Nie umiem pisać podsumowań, nie potrafię tak długiego okresu czasu jak 365 dni określić w kilku zdaniach. A może po prostu nie chcę tego robić? Chyba nie czuję takiej potrzeby. Dawniej było to dla mnie ważne-melancholijny nastrój musiał być, wspominki, tworzenie list postanowień i cała reszta sylwestrowej szopki, która w efekcie nie przynosiła zupełnie nic. Sylwester nie ma dla mnie szczególnego znaczenia jako dzień-poza tym, że jest okazją do spędzenia kilku godzin więcej niż zwykle z Nim. A poza tym...nie różni się niczym, bo każdy czas jest równie dobry, by podjąć jakąś twórczą, rozwijającą, albo i nawet niekoniecznie udaną decyzję bądź wyzwanie, spróbować czegoś nowego, działać.

Kurcze! A jednak jest coś, co chciałabym wprowadzić do swej codzienności. Chociaż nie jest to noworoczne postanowienie, bo myślę o tym już od kilku tygodni, a że przypomniałam sobie o tym właśnie w tej chwili, mogę się więc nim z Wami podzielić.
Zależy mi na tym, by częściej fotografować swoją codzienność, a w szczególności wszystko to, co kocham. Chciałabym móc w przyszłości otworzyć pudełko pełne zdjęć, które rozczulą mnie, wzruszą i spowodują uśmiech.
Ale...nic na siłę. Muszę popracować nad swym słomianym zapałem, bardzo często inspiruje mnie coś lub ktoś na krótką chwilę, po czym wszystko odchodzi w zapomnienie.

Pamięć jest zwodnicza-to jedna z ułomności człowieka(moich?), której nie jestem w stanie przeboleć. Dlatego chciałabym też, by pisanie weszło mi w nawyk i posłużyło również jako "materiał" na przyszłość.

Tymczasem
dziękuję za uwagę,
kłaniam się
i życzę Wam pokładów sił nie do wyczerpania i wszystkiego dobrego.
Szukajcie własnych elementów układanki, które niosą szczęście. Każdy jeden jest bezcenny. Chwile. Momenty.

Święta to rodzina.
Choinka, światełka, pysznie zastawiony stół.
Ale często jest to również samotność i tęsknota.
Tak troszkę.
Więc dla wszystkich samotnych, nawet w pokoju pełnym krewnych,
nie jesteście sami.
Gdzieś, ktoś, podziela Wasze uczucia.

Wczorajszy leniwy dzień rozpoczęłam od ukochanego makowca Mamy w towarzystwie kawy. (Hm, co prawda składa się ona w 60% z cykorii, ale pachnie i wygląda niemalże jak czarna kawa, a mi tyle do szczęścia potrzeba. Chociaż nie potrafię zrozumieć dlaczego picie czarnej kawy nasuwa mi skojarzenie bycia kimś wyjątkowym, kimś, em, fajnym?! to niestety tak właśnie jest.)


1. Dlaczego postanowiłaś założyć bloga?

Jestem dziwna.

Oj, długo już nie miałam tak całkowicie wolnego weekendu.
Chciałabym móc napisać, że wykorzystuje ten czas jak najlepiej, rozwijam się, uczę, poznaję.
No trudno, prawda jest inna, lenię się, odpoczywam, przygotowuję do świąt. Wybaczcie-tym razem zapewne nie zainspiruję Was do działania. Za to zachęcam do odpoczynku, chwili relaksu. Zwykle trudno mi było ten stan osiągnąć bez poczucia winy.
Teraz z kolei mam wrażenie, że wpadam w drugą skrajność i brak mi chęci do kontynuowania wszystkiego, czym kiedyś zaczynałam się zajmować. Zdjęcia, gitara, joga, nic.

Ale poznaję muzykę, dużo muzyki. I, i, i, żyję sobie bez większych depresji, jutro po raz kolejny prawdopodobnie zmniejszę dawkę tabletek, mam więc powody do bycia dumną z siebie.

I może będziecie mi mieć za złe to, że moje posty tutaj nie są takie, jak dawniej. Ale to jestem ja. Zawsze pisałam i piszę w zgodzie z sobą. I nie dam rady tego zmienić w żaden sposób, bo nie przyniosłoby to z pewnością niczego dobrego.

Już wiecie co u mnie, weekendowy wpis zaliczony, a jeśli czujecie się zawiedzeni-proszę, dajcie znać o czym chcielibyście poczytać, a może mnie natchnie :> (oby...)

I'm sorry.

Weekend z nauką.
Tak mi smutno to sobie włączę odpowiednio depresyjną muzykę i będzie super.

Mniejsza o to.

Swego czasu Krufka zaproponowała mi napisanie artykułu do cyklu "Twój przepis na piękno". Jednak autorka bloga obecnie wprowadza wiele zmian i przenosi się w inne miejsce, więc przypuszczam, że nie zostanie on już opublikowany. Więc sama go Wam przedstawię. Co mi tam.


Przede mną nie lada wyzwanie.
Napisać tekst dla Krufki? Dla wszystkich jej czytelników?
Ale przecież...nie mogę równać się z resztą blogerek, których kunszt wypowiedzi i moc słów są wyjątkowe. Jak nic powinnam odmówić, nie mam wyboru...


Nie. Nie dziś, nie tym razem.
Powyżej przedstawiłam Wam klasyczny bunt podświadomości osoby o niskim poczuciu wartości, który nie pozwala nam na jakąkolwiek przyjemność, jednocześnie utwierdzają nas w przekonaniu, że na to nie zasługujemy.


A to już stara śpiewka w moim przypadku. Uprzednio nawet zadbałam o to, by nic nie skusiło mnie w zmianie swej decyzji i zabroniłam sobie czytać inne artykuły słynnego cyklu Krufki. Chcecie wiedzieć jak do tego doszłam i jaka jest moja recepta na to, by czuć się naprawdę pięknie? Proszę bardzo, oto i ona.



Stocz walkę. Prawdziwą, sprawiedliwą i otwartą, ze swoim zainfekowanym tokiem myślenia podpowiadającym Wam, że wszyscy wokół są szczuplejsi, ładniejsi i w ogóle LEPSI. Pod żadnym pozorem nie pozwól na to, by takie myśli wzięły nad Tobą górę, bo żadna z nich nie jest prawdziwa. Piękno to przede wszystkim kwestia nastawienia do siebie samego. Ludzi szczęśliwych, radosnych, serdecznych i otwartych automatycznie uznajemy za atrakcyjnych zewnętrznie, a wraz z lepszym ich poznaniem jesteśmy tego coraz pewniejsi.


Więc ruszaj, nie trać czasu. Od dziś, cierpliwie i bez przerwy pracuj nad postrzeganiem siebie. A jeśli wciąż nie potrafisz dostrzec w sobie ani odrobiny piękna, znajdź lepsze lustro, przyjrzyj się uważniej, popatrz odrobinę dłużej, bo nic, co ma w życiu prawdziwe znaczenie nie przychodzi od razu i bez wysiłku. Zaufaj mi, coś o tym wiem. Choć możesz stwierdzić, że brak mi doświadczenia, bo zbyt krótko jestem na tym świecie, akurat w tym jednym, jedynym przypadku nie mogę się z Tobą zgodzić-doskonale pamiętam ile razy trzeba próbować, ile razy pragnąć, by to wszystko się skończyło i ile łez bezsilności mieć za sobą, by wreszcie, małymi kroczkami, zacząć odnosić sukcesy.



W moim przekonaniu piękno to stan umysłu, który przekłada się na wygląd zewnętrzny. Dlatego zanim zaczniesz korzystać z wszelkich rad propagowanych przez media, NAUCZ SIĘ kochać siebie, świat i ludzi. W innym wypadku żaden kosmetyk, żaden biustonosz z push-upem, żaden wyszczuplający kostium nie będzie mieć najmniejszego sensu. Dopóki nie przestaniesz być dla siebie surowym dyktatorem porównującym się do każdego na nic zda się Twój trud wkładany w perfekcyjny wygląd. Bo czuć się pięknie będziesz dopiero wtedy, gdy Twój umysł, Ty sam sobie na to pozwolisz.

Grudzień.
Wcale nie nastraja mnie świątecznie, niestety.
Nie mam pojęcia dlaczego święta straciły dla mnie swój urok już dwa lata temu.
Co nie zmienia faktu, że będę starała się sprawić, by te dni były piękne.
Miniony weekend na całe szczęście już przeminął, szkoła i codzienne zajęcia pozwolą mi, hm, nie myśleć.

Tymczasem zapraszam na małe podsumowanie miesiąca.

Przeczytane: 4 książki

(lektura dodatkowa) "Transatlantyk" Witold Gombrowicz

Trudno mi ustosunkować się do tego tytułu. Podejrzewam, że bez pomocy nauczyciela nie miałabym pojęcia o co w ogóle chodzi. Ale nie żałuję czasu przeznaczonego na tą lekturę-poznałam przecież coś nowego.
(z półki Mamy)







"Niepokonani" Krzysztof Ziemiec
Przedstawione przez pana Krzysztofa historie są bez wyjątku poruszające, lecz, niestety, ich przedstawienie do mnie nie przemawia. Być może nie powinnam oceniać tej książki pod takim kątem, lecz trudno jest mi spojrzeć na nią inaczej. Brakowało mi tu...wszystkiego. Bo, kurcze, żeby dotrzeć do ludzkich serc w dzisiejszych czasach trzeba się jednak nieco bardziej postarać. A w przypadku "Niepokonanych" mamy dwanaście historii, a to wszystko zmieściło się w zaledwie dwustu stronach. Zbyt mało czasu zostało poświęcone na te osobiste dramaty, nie wystarczająco by wzruszyć. Jedynie ostatni i końcówka przedostatniego rozdziału była dla mnie poruszająca, skłoniła mnie do głębszych rozmyślań i wywołała ochotę do niesienia pomocy innym. Reszta historii, cóż, po prostu nie została w odpowiedni sposób odtworzona. Możecie nazwać mnie nieczułą, lecz jestem zdania, iż forma ma duże znaczenie, zwłaszcza, jeśli chcemy trafić do odbiorcy.
Poniekąd czuję, że nie powinnam oceniać tego dzieła, z powodu niezwykle osobistych i intymnych zwierzeń głównego bohatera. Ostatecznie jednak jakaś opinia na temat "Cierpień..." się w mej głowie uformowała, więc postanowiłam postawić notę.
Werter posiadł niezwykłą umiejętność wyrażania swych uczuć słowem, ponad to, niektóre z nich były mi bliskie i znane. Postrzeganie cierpienia psychicznego i samobójstwa jako fizycznych dolegliwości i śmiertelnej choroby w następstwie to porównanie, które sprawiło, że zaczęłam podważać swój dotychczasowy pogląd, iż cierpiącemu na depresję można pomóc. Momentami jednak dostrzegałam faktyczne szaleństwo i przesadę bohatera, który w swej miłości nie znał granic.
Słynny utwór Goethe'go zasiał w mych myślach niepokój i pozostawił smutek w duszy, lecz zapewne takie było zamierzenie autora. Moim zdaniem, książka ta niewątpliwie była i jest literackim fenomenem, co nie oznacza jednak, że każdy podzielać będzie tę opinię.
Po obejrzeniu "Kubusia i jego Pana" w Teatrze Ludowym po prostu musiałam sięgnąć po oryginał autorstwa Diderota, ponieważ sztuka niezwykle mi się podobała. Oświeceniowa powiastka filozoficzna faktycznie jest dość śmiała i figlarna-autor raz po raz pogrywa sobie z czytelnikiem, ukazując mu swoją władzę i zwierzchnictwo nad całokształtem tekstu. Opowieść Kubusia, co rusz przerywana przez następujące w trakcie podróży wydarzenia, ostatecznie wzrusza i wywołuje uśmiech, a jego Pan, choć nie do końca zasłużenie, również kończy szczęśliwie. Żałuję tylko, że musiałam w pewnym momencie przerwać "Kubusia...", by przeczytać lekturę, bo utrudniło mi to nieco odbiór utworu.

cześć, jestem Natalia, jestem "humanem" i będę bezrobotna.



Naprawdę? Tylko to się dla Was liczy?
Może żyję złudzeniem, może dopiero na/po studiach otrzeźwieję, może faktycznie nie będzie łatwo. Lecz jak na razie jestem pełna wiary i nadziei(może w swej naiwności?), że jeśli tylko będę zdecydowanie działać i mocno pragnąć coś osiągnąć, ostatecznie pokonam każdą przeszkodę.
Mam mnóstwo chwil zwątpienia, zwłaszcza kiedy ktoś unosi brwi z uśmiechem pełnym pobłażania na wieść o tym, że wybrałam profil humanistyczny i liczę na to, że w przyszłości zdołam utrzymać się sama i żyć na poziomie. A zdarza się do dość często.

Wtedy przywołuję wspomnienia. Radość i ekscytację na lekcjach polskiego, poznając nowych twórców, chłonąc coraz to więcej wiadomości. Wielki uśmiech na twarzy podczas angielskiego przywołany przez genialną nauczycielkę. Ciekawość rozbudzoną historią Polski, której zawdzięczam wiele rozmów z Tatą i odkrycie czegoś, co nas łączy. Zachwyt nad realizacją spektaklu teatralnego, fascynacja poezją, autorem, problemem społecznym, CZŁOWIEKIEM.
Tak, to wszystko dzięki szkole, co brzmi dość absurdalnie. Właśnie dlatego wiem, że dobrze wybrałam. Staram się nie ograniczać i nie jestem zwolennikiem powiedzenia "nie umiem matmy, bo jestem humanem". Dlatego z całą zaciętością staram się zwalczać ten chory stereotyp, tym samym próbując nauczyć się logicznego myślenia rozwiązując matematyczne rozterki. Co najważniejsze-udało mi się już zmienić nastawienie. Reszta przychodzi z większą łatwością. Bo naprawdę tego chcę.

Nie wiem, co czeka mnie w przyszłości. Może będę musiała przez jakiś czas pracować na kilka etatów. Może chwilowo nie będę lubić swej pracy. Może i nie uda mi się zarobić więcej niż tysiąc pięćset miesięcznie. Ale dam sobie radę, bo będę czynić to wszystko w zgodzie z sobą i wizją lepszej przyszłości, ciągle pracując nad tym, by ostatecznie znaleźć się tam, gdzie bym chciała.

Swoją drogą, mamy naprawdę wiele możliwości, nie tylko zostać nauczycielem polskiego. A nawet jeśli-no to co z tego? Uczyń z tego wyzwanie, podejmij je i postaw sobie za cel inspirować.

Siedzę i nic nie wiem.
Chciałabym coś napisać, nie pierwszy raz zresztą, wyrwać się schematom, wyzwolić z FORMY(bardzo adekwatnie co do jutrzejszych zajęć z polskiego, czyli ciąg dalszy odkrywania, że wcale nie jestem takim wspaniałym humanistą, jak zwykłam myśleć o sobie).

Za dużo wiem, zbyt wielu szczegółów jestem świadoma.
I już nawet nie mogę pozwolić sobie na chwilę słabości, bo
 -> szukasz sobie chorych problemów, które nie istnieją, shame on you
-> chcesz w ten sposób jedynie zyskać zainteresowanie, stara śpiewka
-> jak to?! przecież masz dawać innym nadzieję, inspirować

Detoks uczuciowy i emocjonalny jak najbardziej wskazany.
Proszę

Aż chce się zaśpiewać po raz kolejny "I'm a creep, I'm a weirdo(...)"

Za szybko...

Jutro waaalczę, jak cudownie...
I jeśli nie trafi mnie szlag, to postaram się zawitać do Was z czymś konkretnym, bo dziś kompletnie brak mi...wszystkiego, co potrzebne, by cokolwiek stworzyć.

Jakiś czas temu, w chwili zwątpienia, kiedy stwierdziłam, że wydaje mi się, iż nie mam żadnych marzeń, A. przypomniała mi o stworzonej w okresie wakacyjnym Liście Celów i Marzeń, która ma całe 110 punktów(no, obecnie może o kilka mniej, bo przeglądając ją znalazłam już dwa, które spełniłam!). Jednym z nich od dawna jest chęć, zamiar, marzenie, by wydać książkę. Kiedyś nawet zaczęłam-udało mi się pochwycić wenę i zapisałam stronę, dwie. I tyle. Mówiłam sobie, że teraz jeszcze nie czas na to, zbyt małe mam doświadczenie, niewystarczająco dużo przeszłam, nie umiem pisać, jestem przecież jeszcze dzieckiem. Kiedy tylko sobie o swym planie przypominałam, zaraz znajdowałam mnóstwo wymówek, by oddalić w czasie jakiekolwiek poczynania w tę stronę.

Wczoraj coś się zmieniło. O dziwo, w kościele, podczas kazania, które wygłaszał ponad siedemdziesięcioletni, aczkolwiek bardzo charyzmatyczny ksiądz mający na swoim koncie wydaną publikację. Nie mam pojęcia dlaczego akurat on, dlaczego właśnie tamten moment tak do mnie przemówił, ale wtedy postanowiłam zacząć działać.

Czeka mnie powrót do przeszłości, mnóstwo szperania, przegląd całej historii fotobloga, mejli, sterty pamiętników...Ale nie boję się tego. Wręcz przeciwnie, czuję, że chcę to zrobić i wiem nawet w jaki sposób. A celem, który mi przyświeca jest pomoc, motywacja i niesienie nadziei na powrót do szczęścia i życia tym, którzy ją już utracili.

Witam Was cieplutko w miesiącu listopadzie, którego proszę o łaskawość i uraczenie nas przyzwoitą pogodą i przyjemnymi temperaturami-będziemy wdzięczni, prawda?

#Samorozwój

#Szkoła

Yeah we're all wonderful, wonderful people

so when did we all get so fearful?

Czasem przychodzi. Nadciąga nieuprzedzenie, przysłania wszystko inne, zamyka oczy, szepce do ucha, namawia, kusi i nęci, by ukryć się w kącie, pod biurkiem, daleko, gdzie nikt nie ma dostępu, gdzie nikt nie znajdzie, nie ujrzy. Fale smutku, który bywa uprzykrzeniem nawet najlepiej rozpoczętego dnia to tylko chwile.


Bo ostatni czas jest dla mnie pełen szczęścia. Zbieram kolorowe liście, znajduję czterolistne koniczyny, obrywam dziką różę. Rozmawiam, poznaję, czuję, potrzebuję, ufam, wierzę, kocham.


Kiedy nachodzi mnie widmo przyszłości-odsuwam je daleko, jak najdalej.


Odkrywam muzykę. Po raz pierwszy w całkowitej zgodzie z sobą. Bez presji-bo bez natrętnych myśli o fotografowaniu kogokolwiek, byle lepiej niż wszyscy.


Wątpiąca, ale z nadzieją.

A teraz z uśmiechem (pierwszym takim tutaj?) Was pozostawiam i zapraszam na moją skromną opinię :)

Ta opowieść do mnie przemówiła, chyba trafiłam idealnie, ponieważ był to mój pierwszy kontakt z twórczością Murakamiego.
Nie potrafię chyba dokładnie określić co takiego sprawiło, że nie mogłam oderwać się od lektury "Na południe od granicy, na zachód od słońca", lecz faktem jest, iż pochłonęłam ją niezwykle szybko, a w chwilach, kiedy zmuszona byłam przerwać czytanie, myślami wciąż byłam z Hajime, rozważałam jego sytuację i próbowałam zrozumieć decyzje, które podejmował.
Historia Haruki nie jest łatwa, choć z pozoru może się taka wydawać. Sama wielokrotnie wyklinałam głównego bohatera i nie mogłam pojąć, jak można tak postępować. Zdałam sobie jednak sprawę, iż żyję na tym świecie zdecydowanie zbyt krótko, by móc tak pochopnie oceniać to, co pod wpływem gonitwy uczuć czynił Hajime. Nikt nie jest w stanie przewidzieć jak potoczy się jego los, a przecież nie można wymagać, by inni poświęcali się nam, kiedy ich serce pragnie czegoś zgoła innego.
Prawdopodobnie moja ocena jest tak wysoka ze względu na to, że styl pana Murakamiego jest dla mnie nowy i wcześniej nie spotkałam się z niczym podobnym, aczkolwiek pokładam nadzieje w tym, iż kolejne pozycje z długiej listy jego dzieł mnie nie zawiodą. Jeśli każda z nich posiadać będzie tak świetnie przemyślaną koncepcję oraz postaci tak dobrze scharakteryzowane i bardzo indywidualne, że towarzyszyło mi uczucie, jakbym była naocznym świadkiem wielu zdarzeń, a bohaterów poznawała wraz z postępem powieści. Jedynym, co mnie odrobinę zraziło, był dosadny opis działań seksualnych, który (poniekąd) uważam za zbędny.

Żałuję, że "Na południe od granicy(...)" wypożyczyłam z biblioteki i muszę się z nią rozstać. Chętnie widziałabym ją na swej półce. A chociaż trudno już znaleźć tam wolne miejsce, ten tytuł umieściłabym w honorowym miejscu. By kiedyś móc zanurzyć się pomiędzy jego stronicami ponownie i przekonać się, jak wraz z upływem czasu zmieniam się ja i moje nastawienie do świata.

***

A trochę tak dziś wyglądał mój dzień:

A dziś nieco inaczej niż dotychczas, bo o przemijaniu. Motyw vanitas jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych motywów literackich, dlatego więc postanowiłam podzielić się ze swoimi czytelnikami  projektami artystów współczesnych, którzy zapragnęli choćby przez chwilę zasmakować poczucia posiadania kontroli nad czasem.
Dzisiaj-część pierwsza. Mam nadzieję, że nie uciekniecie stąd, a  poruszana przeze mnie kwestia nie pozostawi w Was niezadowolenia.



Zaryzykuję twierdząc, że każdy z nas rozmyślał kiedyś o przeróżnych aspektach własnego odejścia. Mnie samej niejednokrotnie zdarzało się fantazjować na ten temat;jak wyglądałby mój pogrzeb, kto by na tę ceremonię zechciał przyjść? jakie emocje rysowałyby się na twarzy innych? w jaki sposób najbliżsi radziliby sobie z moją śmiercią? jak bardzo by ich to dotknęło? Odpowiedzi na te pytania są jednak doświadczeniem, którego nikomu z nas nie będzie dane(a przynajmniej w sferze życia ziemskiego). A jednak. Zuzanna Janin, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, podjęła się tego niebezpiecznego eksperymentu. Cóż tu dużo mówić-artystka zorganizowała własny pogrzeb, w którym następnie wzięła udział w przebraniu starszej kobiety.
Nie posiadałam się ze zdziwienia, kiedy usłyszałam o tym projekcie nazwanym "I've seen my death". Zuzannie udało się "przeżyć własną śmierć", a także i swoje "odrodzenie", bo przecież ostatecznie ujawniła prawdę, zmieniając również w tym czasie swój pseudonim artystyczny, czyli wręcz podwójnie zaczęła na nowo.


Artystka stworzyła również wiele innych intrygujących inicjacji, m.in ART-GRA MEMORY, Siedem śmierci i inne, o których możecie poczytać tutaj.

Zuzanna mówi, że jej prace nie są do oglądania. Chodzi jej o co innego. Jest świadoma, że samo oglądanie nie jest istotne; to nieważny proces, który muzea i galerie rozciągają do nieskończoności, a który jest przecież zaledwie pretekstem do czegoś głębszego. Zuzannie chodzi o doznanie, doświadczenie i coś, co ja nazwałabym intelektualnym wzruszeniem.

Projekty Zuzanny należy interpretować indywidualnie. Z pewnością u każdego wzbudzą inne emocje, co zresztą zapewne było w zamyśle autorki. Więc teraz pytam Was, drodzy czytelnicy-jakie są Wasze refleksje wobec projektu? Oraz czy wykazujecie zainteresowanie odsłoną kolejnego przedsięwzięcia innego artysty?

Bycie inną(?) bywa uciążliwe. Nawet bardzo.
Ale jak ogromną ulgą jest poczucie, że nie jestem w tym osamotniona...w każdym razie nie całkowicie.
(A może tylko mi się zdaje?)
Bo czasem mimo wszystko czuję ogromną, przytłaczającą samotność w byciu taką osobą, chociaż właściwie sama nie do końca wiem, co przez to rozumiem. Nie wiem jaka chcę być, nie wiem kim jestem, nie wiem nic.
A szkolne wycieczki brutalnie udowadniają mi, jak wielki niepokój, obawy i sprzeczne emocje w sobie kryję.

Skończył się już mój melancholijny nastrój, kiedy tysiące myśli galopuje przez mój umysł, a ja próbuję ukoić go nieco(czyżby? a może jednak jeszcze bardziej rozjuszyć?)piosenką towarzyszącą mi przez cały dzisiejszy dzień-creep w wykonaniu Glee, oczywiście.


Hipokryta, egoista oraz tchórz, czy może podążająca za swymi uczuciami?

Uwolniłam się od presji, przestając zabiegać o ""prestiż"" w całej fotoblogowej społeczności i dając sobie spokój z fotografią(przynajmniej na ten moment), czy też uciekam w strefę komfortu i unikam podejmowania wyzwań?
Momentami mam też ochotę zawiesić działanie bloga, bo wydaje mi się, że nic nie wnoszę.
Ale co mi wtedy zostanie?
Czytania chyba nie można nazwać pasją...?
Właściwie...to czuję się przecież dobrze. Nie ma tej pustki co kiedyś. Rzadziej zdarzają się chwile, kiedy chcę zniknąć, równocześnie zwracając na siebie uwagę wszystkich, na których mi zależy i zdobyć ich zainteresowanie.

but...still.