Warto zobaczyć to błędne koło: nie kocham siebie więc poszukam akceptacji na zewnątrz, bo chcę w końcu dobrze się ze sobą czuć. Okazuje się jednak, że nawet jeśli otrzymam pozytywną odpowiedź otoczenia, nie potrafię jej przyjąć, doszukuję się w tym fałszu, podstępu. Jak myślisz dlaczego? Podpowiedź: wróć na początek łańcuszka. Nie mówię, na pewno nie wszyscy ludzie są autentyczni w relacjach z nami, ale kiedy sami potrafimy obdarzyć siebie czułością, mamy to raczej w poważaniu, może nas to dotknąć, jeśli jesteśmy wrażliwi lecz nie zrujnuje to nas, nie zatruje. Nie jestem też skłonna powiedzieć, że człowiek sam jak palec może sobie żyć w wiecznej szczęśliwości.. Choć w zasadzie może.. Tylko że wtedy tak naprawdę by nie żył.. Ale to już trochę inna bajka. Kontynuując jednak wcześniejszy wątek: jestem niemal pewna, że nie darząc miłością samego siebie, nigdy nie pokochamy (w zdrowy sposób. Destrukcyjna miłość - jak najbardziej) i nie przyjmiemy miłości od drugiego człowieka.

Czy wciąż praktykujesz jogę?

Pozdrawiam
Natalia

Ah, zapominałam jeszcze dodać słowa, które są dla mnie niezwykle znaczące i wracam do nich za każdym razem, kiedy... jestem w dupie. Dziękuję za nie panu Wiktorowi Pielewinowi i przekazuję dalej, może dla kogoś okażą się równie sensowne, co dla mnie.. Mam tylko takie dziwne przeświadczenie, że już je tu pisałam, sądzę jednak, że warte są powtórzenia.

"Znajdując się w dupie, możesz zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze, postarać się zrozumieć dlaczego w niej jesteś. Po drugie, wyleźć stamtąd. Błąd poszczególnych jednostek i całych narodów polega na tym, że myślą, iż te dwie czynności są jakoś ze sobą związane. A nie są. I wyleźć z dupy jest o wiele łatwiej, niż zrozumieć, dlaczego się w niej znajdujesz.(...) Wyleźć z dupy trzeba tylko jeden raz, i potem można o niej zapomnieć. A żeby zrozumieć, dlaczego się w niej znajdujesz, potrzebne jest całe życie. Które w niej spędzisz."

Chciałbym też dodać, że z takich rozchwianych stanach, które mocno nas doświadczają można znaleźć naprawdę ogrom mądrości. Choć wydaje nam się, że one nas rujnują, może udać nam się tak pokierować sytuacją, że wyjdziemy z tego podbudowani. To jest moje doświadczenie. Największego skoku rozwojowego dokonałam wychodząc z dołka (który obecnie postrzegam bardziej jako górkę:). Nie sądzę by było watro otępiać się, zagłuszać farmaceutykami, alkoholem i innymi używkami. Choćby nie wiem w co i jak daleko uciec, prędzej czy później dopadnie nas nasze życie.

Pozdrawiam raz jeszcze
Natalia

Uśmiechnij się! Masz szansę wypocząć. Tymczasem ja będę gniła w szkole :/

Też mam często takie huśtawki nastrojów. Mi zazwyczaj pomaga rozmowa z kimś bliskim, kubek herbaty, czytanie różnych blogów, różne ćwiczenia...
Wychodzę z założenia, że jeśli nie ma się powodów do zmartwień, to lepiej nie doszukiwać się czegoś, czego się nie wie na pewno. Myślę, że jeśli ktoś jest "fałszywy", to prędzej czy później to wyjdzie na jaw, przynajmniej tak było w moim przypadku.

Głowa do góry! Po tym gorszym czasie może być tylko lepiej! :)

Czasami warto jednak nie analizować ale szukać pozytywnych sposobów - polecam filmy motywujące, wykłady pani Louise L. Hay. Stosuj afirmacje a zobaczysz - twoje życie się całkowicie zmieni !

Jak myślimy, tak żyjemy ;)
Czasem warto zacząć kontrolować myśli , u mnie się sprawdza.