Wystawiam nos za drzwi o 6:53 rano, a tu czule wita mnie sześć stopni Celsjusza.
Hej, jak cudownie! Nie jest to co prawda przedwczorajsza przepiękna pogoda, której moje włosy są ogromnie wdzięczne za stylizację, dłonie za odżywcze nawilżenie/przemoczenie, a całe ciało za darmowy trening(ach, te skurcze włókien mięśniowych), ale też może być, nie? :))))



Boże, nie przeżyję zimy.

Skupmy się na czymś innym, co?
Nie wypada jednak powiedzieć przyjemniejszym, bo mam dla Was recenzję "Miasta 44", przed którym prawie że stchórzyłam.

Coś, co prędzej czy później kupię na pewno, bo muszę:

Bo chcę mieć wreszcie wszystko ładnie poukładane  motywami, a przy tym w formie papierowej, bo tylko tak jestem w stanie się uczyć.

No, niestety. Ale chyba tylko część drugą, jak radziła moja  korepetytorka. Chociaż biorąc pod uwagę moje  braki podstaw, które momentami się ujawniają, powinnam kupić obydwie...

Bo moja skórzana kurtałka się już sypie..dosłownie, odpadają mi z rękawów czarne kawałki materiału. Smutne. Moja kochana, jest ze mną od drugiej gimnazjum, to przy jej pomocy stylizowałam się na pseudo rock-girl, tyle razem przeszłyśmy, och, ach. A tak serio to po prostu szkoda mi kasy na nową, bo to jednak spory wydatek jest, mhm.

Bo trafiłam przypadkiem na takie piękności...pecha miałam zwyczajnie, noo. Bo mi się spodobały i mi smutno. Macie, też sobie pooglądajcie, a co: Lili in the garden jest autorką tych śliczności. Może i niedługo będzie okazja, żebym sama sobie sprawiła prezent, hmm...

No bo to jest Adamczyk! Swoją pierwszą książką ("Pożądanie mieszka  w szafie") mnie oczarował, więc koniecznie chcę mieć i tę najnowszą.

Rajstopy, bo to jedyne wyjście żeby moje spódnice i sukienki nie zostały zjedzone przez mole zimą. (Najlepiej to jakieś mega ciepłe ;_;)

Hehehhe. To nie żart. Brakuje mi skarpet. Smutne.

Bo mam słabość do pięknej bielizny... a biały by się przydał! (ten, którego zdjęcie wstawiłam nie wygląda fajnie na tym mdłym tle, możecie zobaczyć go tu w całej okazałości)

Bo ostatnio stawiam na klasykę i pokochałam biel. Mam już tą koszulkę i uwielbiam jej krój i materiał, ale niestety, jakość pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza, że czasem wiążę ją na supełek...

Bo jestem ciekawa jej smaku od kiedy jadłam ją w postaci kotlcika(+szpinak)w wege burgerze.

Bo tak super wyglądają puddingi i inne śniadania z nasionami chia!

Miał być post o Lomo, moim cudaśnym rybim oczku i jego zdjęciowych wytworach, ale los/przeznaczenie/przypadek/moja głupota sobie ze mnie zadrwił/a i wczoraj odebrałam od fotografa super czystą kliszę. Wobec powyższych okoliczności powstał większy problem, bo zdecydować się nie mogę o czym pisać-mam parę luźnych spraw niepowiązanych ze sobą, o których chcę Wam powiedzieć(super, właśnie zapomniałam o jednej z nich), więc przygotujcie się na sporo tekstu.

1# Odebrałam dziś na poczcie przesyłkę prosto z Beijing(tak, to w Chinach) swój super słodki piórniczek. Zdecydowanie potrzebowałam nowszego modelu, bo mój różowy jamnik przeżywa już jesień swojego życia, a udało mi się trafić na dobrą okazję. Mianowicie, zamówiłam go na stronie wish.com za jedyne 4 zł, czyli koszt przesyłki. Link do sklepu znalazłam przypadkiem na instagramie jakiejś Brytyjki, która dzieliła się swym odkryciem ze swoimi followersami, podobnie jak ja dziś z Wami. Głównie chodzi o to, że rejestrując się przez podanego linka dostałam na swoje konto 33 zł do wykorzystania. Wydawało mi się to dość niewiarygodne, ale faktycznie, zamówiłam, zapłaciłam tylko za przesyłkę, dostałam ją(po mniej więcej 2 tygodniach, przy czym dostałam jakąś zniżkę za kilkudniowe opóźnienie)i jak na razie jestem zadowolona(bo nie wiem jeszcze jaką żywotnością wykaże się piórnik). W każdym razie, zamówiłam sobie jeszcze uroczy zegarek, za który zapłaciłam również szaloną kwotę czterech złotych. Jedynym problemem jest to, iż do zapłaty trzeba posiadać kartę Visa, ale jeśli macie możliwość skorzystania z takowej-polecam, przy czym zarejestrujcie się z mojego linku, to sobie coś tam zarobię do swojego wish'owego portfela, jeśli zdecydujecie się coś zamówić.

2#Przywędrowała do naszego liceum tydzień temu wesoła ekipa Zwolnionych z Teorii. Ola, która już na wstępie zrobiła na nas(mnie, A&A)świetne wrażenie swym entuzjazmem i zaangażowaniem opowiedziała o projekcie, który tak właściwie jest...o projektach. Nie potrafię opisać tego, co się działo wtedy w mojej głowie-jakaś dzika mieszanka ekscytacji, ogromnej chęci do działania, trochę też bezsilności i desperacji, bo pomysłu konkretnego mi brakowało, wiedziałam za to, że chcę zrobić COŚ, i w tym zgadzałyśmy się wszystkie trzy. A w Zwolnionych chodzi o to, by zaprojektować, a później wcielić w życie swój własny projekt społeczny. Co najlepsze, nie dość, że zrobimy coś dla innych, po ukończeniu każdy otrzyma biznesowy certyfikat, który z pewnością będzie mieć znaczenie w dalszej karierze zawodowej, bo projekt ma rangę olimpiady(stąd nazwa->działamy czysto praktycznie). Z A wybrałyśmy się na spotkanie w klimatycznej In Garden Cafe, by lepiej poznać jak działa ten szalony pomysł(dorwałyśmy bluzki, ha!) i było genialnie-mnóstwo inspiracji, pozytywnej energii, pomysłów i chęci, zwłaszcza po długiej rozmowie z Olą. Wyszłyśmy szczęśliwe, a co najważniejsze-z pomysłem na projekt, którym bardzo się ekscytuję(chociaż wciąż mam gdzieś z tyłu głowy szepty w stylu "nie wypali, nie wypali"). Ale nie odpuszczę, bo projekt będzie mi bliski, tak jak chyba również A&A, więc będziemy walczyć. Nie zdradzę Wam niestety samej idei dopóki trwają zapisy, ale bądźcie pewni, że będziecie informowani na bieżąco w trakcie rozwoju wydarzeń! No i oczywiście każdego z Was(a raczej jedynie licealistów, niestety)zachęcam bardzo do wzięcia udziału w projekcie-super okazja, by zmienić coś, co Wam nie odpowiada, poznać świetnych ludzi, a przy okazji zgarnąć dokument, który może się przydać w bliżej nieokreślonej przyszłości.

3# Chcę sprzedać parę książek, których raczej nie będę już potrzebować, a przy okazji zrobię miejsce kolejnym (Aaa! No i przypomniałam sobie co chciałam napisać dla Was! A raczej stworzyć! Moją wish(want?)list na jesień! Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o książki, nie?...). Ktoś coś?
(Przy okazji zajrzyjcie też na mój vinted, o)
























see you!
xx

//achtung, achtung, jeśli obecnie jesteś w dobrym nastroju lub masz problemy z nadciśnieniem, możesz odpuścić sobie czytanie postu//

Łatwo odgadnąć, co będzie przedmiotem mojego dzisiejszego żalenia.

 Szkolnictwo polskie nasze kochane-
Komu jeszcze nie napsuło krwi, ręka w górę?

Tak bardzo, przeogromnie cieszyłam się, maszerując z podskakującym warkoczem na rozpoczęcie roku 11 lat temu. Mój dziadek pewnie też-wreszcie przestanę zadręczać go po powrocie z pracy, chcąc "bawić się w profesora", jak to wdzięcznie zwykłam nazywać uczenie mnie pisać, czytać, a nawet liczyć(??!).

Minęły trzy lata, było fajnie, zdobywałam sobie elementarną wiedzę nie zwracając większej uwagi na jakość jej przekazywania. A później? Sytuacja zmusiła mnie do przebudzenia się z błogiej nieświadomości. Pamiętam doskonale te niezwykle inspirujące lekcje polskiego, gdzie odpowiedź na ocenę równała się z przeczytaniem regułki z podręcznika wsadzonego za oparcie koleżanki przede mną. "Bajki robotów" również niekoniecznie zostały odpowiednio do wieku wpasowane w kanon lektur szkolnych. Przed każdą matematyką dłońmi zimnymi ze stresu trzymałam przed sobą zeszyt konsultując zadanie z koleżanką i próbując opanować bolący brzuch.


Cudowne gimnazjum to rycie na pamięć wszystkich stolic Afryki, rycie na pamięć układu pokarmowego, rycie na pamięć systemu sądownictwa, rycie na pamięć przebieg bitwy pod Grunwaldem, rycie na pamieć wzorów sumarycznych, a nawet i ich ustalanie też lepiej zapamiętać, bo wytłumaczyć za grosz kobieta nie potrafiła. Najważniejsza dewiza większości nauczycieli-to nie jest tak, że nie rozumiesz, po prostu się nie nauczyłeś. A najbardziej zawsze śmieszyły mnie oceny z wf-u, plastyki i muzyki, czyli dokładnie ta sama sytuacja, która została zobrazowana po lewej.

Dopiero w liceum ofiarowano nam jako taką możliwość wyboru, i to dopiero teraz, za to kosztem powrotu do tradycyjnej matury ustnej z polskiego, ale mniejsza o to. Po 9 latach nauki trafiłam na nauczycieli, którzy potrafią mnie do pracy zachęcić, a nawet zainspirować(!), a pokuszę się o stwierdzenie, że to dość niecodzienne w polskich szkołach.

No. Przelałam już chyba część swojej frustracji, dobrze, że nie zabrałam się za pisanie tego postu po wczorajszym starciu z funkcją wymierną (1:0 dla ciebie, szmato, jeszcze się policzymy). Odsyłam Was za to do nieco konkretniejszego tekstu z uwzględnieniem każdej perspektywy, którą ja pominęłam bądź nie do końca rozwinęłam, a która w naszym systemie edukacji leży po całości. Sama prawda w prawdzie-przeczytajcie koniecznie TUTAJ.

Wracając myślami do wakacji(wspomnienia już dziś są moim lekiem na mniej przyjemny czas), chcę przywołać swoją wizytę w MOCAK-u, tj. Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie. (Chwała darmowym wejściówkom!)
Muzeum posiada dwie stałe wystawy, ale głównie "Zbrodni w sztuce" poświęcę ten wpis, bo właśnie ta wystawa zajmowała większość pomieszczeń, no i zdecydowanie robiła największe wrażenie. A przynajmniej niektóre z prac.

A cóż to w ogóle znaczy - zbrodnia? Poniekąd jest to chyba pojęcie względne, zależne od okoliczności, sumienia i mnóstwa innych czynników zewnętrznych. Co do niektórych czynów nie mamy wątpliwości, lecz mogą pojawić się takie, które wymagać będą zastanowienia. "Zbrodnia odkrywa wielkie „bogactwo” zła, jakie w nas tkwi. Ujawnia skrywane ludzkie skłonności, pomieszanie sprawiedliwości z niesprawiedliwością, eksperymenty na ludzkiej wrażliwości oraz perwersyjną atrakcyjność. Jest lekcją na temat ludzkiej bezradności i kulturowej szarpaniny."

Na początek-na co najbardziej dałam się nabrać. Tak, moją pierwszą reakcją była chęć wołania kogoś na pomoc. Tak, myślałam, że to ktoś z obsługi wpadł do czegoś na kształt stawu. W instalacji Virginie Barre chodzi bowiem właśnie o wywołane przerażenia połączone z pobudzeniem do działania, co przy wyjątkowo dopracowanej estetyce(niemalże jak kadr z filmu), daje, cóż, wyjątkowy efekt.


Spodobał mi się też pomysł Katarzyny Górnej, tryptyk pt "Fuck me, fuck you, peace", przedstawiający kobietę w różnych fazach jej życia i stosunek, jaki przyjmuje wobec świata. Poznałam też kilka innych prac artystki, i chociaż mogą one uchodzić za kontrowersyjne, zwykle podrzucają odbiorcy jakąś sporną kwestię do przemyślenia.

Pani Rasija na koniec. Balerina(rodem z "Jeziora łabędziego", baletu nadawanego w telewizji przed wiadomościami w 1991r) uchodzi za symbol współczesnej Rosji-państwa, które pod przykryciem wartości chrześcijańskich, zmierza ku wojnie i władzy absolutnej. Baletnica znajdowała się w sali poświęconej sztuce towarzyszącej ukraińskiej rewolucji, która towarzyszyła protestującym na Majdanie. Nie znalazłam tam jednak nic szczególnie interesującego, poza trafnym zobrazowaniem państwa Putina, oczywiście.


Na koniec najlepsze-ja- w sali, gdzie każdy robi sobie super zdjęcie, ale nikt nie wie o co chodzi. Ja też nie.



Udanego weekendu,
cześć, cześć!
xx

Wraz z początkiem września, przybywam do Was z postem o organizacji czasu, chociaż sama w tym temacie jestem absolutnie początkująca, a zagłębiać się w niego zaczęłam bardziej z konieczności niż dobrowolnie, ale myślę, że mimo wszystko dobrze się stało, bo już w wakacje zaczęłam odczuwać potrzebę lepszego gospodarowania wolnym czasem, choć miałam go pod dostatkiem.

Zaczęłam od weekendu bez instagrama, fejsbuka i tumblra. Z pierwszym było ciężko-niejednokrotnie odruchowo przy otwieraniu tableta klikałam na ikonkę tęczowego aparatu. Robiłam to właściwie bezmyślnie i przy każdej okazji, tak jak to było w moim zwyczaju. Po prostu-szukam czegoś w sieci lub odpisuję na mejla, lecz wychodząc z przeglądarki musiałam przeglądnąć najnowsze zdjęcia obserwowanych. Na dobre pewnie by mi wyszło, gdybym całkowicie z Instagrama zrezygnowała, ale na dzień dzisiejszy za bardzo go lubię, by całkowicie się z niego usunąć-postanowiłam za to włączać go dwa razy dziennie. Rano, jedząc śniadanie i wieczorem/po południu, kiedy znajdę chwilę. Łatwo nie będzie-nie jest-ale będę sobie dawać po łapach za każde dodatkowe ulegnięcie pokusie. Tumblra nie brakuje mi wcale, więc właściwie to z konta, na którym tylko reblogowałam, mogę zrezygnować. Swój prywatny, fotograficzny, będę aktualizować raz w tygodniu, o ile będę o tym pamiętać. Wobec fejsbuka nie poczyniłam żadnych ustaleń, bo również nie korzystam z niego często.

W zeszłym roku tworzyłam organizer od podstaw, co możecie zobaczyć w tym wpisie. Kolejnego jednak już nie zrobiłam, bo nie chciało mi się bawić w drukowanie, układanie, bindowanie, etc. Zrobiłam coś znacznie prostszego i (dla mnie) wygodniejszego, a równie przydatnego wykorzystując zwykły zeszyt. Na jednej stronie mam rozpiskę każdego tygodnia z datą i miejscem na wpisanie wszystkiego, co mam do zrobienia, po prawej w mniejszych kolumnach będą szkolne sprawy, np.daty sprawdzianów, a po lewej wszystko inne, czyli spotkania, wizyty i każda, najdrobniejsza rzecz, o której nie chcę zapomnieć. Z tyłu mam stronę przeznaczoną na blogowe pomysły, listę zakupów, które chcę poczynić, moje cele i moje pierwsze razy, choć ostatnia jeszcze świeci pustkami(ale przecież wrzesień dopiero się zaczął!).

Z pozostałych postanowień jest jeszcze czas, który chcę przeznaczyć na przeglądanie innych blogów, czyli jakaś godzinka-półtorej tygodniowo i uzupełnianie mojego zeszytu-dwa razy w tygodniu, najlepiej w weekend, lub w tygodniu-jeśli znajdę czas. W planach mam wirtualne porządki-na pulpicie już zrobione, nieco trudniejszym zadaniem będzie ogarnięcie zakładek, czyli tysiąca przepisów, blogów i artykułów. Jest jeszcze jedna zasada, którą koniecznie muszę wprowadzić w życie-zaprzestać ciągłemu odrywaniu się od czegokolwiek co robię po to, by sprawdzić messengera, maila, bloga i wszystko inne. Faktem jest, że niezwykle trudno mi się skupić przez dłuższy czas na danej czynności(zwłaszcza, jeśli są to zadania z matmy)bez przerywania jej na chociażby pięciominutowe przejrzenie internetów. To chyba jedno z moich najgorszych przyzwyczajeń, z którym będę zaciekle walczyć-czas najwyższy nauczyć się koncentracji, którą tak skutecznie odbiera nam internet zarzucający nas masą informacji naraz.

Na dzień dzisiejszy to by było na tyle-zapewne niewiele pomogłam Wam w tej kwestii, ale spisałam te obserwacje i postanowienia na wszelki wypadek, gdyby ktoś z Was również dopiero zaczynał porządkować swój czas :) A jeśli macie jakieś skuteczne metody lub rady dla mnie-będę ogromnie wdzięczna, jeśli zechcecie się podzielić ♥

Dużo uśmiechu i pozytywnego nastawienia na najbliższy czas Wam życzę!