Pamiętam dobrze Sylwestra 2010-czerwona nitka noszona na nadgarstku, czyli głupota maksymalna, ale bawiłam się dobrze. Za to rok później, Sylwester 2011-spotkała mnie kara za głupie zabawy w "pro-anę"-pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że był to najgorszy dzień mojego życia. Najpierw przeryczany, a następnie przespany ze ściśniętym żołądkiem i zamarzniętym sercem. Jeszcze całkiem niedawno pragnęłam zatrzymać czas, by święta oraz Sylwester nie nastąpiły. A teraz? Przetrwałam jedno, a to drugie obecnie wywołuje raczej przeciwne uczucia niż wcześniej, if you know what I mean. To wręcz nie do pomyślenia jak wiele może zmienić się z przeciągu roku. A jeszcze trudniej jest pojąć jak ogromne znaczenie mają w naszym życiu inni ludzie. Przecież dosłownie wszystko mogłoby być dzisiaj inaczej, gdybym się nie odważyła, gdybym nie zaryzykowała, gdybym nadal trwała w stanie zawieszenia pomiędzy życiem a...nieżyciem?, gdyby nie Ty..Ach, nie, chyba zaczyna doskwierać mi brak pamiętnika, co zresztą widać. Forgive me, już przechodzę do  konkretów.

Droga O, wiedz, że wywołałaś wczoraj moją wenę z ciemnego, zakurzonego kąta, gdzie ukrywała się od dłuższego czasu. Szkoda, że miałam tylko siebie jako modela do dyspozycji, aczkolwiek kilka zdjęć wyszło prawie po mojej myśli. Tak więc sukcesywnie będę się nimi z Wami dzielić. :)
_______________________________________________________________________________

Wraz z każdą kolejną przeczytaną przeze mnie książką autorstwa pani Beaty Pawlikowskiej, rośnie moje uwielbienie do Jej osoby. Od dłuższego czasu chciałam zabrać się za którąś z podróżniczych opowieści, lecz dopiero projekt z geografii mnie do tego zmobilizował-w innym wypadku, pewnie sporo zajęłoby mi zdecydowanie się na konkretny tytuł, jako że mam to szczęście i moja mama posiada bogaty zbiór literatury o podobnej tematyce.

Sposób, w jaki autorka opisuje poznawaną rzeczywistość działa na wyobraźnię i pozwala poznać Chiny z zupełnie innej strony niż zachęcają do tego wszelkie biura podróży. Owszem, i o Wielkim Murze jest tutaj wzmianka, lecz w porównaniu z resztą poruszanych tematów, naprawdę znikoma. Z największą ciekawością czytałam o...chociaż nie, właściwie to nie będę wybierać, nie potrafię. Duże wrażenie wywarł na mnie zwyczaj maltretowania i łamania stóp Chinek, co było okrutnym zwyczajem dawnych czasów. Stopa, która została zmniejszona do maksymalnie 7 centymetrów uchodziła za ideał, czyli tzw. Złoty Lotos.

Pani Pawlikowska przybliżyła mi również wierzenia większości chińskiej ludności, która oficjalnie jest przecież narodem bezwyznaniowym, ateistycznym. Jednakże, czy można tak nazwać ludzi, którzy postępują zgodnie z wszelkimi zasadami moralności i są zwyczajnie DOBRZY? Wiele zasad konfucjanizmu i taoizmu powinno zostać wcielonych w życie każdego człowieka, by było bogatsze i szczęśliwsze. Zaintrygował mnie także kulinarny aspekt Chin, czyli związek jedzenia i starożytnej medycyny oraz sposób leczenia doktora Ho. Teraz i mnie wydaje się to oczywiste! Każdy produkt, który zjadamy ma wpływ na to jak się czujemy dzisiaj i czy będziemy zdrowi w przyszłości. Dlatego też chińscy lekarze "leczą ludzi zdrowych", czyli nauczają jak jeść, by zadbać zarówno o ciało jak i o duszę. Oraz kolejna ważna lekcja, jaką zdołałam wyciągnąć z lektury "Blondynki w Chinach"-ciepłe posiłki służą ludzkiemu organizmowi o wiele bardziej niż śniadanie bądź obiad przyrządzany na zimno. Na talerzu Chińczyka nie znajdziemy surowych warzyw, wszędzie dymiące, dopiero co ugotowane dania, które zasilają energią wystarczającą na długi czas! To właśnie dlatego w tym odległym azjatyckim kraju nie ma problemów z otyłością, depresją i innymi cywilizacyjnymi chorobami, które swój początek znajdują w tym, co spożywamy, jak naucza starożytna medycyna chińska. Co prawda nie do końca zgadzam się ze słowami, iż każda choroba ma właśnie takie podłoże, lecz w wielu przypadkach to stwierdzenie się sprawdza.

Chcę więcej! Mam ogromną nadzieję, że inne podróżnicze książki Blondynki mnie nie zawiodą. Bardzo, ale to bardzo bym tego nie chciała! Życzyłabym sobie, by pani Beata inspirowała mnie(i Was również!) dalej, bezustannie, a swoimi doświadczeniami kierowała nas na właściwe tory.
______________________________________________________________________________
I po raz kolejny zostałam otagowana, za co dziękuję Martynie! 

1. Wolisz dzień czy noc? Dlaczego?
Dzień! W nocy śpię, jestem nieaktywna, noc zabiera mi czas, który mogłabym przeznaczyć na coś zupełnie innego, na poznawanie świata.
2. Gdybyś miała wybrać jedną potrawę, którą mógłabyś jeść do końca życia było by to...
Chyba wszystko znudziłoby mi się po pewnym czasie. Ale dajmy na to, że gotowane mięso drobiowe z ryżem i buraczkami lub pierogi z truskawkami. Albo ryż na mleku z jabłkiem i cynamonem!
3. Romantyczna kolacja w luksusowej restauracji czy wspólne oglądanie filmu i jedzenie popcornu?
Zdecydowanie to drugie :)
4. Dzień, który wykreśliłabyś z tygodnia
 Kurcze, chciałam napisać piątek, z racji ciężkiego planu lekcji, ale za to po powrocie do domu wspaniałe uczucie wolności nie pozwala mi tego zrobić. No to może niedziela...nie, bo wtedy mam swoje specjalne śniadanko! No i ostatecznie nie jest taka zła! Żadnego bym nie wykreśliła i koniec, o.
5. Danie, które chcesz przygotować od dłuższego czasu, ale nie miałaś możliwości/okazji?
Pieczoną owsiankę chciałabym wypróbować.
6. Ulubiony rodzaj makaronu?
Nie lubię makaronów. Jednakże, razowy jedzony wraz z mlekiem jako zupa mleczna mi smakował.
7. Jakiej przyprawy używasz najczęściej?
Soli i cynamonu.
8. Tytuł/wykonawca piosenki, która najlepiej oddaje Twój teraźniejszy humor?

9.  Potrawa, która zawsze Ci wychodzi?
Herbata....Nie no, tak naprawdę to żadnej potrawy jako takiej zrobić nie potrafię, jedynie coś z wypieków, słodkości.
10. Największa lub najśmieszniejsza kulinarna wpadka?
Ha. Piekłam waniliowe ciasteczka i już wkładałam blachę wyłożoną papierem do pieczenia wraz z ciasteczkami do piekarnika, zapomniałam jednakże o bardzo istotnej rzeczy...u góry jest palnik. Gorący palnik. No i papier się zapalił, a ja pobiegłam z płonącą blachą do łazienki by zalać ją wodą. I po ciasteczkach.
11. Co zabrałabyś ze sobą na bezludną wyspę? (3 rzeczy)
 Umm, telefon, komputer z internetem i aparat. 
______________________________________________________________________________

Nie złożyłam Wam życzeń świątecznych, ale w sumie może to i lepiej. Jakoś zdecydowanie bardziej odpowiada mi składanie ich na nowy rok, no bo czegóż innego niż wesołych świąt mogę życzyć na Boże Narodzenie? A teraz mam większe pole do popisu. I większe możliwości. Więc.

Chciałabym bardzo, by każdy z Was w roku 2013 rozwijał swe pasje i czerpał z tego mnóstwo radości. Uparcie dążcie do wyznaczonych sobie celów, odważnie sięgajcie po to, czym obdarza nas świat. Spełniajcie swe marzenia, otaczajcie się ludźmi, którzy wywołują uśmiech na Waszych twarzach. Nie pozwalajcie nikomu rządzić Waszym życiem-nie zmieniajcie się pod wpływem innych, prawdopodobnie pełnych złych uczuć i zazdrości ludzi. Weźcie sprawy w swoje ręce. Nie każcie losowi decydować za Was. I pamiętajcie, że wszystko jest możliwe, ale same chęci nie wystarczą-potrzebne są jeszcze czyny!

A teraz pochwalę się prezentami, a co mi tam :)



 J'aime tout! A 50 słodkościami dla duszy będę się z Wami sukcesywnie dzielić, zaczynając od dzisiaj!

/pisać, jakby nic się nie stało, jakbym nie dostała żadnego mejla, jakb
Nie. Będę pisać jak chcę. Bo to moje miejsce i moja decyzja. Wezmę głęboki wdech(brzuchem! wczorajszy chór, pomimo tego iż sobie nie pośpiewałam, bardzo mi się podobał. Teraz pozostaje mi tylko nauczyć się oddychać i znaleźć swoją przeponę, fuck yeah)

Wczorajszy dzień, dzisiejszy też-boże, nie zasłużyłam na tyle dobrych słów, tyle miłości. Nie potrafię nazwać tego, jak się czuję, więc nawet nie będę próbować. Mam tylko nadzieję, że Ci, którzy sprawiają, że się teraz uśmiecham, wiedzą o tym, ba, są o tym przekonani. (No dobra, Lea Michele o tym nie wie i nigdy się nie dowie, smuteczek :c)

Przedstawiam Wam outficik! Wreszcie! Bo już jakiś czas temu udało mi się nawiązać współpracę z firmą wholesale-dresses.net i dostałam swoją pierwszą przesyłeczkę do zarekomendowania. Voila!



Jestem oczarowana głosem tego mężczyzny...Jaka szkoda, że reszta jego utworów nie dorównuje tej piosence...
A dziś rano, jako że miałam więcej czasu zanim obładowana siatkami wyruszyłam na Wigilię klasową, przygotowałam sobie świąteczne śniadanko. Tym sposobem wypróbowałam pierniczków, które dostałam od Marceli, dziękuję! ♥

 kaszka kukurydziana z makiem i pierniczkiem;bułka z truskawkowym(dżem+bieluch)serkiem i z cynamonowo-pomarańczowym;pierniczek, do którego przyczepiło się opakowanie, but who cares!

 Jutro chyba trzeba zacząć porządki, prawda? Mam nadzieję, że akurat będę miała swój "cleany-mood", jeśli mogę to tak nazwać. 

  A ja wreszcie mam czas, by obejrzeć zaległe odcinki Glee! (Niewiele tego czasu, ale cóż, liczę na to, że wszystko uda mi się jakoś ze sobą pogodzić)

Nie będzie białych świąt? Znowu? Organizuję protest, nie może tak być, nie chcę, nie pozwalam. Chociaż dziwnym trafem, wraz ze śniegiem, powoli topnieją moje obawy do nadchodzącego nieubłaganie Bożego Narodzenia. Już jestem w stanie myśleć o tym bez paniki, a nawet udaje mi się zablokować wspomnienia i złe myśli sprzed roku, by nie zatruwały wizji ostatnich dni 2012 roku. Niestety, co jak co, ale Sylwestra wciąż  mam ochotę spędzić śpiąc we własnym łóżku. Popracuję nad tym, I promise. Mam jeszcze trochę czasu.

Mikołaj mnie odwiedził! Spóźniony, ale za to w jakim stylu! Dziękuję, dziękuję, dziękuję!  (Btw, cholera, moje włosy, świętej pamięci włosy, na których objętość narzekałam. No i proszę, moje prośby zostały wysłuchane, połowa zniknęła)
A ja powoli zaczynam wprowadzać świąteczną atmosferę! Wszystkie prezenty zostały zakupione-a szkoda, bo nic nie daje mi większej radości niż sprawianie komuś przyjemności podarunkiem. Sama straciłam umiejętność robienia zakupów "ubraniowych", więc wolę zająć się czymś innym. Do tego mój pokój przeobraził się w mini pracownię, tworzę, tworzę, jeszcze mi troszkę zostało.


Jej, jak dawno nie pisałam o książkach! Najwyższy czas to zmienić-jakaś zaległa recenzja, proszę bardzo. Mam w planach podrasowanie bloga i stworzenie przejrzystych kategorii, gdzie będą widoczne wszystkie recenzje filmów, książek, przepisy, etc. Taaaak, ciekawe kiedy zdołam to zrobić, skoro jest już niedziela, a ja dopiero piszę posta...

Mało który autor potrafi pisać o miłości tak Paulo Coelho, co udowodnił właśnie w tej książce. Moim pierwszym podejściem do jego twórczości był "Alchemik", co było błędem, gdyż na jakiś czas zniechęciłam się do dalszych prób. Na szczęście, później sięgnęłam po tytuł "Weronika postanawia umrzeć" i zmieniłam swe zdanie. A "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam..." utwierdziło mnie w przekonaniu, że Coelho jednak da się czytać bez przepracowania mózgu spowodowanego zbyt dużą ilością mądrości życiowych. Opowieść spisywana przez kobietę, która opłakiwała swą miłość nad brzegiem rzeki Piedry, która pomaga wyzwalać się z bólu i złości, gdy pochłonie je swymi lodowatymi prądami. Relacja Pilar i jej przyjaciela z dzieciństwa jest magiczna i niesamowita, lecz czy przetrwa liczne próby i skazania losu? Bóg oraz wiara również odgrywa bardzo ważną rolę w tejże powieści - bohaterka przeżywa nawrócenie i dostrzega dzieła Boże we wszystkim co piękne.
"Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam..." nie jest moją ulubioną książką. Co prawda wiele wyniosłam z jej lektury, lecz nie zachwyciła mnie na tyle, bym mogła ocenić ją wyżej. Zdecydowanie bardziej jednak wspominam "Weronikę...". Może spowodowane było to okolicznościami czytania, które, cóż, odpowiadały niektórym realiom przedstawionym w utworze. No i zakończenie-niezwykłe, niespodziewane, nadzwyczajne. Chciałabym raz jeszcze przeczytać tę książkę, tym razem w domowym zaciszu, bez pośpiechu i bez bodźców rozpraszających, których wtedy nie byłam w stanie się pozbyć. A później koniecznie obejrzę ekranizację. Zobaczymy, która wersja wygra.

                                                                     ***

A na koniec-muszę, po prostu muszę zrobić małą reklamę, a raczej podzielić się z Wami dwoma wspaniałymi, niedawno powstałymi blogami, których autorki są pełne miłości i pasji, a czegóż więcej potrzeba, by stworzyć coś pięknego i dobrego?
Inny wymiar filmów - czyli Asia wraz ze swoim największym hobby-filmem, oraz Smak gotowania- Jagódkowe pichcenie.

A teraz już się z Wami żegnam, czas najwyższy zabrać się za szkolne sprawy, których do tej pory nie tknęłam, a później z pewnością będę tego żałować. Malutka inspiracja z przesłaniem na koniec, cześć, cześć!

Schodzę do szatni nieco osamotniona, gdyż koleżanka została by tłumaczyć klasie chemię. To idealny moment do zaatakowania siebie samej-nikt nie będzie usiłował mnie pocieszyć. A tu jeszcze przede mną idzie sobie cholernie chuda chora panna X, obiekt moich złości, zazdrości i wielu innych złych emocji. (Gdyby tylko zdawała sobie sprawę, jakie odczucia we mnie wywołuje...Chociaż, co by to zmieniło? Nic, zapewne.)Spoglądam z zawiścią na jej nogi i powtarzam sobie bezustannie "odetnij sznurki, odetnij sznurki, nie pozwól sobą sterować, nie bądź marionetką w czyichś rękach!" Aż tu nagle zaskakuje mnie swoją obecnością A, przytulając mnie mocno. Dziękuję, już lepiej. Właśnie tego było mi trzeba. Tego nie ma X, w tej jednej kategorii mogę wygrać te chore zawody, o których ona sama nie ma zielonego pojęcia.
Sprawdzanie dziennika elektronicznego po kilkanaście razy w ciągu godziny bynajmniej nie jest symptomem normalności. Łzy podczas lekcji wosu, kiedy dowiaduję się o dostatecznej ocenie ze sprawdzianów również. Who cares. Mogłabym tak wymieniać chyba w nieskończoność... Przesłuchania chóru poprawią mi nastrój, wyśpiewam się, a potem czeka mnie zabiegany, intensywny weekend.

No i po przesłuchaniach. Wcześniej oczywiście nie zdążyłam dokończyć wpisu. Więc teraz, dopijając herbatkę zieloną, postaram się go dokończyć.
Mikołaj mnie w tym roku nie odwiedził i wcale mu się nie dziwię. Byłam niedobrym dzieckiem. Nie po raz pierwszy doszłam do wniosku, że jestem złym człowiekiem cieszącym się z cudzych nieszczęść, ale mniejsza. Za to ja zrobiłam mini niespodziankę najbliższym i wraz z mamą upiekłam cynamonowe ślimaczki. I nawet spróbowałam jednego-moja miłość do cynamonu jest wręcz przeogroooomna! Koniecznie muszę sobie sprawić jakieś kosmetyki w tym zapachu!

 Składniki na ok 20 sztuk:
100 g oleju rzepakowego
500g mąki (300g pszennej, 200g pełnoziarnistej)
szklanka mleka
25g drożdży
70g cukru trzcinowego
szczypta soli

nadzienie:
cukier trzcinowy(ilość według uznania)
3 łyżeczki cynamonu
spora szczypta gałki muszkatołowej
starte jabłko(niezbyt dużo, by ciasteczka się nie rozmokły)
+karmelowo-waniliowa posypka na wierzch

Lekko podgrzane mleko, drożdże, łyżeczkę mąki i 20g cukru wymieszać i odstawić na ok. 10 minut.
W tym czasie do dużej miski przesiać mąkę, dodać olej, resztę cukru i sól. Wlać wcześniej przygotowany zaczyn i wyrabiać, do uzyskania gładkiego ciasta. Przykryć je ścierką i odstawić do wyrośnięcia na ok. 40 minut.
Po tym czasie ponownie wyrobić ciasto i cienko rozwałkować. Równomiernie posypać mieszanką cukru i przypraw, przekroić na pół, zwinąć i ciąć na nieduże ciasteczka. Ułożyć je na blasze, zachowując niewielkie odstępy między bułeczkami(urosną!). Piec ok. 15 minut w piekarniku rozgrzanym do 220°C.