Ach, to już październik.
Lubię jesień(no, pod warunkiem, że deszcz i wiatr nie zakłócają mi wyjścia z domu), nigdy nie ma tak pięknych zachodów słońca jak jesienią. Wieczorne spacery, choć przyprawiają mnie o skostniałe dłonie, w nieodgadniony sposób nastrajają mnie czymś, hm, niezwykłym, przepełniają melancholią.
C'est la vie, czas biegnie, jest źle, chcesz zasnąć na bliżej nieokreślony czas, obudzić się jak będzie dobrze, ale szczęście niespodziewanie zaskakuje Cię w pół kroku do łóżka i jest lepiej, najlepiej.


Słucham:

Dawno już tak szybko nie przeczytałam żadnej książki. A świadczy to tym, że albo była bardzo krótka, albo wybitnie dobra. W tym przypadku zdecydowanie przeważyła opcja numer dwa, chociaż, swoją drogą, nie narzekałabym gdyby autorowi przypadkiem wyszło pare(dziesiąt) stron więcej.
Ale zanim przejdę do rozwodzenia się nad atutami powieści, chciałabym podzielić się z Wami pewnym spostrzeżeniem. Green trzykrotnie podkreśla, iż wszystko, co zawarte zostało na tych 310 stronach jest fikcją literacką, niczym więcej, a ja uparcie nie chcę wierzyć w to, by tak było. Mam chyba jakiś problem z tą fikcją, bo to się rozumie samo przez się, ale, ale, nie wydaje mi się, by ktoś, kto wcześniej podobnych emocji nie doświadczył, był w stanie tak autentycznie i przejmująco je opisać. Cóż, może to jest właśnie talent literacki. A może mam rację. Poza tym, mam nieodparte przeczucie, że van Houten jest alter ego autora. (Hmm, panu Greenowi chyba nie spodobałyby się te moje domysły i interpretacje, więc może przejdę już do znacznie milszej i pewniejszej części recenzji...)
"Gwiazd naszych wina", hmm... chyba wszystko już zostało o niej napisane. Naprawdę, bardzo chciałabym być oryginalna, chciałabym być buntowniczką i wyłamać się spośród całego mnóstwa zachwytów nad tymże tytułem, ale nie mogę, noo, po prostu nie mogę! Bo to powieść ge-nia-lna.
Fabuła-niby nic nadzwyczajnego. Przecież wszyscy piszą o raku, bo to łatwy sposób na emocje-lubimy czytać o cudzych cierpieniach, wzruszamy się i cieszymy, że nas ta rzeczywistość nie dotyczy. Cóż. Nie tutaj. John Green tworzy świat tak nadzwyczajnie...zwyczajny?bliski każdemu?, a równocześnie jedyny w swoim rodzaju. I chociaż historia Hazel i Augustusa jest pasmem bólu, nieszczęścia i smutku, w żadnym razie nie przywołała myśli typu "och, jak to dobrze, że jestem zdrowa". Bo Hazel Grace jest niezwykła. Bo miłość jej życia, Waters, mistrz metafor i przemyśleń egzystencjalnych jest niezwykły. A że wokół tych dwojga kręci się cała powieść-i ona jest niezwykła. Również przez humor- słodko-gorzki, często przez łzy, a jednak wykrzywiający moje usta na kształt półksiężyca podczas lektury. I przez swą mądrość-stokroć razy bardziej skłaniającą do rozmyślań nad swoją codziennością niż wielce filozoficzna twórczość Coelho.
Oszczędzę sobie bliższe przybliżanie Wam fabuły książki, która zyskała już przecież całkiem sporą sławę. Moje powyższe słowa powinny być wystarczającą zachętą, by po ten tytuł sięgnąć, jeśli wciąż coś Was przed tym powstrzymywało.