Grudzień.
Wcale nie nastraja mnie świątecznie, niestety.
Nie mam pojęcia dlaczego święta straciły dla mnie swój urok już dwa lata temu.
Co nie zmienia faktu, że będę starała się sprawić, by te dni były piękne.
Miniony weekend na całe szczęście już przeminął, szkoła i codzienne zajęcia pozwolą mi, hm, nie myśleć.

Tymczasem zapraszam na małe podsumowanie miesiąca.

Przeczytane: 4 książki

(lektura dodatkowa) "Transatlantyk" Witold Gombrowicz

Trudno mi ustosunkować się do tego tytułu. Podejrzewam, że bez pomocy nauczyciela nie miałabym pojęcia o co w ogóle chodzi. Ale nie żałuję czasu przeznaczonego na tą lekturę-poznałam przecież coś nowego.
(z półki Mamy)







"Niepokonani" Krzysztof Ziemiec
Przedstawione przez pana Krzysztofa historie są bez wyjątku poruszające, lecz, niestety, ich przedstawienie do mnie nie przemawia. Być może nie powinnam oceniać tej książki pod takim kątem, lecz trudno jest mi spojrzeć na nią inaczej. Brakowało mi tu...wszystkiego. Bo, kurcze, żeby dotrzeć do ludzkich serc w dzisiejszych czasach trzeba się jednak nieco bardziej postarać. A w przypadku "Niepokonanych" mamy dwanaście historii, a to wszystko zmieściło się w zaledwie dwustu stronach. Zbyt mało czasu zostało poświęcone na te osobiste dramaty, nie wystarczająco by wzruszyć. Jedynie ostatni i końcówka przedostatniego rozdziału była dla mnie poruszająca, skłoniła mnie do głębszych rozmyślań i wywołała ochotę do niesienia pomocy innym. Reszta historii, cóż, po prostu nie została w odpowiedni sposób odtworzona. Możecie nazwać mnie nieczułą, lecz jestem zdania, iż forma ma duże znaczenie, zwłaszcza, jeśli chcemy trafić do odbiorcy.
Poniekąd czuję, że nie powinnam oceniać tego dzieła, z powodu niezwykle osobistych i intymnych zwierzeń głównego bohatera. Ostatecznie jednak jakaś opinia na temat "Cierpień..." się w mej głowie uformowała, więc postanowiłam postawić notę.
Werter posiadł niezwykłą umiejętność wyrażania swych uczuć słowem, ponad to, niektóre z nich były mi bliskie i znane. Postrzeganie cierpienia psychicznego i samobójstwa jako fizycznych dolegliwości i śmiertelnej choroby w następstwie to porównanie, które sprawiło, że zaczęłam podważać swój dotychczasowy pogląd, iż cierpiącemu na depresję można pomóc. Momentami jednak dostrzegałam faktyczne szaleństwo i przesadę bohatera, który w swej miłości nie znał granic.
Słynny utwór Goethe'go zasiał w mych myślach niepokój i pozostawił smutek w duszy, lecz zapewne takie było zamierzenie autora. Moim zdaniem, książka ta niewątpliwie była i jest literackim fenomenem, co nie oznacza jednak, że każdy podzielać będzie tę opinię.
Po obejrzeniu "Kubusia i jego Pana" w Teatrze Ludowym po prostu musiałam sięgnąć po oryginał autorstwa Diderota, ponieważ sztuka niezwykle mi się podobała. Oświeceniowa powiastka filozoficzna faktycznie jest dość śmiała i figlarna-autor raz po raz pogrywa sobie z czytelnikiem, ukazując mu swoją władzę i zwierzchnictwo nad całokształtem tekstu. Opowieść Kubusia, co rusz przerywana przez następujące w trakcie podróży wydarzenia, ostatecznie wzrusza i wywołuje uśmiech, a jego Pan, choć nie do końca zasłużenie, również kończy szczęśliwie. Żałuję tylko, że musiałam w pewnym momencie przerwać "Kubusia...", by przeczytać lekturę, bo utrudniło mi to nieco odbiór utworu.