W nawiązaniu do poprzedniego posta - ja też tu jestem i czytam regularnie od początku. I piszesz mądre rzeczy, tego nie można Ci odmówić. Jestem pełna podziwu dla całej pracy, którą wykonałaś, by być tu, gdzie jesteś. Tylko czasem nachodzi mnie taka refleksja - czy to o czym tu piszesz, jest rzeczywiście tym, co już przepracowałaś i potrafisz z tego w pełni skorzystać, czy to bardziej rodzaj dalszej pracy nad sobą?

Wchodzę sobie na Twojego bloga, by zobaczyć, czy nie pojawił się nowy wpis i bingo! Takie sytuacje to ja lubię. <3
Uciekanie od niewygodnych, trudnych decyzji i refleksji poprzez bycie ofiarą losu również towarzyszyło mi dosyć długo. Ciągłe negatywne myślenie, roszczeniowa postawa wobec otaczającego mnie świata - nie przyniosło oczywiście niczego dobrego. Przyznam, że czasem łapię się w duchu na kolejnym "Dlaczego?", z tą różnicą, że parę lat temu po prostu bym to zostawiła i niech się dzieje, co chce. Kiedyś po prostu brakowało mi świadomości, że to ja jestem kowalem własnego losu, pewności siebie, że mogę coś zmienić, nawet jeżeli wydaje się to niesamowicie trudne. Teraz wolę próbować, kombinować, ale w jakiś sposób działać. Nie uda się? Może trzeba ugryźć temat od innej strony, trochę porozmyślać, poradzić się kogoś doświadczonego, chwilę poczekać, ale na pewno nie użalać się i zwalać winę na wszystko i wszystkich dookoła.
A przebaczenie, o którym bardzo słusznie wspomniałaś, wydaje mi się być tutaj kluczową kwestią. Podczas stawiania pierwszych, nieporadnych kroków ku zmianie podejścia wciąż trzymałam w sobie urazę i dopiero po tym, gdy w pełni pogodziłam się z przeszłością poczułam, że naprawdę mogę coś zdziałać, negatywne uczucia ciążyły mi na sercu jak kula u nogi.

Zwykle piszę o tym, co obecnie siedzi mi w głowie. I jasne, że wiele rzeczy wciąż jest dla mnie trudnych - przez obecność bezpośrednią lub nie, w przeszłości lub teraźniejszości. Gdybym miała pisać tylko o tym, co już mam stuprocentowo ułożone, byłoby kiepsko! Aczkolwiek nie potrafiłabym pisać o czymś, z czym kompletnie sobie nie radzę i nigdy tego nie robiłam. A do tego byłoby to oszustwem :)

Nie masz pojęcia jak się cieszę, że Cię "spotkałam" w internecie! Przekazujesz tutaj tyle dobra swoim słowem i dzieleniem się swoimi niełatwymi doświadczeniami! Jesteś niesamowita ♥

Twoja refleksja jest tak bliska memu sercu. Tak bardzo mnie dotyczy. Pamiętam dzień, kiedy podjęłam decyzję o walce z chorobą. Myślałam o swojej przyszłości. O tym, aby pozbyć się "demona", które w tak okropny sposób mnie niszczy i zabiera radość z mego życia. Chciałam być szczęśliwa! Czułam ogromną satysfakcję z postępów, nawet tych najmniejszych. Nie poddawałam się, walczyłam. Ciężka praca przyniosła zamierzony efekt. Odzyskam radość, zadbałam o swój wygląd, otworzyłam się na ludzi. Nie wzięłam pod uwagę jednej rzeczy, skutków. Tak bardzo złoszczę się na siebie, za to, co moje ciało musiało przecierpieć. Teraz, staram się jak mogę, aby móc odzyskać zdrowie, którym tak bardzo pogardziłam...Straciłam tyle czasu użalając się i pytając "Dlaczego?!". Nie chcę stracić kolejnych lat. Wychodzę na przeciw kolejnym wyzwaniom i wierzę, że dam radę im sprostać. Moje życie ma sens, odkryłam go. Nie pozostaje nic innego, jak życzyć Tobie i sobie siły, wytrwałości oraz pogody ducha w chwilach zwątpienia. Ściskam najmocniej! :*

Czytasz mi w myślach, Kochana. I znów temat bardzo mi bliski i potrzebny. Choć jeszcze nie potrafię przestać pytać, but I still have some time, right?
You'll get better soon, just don't stop believin'! <3

Właśnie wczoraj miałam taką sesję "ofiarnych" pytań "dlaczego"? I zdaję sobie sprawę z tego, dlaczego nie jest to dobra strategia. Próbuję to zmieniać, ale wciąż mam wrażenie, że wracam do punktu wyjścia...

Nie wiem czy zasługuję na takie komplementy, ale jest mi niezmiernie miło to słyszeć, dziękuję Ci z całego serducha!

Ja miałam swego czasu największy problem z szukaniem winy w innych, tym samym oddając gdzieś w pustkę odpowiedzialność za siebie. I to był jeden z moich największych błędów, choć zapewne popełniony nie bez powodu. Dziś już mam coś w rodzaju nawyku, taki mini alarm włącza się w mojej głowie, gdy chcę wskazywać palcem i szukać winnego za coś przykrego, co mnie spotyka. I nawet jeśli odpowiedzialność faktycznie leży po czyjejś stronie - wiem, że i tak nie zwalnia mnie to z działania, szukania sposobu, rozwiązania.

Najtrudniej mi jest przebaczyć sobie, widząc, ile zaprzepaściłam. Ale ciągle się tego uczę, na przekór przeciwnościom, jakie stawia mi mój organizm.

Pytaj, pytaj, ale nigdy przenigdy nie stawiaj się na przegranej pozycji - zawsze jest jeszcze coś, co mogłabyś zrobić!
Thank you for being <3

Bo to cholernie trudne. Pamiętam, jak próbowałam z tym walczyć - zaraz pojawiała się riposta, że mam prawo, by się tak czuć, by się użalać nad sobą, by oczekiwać, że inni się zatroszczą o mnie, bo sama nic nie jestem w stanie wskórać. I to było takie błędne koło, bo, oczywiście, od samego biadolenia nic się nie zmieniało, a wręcz przeciwnie, czułam się jeszcze bardziej beznadziejnie, bo to negatywne myślenie tylko się potęgowało. Punktem zwrotnym była chyba myśl, że już tak dłużej nie mogę, bo tracę na tym tak cenny czas i energię, którą mogłabym pożytkować na coś o wiele lepszego, coś, co będzie budować moją wymarzoną przyszłość. A w związki z tym, czas najwyższy brać odpowiedzialność za siebie i zadbać o siebie jak należy.

Ja obecnie bardzo się staram wybaczyć sobie w pełni tą przeszłość i nie złościć się już na siebie o to, co złego wyrządzałam swojemu ciału. W zamian za to otoczyć się jak najlepszą opieką i troską, bo tylko to mi może jakoś pomóc.
Natuś, ja również trzymam za nas obie kciuki najmocniej jak się da i wierzę, że wkrótce uda nam się uporać ze wszystkim. Trzymaj się cieplutko! <3

Łatwo narzekać, trudniej wziąć sprawy w swoje ręce. Jasne - czasem jest naprawdę ciężko tak po prostu się ruszyć, zwłaszcza, jeśli ma się za sobą trudne doświadczenia, ale robienie z siebie ofiary w takich najmniej istotnych sprawach... Po co? :)
Buziaki!

Bardzo mądre słowa. Nigdy nie myślałam o tym stawianiu siebie w pozycji ofiary, a rzeczywiście tak jest, że odbiera nam to wewnętrzną siłę i motywację do działania. Dziękuję Ci za to, że mi o tym przypomniałaś ;)

Nie odzywam się tu często, ale czytam niemalże każdy Twój post. Tym razem muszę się odezwać, bo... idealnie trafiłaś z tym wpisem jeśli chodzi o aktualną sytuację w moim życiu. Przydarzyło mi się ostatnio bardzo dużo przykrych rzeczy, dobiło mnie to, obwiniałam się strasznie o to, użalałam i stawiałam własnie w takiej pozycji ofiary. Dziękuję Ci za ten wpis! Poruszył mnie i być może w końcu zmotywował do zmiany nastawienia.