Mój Boże, jestem padnięta. Nogi bolą mnie niemiłosiernie po tym trwającym zdecydowanie zbyt długo pożegnaniu klas trzecich. Nie powinnam narzekać, przecież jutro pójdę tam po raz ostatni, by zakończyć swoją znajomość z lubianymi nauczycielami i (w miarę)udaną klasą. Cóż, w ciągu tych trzech lat dużo narzekałam zarówno na ilość nauki jak i na samą szkołę, ale patrząc na wszystko z perspektywy czasu, przeżyłam tam wiele szczęśliwych i niezapomnianych chwil. Oczywiście, sporo straciłam z powodu pobytu w szpitalu, ale najwyraźniej było mi to potrzebne, by pewne sprawy zrozumieć.
Już jutro..i koniec. Przed nami dwa miesiące długo wyczekiwanych wakacji, które nam się całkowicie należą. A jednak, mam pewne obawy i wątpliwości, czy uda mi się spędzić ten czas tak, jakbym tego pragnęła. Chciałabym urozmaicić swe śniadania, wypróbowując te wspaniałe przepisy z blogów śniadaniowych. Porządnie wypocząć przed rozpoczęciem liceum. Skierować swe myślenie na właściwe tory. Zrobić postępy w poszukiwaniu szczęścia i osiąganiu samoakceptacji. A przede wszystkim korzystać z życia jak tylko się da.

Chciałam zrobić post z second-hand'owymi nowościami, ale nie wiem czy czekać na nowy aparat, czy nadal pstrykać starym i powiększać i tak spory już przebieg...więc zeskanowałam kilka rysuneczków. Enjoy!


 (za cholerę nie potrafię dorysować ust.)

Nie jestem z nich jakoś super dumna, ale wciąż się będę uczyć, choć ostatnio zrezygnowana wydarłam kartkę z swego rysownika, porównując swój szkic do szkicu młodszej o pięć lat siostry.


Macie już plany na wakacje? Jakieś postanowienia, cele?

Ciężkiego okresu ciąg dalszy.
Setki wątpliwości, burza myśli, chwile bezsilności i chęć by się poddać.
Jednak wciąż mam nadzieję, wciąż usiłuję walczyć.
Dla osób, którym zależy. Dla siebie.
By pokazać, że można, stać się wzorem, inspiracją, pomocą dla innych.
Muszę czuć się potrzebna. To jedna z rzeczy, które mi bardzo ułatwiają przejście przez codzienność.
Dlatego przy okazji chciałam  zachęcić Was do brania udziału w tej oto akcji:

Zajmie Wam to naprawdę krótką chwilę, a przyczyniamy się przez to do szczęścia zwierząt dotkniętych przez niesprawiedliwy los.

A skoro już jestem w tym temacie, chciałam spytać, czy ktokolwiek z Was podejmował się może wolontariatu w schronisku dla zwierząt? Mam taki właśnie plan, spróbować czegoś takiego w nadchodzące wakacje.

A dzisiaj - książkowo. :)

Po "Tunele" sięgałam z niezdecydowaniem, ale skoro wszystkie części znalazłam w pobliskiej bibliotece, postanowiłam zabrać się za tę serię. I na samym początku chciałabym stwierdzić, że z pewnością nie jest to książka dla wszystkich, wielu czytelników odłoży ją po przeczytaniu kilku rozdziałów.
Mnie przyciągnęła jednak niespotykana i niesamowita fabuła-podziemny świat, Wieczne Miasto, mroczne tunele, kryjące tajemnice, o których nikomu się nawet nie śniło. Niestety, mam wrażenie, że autorzy nie do końca dopracowali swoją opowieść, zwłaszcza na początku, kiedy akcja ciągnie się w nieskończoność. Dopiero pod koniec nabiera tempa, a ja zaczęłam coraz szybciej pochłaniać kolejne stronice. Niespodziewane wydarzenia, obraz przyjaźni i poświęcenia dla przyjaciół to część tej fantastycznej fabuły.
W głowie mi się nie mieści jak można wpaść na tak genialny pomysł, jakim jest zamieszkiwanie podziemi Londynu! Próbuję wyobrazić sobie, że pewnego dnia dowiaduję się o sekretnym przejściu tunelami, prowadzącymi do innej rzeczywistości...
Z pewnością sięgnę po kolejną część "Tuneli", ponieważ epilog jest bardzo intrygujący. Jednakże, obawiam się równocześnie o to, czy też nie zniechęcę się do dalszych tomów, gdyż przeczytane przeze mnie recenzje nie są zbyt pochlebne.
Podsumowując, jeżeli chcesz wraz z Willem i Chesterem udać się w odległą podróż pełną niespodziewanych zwrotów akcji - sięgnij po powieść rekomendowaną przez B. Cunninghama(odkrywcy Harrego, co również skłoniło mnie do przeczytania "Tuneli")i przeżyj z nimi przygodę życia.
Moja ocena:  7/10

I jeszcze dwa, krótkie ogłoszenia.
1. Chciałabym sprzedać body Nikona D3000, jest może ktoś chętny? Cena naprawdę niewielka, aparat działa bez zarzutu, oczywiście mogę podesłać zdjęcia i udzielić więcej informacji.
2. Zaraz utworzę kolejną podstronę bloga: kontakt. Jeśli ktokolwiek ma jakieś zbyt prywatne pytanie, etc - proszę bardzo :)

xoxo,
N

Ostatnie dni zdecydowanie nie mogę zaliczyć do tych udanych i szczęśliwych. Wieczorami przeżywałam prawdziwy koszmar, nie mogłam wytrzymać z samą sobą. Za to wczoraj coś odwróciło moją uwagę od myślenia o sobie samej. Niestety. Tato, przepraszam, że również nie raz powodowałam Twoje zdenerwowanie. Proszę, oby to nie było nic poważnego, proszę, proszę, proszę. Modliłam się żarliwie i błagałam Boga, by badania nie wykryły żadnej ciężkiej choroby. Jestem zła, wiem, jak trwoga to do Boga. Ale przecież nigdy nie proszę o nic dla siebie..

Życie. Na pewne zmiany, wydarzenia, decyzje i uczucia nie mogę mieć wpływu. Ale jednak jest mi odrobinę przykro. Wróć. Jest mi cholernie, strasznie smutno i trudno mi sobie z tym poradzić. Ale nie mogę zrobić nic, by nie ranić jeszcze bardziej uczuć rodziców i nie tracić ich zaufania. To dzięki nim/dla nich walczę ze swą autodestrukcyjną stroną. I nie mogę, nie powinnam zawalać po raz kolejny. Nie, nie, nie...

Rozpisałam się troszeczkę, wybaczcie. Potrzebowałam tego, może teraz będzie mi już lżej.
A dzisiejszym tematem postu będą...premiery filmowe. Kilka dobrych projekcji się szykuje.

W blasku świateł, po ulicach Nowego Jorku przetacza się ekskluzywna limuzyna. W środku jedzie Eric Parker – 28-letni milioner, "złote dziecko" Wall Street i niekwestionowany król światowej finansjery. Jadąc przez Manhattan, spostrzega nagle tablicę z kursami walut. Cyfry bardzo szybko idą w górę, a to może oznaczać tylko jedno – finansowe imperium Erica Parkera z każdym ruchem wskazówki zegara zbliża się do upadku. Atmosfera na ulicach staje się nieznośna. Przed Erikiem 24 najdziwniejsze godziny jego życia – czeka go podróż przez miasto ogarnięte chaosem. Wkrótce jednak elementy układanki złożą się w niepokojącą całość: ktoś czyha na jego życie.

Horror twórcy przełomowego "Paranormal Activity". Sześcioro młodych ludzi szukających ekstremalnych wrażeń wynajmuje przewodnika, który, mimo surowych zakazów, zabiera ich do owianego tajemnicą miasta-widmo. Tu mieszkali niegdyś pracownicy reaktora w Czarnobylu. Po tragicznym wybuchu, ponad 25 lat temu, w ciągu 48 godzin przeprowadzono ewakuację całego miasta. Pozostali w nim nieliczni ludzie, których już nigdy więcej nie widziano... Wkrótce bohaterowie filmu odkrywają, że choć nikt nie przeżył katastrofy, bynajmniej nie są tutaj sami. Wszystko wskazuje na to, że przerażający rozdział w historii miasta nie został jeszcze wcale zamknięty.

Komedia w gwiazdorskiej obsadzie na podstawie bestsellerowego poradnika dla przyszłych rodziców "W oczekiwaniu na dziecko". Poznaj pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji, splatające się ze sobą historie pięciu par, które stają przed wyzwaniami zbliżającego się rodzicielstwa. Guru fitnessu Jules i gwiazdor tanecznego show Evan odkryją, że celebryckie życie na wysokich obrotach to nic w porównaniu z przygotowaniami do porodu. Wendy właśnie znajduje się w epicentrum burzy hormonów, a gromy, z imponującą precyzją, trafiają w jej męża Gary'ego. Alex, uczęszcza na spotkania "bracholi" – świeżo upieczonych ojców, którzy mówią, "jak to naprawdę jest". Rosie i Marco mają z kolei problem z zupełnie innej beczki: co zrobić, kiedy dziecko pojawia się jeszcze przed pierwszą randką rodziców? Wszyscy oni będą musieli odpowiedzieć sobie na pytanie: jak urodzić i nie zwariować…

 Trzy kraje, trzy języki, trzy religie i jedna, najstarsza profesja świata – prostytucja. W Tajlandii prostytutki czekają na klientów za szklanymi weneckimi lustrami, w których zalotnie przeglądają się, nie widząc kto je ogląda. Mizdrzą się, jakby brały udział w konkursie na miss prostytutek. W Bangladeszu mężczyźni udają się do brudnych slumsów, gdzie tanie kobiety lekkich obyczajów realizują ich seksualne marzenia. Z kolei w Meksyku dziwki modlą się do Świętej Pani Śmierci, aby ta uchroniła je od nieszczęść i zguby. "Chwała dziwkom" to trzecia (po "Megacities" i "Śmierci człowieka pracy") część filmowej trylogii Michaela Glawoggera, w której reżyser zgłębia tajniki „najstarszego zawodu świata”.

Każdy z tych filmów z pewnością prędzej czy później obejrzę. "Cosmopolis" ciekawi mnie ze względu na Roberta Pattinsona, który to całkiem dobrze odegrał swoją rolę w "Remember me". Drugi tytuł-ze względu na moją ciekawość dotyczącą Czarnobylu i chęć odwiedzenia tego miasta owianego legendą i grozą. "Jak urodzić i nie zwariować" -Matthew Morrison w produkcji filmowej? Koniecznie muszę sprawdzić, jak wyszła ta rola. A ostatnia pozycja-hmm...może być dość mocna. Mimo wszystko, chciałabym zobaczyć i ten film, chociaż "Megacities" i "Śmierci człowieka pracy" nie widziałam.


Wybieracie się wkrótce do kina? Jaki film wybierzecie? Którą z najnowszych premier uważacie za najlepszą? :)


xoxo,
N

Wygląda na to, że mamy lato :) A przynajmniej chwilowo. Na samym początku mam dla Was malutkie ogłoszenie, a mianowicie, sprzedaję swoją lustrzankę+jeden z obiektywów. Jeśli ktoś miałby ochotę, zapraszam TU i TUTAJ na aukcje. Usiłuję uzbierać dość dużą kwotę na mego wymarzonego Nikona D90, którego bardzo chciałabym mieć już w te wakacje..

Dawno nie było żadnego outfit'u, a jako że mam sporo zdjęć porobionych, ponieważ zawsze męczę siostrę bądź mamę gdziekolwiek wychodzimy, podzielę się nimi z Wami, a co.  :)

Słońce, słońce, słońce! Wreszcie zawitała pogoda adekwatna co do pory roku. Niestety, są też i skutki - moja twarz okropnie swędzi, podrażniona pierwszymi promieniami słonecznymi. Siedzę sobie więc z grubą warstwą kremu, co nawet pasuje do okoliczności - o 20.45 będę wyglądać jak kibic z prawdziwego zdarzenia. Nie wiem co się ze mną stało, do tej pory w życiu nie obejrzałabym meczu w całości, a wtorkowy Polska-Rosja śledziłam z wypiekami na twarzy, ciesząc się jak dziecko z strzelonego gola. To było wspaniałe uczucie, chyba jednak jestem patriotką. I chociaż moja mama jest nastawiona negatywnie i mówi o naszej przegranej-ja będę wierzyć w Polską drużynę do ostatniej minuty gry.

Wczorajszy wieczór był wspaniały! A tak bardzo obawiałam się tego komersu, miałam przecież się na nim nie pojawić, a jednak przeznaczenie sprawiło, że znalazło się dla mnie miejsce. I nie żałuję, pomimo tej ostatniej półgodziny, kiedy to natrętne myśli za nic nie chciały dać mi spokoju i nie pozwoliły się bawić do końca.

 Pomijam fakt, że przed samą zabawą narzekałam na wiejskie disco-polo, a jednak okazało się, że to właśnie wtedy wszyscy byli na parkiecie. O,S & S, dziękuję Wam bardzo, bardzo, bardzo, z całego serducha za sprawienie tego wieczoru wyjątkowym.


Jutro mam zamiar zacząć czytać genialnego bloga happyholic i stopniowo wprowadzać zmiany do swego życia. Sporządzę listę głównych celów i będę robić wszystko, by do nich dążyć. I koniecznie muszę zacząć traktować to na serio, bo zbyt często powtarzam tylko, że coś zmienię, lecz moje lenistwo mi to uniemożliwia.

Ale jest coś, co już wypróbowałam, a co chciałabym nieco poszerzyć. A mianowicie postcrossing.
Zainspirowana pomysłem autorki pewnego bloga(którego adresu obecnie nie pamiętam, za co bardzo, bardzo przepraszam ^^")chciałabym móc utrzymywać listowny kontakt również i z Wami. Pocztówka z Waszego miasta, mini prezencik, bądź list - ach, wprost uwielbiam takie rzeczy dostawać oraz wysyłać ♥ Więc jeśli znalazłby się ktoś chętny, proszę o kontakt. :)

I to by było tyle na dzisiaj, trzymamy kciuki za dzisiejsze 2:1 dla Polski!


any questions?

Hoho, ależ mi oglądalność spadła.
To nic, wreszcie mam czas, ale mimo wszystko wciąż jest go zbyt mało. A na dodatek ściągnęłam właśnie GTA:San Andreas i jeśli ta gra również mnie pochłonie, to nie widzę dla siebie ratunku. c: Żartuję, oczywiście, nie jest aż tak źle, wciąż udaje mi się nie trwonić za dużej ilości wolnego czasu na komputerze. A jednak nowy post być musi, i tak zbyt długo czekaliście. :>

Na samym początku-piosenki, które ostatnio nie dają mi spokoju i cały czas je nucę.



Cholera no, już sama nie wiem co mam zrobić. Niby chcę nowy aparat, niby oszczędzam by go kupić. Ale ostatnio zaczęłam wątpić w sens takiego zakupu. Przecież i tak nie będę potrafiła wykorzystać wszystkich jego możliwości, a moje zdjęcia nie są ta tyle dobre, by robić w tym kierunku coś więcej. A jednak, przecież sprawiało mi to dużą radość. I bardzo chciałabym zdobyć więcej doświadczenia, marzy mi się profesjonalny sprzęt i podziwiane przez wszystkich fotografie. Tak, to moje chore ambicje bycia najlepszą się odzywają. Nic na to nie poradzę, jestem wredna, zazdrosna, zawistna i już. I znów rozpisałam się na temat, który z pewnością mało Was interesuje. I tak nigdy nikt mi nie dogodzi, foolish me.
Kilka zdjęć na zakończenie i wszystkim życzę miłej końcówki tygodnia! :*

Uch, ależ się zmęczyłam. Upiekłyśmy z siostrą muffinki z truskawkami, posprzątałyśmy cały dom i czekamy na powrót rodziców. Jestem naprawdę zaskoczona, że udało jej się tak długo wytrzymać bez komputera i chciało jej się mi pomagać. Co prawda nie wytrwała do końca, ale mimo wszystko...Cóż, wciąż pracuję nad zmianą jej myślenia odnośnie nauki, etc. Chociaż czasem jest niesamowicie ciężko do niej trafić-nie poddam się, noo.

Chcę już poniedziałek! Do zaliczenia została mi tylko geografia i KONIEC z nauką na trzy miesiące. Hm, albo jednak niech ten pierwszy dzień tygodnia nie nadchodzi...Znów będę się niesamowicie nudzić na wolnych lekcjach, no i ten komers w piąteczek. Brr. Chyba się obawiam.

Dziś wrzucę kolejny outfit, z kiedyś tam. Żadne wydawnictwo mi nie odpisało, cholera. Chyba jednak niepotrzebnie w ogóle pisałam, przecież z góry mogłam się domyślić, że to nie wypali w moim przypadku...-nie jestem wystarczająco dobra, po prostu.





A teraz się ładnie żegnam i idę kontynuować oglądanie Pretty Little Lairs.

any questions?

No, nareszcie znalazłam czas, by napisać. W tygodniu miałam wiele do nadrabiania, ale na całe szczęście została mi już tylko geografia. (Jak na razie w dzienniku szkolnym widnieje piękne słowo NIEKLASYFIKOWANY, he. Dobre sobie.) W każdym razie mam zamiar się ogarnąć i nauczyć tych parków narodowych i obiektów Unesco, bo później nie pozostanie mi nic innego jak ODPOCZYNEK... No, a przynajmniej przez jakiś czas, bo postanowiłam uczyć się historii w wakacje, by na humanie cokolwiek już potrafić. Z jednej strony mam wiele obaw dotyczących liceum, a z drugiej wprost nie mogę się już doczekać! Podstawy psychologii i dziennikarstwa, ach...

Co dzisiaj dla Was przygotowałam? Opinię książki, która już zajęła na mej(nowej, ślicznej, w prawie do końca przemeblowanym pokoju ♥) półce honorowe miejsce.

Wiele sprzecznych opinii zyskała książka pani Pawlikowskiej, lecz ja jestem jedną z tych, którą ta lektura szczerze zachwyciła i zainspirowała. Specjalnie czytałam ją dłużej, by pozwolić jej na poprawienie mi nastroju więcej niż raz. I nie czuję się ani trochę zawiedziona! Najtrudniej było przebrnąć przez początek, który mnie odrobinę znudził, za to późniejsza część zrekompensowała mi wszystkie niezadowolenia z pierwszych rozdziałów. Myślę, że kwestią tego, czy "W dżungli życia" nam się podoba, czy też nie, jest miejsce, w którym obecnie się znajdujemy w naszym życiu. Ja przeczytałam tę autobiografię/poradnik we właściwym momencie i cieszę się bardzo, że po nią sięgnęłam.
Jeśli jest Wam ciężko, nadszedł trudny czas, kiedy nie łatwo jest cieszyć się z codzienności, która wydaje się być szara i niesamowicie nudna i potrzebujecie czegoś, co oddali pochłaniający Was smutek-koniecznie poświęćcie chwilę, by poznać życiorys Beaty Pawlikowskiej. To, przez co przeszła ta bardzo silna kobieta, załamałoby wielu z nas. Lecz ona podnosiła się za każdym razem. I wreszcie odnalazła to, czego szukała, tę brakującą część, która uniemożliwiała pełnię szczęścia. Nauczyła się kochać, szanować i dbać o siebie samą, dzięki czemu zyskała szacunek i sympatię innych. Docenia każdą piękną chwilę, którą było dane jej doświadczyć i jest wdzięczna za wszystko, co posiada, o co nie musi walczyć, by jej życie było godne.
Ja również pragnę takiej odmiany dla siebie. Dlatego też zamierzam wprowadzić w życie wiele metod autorki książki, by powoli, ale (mam nadzieję)skutecznie zmieniać swoje nastawienie do otoczenia, a przede wszystkim do siebie samej. Wiele poruszanych przez panią Pawlikowską tematów wydawać się może oczywiste, lecz w praktyce jest zupełnie inaczej. Nie każdy z nas zdaje sobie sprawę, że nasze życie jest w naszych rękach i powinniśmy walczyć o to, dla nas ważne, że czasami bycie egoistą popłaca, a wszelkiego rodzaju używki i uzależnienia są dla ludzi słabych i szukających swego miejsca.
Jestem niezmiernie wdzięczna mojej mamie za ukazanie i polecenie mi "W dżungli życia" i wkrótce mam zamiar zabrać się za "W dżungli miłości"-mam nadzieję, że mnie nie zawiedzie!