Po raz kolejny poruszasz temat, który i dla mnie jest ostatnio szczególnie ważny- szanowanie limitów swojego organizmu. Ile razy w ciągu sesji denerwowałam się na samą siebie, że np. za wolno idzie mi nauka (sic!). Nie dostrzegałam nawet tego, że przecież siedzę, próbuję, staram się- co z tego, skoro miałam tego dnia przerobić 3 tematy, a jestem dopiero na pierwszym? Ja nie tylko nie jechałam przestronnym autobusem, a wręcz czasami wtłaczałam się w malucha :P I wciąż mam problem jak pogodzić dwie skrajności- z jednej strony chciałabym zrobić jak najwięcej, mam wrażenie że czasami to ostatni moment, kiedy będę mogła coś zrealizować, a z drugiej chciałabym zrobić to z szacunkiem do siebie, do swoich słabości, by dać sobie także czas na odpoczynek.

Bardzo ładny post. Myślę, że akurat go potrzebowałam :D

Piękny tekst! Do mnie też ostatnio dotarło że "odpuszczanie" to podstawa. Że nawet jak się czegoś bardzo chce to często lepiej odpuścić i aktywnie czekać na to, co przyjdzie niż chcieć za mocno. Lepiej podchodzić do życia bez oczekiwań i dać się miło zaskoczyć niż rozczarować tym, co wcześniej sobie wytworzyliśmy. Przy tym wszystkim zachowuje w sobie dużo optymizmu, ale podchodzę do wszystkiego znacznie "bezpieczniej" i wolniej niż kiedyś. Miłego wieczoru! :)

U mnie priorytetem stało się ciało i zdrowie od momentu, gdy doświadczyłam niedomagań z ich strony. Miałam do siebie okropne wyrzuty, złościłam się i trudno mi było sobie wybaczyć to, że traktowałam siebie źle, a teraz przychodzi mi za to płacić kolejnymi ograniczeniami. To okropne uczucie, gdy trzeba przyjąć tę odpowiedzialność za swój stan. Dlatego teraz dbam o odbudowanie więzi ze swym ciałem i współpracować, zamiast traktować po niewolniczemu - choć wiem, że czasem niezwykle trudno jest osiągnąć ten balans, zwłaszcza gdy umysł obstawia przy swoich wielkich ambicjach.
PS. Dziękuję za komentarz, uwielbiam gdy tu piszesz ❤️

Dziękuję! 😌

Trudno jest się całkowicie wyzbyć oczekiwań, ale najistotniejsze jest chyba, by mieć świadomość, że w końcu życie i tak nas zaskoczy. Raz niezwykle przyjemne, raz boleśnie i trudno. To chyba właśnie o tym piszę w najnowszym wpisie z serii alfabetu, gdy poruszam kwestię nadmiernej potrzeby kontroli.
Dziękuję Ci za komentarz! 🌸

Całkowicie zapomnieć o oczekiwaniach pewnie się nie da, ale staram się ostatnio żyć tak, żeby one nie stały się głównym źródłem emocji wywoływanych przez rzeczy jeszcze nieznane. Przez ostatnie lata bardzo się "nastawiałam", nie dopuszczałam do siebie tego, że może być inaczej, inaczej niż to sobie wyobraziłam. Rzeczywistość nauczyła mnie, że czasem warto podchodzić do życia odrobinkę "chłodniej", odrobinkę.
Uciekam na razie na śniadanie, ale do nowego posta z pewnością wrócę! :) Miłej niedzieli! :*

No tak, mogłaś przecież wykorzystać to jako kolejny powód do nienawiści do samej siebie, ale miałaś w sobie na tyle mądrości, by zaakceptować słabości i błędy, tym bardziej zatroszczyć się o siebie... Myślę, że to wcześniej czy później przyniesie rezultaty!