plecak-Accesorize//buty-h&m//spodnie-bershka//bluza-sh//koszula-house

________________________________________________________________________________

Jeszcze w ferie, czyli dawno, dawno temu, udało mi się wreszcie znaleźć czas, by obejrzeć cokolwiek dłuższego. Wybór padł na "Jedz, módl się, kochaj", czyli film, który wspominam miło, pomimo okoliczności w jakich się znajdowałam, gdy zamierzałam obejrzeć tę produkcję po raz pierwszy. Dotrwałyśmy prawdopodobnie do połowy, jednakże nie pamiętałam praktycznie niczego z tamtego seansu. Tym razem, skupiłam się jednak na odbiorze i nastawiłam przede wszystkim na piękne widoki i mnóstwo podróży. 

Nie spodziewałam się nie wiadomo czego, liczyłam na mile spędzony czas, dzięki czemu zostałam pozytywnie zaskoczona, ponieważ historia Elizabeth Gilbert jest drogą do samoakceptacji, samopoznania i pojednania z bliźnimi, lecz przede wszystkim z samym sobą. Liz miała to szczęście, że w porę zorientowała się, iż życie, jakie obecnie prowadzi, nie jest dla niej pełnią szczęścia. Czeka ją męczący rozwód(mąż nagle okazuje się być szalenie zakochany w naszej bohaterce)i dużo formalności, zanim zazna upragnionego spokoju. Decyduje się jednak na to, co od dzieciństwa jest jej największym marzeniem-podróżowanie. Elizabeth opuszcza więc Nowy Jork z zamiarem zyskania większego apetytu na życie, sporej dawki inspiracji i wielu pouczających odkryć. Swoją przygodę rozpoczyna od Italii, gdzie próbuje odkryć siebie poprzez niezwykłe doznania smakowe(dolce fa niente! czyli słodkie nieróbstwo-coś, co bardzo zapadło mi w pamięć i scena, która była dla mnie szczególnie ważna z powodów wiadomych-w pizzerii z przyjaciółką.), w Indiach pracuje nad sobą w aszramie, szuka spokoju i uduchowienia medytując, a na Bali, rozwija swoją znajomość z szamanem, który przekazuje Elizabeth istotne prawdy życiowe, oraz spotyka kogoś szczególnego. 

Podsumowując, "Eat, pray, love" podnosi na duchu. Niektórym historia wyreżyserowana przez Ryana Murphy'ego może wydawać się ckliwa i naiwna, jednak mnie oczarowała. Piękne kadry i ujęcia, doskonale wyważona dawka humoru, przyjemna dla ucha muzyka i zakończenie, które przynosi ukojenie i nadzieję. Film ten został nakręcony na podstawie książki Elizabeth Gilbert, którą na całe szczęście posiadam wśród swego małego zbiorku, więc z pewnością poświęcę jej chwilę. Wszystkie trzy epizody były ujmujące, jednakże największą sympatią obdarzyłam pierwszy, włoski. I chociaż nie przepadam za Julią Roberts, sprawdziła się w roli podróżującej, zagubionej kobiety, poszukującej wewnętrznej równowagi.