Dziś zabieram Was w dalszą podróż, tym razem wspominając Gdynię. Pogoda sprzyja-tak, tak, podobne szarości za oknem powitały nas w tym "słonecznym mieście północy", jak nazywano ją przed II Wojną Światową. Dzięki wskazówkom od Hani o wiele łatwiej było mi zaplanować poznawanie tego miejsca, a,wierzcie mi, miałam z czego wybierać.

Ruszamy rano, SKM-ką, oczywiście. To taka śliczna kolej miejska, która jednak przysporzyła nam odrobinę trudności, bo przyzwyczajeni do kasowania biletów wewnątrz pojazdu oczekiwaliśmy, że tym razem będzie podobnie. Na szczęście, kolej jeździ bardzo często, a przy okazji posililiśmy się słodką drożdżówą(co później wyszło nam na dobre...)


Wysiadamy z zamiarem dotarcia na plażę w Orłowie. Zupełnie randomowo wybieramy kierunek, tym razem nie ufając GPS-owi. I wiecie co? Tym razem też intuicja zawiodła, cóż za zbieg okoliczności. Udało nam się jednak nie stracić 2 godzin jak w Gdańsku, lecz ledwie parę minut.
W drodze na plażę z podziwem oglądałam coraz to ładniejsze, nowoczesne, minimalistyczne apartamentowce utrzymane w tonacjach bieli i ciemnego drewna. A to dopiero początek zachwytów, bo prawdziwe wrażenie zrobiła na mnie sama plaża-najpiękniejsza, jaką widziałam(spośród polskich, oczywiście, tylko takie znam, ale sporo ich zjeździłam). Uroczy, spokojny zakątek. Spójrzcie sami. Gdybym tutaj mieszkała, z pewnością byłabym tu częstym gościem. (Dodatkowo, dziwnej ekscytacji dostarczył mi fakt, iż sam Żeromski przebywał na tej plaży, a że Stefcia lubię...no wiecie.)






Postraszyłam też łabądki. No dobra, przyznaję. To one były bardziej śmiałe, nie ja. Chociaż na głodne nie wyglądały...(Hm. Chyba jestem w stanie zrozumieć tą kwestię. Piona, Panie Łabędź!)




Pobyliśmy tam sporą chwilę, odpoczywając od dość ciężkich bagaży, aż nadszedł czas święty i najważniejszy(Dobra, trochę przesadzam. JA mogłabym tam zostać dłużej...;)) i postanowiliśmy ruszać w poszukiwaniu upragnionej pizzy. Jako że posiadam niezwykłe zdolności przywódcze, postanowiłam poprowadzić...




"No bo to taka droga podobna do tych, co zwykle prowadzą do plaży"
Nie. Jednak nie. Ale było pięknie. I szkoda tylko, że mieliśmy ze sobą te wszystkie torby i plecaki, a puste żołądki(widzicie, dobrze, że wpadła drożdżówka na peronie!)nie dawały spokoju. Akcja ratunkowo-ewakuacyjna się powiodła i odmaszerowaliśmy w kierunku przystanku.
Na obiad wybraliśmy polecaną nam Mąkę i Kawę. I, oczywiście, był to trafiony wybór :) Pizza na idealnie cienkim cieście, ciekawe składniki i kombinacje smaków. Pycha!


Lokal znajdował się tuż obok naszego hostelu, na szczęście, bo pojedliśmy bardzo(a takich pyszności się nie zostawia). Btw, pokój niezły, ale gdybym wiedziała, że za ścianą mamy Anglików...no, to dobranoc. Wyspałam się wyśmienicie.
Lecimy dalej. Do portu. Zachwycam się ładnie zagospodarowaną zielenią i poszukuję murali, bo przecież m.in z tej formy street art'u słynie Gdynia.




Niczego nie znalazłam, za to trafiliśmy do Akwarium Gdyńskiego, które zawiodłoby Nas nieco, gdyby nie nasza kreatywność i dziecięca wyobraźnia. I Pan Żółw, którego wzięliśmy za martwy okaz.(Przepraszamy!) I płaszczkopodobne stworzenie, które mnie tak niesamowicie ucieszyło.





Kolacja była fenomenem(kolejnym?) dnia. Mikroklimat pozostanie w mojej pamięci(i smaku) na dłuuugo. Żałuję ogromnie, że w Krakowie nie ma podobnego lokalu-zachwycił mnie bardzo, zarówno podawanymi pysznościami, jak i minimalistycznym, skandynawskim wnętrzem.


W ten sposób zakończyliśmy dzień pierwszy, a mnie post urósł do niebotycznych rozmiarów. Nie przedłużając-wyjazd uczciliśmy śniadaniem w Chwili, równie genialnym miejscu, gdzie czas płynie wolno, a kawa nigdy się nie kończy.



Zatrzymaliśmy się w Infoboxie, później długo spacerowaliśmy po mieście, wreszcie znajdując całe mnóstwo zdobiących bloki murali. Dzielę się z Wami tymi, które spodobały Nam się najbardziej :)





Zadbaliśmy też o prowiant do pociągu ;) Przed Państwem najlepsze na świecie pierogi ze szpinakiem zjedzone na peronie, również z polecenia, również niezwykle trafnie.


Kończąc swoją opowieść, chciałabym raz jeszcze podziękować Hani za wskazówki. Żałuję, że do paru miejsc nie zdążyliśmy dotrzeć, że nie spróbowaliśmy więcej pyszności (a już sama ulica Świętojańska obfituje w interesujące lokale). Mnóstwo wydaliśmy na jedzenie, ale naprawdę było warto. Cieszę się, że mogłam odkryć Gdynię, która wydaje się być najbardziej niepozornym punktem Trójmiasta. Powrócę z chęcią, zarówno tu, by zobaczyć Torpedownię w Babich Dołach i raz jeszcze posilić się w Mikroklimacie, jak i do Gdańska, by móc odkryć jego mniej turystyczne zakątki. Kolejnym razem chętnie wstąpię też do Sopotu, który tym razem musieliśmy ominąć.

A Wam dziękuję, że przebrnęliście przez ten obfity wpis!

Trzeci tydzień projektu 30 dni do zmian.
Ciało.
Myśl pierwsza-ciężka sprawa.
Myśl druga-ale zaraz. Przecież my się już z ciałem troszkę znamy. Nie będzie źle. A że ono wciąż takie trochę niedokochane- przyda mi się ten etap, oj przyda.

Co najważniejsze-podświadomie wciąż wypierałam fakt, iż jestem jednością, co zostało mocno podkreślone przez autorkę. To nie tak, że się o swoje ciało nie troszczyłam-przecież jem, ćwiczę, staram się prowadzić zdrowy tryb życia. Ale mimo to, w tym wszystkim brakowało świadomej akceptacji i miłości do własnego ciała. Jak pisała Poświatowska:
nie mam dawnej czułości dla mojego ciała
jednak je toleruję jak pociągowe zwierzę
które jest pożyteczne chociaż wymaga wielu starań

Wypielęgnowałam w sobie taki kult wyższości wnętrza nad ciałem. Wiecie, że niby nie jestem ciałem, liczy się to co w głowie/sercu/duszy/coś gdzieś w środku ukryte. (Hej! A może żołądek??!) A to błędne postrzeganie, bo psychika i ciało bezustannie wzajemnie na siebie oddziałują i kiedy jedno szwankuje, drugie również daje o sobie znać-wiem o tym doskonale i zapewne Wy również.

W tygodniu zastanowienia nad ciałem i jego współdziałaniem z psychiką powzięłam parę postanowień a także postanowiłam próbować pokochać je, pokochać siebie bezwarunkowo. Wybaczać sobie kiepskie decyzje i gorsze dni, motywować siebie samą do działania i dbać o siebie najlepiej jak potrafię.

Dzięki Tygodniowi Perfekcyjnego Stylu Życia popracuję nad:

-nawadnianiem organizmu, bo to mój odwieczny problem-w dniu bez treningu muszę się sporo napracować, żeby dobić do 1,5 l wody

-wybieraniem ruchu, kiedy jest to możliwe-przestać reagować myślą "nie chce mi się", kiedy muszę gdzieś dalej podejść zamiast skorzystać z komunikacji miejskiej, korzystać z możliwości dodatkowego ruchu na świeżym(no, umówmy się..:)) powietrzu :)

-nastawieniem-do treningów, jedzenia i siebie.

-wybieraniem prysznica zamiast kąpieli, odzwyczajeniem się od korzystania z gorącej wody-dzięki temu i temu artykułowi podjęłam się temu wyzwaniu, aczkolwiek zaczynam stopniowo, od chwili chłodnego prysznica na koniec, bo jestem naprawdę baaardzo przyczajona do cieplutkich kąpieli.

A Ty? Jakie postanowienie dobre dla siebie i swojego ciała ostatnio powziąłeś?
Jeśli wciąż nic-do dzieła! Teraz jest najlepszy czas-bardziej odpowiedniego nie będzie :)

Czuję się niemalże niczym podróżnik z prawdziwego zdarzenia, dzierżąc w dłoni zeszyt z notatkami z wyjazdu, który starałam się uzupełniać na bieżąco, chociażby jadąc pociągiem lub wieczorami. Jakoś tak sprawia, że czuję się lepiej-chyba faktycznie robi to wrażenie profesjonalizmu. Przynajmniej moja podświadomość tak to pojmuje. I dobrze jej z tym.

Trasa Kraków Główny-Gdańsk Główny. Pendolino zdało test-byłam wręcz oburzona brakiem jakiegokolwiek opóźnienia. Równiutko po 5h i 30 minutach dostojnie wytargaliśmy swoje torby z pociągu. Co zrobiła N? Wpisała w GPS'a ulicę, na której zabukowaliśmy hotel. O czym zapomniała? Że nie potrafi korzystać z takich cudów jak system nawigacyjny. Więc zaliczyliśmy spacerek. Półtoragodzinny. Ale! Miałam herbatniki, aparat, słońce i mnóstwo bodźców dookoła-zachwycałam się niemalże wszystkim. Co mnie uderzyło podczas naszej tułaczej wędrówki?

No dobra, zanim dojdę ze sobą do porozumienia i wydedukuję jak rozdzielić wpisy o wyjeździe i drugim tygodniu z "30 dni do zmian" i zdecyduję, który napiszę pierwszy miną kolejne godziny, a ja znajdę sobie inne zajęcie. Więc siadam i otwieram pustą stronę, jak zwykle. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Temat wykraczania poza swoją strefę komfortu oraz próbowania nowych rzeczy nie jest mi obcy, a jednak wciąż obie te kwestie, zwłaszcza w powiązaniu(a tak funkcjonują najczęściej) sprawiają mi spore trudności. W zależności od stopnia trudności-stres działa na mnie motywująco i występuje przez krótką chwilę, albo...myśli i strach mnie paraliżują, a jedyne czego pragnę to wycofać się i ukryć w bezpiecznym miejscu. Stąd wiem, że zeszły tydzień, a także każde kolejne wyzwanie są mi bardzo potrzebne.

Dzięki książce pani Edyty wprowadziłam do swego słownika słowo eksplorowanie. Jak pisze autorka, jest to profesjonalna nazwa słynnego wykraczania poza strefę komfortu, o której wspominałam i jest podstawą procesu uczenia się i doskonalenia. A mnie to słowo perfekcyjnie odpowiada. Odkrywanie, poszukiwanie. Tak, to zdecydowanie ja, pragnąca poznawać świat, poszerzać horyzonty i korzystać z darów losu jak tylko się da.

Powinnam chyba wspomnieć jeszcze o korzyściach płynących z podejmowania wyzwań tego typu, przekraczania własnych strachów i obaw, chociaż zdaje mi się, że część z nich jest niemalże oczywista.
Przede wszystkim-budujemy doświadczenie. Bogatsi o kolejne, NOWE sytuacje, tworzymy sobie swego rodzaju bazę na przyszłość, z której na pewno skorzystamy w przypadku nieprzewidzianych, trudnych momentów. Przypomnimy sobie inne trudy, którym podołaliśmy. A może któraś z sytuacji będzie podobna do tej, której się podjęliśmy?
Wywołuje autorefleksję, a co za tym idzie buduje poczucie własnej wartości(zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy silni, skoro wygraliśmy ze strachem), pozwala też znaleźć pasje(poprzez próbowanie nowych rzeczy) i skorzystać z nadarzających się okazji(bo częściej mówimy "tak").

Mnie trafiło się tak, iż drugi tydzień '30 dni do zmian" przypadł na wyjazd. No właśnie-pierwszy taki wyjazd, bo organizowany samodzielnie wraz z S. Niedługi, to fakt, ale dłuższy niż ten w ferie i zdecydowanie dalszy, więc to zupełnie co innego. Tym samym rozpoczęłam spełnianie swoich marzeń o podróżowaniu. Poznawałam miasto, gubiłam się w nim, próbowałam, smakowałam, rozglądałam się dookoła z zachwytem.
Autorka książki podaję naprawdę solidną listę przykładowych "pierwszych razów" i chociaż niewiele z nich udało mi się zrealizować, nie mogę narzekać na brak nowych doświadczeń, które po prostu się pojawiały przy okazji wyjazdu.
Na tym tygodniu jednak nie kończę. Wręcz przeciwnie, dopiero zaczynam. Już teraz przyłapuję się co jakiś czas na myśli "a jak mogłabym zrobić to inaczej niż zwykle?", tworzę własną listę, przeglądam przykłady zawarte w poradniku i zacieram ręce z podekscytowaniem czekając na podjęcie się kolejnych działań.

Zachęcam każdego z osobna do podobnych działań. Razem z książką czy bez, nieistotne. Wymagajmy od siebie, inwestujmy, wkładajmy wysiłek. Opłaca się. Zaręczam.

Pochodzących z Krakowa i okolic chciałabym również zaprosić na spotkanie z Edytą Zając-więcej informacji tutaj :)