Przed maturą świrowałam, nie oszukujmy się. Mniej więcej rok temu, w okresie zimowym, zaczęłam panikować na potęgę. Ale niezbyt wiele z tym faktem uczyniłam, poza snuciem kolejnych katastroficznych wizji. Nie pamiętam kiedy faktycznie rozpoczęłam przygotowania, te nieco bardziej konkretne, opierające się na przyswajaniu kolejnych wiadomości. Już wiem, czego mi najbardziej brakowało. I tym razem nie mam zamiaru popełnić błędów sprzed roku.

Chcecie wiedzieć na czym polega moja strategia, umożliwiająca mi zachowanie zdrowych zmysłów?
To łatwe. Spójrzcie.

Organizacja

Sumienność

Wykonanie

Kolacja wigilijna zakończona, prezenty rozpakowane, wróciliśmy z naszej tradycyjnej wizyty u dziadków. Ukłucie braku. Coś tutaj nie gra. Coś się nie zgadza z dotychczasowym schematem tego dnia. O co chodzi?
Wszystko było jak zwykle, barszcz, kapusta, pierogi. Opłatek i życzenia, wspólna modlitwa, urozmaicona zdezorientowanym zachowaniem mojego cudnego psiaka, który patrzył na cztery klęczące istoty, raz po raz przechylając głowę ze zdziwieniem.

Prezenty?

Ach, tak. Chyba już wiem.
Wiecie, odkąd pamiętam, po Wigilii pojawiała mi się w głowie myśl "No i co, już po świętach?" To dość przerażajace, biorąc pod uwagę, że to dopiero "dzień przed". I wstyd sie przyznać, ale taka jest prawda - wiązałam to z rozwikłaniem prezentowych niespodzianek.

Kolorowe pakunki pod choinka zawsze miały dla mnie duże znaczenie, bo towarzyszyła temu ekscytacja, ogromne zaciekawienie i chęć, by już sięgnąć do kuszących toreb. Z dzieciństwa pamietam, że modlitwa była istną męczarnia, chciałam ją ominąć i dorwać się do najlepszego punktu tego wieczoru. To smutne. Ale niestety to prawda.
A jednak, dzisiejszy brak był dobrym brakiem. Wigilia już za nami, a ja czuję, ze przede mną jeszcze kilka dni, które mogę wykorzystać. Jak - to juz zależy jedynie ode mnie.

Te święta są wyjątkowe również z innego powodu. Wreszcie, po 4 latach, czuję całkowitą swobodę jedzenia. Nie drżę na myśl o słodkich pierogach z suszoną śliwką, nie próbuję namówić mamy, by dawała mniej cukru do kompotu, nie piekę własnego ciasta, by mieć pretekst, że jakieś przecież jem. Jestem ogromnie wdzięczna za to, że tę kontrolę udało mi się porzucić. Że te wszystkie okropnie ciężkie chwile, kiedy myślami byłam baaardzo daleko od normalności, dały rezultat w postaci wolności.

Spoglądając na to wszystko z boku wiem, że idę w dobrym kierunku. W zgodzie ze swymi wartościami, bo powoli wytępiam wstrętny materializm na rzecz doświadczania i obecności bliskich. Wyrzekam się tego, co do niczego nie prowadziło, a jedynie przeszkadzało w normalnym życiu. I udowadniam sobie samej i wszystkim w koło, że z każdym złem można wygrać, nawet z tym, które siedzi ukryte głęboko w nas i odbiera nam nadzieję na szczęście.

Pozdrawiam, zakatarzona i z okrutnie bolącym gardłem, ale wzruszona tym wszystkim, co uświadomiłam sobie w dniu dzisiejszym.
Życzę Wam, byście nigdy nie przestawali wierzyć w lepsze jutro, ale by wraz z tą wiarą szły czyny - efekt gwarantowany. Nie jutro, nie za miesiąc. Ale nadejdzie, jeśli będziesz ze sobą szczery w tym, co jest Twoją zmorą, a nad czym tak uporczywie pracujesz.

Mnóstwa uśmiechu w najbliższych dniach, Kochani!

2015 minął w mgnieniu oka - żadna nowość, każdy powie to samo, nie? To taka prawidłowość, bo patrząc wstecz, nie pamiętamy tych 365 dni dobrze. Nasza pamięć działa wybiórczo, chcąc nas chronić (czasem wbrew naszej woli, bo ja to bym jednak chciała pamiętać), zasadnie czy też nie. Dlatego, zamiast pustego podsumowania jednym zdaniem tych minionych miesięcy, zachęcam, by pochylić się nad tym czasem na dłuższą chwilę.

Zadajmy sobie pytanie o to, co najważniejsze. Zamiast ubolewać nad jedną kwestią, której nie udało Ci się domknąć w 2015, obejmij swoją myślą całość. Co widzisz?

Czy zrobiłeś coś, czego się bałeś, co wymagało dużego wysiłku psychicznego, ale czemu stawiłeś czoła?
Czy byłeś z siebie dumny?
Czy przez większość czasu dążyłeś do swych celów, działeś w zgodzie z sobą?
Czy pamiętałeś o swej hierarchii wartości i kierowałeś się nią?
Czy dbałeś o siebie, swoje relacje i najbliższych?

No dalej, bądź ze sobą szczery. Tylko wtedy nadchodzący rok będziesz mógł rozpocząć z porządnym planem. Nie, nie postanowieniami. To nie działa, a już zwłaszcza te nieprzemyślane, narzucone z góry, choć wydawać by się mogło, że naprawdę tego chcesz. Zadaj sobie wtedy proste pytanie:dlaczego? Skąd takie pragnienie? Czy właśnie tego mi trzeba? Czy to jest MOJA chęć?

Mój rok był dobry, choć niepozbawiony chwil trudnych, chwil zwątpienia. A może właśnie dlatego był dobry? Dużo się nauczyłam o sobie. Nieco jaśniej udało mi się określić to, jakim człowiekiem chcę być. Pracuję nad życiem według wyznawanych przez siebie zasad i wartości.

Zdałam maturę i to całkiem nieźle, a obyło się bez większych ataków paniki. Dostałam się na studia i jestem nimi zachwycona. Podróżowałam - te wakacje były wyjątkowe, Grecja, Niemcy, Trójmiasto, pierwszy samodzielny wyjazd.
Wyrobiłam sobie kilka nawyków - systematyczność na blogu, prowadzenie organizera, rzadsze przebywanie w internetach(in progress), zapisuję każdy pomysł.
Nie mam już w sobie lęku przed interakcją z nieznajomymi. Poznałam dużo nowej muzyki. Odważyłam się ściąć włosy. Bardzo rzadko myślę o sobie negatywnie. Nie nazywam siebie źle, niezależnie od wszystkiego.

Piękny czas.
A teraz trzeba zaktualizować listę marzeń i celów! I stworzyć plan działania na kolejny rok. Posłużę się Kołem Wartości, a zresztą, na pewno podzielę się tym z Wami.

Miało być krótko i zwięźle, wyszło jak zawsze, nie zważając jednak na to, realizuję swój wcześniejszy plan i pokazuję Wam parę migawek, których jeszcze tutaj nie było (a przynajmniej o ile pamiętam!)







Niech te Święta będą wspaniałe!

Właśnie włączyłam Michaela Buble, pierwszy raz w tym roku. Gwiazda betlejemska dumnie kusi swą czerwienią z mojego parapetu, tuż obok latarenka z zapaloną świeczką, złoty płomyk nadziei.

W galeriach świąteczny szał. Dzikie tłumy ludzi, każdy patrzy w inną, swoją stronę. I biegnie. Dalej, dalej, trzeba załatwić prezenty, zrobić zakupy, posprzątać, upiec pierniczki... Uśmiechów widzę niewiele. Dlaczego?

Święta to całe mnóstwo tych drobnych czynności, dzięki którym ten czas jest wyjątkowy. Uwielbiam wybierać podarunki dla najbliższych - robię to jednak ze sporym wyprzedzeniem, zwykle na początku grudnia, unikając tego, co teraz wyprawia się we wszystkich większych sklepach. Za sprzątanie zabieram się już dzisiaj, zaraz po tym, jak skończę pisać. No, prawie. Jeszcze zjem kolację. Ale potem, obiecuję, wreszcie się za to zabiorę! (Choć to może za wcześnie, jak dla mnie...5 dni musi wytrzymać ten porządek, kurcze, kiepskawo...) Pierniczki upiekłam, tradycja to tradycja! (Tym razem nawet S w to zaangażowałam, sukcesy!) I uwielbiam te wszystkie składowe przedświątecznych dni. Ale w tym roku jest inaczej. Odkryłam, że to jednak coś więcej. Że jest coś takiego, co daje mi więcej radości, co sprawia, że mi tak cudownie ciepło na serduchu.
Tak, dokładnie. To ludzie. Spotkania. Uśmiechy. Rozmowy.


Początek grudnia był ciężkim czasem dla mnie, a teraz już chyba odkryłam tego przyczynę. Samotna na własne życzenie. Samotna nie dlatego, że brak wspaniałych ludzi wokół mnie, lecz dlatego, że sama stworzyłam sobie taki schemacik w głowie. Do tego mnóstwo wymagań, które sama sobie narzucam, ciągła nerwówka, stres, kolejny wieczór, kiedy jedyne czego pragnę, to ukryć się pod kołdrą i zniknąć dla reszty świata. Świąteczny czas mnie uratował.

Zaczęłam być uważna. I słuchać całą sobą (#jeszcze5minutek!). Całe to wzmożone skupienie na sobie samej przeniosłam, przynajmniej częściowo, na innych. Na ludzi, których spotykam - tych, którzy są w moim życiu od dawna, cudownych nowych znajomych, a także "zwykłych" przechodniach. I jest mi o niebo lepiej.

Tworzę nowe więzi, wzmacniam te, które wciąż trwają, a za które jestem przeogromnie wdzięczna. Najcenniejszym prezentem, jaki dostaję, jest czas. Czas innych, którzy poświęcają go na spotkania ze mną i czas swój, to, że go mam, że mogę nim rozporządzać, że jestem, istnieję.
Rozmowy, z pozoru błahe, dają mi mnóstwo dobra. Podnoszą na duchu, odpędzają złe myśli. Wracam do domu z uśmiechem, bo wiem, że ten wieczór nie będzie kolejną gonitwą myśli.

Spotykajmy się, korzystając z chwili wolnego czasu. Niech tych dni nie wypełnia jedynie sprzątanie i szukanie prezentów. No, chyba że w towarzystwie - wtedy ten czas stanie się piękny i pełny, a Święta nie pozostawią po sobie poczucia rozczarowania, że to już, tak szybko, trzeba wracać do codzienności. Pozwólcie innym, by dali Wam to superpaliwo, jakim jest czas, rozmowa i uśmiech. I niech ten stan trwa. Do następnego spotkania!

Mam chyba jakiś lekki kryzys, wieku średniego, można by rzec, w końcu jestem tu z Wami już ładnych parę lat. Chciałam pisać o świętach, ale chyba nie umiem, więc napiszę o tym, jak to mi jest okropnie źle i ciężko, ok? Ok.

Nie wiem jak Wy, ale ja mam kilka swoich social mediowych przeciwników(którzy o moim istnieniu nie mają pojęcia). I czasem zdarza mi się z tego powodu tracić trochę energii na złość i uporczywe kręcenie głową, kiedy zastanawiam się nad fenomenem ich sławy. Może jestem niemiła(no trudno), niesprawiedliwa(sama niewiele wnoszę?), narcystyczna(bo niby czemu uważam swojego bloga za coś lepszego?), ale wyprowadźcie mnie z błędu, jeśli się mylę. Czym są niektóre kanały na youtube lub konta na instagramie, gdzie aż roi się od folołersów i innych takich, jeśli nie rozrywką typu odmóżdżenie?

Nie chcę mówić o konkretnych przykładach, aż tak daleko nie sięga moja irytacja. ale chyba każdy z nas miał kiedyś styczność z tego rodzaju kwestią. Uczestnicząc w tym życiu internetowym częściej trafiam na takie okazy. I nadziwć się nie mogę, wciąż i wciąż mnie to zastanawia. Z jakiej racji, skąd i dlaczego?



Mam kilka teorii. Jedną z nich jest to, że wyjątkową atrakcją dla "publiki" są zdjęcia nie takie, które ja uważam za całkiem udane i z których jestem dumna, ale zdjęcia siebie. I nawet kiedyś uległam temu przekonaniu, chcąc zyskać wielką sławę, bogactwo i inne mamony, stwierdziłam, że częściej muszę wstawiać swoje zdjęcia. Bo to działa - widziałam po sobie, jak i po innych kontach. Ale, jak to w takich wypadkach bywa, szybko mnie to poirytowało. Presja nie jest dobrą rzeczą, tym bardziej poczucie, że coś muszę, a niekoniecznie chcę. Trudno. Nie będzie fejmu i hajsów. Oglądajcie sobie moją kawę po raz setny i widok z mojego okna. Ale to jest właśnie to, co kocham. Moje życie, którym chcę się dzielić z moimi czytelnikami i obserwatorami.

Inna teoria? Przyciąga to, co jest łatwe w odbiorze, nie wymaga większej refleksji, jest przyjemne dla oka i do czego można się łatwo odnieść. Wszelkiego typu czelendże na youtube (dzięki, ale chyba nie chcę jeść pizzy z kocią karmą i ciastkami oreo), gdzie ktoś albo robi z siebie pośmiewisko, albo...właściwie nie wiem co innego. Pośmiewisko to może nie do końca trafne słowo, ale w kontekście mojego toku myślowego pasuje. A wiecie ile kasy zbijają ludzie na nagrywaniu streamów z gier? To mi się już kompletnie w głowie nie mieści(wybacz, Kochanie) - tysiące ludzi siedzi i ogląda jak ktoś inny gra. Halo, halo, gdzie tu jest logika?


I taka moja konkluzja się wynurza, że wszystko jest kwestią odbiorców. Bo mogę się złościć i obrażać na cały świat, ale to, co ja robię w internecie nieco odbiega od tego, czym zajmują się opisane przeze mnie przypadki. Siłą rzeczy mam więc innych odbiorców. Myślących. Pragnących zmian, lubiących wyzwania. Bardziej wymagających. Może sobie odrobinę pochlebiam, ale autentycznie widzę i czuję tę różnicę.
Nie zamieniłabym więc swojego grona czytelników, którzy w większości są ze mną od dłuższego czasu, na te klika tysięcy, które jedynie ślepo klika w serduszka i daje kciuki w górę bez żadnej refleksji.

Pisanie bloga jest trudne. Ale cholernie...rewarding. Brak mi polskiego słowa. Yup, that's me. A, wiem! Satysfakcjonujące. Brawo, Natek. (W pierwotnym założeniu to miało zabrzmieć mądrze i refleksyjnie, ale wyszło jak zwykle. Czyli nie wyszło. Wybaczcie!)

No i spójrzcie, jak pięknie przeprowadziłam na sobie autoterapię. Jeśli razi Was moja postawa - wybaczcie, ale chyba potrzebowałam takiego właśnie oczyszczenia i spisania myśli, by dojść do jasnej i klarownej konkluzji, która, w co mocno wierzę, wyciągnie mnie z niemocy blogowej. Poznam też chętnie Wasze opinie, na poruszony przeze mnie temat, może poszerzycie moje postrzeganie tegoż problemu :)

Listopad nie był miesiącem łatwym. Pomijając wszystkie sprawy uczelniane, pierwsze kolosy i takie tam kwestie, bo z tym sobie jak na razie radzę całkiem dobrze (choć sytuacja kryzysowa nastąpiła w momencie nauki na kolokwia odbywające się tego samego dnia - nie polecam). Nie miałam też złego nastawienia do listopada, jako dobijającego, szarego poprzednika, w kontraście do podniosłej, "światełkowej" atmosfery grudnia.

Ostatnie tchnienie jesieni wciąż trwa, a ja wciąż odkrywam i kształtuję siebie na nowo. Czas cholernie trudny, ale i niezwykle cenny. A jak wiadomo, za dobre rzeczy trzeba płacić.


Kultura, kultura. Trzy książki udało mi się między kserówki i literaturę ćwiczeniową (oko, ucho i te sprawy) wcisnąć. W poprzednim poście wspomniałam nieco o jednej z nich, "Czy jesteś psychopatą" autorstwa Jona Ronsona. I powiem Wam, że faktycznie, była to oszałamiająca podróż po świecie obłędu. Nieśmiało zadawałam sobie pytanie, czy to wszystko działo się naprawdę, ale kochana Weronika uświadomiła mnie delikatnie, że, cóż, tak, to opowieść oparta na faktach. Tacy ludzie istnieją. I stąpają sobie gdzieś po tej ziemi. Ewentualnie siedzą w zamkniętym zakładzie - wersja dla optymistów.

Z pogranicza (para?)psychologii, ale jej totalnie drugiego końca - "Mininawyki" Stephena Guise. Zupełnie nowe spojrzenie na kwestię wypracowywania dobrych przyzwyczajeń i roli motywacji w naszych działaniach. Wszyscy wiemy doskonale, że ta motywacja to zwodnicza bestia - pojawia się i znika kiedy tylko jej się podoba. I w ten sposób ma nad nami swego rodzaju władzę. Bo przecież "nie napiszę posta, brak mi motywacji". A tu psikus. Bo wcale mi jej nie trzeba. Wystarczy zacząć od najmniejszego kroczku - otworzyć pustą stronę w Wordzie. Albo lepiej, usiąść przed komputerem i włączyć go. Polecam bardzo tę cienką książeczkę dla wszystkich, którzy chcą swoją niesforną motywację okiełznać i działać mimo jej pozornego braku.


Ostatnim tytułem jest powieść sensacyjna Harlana Cobena, moja pierwsza styczność z tego typu gatunkiem oraz z autorem. "Obiecaj mi" było dość lekką lekturą i całkiem miłą odskocznią od tematów psychologicznych.

Co oglądałam? Jej. Nie mówmy o tym, co? W przypadku Sherlocka brak mi odpowiedniego słownictwa, nie potrafię wyrazić swojej opinii inaczej niż zachwytem nad moimi ukochanymi, cudownymi i wspaniałymi bohaterami mojego ukochanego, cudownego i wspaniałego serialu, za którego nadrabianie się niedawno zabrałam. Poza tym trzy tytuły: "Miasteczko Halloween" w towarzystwie siostry, "Dobre serce" w ramach sekcji Zdrowie i Choroba i "Wiosna, lato, jesień, zima i...wiosna", bo panna A poleciła już spory czas temu.


Ulubieńcy i nowości. Super, że chwalę się żarciem ze słoiczków dla bobasków, nie ma co! Taki miałam dziwny kaprys, bo w dzieciństwie "gotowców" nie zajadałam. I się zdziwiłam trochę, bo niby wiedziałam, że nie słodzone, ale...serio, to śliwkowe nie było słodkie ani odrobinę. Smuteczek.
Sweterek wielki i długi, trochę się w nim gubię, przypadłość niskich ludzi, ale musiałam go mieć - jest przemilusi. I nowości z Ziai do pielęgnacji twarzy, bo peeling od Tołpy się wreszcie skończył.

Poniżej ulubione w minionym miesiącu herbatki - w życiu nie pomyślałabym o istnieniu smaku melisa-chmiel-kardamon. A ta zimowa to must-have popołudniowych "sesji naukowych".
O istnieniu soczków przypomniała mi Weronika, ale, niestety, nie polubiłam się z nimi. A szkoda, bo to najtańsza opcja soków z prawdziwego zdarzenia.




Czas na kilka blogowych perełek, na które dane było mi trafić w listopadzie.

U Hani temat, który sama poruszałam, Ona jednak nieco bardziej drąży temat smutnego losu pokolenia ekranów.

U Klaudii tekst, którego wspomnienie za każdym razem wywołuje delikatny dreszcz na całym ciele. Jestem ogromnie wdzięczna za Jej świadectwo, które jest dla mnie drogowskazem.

Weronika stworzyła listę "to do" w grudniu, by stworzyć niezwykłą atmosferę tego miesiąca - ja podkradam kilka pomysłów, tworze własną i Was również do tego zachęcam!

Martyna przypomniała mi o moim nawyku sprzed kilku lat, do którego właśnie powracam z wielką chęcią!

Na koniec, u Ani, czas na chwilę refleksji, swego rodzaju rozliczenie z obecnie prowadzonym życiem i zachęta do zmiany, by odpowiedź na tytuł posta była bezsprzecznie twierdząca.


Last but not least, chciałam Wam ogromnie podziękować za Waszą obecność. Na Instagramie jest Was już ponad tysiąc, co jest powodem mojej ogromnej radości (i sporym sukcesem!), dziękuję! Zapraszam Was również na fanpejdża, którego staram się prowadzić dość aktywnie - wychodzi raz lepiej, raz gorzej, więc pomóżcie mi go rozruszać!

Przed nami ostatni miesiąc roku 2015 - niech to będzie wyjątkowy czas! Zróbmy trochę dobrego, zastanówmy się nad własnym życiem, postanówmy coś, nauczmy się czegoś nowego - żyjmy teraz, nie w oczekiwaniu na wolne lub ferie.

Trzymajcie się cieplutko! :)

Czy jesteś psychopatą?
Nie, na pewno nie. W to nie uwierzę.
Ale czy możesz z ręką na sercu stwierdzić, że idealnie wpasowujesz się w to, co ktoś kiedyś nazwał "normalnością"?

Właśnie, zacznijmy od tego. Kto wie czym tak naprawdę jest ta osławiona normalność? Któż śmiał stworzyć takową definicję i czy sam się do tej kategorii zaklasyfikował?
Rozłóżmy to pojęcie na czynniki pierwsze.

normalność to
1. bycie normalnym, zgodnym z normą - ok, nic mi to nie mówi. Z jaką normą? Kto ją ustala?
2. zdrowie psychiczne i fizyczne - dobra, trochę lepiej, ale wciąż słabo i lakonicznie.
3. życie toczące się według ustalonych, znanych praw i zwyczajów - no to już przegięcie,

Nie czuję się usatysfakcjonowana, nie wiem jak Wy.

I nie chcąc nikogo urazić, tak sobie potajemnie myślę, że każdemu z nas raz na jakiś czas pojawia się myśl, że coś jest nie tak. I zaczyna się nieprzyjemne dźganie od środka - a co, jeśli nie jestem normalny?
Jest jeszcze jedna rzecz, którą zaobserwowałam. Wykorzystywanie ludzkiego szaleństwa i nieszczęścia jako pożywki dla zmęczonych ludzi, zasiadających wieczorem przed telewizorem, by odpocząć od trudów dnia codziennego. Fajnie jest stwierdzić, że ktoś ma gorzej. I że w takim wypadku my jesteśmy zupełnie normalni, więc spokojnie, nie ma co się spinać tymi wahaniami nastroju czy wybuchem złości poprzedniego ranka (to chyba jedne z najbardziej łagodnych, potencjalnych objawów szaleństwa).

I tak trafiłam na książkę Jona Ronsona, który zabiera czytelnika w świat obłędu.

...nie ma żadnych dowodów na to, że celem naszego istnienia na tej planecie jest bycie wybitnie szczęśliwym czy też szczególnie normalnym. (...) nasze zmartwienia i dziwactwa, nasze lęki i wewnętrzne przymusy, krótko mówiąc, wszystkie te najbardziej niemodne aspekty naszych osobowości całkiem często prowadzą nas do interesujących rzeczy.

Cytat - klucz.
Nie wierzę, że uważasz się za osobę w pełni "normalną" - mam na myśli to, iż miewasz chwile zawahania co do szeroko pojętej poprawności swego zachowania, swych myśli, wyobrażeń. Co więcej, to właśnie te drobne szaleństwa wyróżniają nas spośród innych. Stają się niezwykłymi tematami do rozmów, tworzą niezwykłe więzi, często pozwalają robić karierę, niekoniecznie artystyczną nawet.
Skąd więc w nas tyle braku akceptacji wobec odmienności innych? Skąd patrzenie z góry na kogoś "dziwnego" (używając potocznego określenia, zwykle stosowanego w takich sytuacjach)?

Chyba nie do końca tego typu przemyślenia powinnam była wywnioskować z książki o niebezpiecznych psychopatach. Dziwna sprawa. Ale właśnie na tę kwestię chciałam zwrócić uwagę - nie dajmy się zmanipulować. Mediom, utartym w naszej społeczności przeświadczeniom, czy nawet powstałym w naszych umysłach schematom. Ludzkie szaleństwo, a co za tym idzie - cierpienie, lubi być wykorzystywane, w tych naszych mocno pokręconych czasach. Nie gódźmy się na to.