122
Mamy śnieg na Wielkanoc.
I co z tego.Nie jestem i nigdy już nie będę tak chuda.
No i?
Jestem matematycznym ""geniuszem"", nie mam pamięci fotograficznej.
A czy to naprawdę jest takie ważne?
W obliczu prawdziwych tragedii, każdy z moich pseudo zmartwień i żalów nie ma najmniejszego znaczenia.
Podczas przeglądania blogów, natrafiłam na pewien link. I zatrzymałam się na dłuższą chwilę, bo nie sposób przejść obok tego rodzaju manifestu obojętnie. Mało kto, miałby w sobie tyle siły, by stworzyć coś takiego w swej żałobie po stracie ukochanej osoby. Jak pisze sam Angelo, twórca strony "The battle we didn't choose" , krótki reportaż przez niego stworzony, ma na celu ukazać prawdziwe oblicze życia z rakiem, z którym musiała zmierzyć się jego żona. Fotografie ilustrują codzienność, która jednak diametralnie różni się od naszej. Koniecznie obejrzyjcie zdjęcia, przeczytajcie historię, podziękujcie sile wyższej, że na Was i Waszych najbliższych póki co podobny wyrok nie został wydany. Nauczmy się cenić każdy dzień spędzony w zdrowiu, w otoczeniu wspaniałych ludzi. Bo życie jest śmiertelną chorobą i chociaż każdy z nas doskonale o tym wie, nic nie jest w stanie nas do niej przygotować-"Tak, człowiek jest śmiertelny, ale to jeszcze pół biedy. Najgorsze, że to, iż jest śmiertelny, okazuje się niespodziewanie, w tym właśnie sęk!"
Mam nadzieję, że wybaczycie mi ten nieco pesymistyczny, refleksyjny wstęp, ale bardo chciałam podzielić się z Wami moimi przemyśleniami po odkryciu tej strony. Za to teraz postaram się odrobinę zilustrować Wam zeszły tydzień, kiedy to w ramach akcji "Uwolnij radość" próbowałam się w nowych sytuacjach :)
Nie jestem w stu procentach zadowolona z wyników, gdyż jak zwykle w połowie tygodnia(a nawet wcześniej) zapomniałam, czego się podjęłam, więc po prostu pokrótce zrelacjonuję minione dni.
Marcela zrobiła mi wspaniałą niespodziankę swoją paczką! Akurat z tym nie wiążę się żadna nowość, ale mniejsza o to, musiałam się pochwalić przesłodką rameczką i kartką pełną promieni słońca ♥
Na zakupach-przede wszystkim starałam się kierować tylko swoim gustem i upodobaniami. Nie zastanawiać się, czy osobie X się spodoba, czy osoba Y spojrzy na mnie krzywo. W przymierzalni również stoczyłam mini walkę ze sobą podczas przymierzania spodni. No bo przecież moje uda nie są takie,jakie być powinny(a niby jakie POWINNY być?), a materiał brzydko opina moją murzyńską pupę. Trudno, powiem Wam tylko tyle: "My fat ass can wear whatever the fuck I want!"
Pizza na kolację przy świecach? Przygotowana przez najcudowniejszą Mamę, zjedzona z najwspanialszym S. Miała być niespodzianka, wyszło jak wyszło, ale nie spanikowałam, nie straciłam zimnej krwi, ostatecznie nie zepsułam wszystkim humoru, więc było jak trzeba-pysznie, zdrowo i bardzo miło.
1/2 szklanki płatków owsianych górskich
1/2 szklanki mleka
jabłko
cynamon
Na noc zalać płatki gorącą wodą do ich poziomu, wstawić do lodówki. Rano dodać starte jabłko, cynamon i mleko, wstawić do piekarnika rozgrzanego do 180C na 30 minut i rozkoszować się delikatnym smakiem szarlotki owsiankowej ♥
Na koniec krótka recenzja, nawiązująca do tematu poruszonego przeze mnie na początku postu.
W moim przypadku film "Nietykalni" był pierwszy. Oglądany niecały rok wcześniej, nim w szkolnej bibliotece znalazłam wersję, na podstawie której powstał. I muszę przyznać, że miałam dość wysokie oczekiwania wobec "Drugiego oddechu", ponieważ ekranizacja powszechnie ma pozytywną opinię, mnie również zauroczyła historia przyjaźni mężczyzn tak różniących się od siebie.
Philippe poszukuje najmniejszego choćby sensu w swym życiu, które raczej zasługuje obecnie na miano wegetowania. Okropne męczarnie spowodowane przenikliwymi bólami każdego członka ciała, parokrotne utracenie resztek nadziei, brak szans na polepszenie obecnego stanu. A wypadek na paralotni pana Pozzo nie był pierwszym tragicznym wydarzeniem-wcześniej, wraz z ukochaną przez niego kobietą nieszczęśliwie stracili dwójkę dzieci. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak ogromnym cierpieniem musiało to być dla zakochanych. Niestety, los postanowił nie szczędzić tej dwójce kolejnych dramatów. Beatrice zaczyna chorować. Lekarze rozpoznają raka szpiku kostnego, a jak wiadomo, taka przypadłość nie szczędzi nikogo. Lekarze mogą jedynie próbować przedłużyć życie chorego o kilka lat.
Czuję niedosyt. Chyba powinnam przeczytać ten utwór raz jeszcze, bez przerywania, byłam bowiem zmuszona by czytać jednocześnie lekturę szkolną i nie wszystkie emocje, których namiastkę autor "Drugiego oddechu" chciał nam przekazać dotarły do mnie w pełni swej mocy, zwłaszcza w końcowych rozdziałach. To, co uderzyło mnie najbardziej, to niezwykle szczerze obnażenie swej duszy przez Philippe'a, zwłaszcza w swej miłości do żony i w cierpieniu. To niesamowite, jak wiele jest w stanie znieść człowiek, którego na pozór tak łatwo można zniszczyć. Do tego jednak potrzeba mieć wolę walki. I wsparcie od najbliższych. Uważam, że autor zasługuje na miano bohatera oraz wzoru do naśladowania. Bo nie liczy się to, jak wiele razy wznosił modły do bogów, by zakończyli jego nędzny żywot. Najistotniejszy jest fakt, że szukał swej drogi do końca. A podczas wędrówki pomógł setkom ludzi, którzy tak bardzo tego potrzebowali.
Pozdrawiam Was wszystkich bardzo cieplutko i życzę miłych świąt spędzonych w gronie najbliższych! 
36 komentarze
Tobie też pięknych, ciepłych rodzinnie Świąt! Pyszności masz na tych zdjęciach! A przepis wypróbuję, bo mam na to ochotę!
OdpowiedzUsuńten reportaż....porusza....daje do myślenia....przygnębia....ale takie jest życie....
OdpowiedzUsuńa co do naszych malych zmartwień-każdy ma swoją właśną granice wytrzymałości,jesteśmy osobliwymi indywidualnościami i każdego z nas dotyka coś innego..nie możemy porównywać,licytować się kto ma gorzej,kto zniesie więcej....
a jeśli miniony tydzień minął w smutku-tak też bywa,nie możemy być zawsze radośni...smutek przeplata się z szczęściem...tworząc jeden spójny obraz....
Kochanie - jesteś śliczna i uwierz w to wreszcie!
OdpowiedzUsuńOsobiście uwielbiam kuchnię włoską. Pizzę i spaghetti mogłabym jeść codziennie.
Całuję!
Klaudia
No, dobrze, że później przegnałaś ten pesymism, chociaż czasem on i też się przydaje, jednak przecież właśnie z niego tym bardziej wynikło że przyda się optymizm :D
OdpowiedzUsuńHhaha, podoba mi się to "My fat ass can wear whatever the fuck I want!" :DD też tak sobie mówię ;p
OdpowiedzUsuńTylko już szmat czasu od kiedy coś sobie kupiłam :(
Te zdjęcia naprawdę są poruszające. Pokazują jak dla tamtych ludzi każdy dzień był na miarę złota i wykorzystywali go w pełni, dopóki wystarczało sił...
OdpowiedzUsuńBardzo mi się podoba ta ramka i buty <3
szokujące.. Ale całkowicie prawda. Tyle rzeczy się dzieję na świecie, tyle cierpienia, a dziewczyny sobie zaprzątają głowę tak głupią rzeczą, że np 'to jest pyszne, ale nie mogę zjeść, za dużo kalorii'. I tylko o tym myślą, nie przytyją, a doprowadzą się do autodestrukcji. Błędne koło. Trzeba się cieszyć z tego co się ma, aby być w stanie pomoagać innym!
OdpowiedzUsuńPrzede wszystkim nie można być we wszystkim dobrym i widać matematyka jest twoją piętą achillesową. :D Na pocieszenie powiem ci, że moją również. :) I chemia i fizyka.. ;D
OdpowiedzUsuńCo do walki z rakiem to boję się zaglądać bo domyślam się jaki jest tego koniec. TY NIE MASZ DUŻEJ PUPY! No, powiedziałam to. Jesteś ładną, szczupłą dziewczyną i wbij to sobie do głowy! :)
Ja teraz jestem w fazie odkrywania ulubionych smaków, bo ostatnio jedzenie nie sprawia mi przyjemności, a tak być nie powinno.
Przeczytałabym tą książkę :)
Również życzę wesołych świąt :)
pyszna pieczona owsianka , znakomita pizza zrobiona przez mamę - smacznie u ciebie ;)
OdpowiedzUsuńniestety śnieg nam spadł , ale przeżyjmy jakoś radośnie te 'ciepłe' świeta Wielkanocne ;)
Wesołch ;*
*Wesołych
OdpowiedzUsuńJej, dziękuję ci za ten post. Dzięki niemu postanowiłam już dłużej się dzisiaj nie dołować. :) Nie warto, życie jest na to po prostu za krótkie! Co do "Drugiego oddechu", to kilka razy zastanawiałam się nad przeczytaniem, aczkolwiek bałam się zawieść, bo "Nietykalni" mnie zachwycili. ;3 Miłej Wielkanocy, kochana! <3 http://50mmodreams.blogspot.com
OdpowiedzUsuńZastanawiałam się co to jest, dopóki nie przeczytałam, że to słodka rameczka, boska *.*
OdpowiedzUsuńMmm pizza, świece :) I śniadanko miałaś przepyszne! :)
OdpowiedzUsuńTak bardzo chciałabym Cię przytulić i powiedzieć: "Hej, to minie, za jakiś czas przestaniesz się czuć winna". Ale nie potrafię :( Ja po 2 latach wciąż siebie obwiniam za to jak wyglądam, za to, co robię... Chciałabym wierzyć w całkowite wyjście z Tego. :(
OdpowiedzUsuńA ja wierzę, wierzę, wierzę!
UsuńPiękny post :)
OdpowiedzUsuńNaprawdę lubię czytać to co piszesz :)
Cholera. Tacy ludzie jednak pomagają doceniać innym to, co mają. Że mają się czym cieszyć, są zdrowi... Z czasem ludzie chyba wymagają coraz więcej od otaczającego świata i od samych siebie, i smutne to.
OdpowiedzUsuńPS Wesołych,
OdpowiedzUsuńi uśmiech proszę! :>
Hej, ja rozumiem, ze choroba, ze niska samoocena i tak dalej... ale pomyslalas kiedys jak czuja sie osoby 10kg grubsze od ciebie? Bo to w sumie 90% ludzi w twoim wieku... Komentarz nie jest zlosliwy, ale wazac 46kg i piszac o swojej murzynskiej dupie, mozesz obrazic wiele ludzi ktorzy tym razem wezma sie za diete ``za bardzo``.
OdpowiedzUsuńPrzepraszam, jeśli kogoś uraziłam, w życiu nie było to moim celem. Będę mieć na uwadze, by już nigdy więcej nie pisać niczego takiego.
UsuńWesołych, pogodnych świąt:*
OdpowiedzUsuńCo u mnie? Hm. Jakoś żyję. Ostatnio trochę zdrowie mi się posypało, ale daję jakoś radę. Ogólnie to wszystko jest w porządku. Żyję, chodzę do szkoły i normalnie funkcjonuję, a co u Ciebie? Trzymasz się? :)
OdpowiedzUsuńPodoba mi się Twój blog, piszesz naprawdę interesująco!
OdpowiedzUsuń____________________
loonaos.blogspot.com
Witaj N. Mogłabyś odczytać wiadomość na photoblogu, byłabym bardzo wdzięczna. Pozdrawiam cieplutko O.
OdpowiedzUsuńProblem w tym, iż nie mam dostępu do fotobloga, więc jedynym wyjściem jest, byś wysłała mi tę wiadomość na mejla, wtedy z pewnością odpiszę!
UsuńOk, już kopiuję i wysyłam na mejla :)
OdpowiedzUsuńfajny blog! :)
OdpowiedzUsuńdodaje się do obserwatorów i zapraszam do siebie! :)
http://trolowygofel.blogspot.com/
Upiekłam dziś podobną owsiankę, tyle, że z marchewką i jabłkiem, wyszła taka papka,mimo dużej ilości owsianki nie było jej wgl czuć, ale suma sumaru wyszło smacznie. :)
OdpowiedzUsuńPs. przeczytałaś może e-maila? :>
Tak, tak, odpisywałam! Nie doszedł? :(
Usuńo mam! już czytam ;)
OdpowiedzUsuńDaj pizzę!:D
OdpowiedzUsuń<3
OdpowiedzUsuńO o jaka śliczna ta ramka ..
OdpowiedzUsuńUwielbiam Nietykalnych jako film a na ksiażkę poluję.
OdpowiedzUsuńP.S śliczne buty
Śliczne rzeczy :)
OdpowiedzUsuńZgadzam się z Tobą wszystkie nasze"wielkie zmartwienia" są niczym np. w porównaniu do śmierci czy strasznego wypadku...
Obserwujemy? Daj znać u mnie :)
Zapraszam.
Na jakiej stronie oglądasz/ pobierasz PLL?
OdpowiedzUsuńIt means a lot, thank You!