No dobra, tytuł posta mam, tag też wpisany...co dalej? Wyszłam z wprawy? Bardzo możliwe, bo poprzedni wpis tego typu pojawił się w listopadzie - kiepska ze mnie blogerka w ostatnim czasie. Ale styczeń był miesiącem poświęconym w większości nauce, a luty...nie wiem, chyba...odpoczywałam? Waham się, bo te 29 dni minęły zanim się obejrzałam i, poza pierwszym tygodniem i wycieczką do Pragi, rozmywa mi się totalnie. No nic, spróbuję wydobyć ze swej pamięci nieco więcej wydarzeń z początku roku 2016.


Jedno mi się już udało na pewno (dzięki zakupowi (superdrogiego-to chyba poniekąd kluczowe...) Happy Plannera. Jest piękny i w ogóle, ale jak tylko pomyślałam sobie o kwocie, która zniknęła z mojego konta na rzecz tego kalendarza...od razu, w podskokach i z wielkim uśmiechem na twarzy biegłam planować kolejny dzień. Teraz jest już to moim nawykiem i doceniam możliwość zapisania listy "to do", bo dzięki temu autentycznie pamiętam o wszystkich tych z pozoru drobnych rzeczach, które z łatwością mi wcześniej umykały.


Pracowałam też trochę nad innymi nawykami - bycie trochę bardziej offline, więcej spokoju ducha, codzienne łapanie przynajmniej jednego kadru, dbanie o relacje, pisanie każdego dnia i rozpoczęcie jakiejś aktywności fizycznej. Żadnego z nich nie opanowałam na pożądanym poziomie, a niektórych, cóż, nawet nie tknęłam. A raczej jednego - moja kondycja nadal jest w opłakanym stanie. Ale tym z kolei mam zamiar zająć się w marcu, a raczej dopiero zacząć odbudowę jakiejkolwiek siły swojego ciała, wraz z bardziej świadomym jedzeniem. Do pisania wróciłam w ramach szukania swojego spokoju. I nie wiem, czy faktycznie chcę robić to codziennie, bo nie zawsze mam tę potrzebę, ale kiedy już pojawiają się te nieuporządkowane, stłoczone myśli - zaczynam pisać. I czasem naprawdę pomaga. Nie bardziej jednak niż autentyczna rozmowa - tego nic nie zastąpi.

Blogowo, jak już wspomniałam, wypadłam nieco ubogo, ale łapcie moje ulubione wpisy ze stycznia i lutego: Manifest Ja i Słowa ratują życie.

Kulturowo dopiero od trzech tygodni zaczęłam odżywać (chociaż przed sesją pojawiłam się dwa razy w operze! Dziadek do orzechów i Baron cygański dołączają do listy obejrzanych spektakli, cudo!). Obejrzałam wreszcie "Piękną i Bestię" w całości (Bella, jesteś super!), kilka dni temu pan S zabrał mnie na "Deadpool'a" (obudziła się we mnie silna potrzeba obejrzenia X-menów i innych takich), razem z siostrą zrobiłyśmy sobie seans "Życie jest piękne" (przez pierwszą godzinę filmu zastanawiałyśmy się czy oglądamy właściwy film, ale potem jednak bardzo mocno odczułyśmy, że jak najbardziej, to jest film o tematyce wojennej). "Teorię wszystkiego" zostawiłam sobie na sam koniec, bo to trudny w ocenie tytuł i dużo emocji wzbudził. Nie tak dobry jak Piękny umysł, ale...przede wszystkim mówiący o niezwykłej sile ducha. To dla mnie wręcz niewyobrażalne, czego Hawking dokonał - i nie mam tu na myśli pracy naukowej.


Wreszcie mogłam porządnie poczytać! Ach, co to było za uczucie - móc wybrać jakąkolwiek książkę ze swojej biblioteczki. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo lubię swoje studia, ale intensywność czytania literatury obowiązującej do sesji była...niekorzystna. "Poradnik pozytywnego myślenia" to przeurocza (choć momentami smutna) powieść - pochłonęłam w niecałe trzy dni. Poza nią niestety nie trafiłam zbyt dobrze, ale tak bywa, kiedy sięga się po tytuł kupiony parę lat temu. "Numery" mnie zawiodła, choć pomysł (główna bohaterka widziała datę śmierci każdej spotkanej osoby) całkiem fajny. "Książę mgły" Zafóna to taka baśniowa historia, choć najbardziej spodobał mi się klimat nadmorskiego miasteczka, niekoniecznie fabuła. Poprzez "Dobre bakterie" doszkalam się w kwestiach zdrowotnych. Autorka ma dość rewolucyjne poglądy, głównie jeśli idzie o higienę osobistą, ale...właściwie są one uzasadnione, biorąc pod uwagę wyniki badań i eksperymentów. Sięgnijcie koniecznie, jeśli interesują Was tego typu kwestie, chociaż ciężko było mi przebrnąć przez rozdziały opisujące kolejne choroby i zaburzenia przewodu pokarmowego. (No, ale czego się nie robi dla swoich jelitek, nie?)

Na koniec, łapcie kilka dobrych linków. I teledysk, który mnie zachwycił!

Kochane rysunki Nidhi Chanani, które uwielbiam przeglądać, jak robi mi się smutno i dopada mnie zimowa chandra.

Teksty Gosi zawsze są wyjątkowe, jednak niektóre bardziej i mocniej trafiają do mnie, zostawiając po sobie ślad. Ten najnowszy jest właśnie jednym z nich.

Chwila refleksji nad własnym życiem i tym, jak jest zorganizowane to nasze społeczeństwo jest konieczna, by nie skończyć jako bezduszni i zamknięci na świat ludzie z sercami jak lód. Na szczęście Klaudia dba o to, byśmy mieli otwarte umysły i pełne miłości dusze, opowiadając nam swoją historię.

Roksana odwaliła kawał naprawdę dobrej roboty swoimi postami z cyklu Ed Awarness Week. Ona i jej blog są dla mnie ważne, to dla mnie ogromna radość widzieć, jak piękną i pewną siebie kobietą się stała.

Ten tekst Hani stał się dla mnie dużym krokiem w stronę lepszej jakości życia codziennego. Podarował cząstkę spokoju, uświadomił, że to właśnie jego szukam i że wcale nie trzeba wiele, by żyć dobrze, z uśmiechem.

Post, który ma specjalne miejsce gdzieś tam w moim serduchu, bo jest mi niezwykle bliski i ważny. Zajrzyjcie też koniecznie do najnowszego wpisu o przepięknym Bergamo - chyba już wiem, gdzie się udam w następną podróż...

Gdy jako mały bobasek z okrągłymi policzkami wypowiadasz pierwsze słowo, Twoi rodzice wpadają w euforię i z tego nic nie znaczącego splotu głosek, które wydobyło się z Twych ust, robią święto, zwołując całą rodzinę i zachwycając się nad tym, jak niesamowicie mądrym i cudownym dzieckiem jesteś.
Później sytuacja się odrobinę komplikuje. (Nawet jeśli Twoje policzki wciąż nie straciły swej uroczej(?) krągłości.)

Zaczynasz uczyć się słów, dopasowujesz je do poszczególnych obiektów, szukasz znaczeń. Może byłeś ciekawski świata maluchem, dopytując co krok "a co to?", może kontemplowałeś otoczenie cicho, samotnie. Jedno jest pewne - słowa powoli stają się czymś zupełnie normalnym. Chleb powszedni. Wyposażony w pewien pakiet zwrotów i wyrażeń wkraczasz w szkolne życie, przedzierasz się przez dżunglę zawiłych pojęć i skomplikowanych zagadnień, jesteś chwalony za dobre opowiadanie, czy ułożenie zdania podrzędnie złożonego ze słowem "chodnik".
Ale nikt już nigdy nie okaże Ci tak wielkiego entuzjazmu i radości jak wtedy, gdy totalnie nieświadomie i przypadkowo udało Ci się wydusić z siebie dźwięczne "mama".

Słowa stopniowo przestają mieć znaczenie. No, chyba że zostałeś wywołany do odpowiedzi z matematyki i musisz popisać się znajomością terminów, których przecież nawet w ogóle nie chcesz znać. W domu na pytanie "jak było?" odpowiadasz zdawkowo, zamykając drzwi do swojego pokoju. Może nawet nie słyszysz takiego pytania. Ludzie wokół Ciebie paplają o czymś, co brzmi jak totalny bełkot - nawet gdybyś chciał się włączyć do rozmowy, nie bardzo wiesz jak, bo...nie. Nie da się.
Coś tu chyba jest nie tak, zaczynasz się orientować.

I oby szybko było Ci dane poznać zbawienną moc dobrych słów. Inaczej może być kiepsko.


Słowa ratują życia.

Począwszy od terapii, na wymianie mejli z poznaną w Internetach osobą skończywszy. Pisanie do szuflady czy prowadzenie pamiętnika czasem też daje radę, choć nigdy nie zastąpi prawdziwej rozmowy.
Mówiąc do kogoś, masz przed sobą cały szereg możliwości - możesz skłamać, olać kogoś wymijającą odpowiedzią, możesz być wredny na tyle, by rozmówca nigdy więcej nie odważył się do Ciebie podejść. Ale możesz też dać sobie szansę. Tak, sobie, bo Twój zysk będzie niewiarygodnie duży. Możesz zacząć mówić o tym, co się naprawdę liczy.
Pierwszy krok będzie trudny. Kilka kolejnych również, nie oszukujmy się. Pamiętam doskonale początek swojej terapii, pamiętam początek relacji z S, pamiętam odbudowywanie  kontaktów z rodziną. Otworzenie ust i wprawienie swych strun głosowych w drganie wydawało się być cholerną wspinaczką na Everest. Bo, jak to tak, o sobie mam mówić? O uczuciach? To moje, tylko moje, ściśle tajne, nie ruszać. Nope. Rozmową uleczysz swoją duszę.



Znacie to uczucie, kiedy po dwóch przegadanych z przyjaciółką godzinach, wracając do domu, macie ochotę nucić pod nosem i uśmiechać się do obcych, a energia Was rozpiera? Tak, to właśnie to - życiodajna moc prawdziwej rozmowy. O wszystkim - o trudnych chwilach, o tym, czego się wstydzisz, o swych wadach, o wierze, o strachu przed śmiercią, o seksie i o tym, dlaczego Twoim marzeniem jest podróż do Afryki. Nawet lepiej, jeśli w paru sprawach się nie zgadzacie - odkrywając nowe perspektywy, stajesz się świadomym ogromnej odmienności otaczającego nas Świata.

Słowa ukoją Twą duszę. Zarówno te, które sam wypowiesz, jak i te, które otrzymasz od drugiej osoby. A jeśli sam już jesteś świadomy wagi dobrej rozmowy, lecz Twoi bliscy wciąż nie odkryli tego niemalże magicznego prawa, opowiedz im. Opowiedz jak się czujesz, kiedy ktoś gotów jest obdarzyć Cię ciepłym słowem, gdy jedyne na co masz siłę to płacz, opowiedz, jak dzięki słowom Twoja relacja z mamą zaczęła wyglądać całkiem przyzwoicie, opowiedz jak dzięki Twoim słowom przyjaciółka zaczęła dbać o swoje zdrowie. Pokaż - sam mów. Nie szczędź słów, nie zostawiaj ich na później. Mów, że kochasz, że Twoje życie byłoby tak bardzo uboższe, gdyby nie obecność tej bliskiej osoby, mów o swoich marzeniach, o celach, o porażkach, o tym co trudne też, niczego nie pomijaj.
Mów też do nieznajomych - dzień dobry i dziękuję, takie nic, ale może dla kogoś to jedyne przyjazne zdanie, jakie dziś usłyszy.

Mów więc i do mówienia namawiaj. I niech moc słów będzie z Wami!

Dawno temu, jeszcze za czasów Plotkary, zamarzył mi się wyjazd do Ameryki. Niu Jork, och i ach, to dopiero by było coś niesamowitego. Okres tej (nieco ślepej) fascynacji trwał spory czas - prawdopodobnie dopóki oglądałam namiętnie zmagania mojej ówczesnej idolki, Blair Waldorf. Później moje zainteresowanie ewoluowało. Na szczęście.
Zaczęłam się więcej rozglądać. I otwierać oczy nieco szerzej - dosłownie i w przenośni. Nie trzeba mi było wcale Wielkiego Jabłka, w zupełności wystarczyło mi własne podwórko - odkrywanie wcześniej nieznanych dzielnic i zakątków. Później poznałam jeszcze kilka osób, które, w tym najgorszym dla mnie czasie, rozpalały w moim sercu iskierkę nadziei, opowiadając z pasją o nieznanych mi miejscach.
Zapragnęłam podróżować. Ta myśl wielokrotnie ciągnęła mnie w górę, kiedy wszystko inne zawodziło. Pragnienie przetrwało. I stopniowo, malutkimi kroczkami, zaczęłam je realizować jak tylko się da.


Dlaczego? Czym jest dla mnie podróżowanie? Let's see.

Pokonywaniem swoich słabości, strachów i wszystkiego, co się z tym wiąże. A zwykle, w moim przypadku, jest ich całe mnóstwo. Mam naturę chorowitka (a przynajmniej tak było przez ostatnie 1,5 roku), często czuję się kiepsko, coś mnie bolało, coś było nie tak. Zaczęłam się bać o swoje zdrowie. I przed wszelkimi ważnymi wydarzeniami, z tygodniowym wyprzedzeniem, nadciągał stres. Rozchoruję się dzień przed wyjazdem, i co wtedy? Albo w trakcie podróży? A może kondycyjnie nie dam sobie rady, będzie mi słabo.
Dalsze bariery? Język, początkowo okropnie trudno było mi się przełamać, tym bardziej, że nie był to kraj (Grecja) anglojęzyczny - jakimś dziwnym sposobem była to dla mnie dodatkowa trudność, choć powinno być chyba odwrotnie.
Podróż do Pragi obfitowała w możliwości do "przekraczania" siebie. Byłam po 10 godzin na nogach, wspięłam się na to cholerne wzgórze Petrin, chociaż w połowie całkowicie zrezygnowałam i stanowczo odmówiłam (a raczej moje nogi) dalszej drogi. Podróże uczą mnie, jak wiele może moje ciało. Jak cudowną "machiną" jest. Jak bardzo mogę być wdzięczna za to, że zostało mi darowane i jest w stanie czynić cuda, regenerować się, wytrzymywać naprawdę wiele. Uczą mnie szacunku do swego ciała.
A co do języka i załatwiania spraw hotelowych i tego typu - luzik! Już więcej nie jest to dla mnie kłopotem wielkiej wagi. Jest jeden smuteczek - uświadomiłam sobie, jak bardzo mój angielski się pogorszył, przez tę przymusową przerwę. Trzeba coś z tym zrobić.



Po drugie, poznawanie alternatywnych światów. To piękne - znać więcej niż tylko swoją najbliższą okolicę. Obserwować ludzi w różnych sytuacjach, często mało możliwych do ujrzenia na co dzień. Móc porównywać nowe miejsce z tymi, które znam doskonale, lub z tymi, które miałam okazję poznać przelotnie. Zachwycać się pięknem zachodzącego słońca, tym razem nie zza swojego własnego okna. Dziwić się tradycją lub niespotykanym zjawiskiem. Smakować lokalnych dobroci. Słuchać dźwięcznego języka, zastanawiając się, co też mogą znaczyć wypowiadane słowa. Dotykać wiekowych murów, kryjących liczne ślady historii. Poznawać ją, pytać dlaczego, patrzeć w nieznane twarze, złapać uśmiech zupełnie obcej osoby. Wrócić bogatszym - tak, jakby wewnątrz mnie powstał właśnie kolejny, mały światek, zlepek wspomnień i chwil, cała ta wiedza uzyskana przez doświadczenie, która towarzyszyć mi będzie długo, długo.

Jest też odpoczynkiem, najlepszym z możliwych. Gwarantuje całkowite oderwanie od rzeczywistości, świeżość umysłu, napływ nowych sił i energii do stawiania czoła kolejnym wyzwaniom dnia powszedniego. Ładuje baterie na trudne chwile. Do niczego nie jestem w stanie porównać uczucia, kiedy padam na łóżko po całym dniu zwiedzania. Lub chwili, kiedy wreszcie dostaję ciepły obiad, po intensywnym odkrywaniu nowych miejsc. Stuprocentowe szczęście, wierzcie mi.


Koniecznie podzielcie się ze mną własnymi spostrzeżeniami - co Wam daje podróżowanie?