Wierzę, że ciało jest odzwierciedleniem duszy człowieka.
Ale wiecie w co również wierzę?
Że czasem to ciało potrzebuje zostać nakarmione pizzą. Czasem potrzeba mu lodów i ukochanych herbatniczków jedzonych o dziewiątej wieczorem. Czasami całego dnia średnio zdrowego jedzonka. I mówiąc czasami nie mam tu na myśli raz w roku, raz w miesiącu, raz na dwa tygodnie. Myślę, że to "czasami" dla każdego znaczy coś innego i jest kwestią bardzo indywidualną, natomiast wierzę w to, że każdy tego "czasami" potrzebuje.
Bo skoro potrzeby ciała są odzwierciedleniem potrzeb ducha, to aby pozostać w równowadze i zdrowiu, trzeba mu wszystkiego.
Nie doświadczamy przecież jedynie pięknych i dobrych chwil, prawda?
Nasze życie byłoby niewyobrażalnie płaskie, niewiarygodne i sztuczne, gdybyśmy co krok natykali się na idealnych ludzi, ładne widoki, grzeczne dzieci, nieskazitelnych rodziców, miłych kolegów, dobre książki i fajną muzykę.
Trudne sytuacje, wymagające poświęceń decyzje, smutek, żal, złość i każde inne, na pozór złe doświadczenie, kształtuje nasz charakter, czyni silniejszymi i w rzeczywistości jest ogromnie ważną wartością dla każdego z nas.
Skoro doświadczenie całej gamy przeżyć i emocji nas ubogaca, dlaczego podobnie nie miałoby być z ciałem? Dlaczego mamy wzbraniać się przed tym, czego w danej chwili właśnie ono by pragnęło? Umiejąc odróżnić realnie co w konsekwencji faktycznie może być dla nas złe, możemy(czy raczej powinniśmy) pozwolić sobie, czyli zarówno ciału jak i duszy na naprawdę wiele, by zyskać pełnię. Brzmi to banalnie, ale nie potrafię znaleźć odpowiednika w języku polskim na wyrażenie "feel complete", którego to stanu raczej nie da się osiągnąć żyjąc na ciągłych wyrzeczeniach, w kreowanym na idealny światku.
Let's be brave, let's have fun. Let's be free!

Tak się cieszę, kiedy ten Pan jest przy mnie:

             




















A tak się cieszę, bo zaraz pan z pizzą zadzwoni domofonem:
(Żartuję!! Przecież tak naprawdę cieszę się tak samo z tego i z tego, no :D)