie umiem pisać podsumowań, nie potrafię tak długiego okresu czasu jak 365 dni określić w kilku zdaniach. A może po prostu nie chcę tego robić? Chyba nie czuję takiej potrzeby. Dawniej było to dla mnie ważne-melancholijny nastrój musiał być, wspominki, tworzenie list postanowień i cała reszta sylwestrowej szopki, która w efekcie nie przynosiła zupełnie nic. Sylwester nie ma dla mnie szczególnego znaczenia jako dzień-poza tym, że jest okazją do spędzenia kilku godzin więcej niż zwykle z Nim. A poza tym...nie różni się niczym, bo każdy czas jest równie dobry, by podjąć jakąś twórczą, rozwijającą, albo i nawet niekoniecznie udaną decyzję bądź wyzwanie, spróbować czegoś nowego, działać.

Kurcze! A jednak jest coś, co chciałabym wprowadzić do swej codzienności. Chociaż nie jest to noworoczne postanowienie, bo myślę o tym już od kilku tygodni, a że przypomniałam sobie o tym właśnie w tej chwili, mogę się więc nim z Wami podzielić.
Zależy mi na tym, by częściej fotografować swoją codzienność, a w szczególności wszystko to, co kocham. Chciałabym móc w przyszłości otworzyć pudełko pełne zdjęć, które rozczulą mnie, wzruszą i spowodują uśmiech.
Ale...nic na siłę. Muszę popracować nad swym słomianym zapałem, bardzo często inspiruje mnie coś lub ktoś na krótką chwilę, po czym wszystko odchodzi w zapomnienie.

Pamięć jest zwodnicza-to jedna z ułomności człowieka(moich?), której nie jestem w stanie przeboleć. Dlatego chciałabym też, by pisanie weszło mi w nawyk i posłużyło również jako "materiał" na przyszłość.

Tymczasem
dziękuję za uwagę,
kłaniam się
i życzę Wam pokładów sił nie do wyczerpania i wszystkiego dobrego.
Szukajcie własnych elementów układanki, które niosą szczęście. Każdy jeden jest bezcenny. Chwile. Momenty.

Święta to rodzina.
Choinka, światełka, pysznie zastawiony stół.
Ale często jest to również samotność i tęsknota.
Tak troszkę.
Więc dla wszystkich samotnych, nawet w pokoju pełnym krewnych,
nie jesteście sami.
Gdzieś, ktoś, podziela Wasze uczucia.

Wczorajszy leniwy dzień rozpoczęłam od ukochanego makowca Mamy w towarzystwie kawy. (Hm, co prawda składa się ona w 60% z cykorii, ale pachnie i wygląda niemalże jak czarna kawa, a mi tyle do szczęścia potrzeba. Chociaż nie potrafię zrozumieć dlaczego picie czarnej kawy nasuwa mi skojarzenie bycia kimś wyjątkowym, kimś, em, fajnym?! to niestety tak właśnie jest.)


1. Dlaczego postanowiłaś założyć bloga?

Jestem dziwna.

Oj, długo już nie miałam tak całkowicie wolnego weekendu.
Chciałabym móc napisać, że wykorzystuje ten czas jak najlepiej, rozwijam się, uczę, poznaję.
No trudno, prawda jest inna, lenię się, odpoczywam, przygotowuję do świąt. Wybaczcie-tym razem zapewne nie zainspiruję Was do działania. Za to zachęcam do odpoczynku, chwili relaksu. Zwykle trudno mi było ten stan osiągnąć bez poczucia winy.
Teraz z kolei mam wrażenie, że wpadam w drugą skrajność i brak mi chęci do kontynuowania wszystkiego, czym kiedyś zaczynałam się zajmować. Zdjęcia, gitara, joga, nic.

Ale poznaję muzykę, dużo muzyki. I, i, i, żyję sobie bez większych depresji, jutro po raz kolejny prawdopodobnie zmniejszę dawkę tabletek, mam więc powody do bycia dumną z siebie.

I może będziecie mi mieć za złe to, że moje posty tutaj nie są takie, jak dawniej. Ale to jestem ja. Zawsze pisałam i piszę w zgodzie z sobą. I nie dam rady tego zmienić w żaden sposób, bo nie przyniosłoby to z pewnością niczego dobrego.

Już wiecie co u mnie, weekendowy wpis zaliczony, a jeśli czujecie się zawiedzeni-proszę, dajcie znać o czym chcielibyście poczytać, a może mnie natchnie :> (oby...)

I'm sorry.

Weekend z nauką.
Tak mi smutno to sobie włączę odpowiednio depresyjną muzykę i będzie super.

Mniejsza o to.

Swego czasu Krufka zaproponowała mi napisanie artykułu do cyklu "Twój przepis na piękno". Jednak autorka bloga obecnie wprowadza wiele zmian i przenosi się w inne miejsce, więc przypuszczam, że nie zostanie on już opublikowany. Więc sama go Wam przedstawię. Co mi tam.


Przede mną nie lada wyzwanie.
Napisać tekst dla Krufki? Dla wszystkich jej czytelników?
Ale przecież...nie mogę równać się z resztą blogerek, których kunszt wypowiedzi i moc słów są wyjątkowe. Jak nic powinnam odmówić, nie mam wyboru...


Nie. Nie dziś, nie tym razem.
Powyżej przedstawiłam Wam klasyczny bunt podświadomości osoby o niskim poczuciu wartości, który nie pozwala nam na jakąkolwiek przyjemność, jednocześnie utwierdzają nas w przekonaniu, że na to nie zasługujemy.


A to już stara śpiewka w moim przypadku. Uprzednio nawet zadbałam o to, by nic nie skusiło mnie w zmianie swej decyzji i zabroniłam sobie czytać inne artykuły słynnego cyklu Krufki. Chcecie wiedzieć jak do tego doszłam i jaka jest moja recepta na to, by czuć się naprawdę pięknie? Proszę bardzo, oto i ona.



Stocz walkę. Prawdziwą, sprawiedliwą i otwartą, ze swoim zainfekowanym tokiem myślenia podpowiadającym Wam, że wszyscy wokół są szczuplejsi, ładniejsi i w ogóle LEPSI. Pod żadnym pozorem nie pozwól na to, by takie myśli wzięły nad Tobą górę, bo żadna z nich nie jest prawdziwa. Piękno to przede wszystkim kwestia nastawienia do siebie samego. Ludzi szczęśliwych, radosnych, serdecznych i otwartych automatycznie uznajemy za atrakcyjnych zewnętrznie, a wraz z lepszym ich poznaniem jesteśmy tego coraz pewniejsi.


Więc ruszaj, nie trać czasu. Od dziś, cierpliwie i bez przerwy pracuj nad postrzeganiem siebie. A jeśli wciąż nie potrafisz dostrzec w sobie ani odrobiny piękna, znajdź lepsze lustro, przyjrzyj się uważniej, popatrz odrobinę dłużej, bo nic, co ma w życiu prawdziwe znaczenie nie przychodzi od razu i bez wysiłku. Zaufaj mi, coś o tym wiem. Choć możesz stwierdzić, że brak mi doświadczenia, bo zbyt krótko jestem na tym świecie, akurat w tym jednym, jedynym przypadku nie mogę się z Tobą zgodzić-doskonale pamiętam ile razy trzeba próbować, ile razy pragnąć, by to wszystko się skończyło i ile łez bezsilności mieć za sobą, by wreszcie, małymi kroczkami, zacząć odnosić sukcesy.



W moim przekonaniu piękno to stan umysłu, który przekłada się na wygląd zewnętrzny. Dlatego zanim zaczniesz korzystać z wszelkich rad propagowanych przez media, NAUCZ SIĘ kochać siebie, świat i ludzi. W innym wypadku żaden kosmetyk, żaden biustonosz z push-upem, żaden wyszczuplający kostium nie będzie mieć najmniejszego sensu. Dopóki nie przestaniesz być dla siebie surowym dyktatorem porównującym się do każdego na nic zda się Twój trud wkładany w perfekcyjny wygląd. Bo czuć się pięknie będziesz dopiero wtedy, gdy Twój umysł, Ty sam sobie na to pozwolisz.

Grudzień.
Wcale nie nastraja mnie świątecznie, niestety.
Nie mam pojęcia dlaczego święta straciły dla mnie swój urok już dwa lata temu.
Co nie zmienia faktu, że będę starała się sprawić, by te dni były piękne.
Miniony weekend na całe szczęście już przeminął, szkoła i codzienne zajęcia pozwolą mi, hm, nie myśleć.

Tymczasem zapraszam na małe podsumowanie miesiąca.

Przeczytane: 4 książki

(lektura dodatkowa) "Transatlantyk" Witold Gombrowicz

Trudno mi ustosunkować się do tego tytułu. Podejrzewam, że bez pomocy nauczyciela nie miałabym pojęcia o co w ogóle chodzi. Ale nie żałuję czasu przeznaczonego na tą lekturę-poznałam przecież coś nowego.
(z półki Mamy)







"Niepokonani" Krzysztof Ziemiec
Przedstawione przez pana Krzysztofa historie są bez wyjątku poruszające, lecz, niestety, ich przedstawienie do mnie nie przemawia. Być może nie powinnam oceniać tej książki pod takim kątem, lecz trudno jest mi spojrzeć na nią inaczej. Brakowało mi tu...wszystkiego. Bo, kurcze, żeby dotrzeć do ludzkich serc w dzisiejszych czasach trzeba się jednak nieco bardziej postarać. A w przypadku "Niepokonanych" mamy dwanaście historii, a to wszystko zmieściło się w zaledwie dwustu stronach. Zbyt mało czasu zostało poświęcone na te osobiste dramaty, nie wystarczająco by wzruszyć. Jedynie ostatni i końcówka przedostatniego rozdziału była dla mnie poruszająca, skłoniła mnie do głębszych rozmyślań i wywołała ochotę do niesienia pomocy innym. Reszta historii, cóż, po prostu nie została w odpowiedni sposób odtworzona. Możecie nazwać mnie nieczułą, lecz jestem zdania, iż forma ma duże znaczenie, zwłaszcza, jeśli chcemy trafić do odbiorcy.
Poniekąd czuję, że nie powinnam oceniać tego dzieła, z powodu niezwykle osobistych i intymnych zwierzeń głównego bohatera. Ostatecznie jednak jakaś opinia na temat "Cierpień..." się w mej głowie uformowała, więc postanowiłam postawić notę.
Werter posiadł niezwykłą umiejętność wyrażania swych uczuć słowem, ponad to, niektóre z nich były mi bliskie i znane. Postrzeganie cierpienia psychicznego i samobójstwa jako fizycznych dolegliwości i śmiertelnej choroby w następstwie to porównanie, które sprawiło, że zaczęłam podważać swój dotychczasowy pogląd, iż cierpiącemu na depresję można pomóc. Momentami jednak dostrzegałam faktyczne szaleństwo i przesadę bohatera, który w swej miłości nie znał granic.
Słynny utwór Goethe'go zasiał w mych myślach niepokój i pozostawił smutek w duszy, lecz zapewne takie było zamierzenie autora. Moim zdaniem, książka ta niewątpliwie była i jest literackim fenomenem, co nie oznacza jednak, że każdy podzielać będzie tę opinię.
Po obejrzeniu "Kubusia i jego Pana" w Teatrze Ludowym po prostu musiałam sięgnąć po oryginał autorstwa Diderota, ponieważ sztuka niezwykle mi się podobała. Oświeceniowa powiastka filozoficzna faktycznie jest dość śmiała i figlarna-autor raz po raz pogrywa sobie z czytelnikiem, ukazując mu swoją władzę i zwierzchnictwo nad całokształtem tekstu. Opowieść Kubusia, co rusz przerywana przez następujące w trakcie podróży wydarzenia, ostatecznie wzrusza i wywołuje uśmiech, a jego Pan, choć nie do końca zasłużenie, również kończy szczęśliwie. Żałuję tylko, że musiałam w pewnym momencie przerwać "Kubusia...", by przeczytać lekturę, bo utrudniło mi to nieco odbiór utworu.