Wiesz Natka, Ty tak ładnie opowiadasz o swoich studiach, z takimi emocjami i zaangażowaniem, że wraca mi wiara w człowieka. Na palcach jednej dłoni policzyć mogę osoby, które swoje studia lubią, które je wybrały nie ze względu na otoczenie, ale z własnej potrzeby. Ja tak zrobiłam, chciałam iść na coś, co mnie interesuje, co kocham. No i sobie poszłam, i teraz ja się cieszę, a znajomi, którzy wybrali studia "po których będzie praca" chlipią na prawo i lewo. Fajnie, że udało Ci się zebrać tyle doświadczeń, to właśnie one są najważniejsze. Teoria teorią, ale praktyka - bez niej ani rusz. No i co, podziwiam Cię niezwykle za wspomniany w notce wolontariat. Wiesz co robisz, i robisz to dobrze - mega Cię w tym wspieram.

Buziaki,
Kurando

Ach, zapomniałam odpowiedzieć na Twoje pytanie - niezmiennie od dwóch lat, nie tylko w ubiegłym roku, fascynuje mnie, jak zamknięte są pewne środowiska, w których każdy każdego zna, gdzie relację są poplątane, ale spójne, które tworzą taką wielką kulę. I to jest, jak dla mnie, świetne - takie grono współpracuje, robi wszystko, by dana dziedzina rozwijała się jak najlepiej. Mówię to na przykładzie mojej polonistyki, acz nie wątpię, że "kółeczka wzajemnej adoracji" istnieją wszędzie :).

Mnie ten rok nauczył ,że nie mogę i nie muszę wiedzieć wszystkiego. Że poradze sobie ,gdy trochę odpuszczę, zrobię przerwę, a może i nawet.... dzieki temu pójdzie mi lepiej. Bałam się bardzo ,że mi się nie spodoba , ale powoli zaczynam się " wkręcać" w cały medyczny świat. Dużo dały mi praktyki ,ktore mimo że jestem na stomatologii ,to po pierwszym roku odbywają się w szpitalu. Nauczylam się ,że czasem wystarczy się odważyć , odezwac słowem ,uśmiechnąc ,aby przekazac trochę radości drugiej osobie. Mnóstwo satysfakcji poczułam zdając wszystkie egzaminy, bo byłam wręcz pewna ,że mi nie poszło. A tak naprawdę jestem wsrod niewielu szczęśliwców,ktorym się udało, reszta roku ma poprawki. Ten rok był przełomowy. Wyjazd z domu, nowe życie w innym mieście , rozłąka z chłopakiem ,nowe wyzwania i znajomości. Bałm sie , ale...dałam radę !

Bardzo się cieszę, że i ty odnalazlas sie na swoich studiach. Nadajesz się do tego, masz powołnie i wierzę ,że poradzisz sobie z każdym nowym wyzwaniem. Świetnie piszesz, cudownie się Ciebie czyta. Nie trać w to wiary !

Natunia, ja się będę pewnie po raz setny powtarzać, ale tak uwielbiam Twoje pióro, że nie potrafię nawet tego opisać! Totalnie się podpisuje pod komentarzem Karoliny :) A mnie na studiach zafascynował sam fakt, że uczę się o człowieku i robię to, co mnie interesuje, mimo wszystkich krzywych min, sprzeczek i gadania. No i nie mogę się doczekać kolejnego roku (i tych następnych też)!

Chciałbym się odnieść do "braku istoty człowieczeństwa", o którym wspominasz. Sądzę, że wiem, o co Ci chodzi i miło mi przeczytać, że ten brak odczuwasz, bo chyba właśnie o to chodzi. W nauce nie ma miejsca na takie niuanse i musimy się z tym pogodzić. Nie jest tak dlatego, że naukowcy są ślepi na ów ludzki pierwiastek, lecz dlatego, że wymyka się on opisowi naukowemu. Nie można go zawrzeć w teorii czy opisać w równaniu. Nawet gdyby ktoś próbował tego dokonać, musiałby w tym celu użyć "odczłowieczonych" narzędzi typu prawdopodobieństwo, zmienna losowa czy przedział ufności. Chyba nie ma więc lepszego wyjścia niż pominąć ten czynnik w nadziei, że ludzie sami odczują i po swojemu zinterpretują jego brak. Tak w każdym razie to widzę, a Ty?

Damn, tak się rozpisałam i przypadkiem kliknęłam w jakiś głupi link poniżej, no nic, piszemy raz jeszcze!

Wiesz, ja nie miałam watpliwości co do wyboru swoich studiów, choć bolały komentarze sugerujące, że po ich ukończeniu będzie bida. A jednak mocno wierzę w to, że doświadczając, szukając i jakkolwiek działając w zakresie tej dziedziny już w trakcie tych lat studiów daje naprawdę wiele i później pomoże się odnaleźć na rynku pracy. Ty też się niesamowicie rozwijasz i co jak co, ale jak na razie to my jesteśmy wygranymi, nie ci, którzy wybrali studia dające w bonusie pracę (jaką? taką, która po roku oferuje wrzody i nerwicę, bo jest miejscem do którego nie znosi się chodzić?)

Co do tych specyficznych środowisk - w psychologii również istnieje taki podział, ale jest raczej mocno związany z paradygmatami i często wcale nie wspiera rozwoju tej nauki jako ogółu, bo każdy ma swoją rację i nie chce jej odpuścić, przez co zamyka się na inne rozwiązania, chociażby takie, które łączą oba podejścia. Teraz już trochę jest z tym łatwiej i psychologowie czerpią od siebie nawzajem, ale kiedyś niemal o wszystko się zaciekle kłócili.

Masz całkowitą rację, mnie jednak boli sam fakt, że o tym się nie wspomina, co sprawia wrażenie, że jednak niektórzy naukowcy chcą być ślepi na tę najbardziej ludzką część. Bo spekulują, przewidują, zakładają jak dana jednostka się zachowa zupełnie nie biorąc pod uwagę jej indywidualności jedynej w swoim rodzaju. Oczywiście, nie dotyczy to psychologii jako ogółu, a jedynie poszczególnych paradygmatów i naukowców, niemniej jednak podczas nauki na psychologię społeczną jakoś szczególnie mnie to uderzyło - że wszystko zostało zadbane, nawet miłość pomierzyli i wcisnęli w naukowe ramy i definicje.

Dziękuję Ci Oluśku! ❤️

A ile się można dowiedzieć o samym sobie, prawda? Choć czasem totalnie ciężko uwierzyć w niektóre badania!

To bardzo, bardzo przydatna nauka! A strach wcale nie oznacza braku odwagi - wręcz przeciwnie! Musisz być z siebie niesamowicie dumna! ❤️ Gratuluję Ci bardzo i wiem, jaka to ulga - sama zaczęłam uczyć się sobie odpuszczać już na pierwszym roku. Czasem wciąż mam perfekcjonistyczne chętki i pojawia się myśl "ale muszę mieć tę piątkę", wiem jednak, że to do niczego dobrego nie prowadzi i zdecydowanie lepiej - jeśli chodzi o oceny również - wychodzę na podejściu dopuszczającym więcej luzu. I mnie również udało się poznawać wszystko co najtrudniejsze, choć bałam się, że będzie inaczej!

Dziękuję Ci z całego serducha za te słowa! To niesamowicie budujące ❤️

Cześć! Od października zaczynam drugi rok na psychologii i strasznie mnie zainteresowały praktyki o których wspomniałaś. Na mojej uczelni (Poznań) nie są one obowiązkowe, jednak chciałabym takowe rozpocząć. Dlatego też mam do Ciebie kilka pytań na które mam nadzieję odpowiesz. Pozwól, że wypiszę je tak bez ogródek :). Jak znalazłaś miejsce, które oferuje praktyki? Mieliście spis miejsc, który otrzymaliście od uczelni czy na własną rękę? Kilka osób mówiło mi, że owszem, szukają osób na praktyki ale dopiero od trzeciego roku. Czy żeby zdobyć takie praktyki trzeba wysłać do nich maila, zadzwonić, czy może udać się osobiście? I ostatnie - ile czasu zajmowały Ci te praktyki? Jak często musiałaś chodzić do tego szpitala?

Przepraszam Cię najmocniej, że tak długo musiałaś czekać na moją odpowiedź!

Mieliśmy od uczelni listę propozycji, aczkolwiek mogliśmy również szukać miejsc sami - w obu przypadkach jednak wszystko musieliśmy załatwiać sami. O, i przy okazji, gwoli ścisłości - to były raczej wolontariaty niż praktyki, choć tak nazywał się przedmiot. Na stricte praktyki, jak to rozumie większość ośrodków, faktycznie nie chcą przyjmować na drugim roku. Za to na wolontariaty już tak. Ja początkowo zamierzałam się udać do Środowiskowego Domu Samopomocy i tam dzwoniłam by się wszystkiego dowiedzieć, zaś w sprawie ZOL-u napisałam do dziewczyny z piątego roku, która się tym zajmowała, a potem pojechałam na rozmowę z paniami psycholog w ośrodku :)
A co do czasu - raczej dowolnie, jeździłam raz w tygodniu, zajmowało mi to trochę, bo ZOL leżał na obrzeżach Krakowa, ale jeździłam od razu po zajęciach w dzień, gdy miałam ich niewiele :)
Gdybyś miała jeszcze jakieś pytania - pisz śmiało! Możesz też na maila, jeśli wolisz :)