Dzisiaj tylko kilka zdjęć mojego autorstwa. Przepraszam bardzo, że zaniedbuję bloga-brak czasu. ._.


Udanego długiego weekendu!

Cześć, cześć.
Dzisiejszy wpis poświęcę serialom - kochane, fikcyjne życie w odcinkach. Nie wiem jak Wy, ale dla mnie najlepszą formą odpoczynku jest obejrzenie kolejnego odcinka ukochanego serialu, popijając zieloną herbatkę.
A wszystko zaczęło się od..Plotkary! Było to długi czas temu, nie bardzo pamiętam dlaczego zaczęłam oglądać Gossip Girl, ale tę niesamowitą ekscytację losami bohaterów nie sposób zapomnieć. Wiele wspomnień wiążę z pierwszym i drugim sezonem tegoż serialu, dlatego jest on dla mnie wyjątkowo ważny. Wiele łez, wzruszeń i uśmiechów przeżyłam dzięki niemu. Moją faworytką jest oczywiście Blair, ideał i wzór, który mi będzie przyświecać do końca życia, he. Żałuję, że w bieżącym sezonie nie pojawia się Taylor Momsen, bo również darzyłam ją sympatią. No i Chuck. ♥ Chyba nie wymaga komentarza..


Później..co też było później. Skins, bodajże. Ale to nie było to, zdecydowanie. Obejrzałam pierwszą generację bez większego zachwytu, za drugą się nie zabrałam. Nastąpiła era Pamiętników Wampirów i moje uwielbienie do Katherine. Na przekór wszystkim nie szalałam za przystojnym, to fakt, Ianem Somerhalderem. Niestety, teraz już mi przeszło. Oglądać będę, nie byłabym sobą, gdybym zostawiła go(serial) ot tak.


Czas na Pretty Little Liars! Chyba najlepszy ze wszystkich seriali, jakie miałam/mam okazję oglądać. Nie potrafię wybrać swojej faworytki, wszystkim dziewczynom kibicuję po równo, razem z nimi przeżywam każdy strach, rozczarowanie, nadzieje. Ach, ta A, która nie pozwala nam spać po nocach!


Później obejrzałam Hellcats, nic specjalnego, no i tylko jeden sezon. Jakoś do mnie nie przemówił. A później wciągnęłam się w Glee, za co powinnam do dziś dziękować koleżance, która mnie do tego dzień w dzień zachęcała. Serial, który zawsze potrafi podnieść mnie na duchu, zarazić optymizmem, wywołać uśmiech na mej twarzy. Do tego muzyka, genialne głosy, każdy może znaleźć coś dla siebie. No i osobowości, ach, mój kochany Kurt i moja kochana Rachel. CHCĘ JUŻ KOLEJNY ODCINEK, NOOO. Moja miłość do tego serialu jest naprawdę wielka.


Do tego wciąż jestem w trakcie 90210, i pewnie nie jest to ostatni serial, który będzie mi dane obejrzeć. Bardzo możliwe, że po tej notce uznacie mnie za kogoś, hm, niezrównoważonego psychicznie? Ale czyż nie jest tak, że każdy z nas ma swoje dziwactwa? Jestem uzależniona od amerykańskich produkcji, czytania, dobrego jedzenia i samodoskonalenia się.
I to czyni mnie inną. Może nawet wyjątkową?
Udanego weekendu,

Obejrzałam trzeci odcinek Glee, niestety znów każą nam czekać, aż do listopada.
Dzisiaj też pogoda była wspaniała, uwielbiam taką złotą, polską jesień. Mimo wszystko wciąż jest mi zimno, chociaż z dnia na dzień ubieram się co raz cieplej.

Zastanawiam się od 15 minut co też zamieścić w dzisiejszej notce, i zadecydowałam, że poczęstuję Was porcją fotografii mojego wykonania-jako że jest to jedno z moich licznych i rozległych zainteresowań, he. Enjoy!





Zostawiam Was z nimi do jutra, albo i dłużej. Trzymajcie się cieplutko! :*
N.

Dzisiaj mam dla Was recenzję genialnej książki. Może rzucam się na głęboką wodę, zaczynając od recenzji, ale chyba nie mam nic do stracenia. A koniecznie chcę Wam ją przedstawić.

Nigdy wcześniej nie słyszałam o pani Laurie Halse Anderson, ani nie miałam styczności z żadnym jej utworem. Nie planowałam zakupu "Motylków", moja mama zamówiła tę książkę, chociaż sama jej nie przeczytała ( i nie zanosi się, by to zrobiła ). Byłam więc bardzo zaskoczona po przeczytaniu tego utworu i zadawałam sobie pytanie, dlaczego nie został rozsławiony, skoro jest naprawdę wybitny.

Wielu z nas dąży do ideału. Liz nie jest inna. Gdy policja odnajduje ciało jej najlepszej przyjaciółki, Cassie, wszystko staje się sto razy gorsze. Bohaterka walczy z poczuciem winy równie mocno, jak i z pochłaniającą ją chorobą. Książka ukazuje wagę anoreksji, uświadamia, że nie jest to jedynie wymysł nastolatek, którym brakuje wrażeń. Liz dokładnie opisuje wszystkie swoje przeżycia i najgłębsze odczucia. Wstrząsająca. Zapadająca w pamięć. Mogłabym wymieniać dalej, ale mam wrażenie, że nie to nie ma nawet najmniejszego sensu. Nie potrafię wyrazić co czułam, czytając tę książkę. Utożsamiłam się z bohaterką, jej przeżycia wewnętrzne dotykały i mnie. Jestem pewna, że powrócę do "Motylków" nie raz, by na nowo przejść przez tę wstrząsającą historię. Jest to zdecydowanie najlepszy utwór dotyczący anoreksji. Bez suchych faktów, bez kłamstw i ubarwiania. Sama prawda, którą czasem tak trudno przyjąć do wiadomości. Polecam tę książkę każdemu, kto tylko ma ochotę zgłębić się w życie Liz, poznać jej największe lęki, obawy i stoczyć razem z nią zmagania z chorobą.

Moja ocena: 6/6. Chyba nie muszę tłumaczyć, dlaczego. Trudno mi pisać o książkach, które są mi naprawdę bliskie. Nie chcę odjąć im ani odrobiny świetności. Chciałam jedynie przekazać Wam to, co najistotniejsze i zachęcić do sięgnięcia po utwór pani Anderson.
_________

Dzisiejsza pogoda była cudowna. Uwielbiam jesień z całego serduszka!