Drodzy czytelnicy :)

Jako że tego bloga prowadzę już ponad dwa lata, uznałam, że to najwyższy czas, by przeprowadzić coś w rodzaju ankiety. Poza tym, zwyczajnie chciałam dowiedzieć się co nieco o Waszych odczuciach i preferencjach na temat tego, jak prowadzę ten swój niewielki skrawek sieci, na którym mi tak zależy :)
Dlatego bardzo Was proszę o odpowiedź na poniższe pytania, nawet jeśli zwykle się nie ujawniacie-to dla mnie ważne, bo czasem nachodzi mnie przykre wrażenie, że zainteresowanie blogiem znacznie spadło, a moje prowadzenie go mija się z celem(na szczęście zdarza się to niezbyt często, tylko w chwilach kryzysu)

1) Jak długo śledzisz mojego bloga?
2) Jak często mnie odwiedzasz?
3) Jaki rodzaj wpisów lubisz czytać najbardziej?
4) Czy masz jakieś konkretne zastrzeżenia co postów?
5) Czego brakuje Ci na moim blogu?
6) Jaki jest Twój ulubiony wpis spośród wszystkich?
7) Czy przydatny byłby dla Ciebie w jakimś stopniu fanpejdż bloga?
8) Czy jest coś co powinnam zmienić w wyglądzie bloga?
9) Skąd dowiedziałas sie o moim blogu?
10) Inne uwagi odnośnie czegokolwiek, co tylko przyjdzie Wam na myśl, a co mogłoby mi w jakiś sposób pomóc :)

Z góry bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi, liczę na Was :))

Wnoszę protest.
Bo, cholera, to jest tak strasznie niesprawiedliwe i zwyczajnie bezsensowne.
Nie ja pierwsza i zapewne nie ostatnia poruszam ten temat, ale myślę, że to właściwe miejsce, by dać ujście swym emocjom. A przy okazji może i dać powód do zastanowienia się nad własnymi pochopnymi myślami na temat innych.

Każdy z nas jest inny. Dlaczego nie potrafimy tego docenić?
Przecież to niepodważalny cud natury/Boga/innej siły wyższej! Zostaliśmy wyposażeni w niesamowity, unikatowy zestaw niezbędności zwany ciałem. Nogi nie zostały stworzone po to, by wyglądać chudo, z obowiązkową "tight gap", lecz dlatego, by móc zaprowadzić nas gdzie tylko zechcemy. Brzuch po to, by w swym wnętrzu kryć wszystkie organy i narządy, nie dlatego, by być idealnie płaskim. Kości-jako rusztowanie podtrzymujące nas w pionie, nie po to, żeby wystawać na wierzch. Twoje ciało składa się z tych samych elementów, z których zbudowane są lwy.

Trzy czwarte naszego ciała to woda, która jest niesamowicie potężnym żywiołem i potrafi wyrządzić wiele szkód, ale również jest podstawowym składnikiem utrzymującym wszystkie organizmy przy życiu.Twoje DNA składa się z 20 aminokwasów dokładnie takich samych jakie zawiera DNA wilka.


Kiedy patrzysz w lustro i czujesz się źle, przypomnij sobie lekcję chemii z gimnazjum. Diamenty. Obiekt pożądania wielu kobiet, piękna ozdoba, a to przecież tylko węgiel. A Twoje ciało? Ono jest czymś o wiele, wiele bardziej złożonym, skomplikowanym, istotniejszym. Piękniejszym.

Więc, proszę, następnym razem, zanim zaczniesz, tfu, zaczniemy wytykać czyjeś mankamenty, pomyślmy o tym z nieco innej perspektywy. Może ta dziewczyna z dużym "tyłkiem" ma go cholernie dość i robi wiele, by go zwalczyć, a wszystko przez czyjś kąśliwy komentarz z przeszłości. A może i nawet nikt nie powiedział na głos niczego, co dotyczyłoby jej figury, lecz ona sama nosi w sobie mnóstwo nienawiści do ciała, które jest nam wpajane przez media, społeczeństwo i przez nas samych, takimi postawami właśnie, kiedy bezmyślnie wyliczamy niedoskonałości wyglądu fizycznego, chociażby zupełnie przypadkowych osób.





Czuję okrutną bezsilność wobec tego, że nie mogę zmienić myślenia każdego, kto bezlitośnie ocenia wszystkich wkoło, ostatecznie kończąc wieczorem z ogromnym poczuciem winy i nienawiścią wobec własnego ciała i wyglądu. Chcąc wprowadzić zmiany, sama muszę być zmianą, nic innego nie jestem w stanie zrobić.


Ten tekst jest swego rodzaju utwierdzeniem samej siebie w przekonaniu, że szczupła(chuda? może)sylwetka sama w sobie nie ma żadnej wartości i każda kobieta jest piękna, jeśli kocha siebie i swe ciało, bo wtedy o nie dba, a ono odwdzięcza się jej jak tylko może.

Nie wiem, czy dobrnęliście do końca tej tyrady, ale mam ogromną nadzieję, że jednak tak, bo to jeden z postów mających dla mnie duże znaczenie, zarówno osobiste i emocjonalne, jak i spowodowane tym, by ktoś jeszcze zainteresował się problemem. Razem moglibyśmy przezwyciężyć panujący nawyk koncentrowania swej złości, niezadowolenia i nienawiści na ciała swoje oraz innych.

Wieczory są najgorsze.
Moment, kiedy mój umysł nie jest zaprzątnięty żadną konkretną myślą, kiedy może swobodnie dryfować, a ja czekam na sen.
Wtedy się boję.
Usilnie kieruję swe myśli na właściwy tor. Przypominam sobie wszystkie słowa Lei, wszystko z czym się zmierzyła, przypominam sobie Demi i to przez co przeszła, przywołuję do siebie każdy możliwy dowód na to, że ja również sobie dam radę.
Potem pojawiasz się Ty. Jesteś ze mną. Wyganiam natrętną myśl, która chce mi tą wizję przysłonić faktem, że jednak w chwili obecnej jestem sama, w ciemnym pokoju, w zimnym łóżku.
Nadchodzi spokój. Zasypiam.




"59 sekund" to poradnik przydatny dla każdego, nawet jeśli psychologia kompletnie nas nie interesuje. Porady podsuwane przez Richarda są praktyczne i możliwe do zrealizowania, o czym autor sam kilkakrotnie nas zapewnia. Kilka zasad postanowiłam zacząć wdrażać w życie, jak chociażby mówienie o bliźnich pozytywnych rzeczy, ponieważ zgadzam się z założeniem Wisemana, iż cudze wady, na które ktoś narzeka, nieświadomie przypisujemy właśnie jemu. Zaciekawił mnie również efekt rozproszenia, który ewidentnie zaobserwowałam, jednak nie potrafiłam nazwać i sprecyzować tego zjawiska. Do czasu przeczytania tej książki byłam zwolennikiem teorii wizualizacji, jednak po lekturze stopniowo zaczęłam zmieniać zdanie. Afirmacje, owszem, mogą poprawiać nastrój, jednak w żaden sposób nie pomagają osiągnąć założonych celów. Podstawą w realizacji swoich marzeń jest dobry plan, zaprzestanie odkładania wszystkiego na później i zastosowanie dwójmyślenia, czyli zachowanie równowagi w wizualizacji(dostrzeganie zarówno korzyści jak i przeszkód). Zgadzam się również z obaleniem teorii mówiącej o korzyściach płynących ze stosowania tzw "burzy mózgów"-podpisuję się pod stwierdzeniem, iż wywołuje to głównie lenistwo społeczne i spadek wydajności pracy. Autor świetnie przedstawił współzależności pomiędzy Freudowską koncepcją psyche-zapamiętam ją już na pewno!
Zdecydowanie nie spodobał mi się pomysł na unikanie swego odbicia w lustrze, gdyż w moim odczuciu może to jedynie nakręcić złe nastawienie do naszego ciała i nas samych. Nieco dziwne poczucie humoru ma pan Wiseman, to również muszę przyznać-żart dotyczący potrawki z psa był dość nie na miejscu...Aczkolwiek to by było chyba na tyle, jeśli chodzi o wady tego poradnika, więc liczba plusów i korzyści jest zdecydowanie większa. Dlatego jeśli nadarzy się okazja, by sięgnąć po "59 sekund"-nie wahajcie się długo :)


Hmhm, od jakiegoś już czasu zastanawiam się nad założeniem fanpejdża bloga, ale nie wiem czy to będzie miało jakikolwiek sens...dlatego chciałabym usłyszeć Waszą opinię na ten temat :)

W ostatnim czasie zdominowało mnie poczucie chaosu.
Albo ja jestem zbyt mało wydajna, albo zbyt wiele od siebie wymagam.
Ale zrezygnować też nie mam z czego! Ha, wręcz przeciwnie, wciąż chciałabym więcej... muszę najwyraźniej nauczyć swój organizm, że wcale nie potrzeba mu ośmiu(a w ferie nawet 9)godzin snu.
Nie zaczęłam nawet przygotowywać swojej pracy na angielski, chociaż mi na niej bardzo zależy. Matematykę miałam ćwiczyć codziennie. Francuski odrobiłam na szybko tuż przed zajęciami, kolejny raz pewnie zajrzę do książki za tydzień. Mało czytam. Nic nie narysowałam. Na Waszych blogach jest mnie mało, sama piszę tu niewiele, a co dopiero swoją "książkę", w którą ostatnio zwątpiłam. Żadnego filmu nawet przez ten tydzień nie obejrzałam, nooo. Naprawdę nie mam pojęcia na czym mijają mi całe dnie. To straszne. A jeszcze chciałabym by wkrótce doszła do tego aktywność fizyczna, od której teraz się powstrzymuję, chociaż tak bardzo, cholernie chciałabym coś ze sobą już zacząć robić.




But You know what? Jest progres! Odważyłam się na zakup spódniczki, która zawsze mnie przerażała i jeszcze jakiś czas temu byłam święcie przekonana, że nigdy, przenigdy nie założę jej przy swojej figurze. I czułam się naprawdę dobrze! Nie jest to wyłącznie moją zasługą, nigdy bym tego nie zrobiła gdybym nie czuła miłości i akceptacji S. Staram się więc wypełniać swój umysł pozytywnymi myślami, by pewnego dnia móc ze stuprocentową pewnością powtórzyć za moją cudowną Leą Michele "I love being healthy. I get a lot of sleep. I’m a girl who eats. And I feel beautiful no matter how I look. I have my family to thank for that. I’ll have a big Italian dinner, and I don’t give a crap because it makes me happy."





Tak mi się spodobało wyzwanie muzyczne, kiedy koleżanka się go podjęła,że postanowiłam również to zrobić, tyle że na blogu :) Może akurat ktoś zechce się do mnie przyłączyć? Na pierwszy ogień 10 pytań :)

Dzień 1: Piosenka, której znasz cały tekst.
Takich piosenek jest mnóstwo! Ale żeby zaśpiewać całkowicie bez pomocy,tj. podkładu czy podpowiedzi to chyba "Shake it out" Florence&The Machine.

Dzień 2: Piosenka z pierwszego albumu, który kiedykolwiek kupiłeś. (co to za album?)O mój Boże. To będzie płyta Us5,którą kupiłam tylko dlatego, że wszyscy tego słuchali. A ja też chciałam być fajna.W efekcie nigdy jej nawet nie przesłuchałam...

Dzień 3: Piosenka, która przypomina ci noc poza domem.

Pierwszy tydzień ferii już prawie za mną. Przerażające.

Podążając za moim Instagramem(i nie tylko):







Miałam się uczyć....oczywiście. Raczej średnio egzekwuję to postanowienie, ale tragicznie nie jest, bo z matematyki zostały mi jeszcze tylko trzy zadania. Za to cała reszta...hm. Ciii, mam jeszcze tydzień. Coś tam zrobię, nie będzie źle :D







Momentami było ciężko, przedziwne humory mnie nie opuszczały, ale uparcie się im przeciwstawiałam, nawet jeśli nie miałam na to najmniejszej ochoty. Przecież nie mogłam się poddać. Chociaż zdawało mi się, że tak zrobiłam, skoro zły nastrój mnie przeciągnął na swoją stronę, ale w ostatecznym rozrachunku, hm, nic nie zrobiłam. Przeczekałam, minęło. Kilka razy nawet starałam się go zwalczyć włączając pozytywną muzykę, pisząc do kogoś lub w pamiętniku, ewentualnie idąc spać.










Taka tam półtorarocznica ♥ A przy tym okazja do zjedzenia czegoś fajnego-padło na makaron ze szpinakiem i fetą, w którym zakochałam się w Sandomierzu. Poza tym, mój czas wolny w dużej mierze spędzam właśnie z nadawcą tych pięknych róż, więc musiałam się tym z Wami podzielić :)












Mnóstwo obaw i strachów przed spontanicznością i nowymi sytuacjami. Ale, zgodnie z zasadą "life begins out of your comfort zone", zaryzykowałam, chociaż do samego końca pozostały ze mną wątpliwości. Nie żałowałam, wręcz przeciwnie, dlatego każdemu poleciłabym zastosowanie się do tego postanowienia, pomimo niechęci, wysiłku i trudu, który trzeba w to włożyć. 










Cudny babski wieczór z prawdziwego zdarzenia, którego tak się obawiałam, a który ominąłby mnie, gdybym poszła na łatwiznę i posłuchała swoich lęków. Drugą rzeczą było pójście na zdjęcia ze znajomą, co również było miłym spotkaniem. Dlatego raz jeszcze podkreślam-powiedz tak, nawet jeśli czujesz strach. (Hm, ciekawe, czy sama będę o tym pamiętać następnym razem...)














W pewnych kwestiach chyba przejrzałam na oczy, chociaż wydawało mi się, że wszystko co złe mam już za sobą i niczego już nie muszę zmieniać. Myliłam się? Dostrzegłam to wyraźnie zwłaszcza na zakupach, kiedy z coraz bardziej pogłębiającym się zdziwieniem i irytacją każda rzecz zabrana do przymierzalni okazywała się, hm, nie pasować na mnie. Może faktycznie utrzymywanie obecnego stanu nie służy mojemu zdrowiu. Może faktycznie muszę to zmienić. Poza tym...trochę słodkości nikomu nie zaszkodziło. Może przynajmniej przestanę się wtedy tak łatwo denerwować na wszystko w koło :)





Tak w ramach dokarmiania siebie pysznościami - kolejne ciacho Mamy, które mnie urzekło. Idealne połączenie smaków, a do tego sernik i to na cieście brownie. Przepis znajdziecie tutaj :)










 Wywołałam też pierwszą kliszę z Zenita. Pozwólcie skomentować mi to dwoma słowami. Ha, ha. 
Na 24 zdjęcia dostałam aż siedem, cudownie. Aż mi się odechciało dalszych zmagań z tym (zd)radzieckim aparatem. 






Tak w skrócie wyglądał pierwszy tydzień moich ferii, drugi minie zapewne jeszcze szybciej, zwłaszcza że mam kilka ustalonych spraw w stylu dentysta, korepetycje, etc. Już dziś mi się odechciewa wszystkiego kiedy myślę o powrocie do szkolnych obowiązków( a tym bardziej o festiwalu kultury szkolnej, który odbędzie się w 2 tyg po feriach...na samą myśl o tym oblewa mnie zimny pot, brr.), ale uspokajam swoje nerwy, bo to mnie nie ominie, więc nie ma co sobie psuć nastroju już teraz. 

Oczekujcie kolejnego, bardziej konkretnego wpisu w czasie, hm, bliskim. (Postaram się, noooo :3)

 No cześć!
Z dniem wczorajszym rozpoczęłam ferie, dwa tygodnie dla siebie, dwa tygodnie rozwoju, dwa tygodnie poświęcone temu(i tym), co dla mnie najważniejsze. Pozostaje mi tylko zaaranżować wszystko(swój móżdżek również) tak, by czasu nie zmarnować, ale też nie przegiąć w drugą stronę-bardzo łatwo nabawiam się wyrzutów sumienia, kiedy w moim poczuciu nie robię czegoś konkretnego i przydatnego.
Mam kilka postanowień, raczej dalekosiężnych, które zaczynam wcielać w życie od dzisiaj, a o których na razie wolałabym nie mówić, oraz kilka "luźniejszych", które mogę Wam zdradzić już dzisiaj, ponieważ dotyczą fotografii.




Mam Zenitka, mam Lomo, no i niezawodnego Nikona. Teraz pozostaje mi tylko ćwiczyć, tworzyć i szukać. Szukać formy, która najbardziej będzie mi odpowiadać. Wiem już, że raczej nie jest to fotografia opierająca się na totalnym braku więzi z "obiektem", czyli to, do czego tak bardzo, zaciekle dążyłam jeszcze jakiś czas temu. Narzekałam i ubolewałam nad tym, że nie umawiam się z żadnymi "nowymi" modelkami, że się nie rozwijam, ale wydaje mi się, że tego typu zajęcie po prostu nie było tym, czego szukałam.
Chciałabym...czegoś więcej. Co mi po nawet najwspanialszych zdjęciach modelek, które w momencie naciśnięcia spustu migawki ze skupieniem pozowały, uprzednio przygotowane do sesji? Mnie zależy na emocjach. Może ujawnia się w tym mój egoizm, ale wspaniale by było, gdybym mogła zgromadzić sobie ogromną galerię fotografii, które mają dla mnie jakieś szczególne znaczenie, ze względu na uwieczniony moment, miejsce, osobę, chwilę. Chociaż nie, nie muszą występować już nawet te nieszczęsne, osobiste powiązania. Niech te zdjęcia mają jakiekolwiek ZNACZENIE.
Kilka dni temu przeczytałam w Newsweeku artykuł o Kubie Dąbrowskim, zaczęłam drążyć, czytać wywiady, przeglądać zdjęcia jego autorstwa. Nie dość, że odnajduję się w jego twórczości(obyczajowa, dokumentalna, a zarazem bardzo osobista), spojrzenie na fotografię tego artysty również odzwierciedla to, co czego sama nie potrafiłam sformułować i wypowiedzieć. "Z fotografią jest jak ze słowami. Słowami jest napisany raport policyjny, słowami jest napisane przemówienie premiera, słowami jest napisany wiersz i gazeta. I tak samo jest z fotografią. Zdjęciem jest opisane miejsce zbrodni, aukcja na Allegro, zdjęcie robi się na pamiątkę z podróży. I jest zrobione artystyczne zdjęcie z intelektualnym podkładem. Fotografia jest językiem(...)" Żałuję, żałuję bardzo, że jego najnowszą wystawę można odwiedzić jedynie w warszawskiej Zachęcie, a albumy zakupić na spotkaniach z fotografem.


Również chciałabym móc pewnego dnia stwierdzić, że stworzyłam swoją własną mitologię, powtórzyć za Kubą "żyję i fotografuję życie". Po cichu marzę również o podróżach, niekoniecznie odległych, ale w towarzystwie najlepszym oraz z aparatem. Pewnego dnia...

Koniecznie podzielcie się ze mną inspirującymi twórcami fotografii, będę wdzięczna za każde podrzucone nazwisko bądź link! Pragnę na nowo rozbudzić w sobie pasję, pragnę odnaleźć siebie.