Ja. I moja świadomość, że to wszystko może skończyć się w ułamku sekundy. Bez ostrzeżenia zniknąć.

Zdaję sobie sprawę, że tak realne odczuwanie kruchości własnego istnienia nie jest oznaką pełni zdrowia psychicznego, chociaż...może to tylko ostra świadomość tego, co nieuniknione, umożliwiająca mi patrzenie na świat z zupełnie innej perspektywy.
Są plusy i minusy tej mojej wątpliwej przypadłości. Niepodważalną zaletą jest zachwyt nad światem i wszystkim co mnie otacza. To pełnia szczęścia spowodowana wszechobecnym pięknem. Niezgoda na to, by robić coś wbrew sobie, na głupie tracenie czasu i tkwienie w czymś, co zupełnie mi nie odpowiada.
Okrutną wadą jest za to, uwaga, uwaga, rozbieram przed Wami kawałek swojej duszy - lęk. Dużo lęku. Nie strach, ugruntowany realnym zagrożeniem, ale irracjonalny, pochłaniający, bezlitosny lęk. To także chęć odczuwania wszystkiego mocniej i bardziej. I niecierpliwość. Bo przecież za 5 lat może mnie już na tym świecie nie być, więc czemu, do cholery, każecie mi czekać.

Wydarzenia ostatnich dni potęgują moje przemyślenia. Każą jeszcze dobitniej żyć "tu i teraz", nie dać się pochłonąć planom na przyszłość i nie zanurzać się zbyt głęboko w odmętach przeszłości. Uczą, by nieść dobro w swym otoczeniu - a przynajmniej taką lekcję ja z tego wszystkiego wyciągam. I utwierdzają w przekonaniu, że mam jakąś misję na tym świecie. Bo trzeba go zmienić, małymi kroczkami. Zaczynając od siebie.

Chcę dożyć swego ślubu. Chcę doznać starości. Chcę doświadczyć tego wszystkiego, co być może zostało brutalnie odebrane Paryżanom, ale przecież nie tylko im - setki tysięcy wydarzeń na przestrzeni ostatnich lat można by wymienić, gdzie ludzie w nagły sposób tracą to, co najcenniejsze. Chcę być tu, na Ziemi, by nie godzić się na krzywdę ludzką i zło wyrządzane dłońmi takimi, jak moje własne.

Chcę. I z całych sił wierzę, że chęci są najmocniejszym fundamentem.