W krakowskich szkołach(nie wiem, jak jest gdzie indziej) panuje tradycja, że trzecie klasy gimnazjum organizują sobie wycieczkę do Auschwitz. Jednakże, nasza wspaniałomyślna wychowawczyni uznała, iż nie jesteśmy wystarczająco dojrzali, ale dziś mogę powiedzieć, że cieszę się z jej decyzji. Jakoś nie wyobrażam sobie zwiedzania tego miejsca z byłą klasą. Dobrze się złożyło, bo nie tylko ja chciałam tej wycieczki, niektórzy wyrazili chęć by pojechać tam po raz drugi, inni również nigdy tam nie byli. Reasumując, w czwartek, dzień przed ukończeniem pierwszej klasy liceum, na własne oczy ujrzałam obóz koncentracyjny w Oświęcimiu.

Zbliżają się wakacje. Wielu z Was planuje i marzy o dalekich wyprawach, zagranicznych krajach i odległych podróżach. Założę się, że przynajmniej jedno z Waszych przyszłościowych celów to wycieczka do słynnej metropolii bądź na tropikalną wyspę. Dlaczego? Zadajmy sobie wszyscy to pytanie-co tak bardzo pociąga nas w innych państwach? Może mamy zbyt wygórowane oczekiwania, a Polskę uważamy za totalne dno i nic nie warty skrawek świata?

Myślałam podobnie. Tak bardzo pragnęłam znaleźć się w Nowym Jorku! Była to taka moja własna utopia, wyobrażałam sobie, że tam wszystko będzie piękniejsze i lepsze niż tutaj. Bo to Ameryka przecież! Na całe szczęście, mój pogląd powoli zaczął się zmieniać. Mam do wyboru bezczynne czekanie aż wreszcie za parę lat wcielę swój plan w życie i znajdę się na pokładzie samolotu oraz działanie, które mogę rozpocząć teraz-poznawanie własnego kraju, który wbrew pozorom ma mnóstwo do zaoferowania!


Jak już wspominałam, zacznę od mojego miasta. Kraków, stolica Polski do 1795 roku, z bogatą i wspaniałą historią. Majestatyczny, wielki, kryjący w sobie mnóstwo tajemnic, na pierwszy rzut oka nie do odkrycia. Jak to się stało, że znam go tak słabo? Zbyt rzadko bywam/bywałam na wszelkiego rodzaju eventach i imprezach odbywających się w centrum Krakowa, zbyt mało wędrowałam jego kuszącymi uliczkami. Czas to zmienić. Ciekawe, czy mi się powiedzie. Może podczas poznawania swego miasta, poznam i siebie...?



Nawet nie muszę jeździć na Mazury, by móc rozkoszować się podobnym pięknem jezior! Wystarczy wsiąść w busa, kupić bilet i po 20 minutach znajdziemy się w bajkowej scenerii. Gwarantuję Wam, że piękne miejsca można znaleźć wszędzie! Trzeba tylko przemóc swą niechęć do Polski, otworzyć szeroko oczy i umysł na nowe doznania i rozpocząć poszukiwania. Nie będziecie musieli daleko szukać-okazać się może, że tuż za rogiem, w pobliskim parku jest ławeczka, która zapewni Wam spokój, pogodę ducha, ciszę, wesołe ćwierkanie ptaków, zapach lata, kwiatów, szczęście.









































Narzekam, że na wakacje znów jadę nad morze, podczas gdy inni podróżują poznając zagraniczne tradycje i obyczaje. A może by tak dla odmiany docenić to, że w ogóle gdzieś wyjeżdżam i zająć się poznawaniem własnego kraju?



























Macie może jakieś specjalne życzenia lub pomysły co do tematyki wpisów na blogu? Fajnie byłoby dowiedzieć się, o czym chcielibyście poczytać lub co obejrzeć :) Propozycje możecie wysyłać na mejla bądź na aska, wszystko znajduje się w zakładce "Tu mnie znajdziecie".

A teraz lepiej już skończę, bo dziwnym trafem znów nachodzi mnie humor anty i wszystko co napisałam wydaje się nie mieć sensu. Brr. Czas na mnie.

" Trwać w bezruchu. Uciszyć hałas myśli. Nie dopuszczać żadnych informacji. Odsunąć wszelkie wiadomości. Nie przypominać sobie. Nie pamiętać. Niczego sobie nie wyobrażać. Uciszyć fale uczuć. Nie zazdrościć, nie pragnąć, nie tęsknić, nie oczekiwać. Niczego nie chcieć, niczego nie pożądać, niczego się nie bać. Niech opadnie całe napięcie mięśni gotowych do walki, do obrony, do ataku, do stawiania czoła. "

No-make up on. Deszczowa pogoda utrzymywała się dłuuugo, więc byłam zmuszona zakładać spodnie(na całe szczęście z uśmiechniętymi miętowymi kaloszkami), a teraz wreszcie mogę znów zakładać spódniczki kochane. Czy tylko mnie rok szkolny minął w szaleńczym tempie?

Dzisiejszy post mało inspirujący i samorozwojowy, I know. Ale muszę sobie wiele rzeczy poukładać i uświadomić, zanim będę o tym mówić, a nigdy nie piszę o czymś, czego nie doświadczyłam. Dorzucam więc na koniec muzykę, którą z dnia na dzień z ogromną przyjemnością odkrywam ciągle na nowo. Oto i moja playlista ostatnich dni:


Będę wdzięczna za podrzucanie mi przez Was tytułów, które obecnie męczycie! ♥

 JUTRO OCZEKUJCIE POSTA!
Dzisiaj nie mam weny kompletnie, wymęczona jestem, muszę zresetować emocje, by napisać to, co zamierzałam, a nie jakieś niewiadomoco.
Bądźcie cierpliwi, prooooszę! :*

Zainspirowana.

Różowiutki koktajl ze słodziutkich, polskich truskawek, spacer ulicą Karmelicką o dawno już zapomnianym smaku Monte, bajkowe("Opowieści na dobranoc")popołudnie spędzane w Twoim towarzystwie...i owszem, jest coś, czego mi brakowało w ten weekend, a raczej ktoś, ale wszystko nadrobimy! W czwartkowy wieczór, kiedy przeziębienie uniemożliwiało mi czerpanie radości z czegokolwiek, postanowiłam sobie, by naprawdę zacząć doceniać każdą chwilę. Chociaż wpływ na to miała również ostatnio przeczytana przeze mnie książka, pozwolę sobie pewien fragment zacytować: I dokładnie o to mi chodzi. Tak bardzo tego chcę, pragnę. Być dla innych, kochać świat, kochać bliskich, sprawiać, by czuli się kochani i docenieni, pomagać, wspierać, działać, ulepszać, inspirować, pokazywać. I doświadczać. Definitywnie i ostatecznie postanawiam otworzyć się na nowe doświadczenia. Zapewne wielokrotnie będę potrzebować pomocy, ale mimo wszystko wierzę, że ją dostanę. Mimo moich humorów, narzekania, złego nastroju, wyalienowania, odosobnienia, całej mej inności i dziwności, jakkolwiek to brzmi.