To ja odpowiem na czwarte, bo nad innymi musiałabym się chyba dłużej zastanowić. Dla mnie Łódź jeszcze niedawno była miejscem, w którym za nic w świecie nie chciałabym zamieszkać. Może to przez uprzedzenia, narzekanie rodziców, że to okropnie brzydkie miasto, może fakt, że jest zbyt blisko domu. Pobyt w Poznaniu mnie zauroczył, ale mimo wszystko wtedy zapragnęłam być bliżej, pewnie przez te problemy, z którymi się wtedy mocno zmagałam. Na szczęście nie mam problemów z zaadaptowaniem się do nowego miejsca i teraz nawet jest mi dość obojętne to, że jestem blisko domu i w mieście, którego na początku nie lubiłam. Teraz je lubię, bo kryje w sobie niesamowite historie i zdecydowanie ma swój urok. Mimo, że przeważa tu kolor szary, mamy bardzo dużo parków w centrum, do których zawsze można się udać, by nacieszyć oczy pięknymi kolorami, jakie świat nam oferuje. Czasem wystarczy tylko zrobić kilka kroków więcej, odkryć miejsce, które pozwoli nam trochę inaczej spojrzeć na to, co wszyscy próbują nam wmówić. Bo świat jest piękny, trzeba jedynie umieć to dostrzec :)
A ze spontanicznością mam podobnie, szczególnie jeśli towarzyszy przy sytuacjach lękowych. Przezwyciężenie tego strachu jest wtedy zdecydowanie bardziej satysfakcjonujące, uwielbiam to uczucie! Bo planując wszystko, bardziej się skupiam na tym, jak to będzie, może jeszcze zrezygnuję, albo poczuję się źle zanim w ogóle do tego wydarzenia dojdzie. Przy spontanicznej decyzji często nie mam czasu, by jeszcze rozmyślać na takie tematy.

Ja Ci powiem, że jednak Polacy też mają swoje "narodowe cechy". Jak zauważyłaś, narzekanie jest naszą przypadłością, podobnie jak nietolwrancja niestety i wciąż pewnego rodzaju zaściankowość. Mówię to z perspektywy osoby, która od roku mieszka w Anglii - tu ludzie są totalnie inni od naszych rodaków. Tu nikt nie patrzy na moje tatuaże z niechęcią, a po ulicach nie paradują w niedziele w drodze do kościoła wielce święte mocherowe babcie, dla których tylkonich prawda jest ważna, a inni z "zachodnimi" poglądami mogą się schować. Owszem, wiele się znienia w naszym kraju, młodzi dochodzą do głosu, jest parcie na większą tolerancję itd, ale wciąż Polsce daleko do wielu krajów Zachodu. Oby kiedyś się to zmieniło, bo nie ukrywam, że w Anglii oddycha mi się jednak lepiej.

Mam chyba szczęście, bo na mój tatuaż nikt nie patrzył z niechęcią, a i tych wrednych babć wyklinających każdego niewierzącego nie spotykam zbyt często. Choć, ja mam też na to nieco inne spojrzenie i wszystko sobie tłumaczę przeróżnymi mechanizmami psychologicznymi, wychowaniem, osobowością i środowiskiem, a i uczę się patrzeć jednostkowo, bez etykiet, stąd to moje stwierdzenie. U nas, niestety, spora część społeczeństwa jest w kiepskiej pozycji ekonomicznej, a za tym często idzie brak pogłębionej refleksji i świadomości - myślę, że gdyby zmienić tą kwestię, również i te "nasze" cechy by się szybko zmieniły. Trudno mi osądzać, gdy biorę pod uwagę te wszystkie determinanty.

Ale fajnie, dowiedzieć się o Tobie jeszcze więcej! To ja też odpowiem: "Czy masz bliską osobę w życiu, przy której bez lęków możesz być w pełni sobą?" Właściwie to mam u siebie w Tychach taką "paczkę" przyjaciółek z którymi często spędzam czas i chyba najbardziej odpoczywam bo nie muszę udawać i ani trochę się krępować. Niezastąpione uczucie !

Myślę, że spokojnie podpisałabym się pod większością Twoich odpowiedzi. Szczególnie bliskie jest mi pytanie o miejsce zamieszkania... A że wczoraj cały wieczór przelewałam moje refleksje na temat Krakowa, jeśli będziesz zainteresowaną odpowiedzią, zapraszam do mnie :)

Szczerze mówiąc, nie przepadam za tymi łańcuszkami, ale Twój wpis czytało się bardzo dobrze. Zachęcona, odpowiem na pytanie drugie. U mnie jest tak, że podświadomie dążę do pewnych celów i marzeń. Wydaje mi się, że to czasem jest intuicyjne, zabieram się za rzeczy, o których od zawsze marzyłam, albo działam tak, że prowadzi mnie to do celu. Nie planuję tego szczególnie, zdaję się na mój umysł. Myślę, że życie "tu i teraz" zupełnie się z tym nie wyklucza, a co więcej - uzupełnia :) Bo tylko dobry balans między dążeniami dzisiaj i tym, co jest w przyszłości pozwala nam wybierać co jest ważne teraz, a co będzie ważniejsze później. No i ustalać priorytety. :)

Mnie też zwykle ciężko się przekonać do tej zabawy, ale chyba potrzebowałam rozbiegu, by wrócić do pisania po dłuższej przerwie :)
Uzupełnia się jak najbardziej! To chyba idealna perspektywa :)

Oj, zdecydowanie! Nie wyobrażam sobie nie mieć nikogo takiego!

Oj, Oluś, mnie nie musisz przekonywać, że piękno się kryje wszędzie, robię doktorat z wyszukiwania go w każdym zakamarku 😬👋🏻
Dokładnie, dokładnie! A najlepiej mieć kogoś, kto do tej spontaniczności łagodnie prowadzi, prowokuje ją.

Natalia, skoro nie przepadasz za takimi zabawami, to doceniam i dziękuję, że odpowiedziałaś na moje pytania :)
Przyjemnie się czyta Twoje niekonwencjonalne odpowiedzi, tym bardziej, że z wieloma z nich się utożsamiam ;)
Też nie lubię powszechnego pędu.
Samotność... to jest temat, który ostatnio mnie dotyczy i który próbuję zbadać. Czy obecnie czujesz się mniej samotna?
Ja odpowiem na ostatnie pytanie: mogę powiedzieć, że jestem zadowolona ze swojego życia, pomimo faktu, że wieeele aspektów nie wygląda jeszcze tak, jak bym chciała. Bo dla mnie szczęście oznacza wolność i świadomość swoich wyborów. Oznacza też zaspokajanie swoich potrzeb lub choćby próba ich zaspokajania. Jestem też zadowolona z etapu transformacji, w jakiej się znajduje.