Słyszałam kiedyś, że zazdrość to najbardziej beznadziejny grzech- nic z niego nie mamy, a grzeszymy... Muszę się przyznać, że często łapałam się na tym, że zazdrościłam urody, stylu życia, pieniędzy, umiejętności... Najczęściej oceniałam w taki sposób osoby mi nieznane, od razu się do nich uprzedzałam. Tak było z obecnie moją najlepszą przyjaciółką:) Historie ludzi musimy poznawać dokładniej, nie tylko po zdjęciach czy pierwszym "rzucie oka". Czasem się okazuje, że one nie są takie piękne, nie mają wspaniałego życia, a co paradoksalne to one nam czegoś zazdroszczą:) tak jak mówisz, musimy zazdrość zamieniać w motywację i nie słuchać naszych uprzedzeń tylko wyciągać do ludzi rękę z uśmiechem:) cudny tekst!;)

Hahaha, ja to chyba mam jakiś szósty zmysł co do notek na Twoim blogu, kolejny raz stwierdziłam, że zobaczę, czy czegoś nie napisałaś i trafiłam w dziesiątkę :'D
Tutaj to mi niesamowitą ciekawostkę podałaś, Nateczko, bo pojęcia nie miałam, że zazdrość swoje korzenie ma w takiej, a nie innej sferze życia :o (czuję, że napisałam to tak niepoprawnie, że aż boli, ale nie wiedziałam jak ładnie sparafrazować to, co zawarłaś w tekście, I'm sorry) Ale zgadzam się całą sobą, to uczucie potrafi niesamowicie zrujnować życie. Ja z zazdrością miałam olbrzymie problemy, w sumie nadal co jakiś czas ciężko mi sobie z nią radzić, przez naświetlone przez Ciebie we wpisie problemy z postrzeganiem własnej osoby i braki w poczuciu własnej wartości - mimo, że już sporo czasu minęło od momentu krytycznego, to jednak wewnętrzny podgryzacz nie śpi. Najgorsze jest to, że mimo świadomości, czego tak naprawdę może mi brakować, to wciąż w jednej kwestii/sytuacji (o dziwo nie materialnej) zazdrość wraca jak mantra - chwilę jej nie ma, a potem znowu przybywa olbrzymią falą, a próby przekierowania uwagi na coś bardziej konstruktywnego padają jak muchy. Cóż, więcej pracy mnie czeka, któregoś dnia na pewno uda mi się założyć bestii kaganiec, który nie będzie spadał. Twoje rady i spostrzeżenia na pewno mi w tym pomogą! <3

Problem, jak mi się wydaje, polega na tym, żeby rozpoznać, jakie jest faktyczne zródło zazdrości. To od niego zależy, co powinno się dalej z nią zrobić ;)
I to jest cała sztuka!

Kolejny piękny tekst u Ciebie ♥ Też miewam ostatnio sporo przemyśleń na temat zazdrości wykreowanej przez social media. A w zasadzie przez ludzi dzisiejszych czasów. W sumie nic w tym dziwnego, że chcemy pokazywać to co w naszym życiu radosne, ładne, imponujące.. i niby większość z nas zdaje sobie sprawę, że niczyje życie nie jest perfekcyjne, choćby nie wiem jak idealnie wyglądał jego instagram, ale i tak miewamy te odruchy zazdrości. Sama się na tym łapię.. Tak samo jak i na próbie idealizowania swojego życia w internecie. Wydaje mi się, że obok walczenia z niezdrową zazdrością, powinniśmy zwalczać to nieznośne dążenie do "perfekcji" i próby kreowania swojego życia na takie. Dlatego też coraz bardziej doceniam w internecie ludzi, którzy wydają się być przede wszystkim prawdziwi, nie boją pokazywać swoich słabości i nie starają udawać chodzącego ideału. Ps.: Twoje zdjęcia jak zwykle mnie urzekają! Jesteś taką piękną i subtelną istotką ♥♥♥

Zazdrość to bardzo zabijające uczucie, pamiętam, że gdy miałam z nią duży problem, to przekładało się to na moją chorobę i porównywałam się to tych chudszych, ładniejszych, zdolniejszych dziewczyn... Pamiętam, jak moim marzeniem było zdobyć sympatię takich osób. Jednak z czasem, poznając niektóre osoby, uświadomiłam sobie, że one mają również często problemy z akceptacją siebie, problemy rodzinne itp... Na dzisiejszy dzień dziękuję, że są takie osoby, bo to one ciągną mnie w górę, dają motywację do pracy nad sobą. Warto z takimi osobami porozmawiać, dowiedzieć się może w jaki sposób osiągnęły to, czego jej zazdrościmy, poprosić o radę i starać się mieć wobec niej jedynie pozytywne uczucia. ♥♥♥

Zazdrością tak naprawdę szkodzimy tylko samym sobie, niejako "zatruwamy" swój umysł toksycznymi myślami. Osoba, której zazdrościmy dalej osiąga sukcesy, a my zamiast zużywać swoją energię na dążeniu do spełniania swoich marzeń, tracimy ją właśnie na takie negatywne uczucia. Tym sposobem dalej jesteśmy niezadowoleni ze swojego życia, bo brakuje już sił do realizacji swoich celów.

Dlatego też już dawno temu postanowiłam nie zazdrościć :)

Zazdrość to straszny, zielony potworek. Strasznie się cieszę, że udało mi się ją w sobie zwalczyć. Jej brak (no, nie taki całkowity, bo w końcu to ludzkie zazdrościć czasem, zupełnie odruchowo - ale trzeba z tym zawsze walczyć!) pozwala mi na cieszenie się cudzym szczęściem, jak moim samym - nic piękniejszego! 😊 Sama się dziwię, że taki zazdrośnik jak ja, mógł się tak zmienić! Ten tekst pozwolił mi docenić tę zmianę, dziękuję! 💗

Wpis na tyle mądry że musiałem drugi raz przeczytać, żeby móc w ogóle podjąć próbę wypowiedzi. Wydaje mi się że zazdrość była jest i będzie, każdy się z nią w jakimś stopniu zmaga. Problem w tym żeby nie dopuścić do pożarcia serca, a przede wszystkim myśli, bo to złe myśli powodują że serce trawi trwoga, że jest pożerane, że jest coraz to gorzej. Najpierw atakowana jest głowa (przynajmniej ja tak to widzę).

P.S. Zapisane masz żeby coś napisać o wiadomym temacie? :D

Dziękuję za wspaniały komentarz! Jak zwykle same mądre słowa wychodzą spod Twoich palców uderzających w klawiaturę. Ślę uściski!

Jestem pewna, że w końcu uda Ci się okiełznać zazdrość na tyle, by nie powodowała większych zawirowań życiowych. Bo obecna będzie na pewno, nie da się jej pozbyć całkowicie, ale - ta metafora kagańca świetnie tutaj pasuje - zapanować nad nią. Nie wypierać, ani nic w tym stylu - pogodzić się z tym, że jest, ale nie dać sobą zawładnąć.
Dziękuję Ci, Kochana! <3

Ja, z tego co pamiętam, nigdy nie zazdrościłam chudości. Porównywałam się, owszem, ale to było zupełnie inne uczucie niż zazdrość, jaką czasem odczuwam i odczuwałam.
O tak, gdy poznamy nasz obiekt zazdrości, możemy wiele dobrego zdziałać i zamienić to złe uczucie w coś pozytywnego! :)

Teraz mi tak przyszło do głowy, że walczyć to w sumie trochę kiepsko dobrane słowo, bo kojarzy się z unicestwianiem, wypieraniem. A tę zazdrość trzeba zauważyć, pogodzić się z tym, że czasem jest, ale uświadomić sobie, że w żaden sposób nie ujmuje to naszej wartości i tego, kim jesteśmy. Oczywiście, jeśli to uczucie zazdrości dominuje i przeważa w codzienności, wtedy trzeba się go pozbyć i zwalczyć tak, by utrzymywało się na "normalnym" poziomie. Ale najważniejsze, to nie dać się mu pochłonąć. Bo to straszna, straszna czarna dziura :(

Zapisane, zapisane, ale zabrać się nie mogę, bo mam poczucie, że niewiele do powiedzenia będę miała w tym temacie :(

Ja postanawiam raczej nie dać się niszczyć zazdrości, bo jakkolwiek bym chciała, by tego uczucia w ogóle nie było - zawsze wraca. Ale już nie zatruwa tak bardzo i nie pożera mojego serducha :)

Dziękuję Ci z całego serducha!

Oj tak, perfekcjonizm to kolejna okropna cecha...szykuję sobie powoli w głowie tekst na ten temat, choć muszę jeszcze trochę informacji pozbierać.