W sumie można ją zrozumieć. Swoją chorobą odbierasz jej uwagę otoczenia, a w szczególności rodziców, co pewno jest o wiele bardziej bolesne, jeśli siostra jest od ciebie młodsza (nie oznacza to oczywiście, że starsze rodzeństwo musi być wyrozumiałe i wspaniałomyślne, bo ono również przeżywa sytuację w domu). Bardzo prawdopodobne, że twoja siostra również znajdzie sposób aby tą uwagę odzyskać. Nie musi to być anoreksja, ale na przykład opuszczenie się w nauce, wyzywający i przyciągający wzrok strój lub makijaż czy też autoagresja. Przykłady można mnożyć. Nie jest to też pewnik. Może się stać też tak, że dziewczyna zamknie się w sobie zdołowana tym, że świat o niej zapomniał, będzie niedowartościowana, co zapewne da się odczuć w dorosłym życiu. Tu pole do popisu mają rodzice. Przed nimi bardzo trudne zadanie - po równo lub sprawiedliwie (bo przecież równo to nie zawsze sprawiedliwie) obdarzyć miłością i uwagą swoje dzieci. Nie mówię, że przestali oni kochać twoją siostrę lecz nie ulega wątpliwości, że w tym momencie może ona otrzymywać zbyt mało ciepła i uwagi. Dlatego właśnie często pomocna w leczeniu anoreksji u jednego z członków rodziny jest terapia dla wszystkich, tym bardziej, że u podstaw anoreksji,moim zdaniem, leżą najczęściej doświadczenia z dzieciństwa. Rzadko kiedy (chyba nawet nigdy) zdarzało mi się czytać o tej chorobie w aspekcie uwarunkowań i doświadczeń wyniesionych z domu. Zwraca się uwagę na "niską samoocenę, poczucie beznadziejności i brak wiary w siebie, niezadowolenie ze swojej figury, zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała, lęk przed dorosłością i dojrzewaniem" (Wikipedia) ale niby skąd to wszystko się bierze? Z powietrza? Anoreksja to nie choroba przenoszona drogą kropelkową tudzież oddechową! Jeśli rodzina spełnia potrzeby młodego człowieka ryzyko zachorowalności jest raczej niewielkie (napisałabym nawet, że zerowe, ale nie jestem specjalistką no i przecież od każdej reguły jest wyjątek).
I tak oto po raz pierwszy zaznaczyłam swoją obecność na tym blogu. Zbierałam się już nie raz, ale zawsze się powstrzymywałam , gdyż pisząc kierowałam się zazdrością, złością i/lub frustracją, tak więc sądzę, że dobrze się stało. Mam nadzieję, że mój komentarz skłoni osoby zmagające się z anoreksją lub ich bliskich do głębszej refleksji nad istotą tej choroby i będzie początkiem stopniowego odkrywania jej prawdziwych przyczyn. Z autopsji wiem, że jest to bardzo ciężka praca, jednak jednocześnie daje dużo satysfakcji a nawet.. hm.. radości? Tak. Mi osobiście ta podróż wgłąb siebie (jeszcze nie zakończona (o ile można ją w ogóle skończyć)) dała mi wiele. Stałam się bardziej świadoma tego, dlaczego postępuję tak, a nie inaczej, co z kolei pozwoliło mi się zdystansować i w pewnym stopniu zapanować nad emocjami. Podczas leczenia nie warto zatrzymywać się na poziomie jedzenia, wagi, wymiarów, wyglądu, kalorii. To tylko przykrywka. Trzeba zajrzeć, co leży pod talerzem. Zawsze pytać "dlaczego?".
Pozdrawiam i dziękuję, jeśli ktoś poświęcił mi uwagę czytajć ten wpis
Natalia